Μην γονατίζεις τον αδελφό σου, αλλά γονάτισε για τον αδελφό σου.

Όπως ακριβώς ο Χριστός αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους, έτσι η και μάνα Εκκλησία αγκαλιάζει κάθε άνθρωπο που θέλει να συναντηθεί με τον Χριστό.

Κανείς μας αδελφοί μου δεν έχει το δικαίωμα να εμποδίζει τον οποιοδήποτε άνθρωπο που θέλει να γνωρίσει τον Χριστό. Και αυτό το λέγω διότι πολλές φορές με την συμπεριφορά μας, εμείς οι "καλοί χριστιανοί", οι ηθικοί, καθαροί και καλοί οικογενειάρχες, οι δίκαιοι επαγγελματίες εύκολα σαν τους Φαρισαίους ζητούμε την τιμωρία των αμαρτωλών, ζητούμε την απόρριψή τους διακατεχόμενοι από μία κοσμική δικαιοσύνη. Και όλα αυτά διότι και εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε καταλάβει τί ήρθε και έκανε ο Χριστός, τί είναι η Εκκλησία Του και πώς καλούμαστε και εμείς να ζήσουμε για να εισέλθουμε στην Βασιλεία του Θεού.

Μένουμε στην επιφάνεια των πραγμάτων. Όπως οι Φαρισαίοι που τηρούσαν τον νόμο αλλά ήταν βδέλυγμα στα μάτια του Θεού έτσι και εμείς, πολλές φορές τηρούμε τον νόμο, την επιφάνεια της χριστιανικής ζωής και ενώ νομίζουμε ότι είμαστε εντάξει απέναντι στο Θεό πολλές φορές ζούμε αντίχριστα και αντιεκκλησιαστικά.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙE´ ΛΟΥΚΑ (ΖΑΚΧΑΙΟΥ): Ελπίζουμε γι'αυτό και δεν σταματάμε τον αγώνα μας.

«Σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο».

Τό θέμα τῆς σωτηρίας, ἕνα θέμα πού ἀπασχο­λοῦσε καί ἀπασχολεῖ ὅλους τούς ἀνθρώπους τίθεται σήμερα τόσο ἀπό τό ἀποστολικό ὅσο καί ἀπό τό εὐαγγελικό ἀνάγνω­σμα.

Στήν ἐπιστολή του πρός τόν μαθητή του Τιμόθεο ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἀφοῦ τόν προ­τρέπει στούς πνευμα­τι­κούς ἀγῶνες, τόν δια­βε­βαιώνει ὅτι αὐτοί ἔ­χουν σημασία καί ἀξία, διότι στηρίζονται στήν ἐλ­­πίδα τῆς σωτηρίας τήν ὁποία προσφέρει ὁ Χριστός.

Ὁ ρόλος τῆς ἐλπίδος τῆς σωτηρίας εἶναι, ἀ­δελ­φοί μου, καταλυ­τι­κός, στή ζωή μας, γιατί κανείς δέν ἐ­πι­θυμεῖ νά κοπιάζει μά­­ταια καί χω­ρίς νά προσ­βλέπει σέ κάποιο ἀπο­τέ­­λεσμα. Καί ὁ ἀπό­στο­λος Παῦ­λος οὔτε τρέ­φει οὔτε δη­μιουργεῖ ψευ­δαι­σθή­σεις στόν μα­θη­τή του Τιμόθεο. Γνω­ρί­ζει ὅτι ὁ πνευ­μα­τικός ἀγώνας τόν ὁποῖο κα­λεῖ­ται νά κάνει κάθε ἄν­­θρωπος πού πιστεύει στόν Χρι­στό δέν εἶναι μία εὔ­κο­λη καί ἀνώ­δυ­νη ὑπό­θεση. Θέλει κόπο καί προσπάθεια, διότι πνευ­ματικός ἀγώνας ση­­­μαί­νει νέκρωση τοῦ πα­λαιοῦ ἀνθρώπου, ση­μαί­­νει προσπάθεια νά βαδίσουμε ἀντίθετα ἀπό τό θέλημά μας, γιά νά ἐκριζώσουμε τόν ἐγωισμό μας, τά πάθη καί τίς ἀδυναμίες μας. Ὅμως ὁ ἀγώνας αὐτός δέν εἶναι χωρίς ἀντί­κρι­­σμα. Τόν κάνει ὁ χρι­­­­στιανός γιατί πι­στεύ­­ει στόν Θεό καί για­τί ἐλπίζει στή σω­τη­ρία του.

Αποστολικό Ανάγνωσμα: ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ´ ΛΟΥΚΑ (10 ΛΕΠΡΩΝ)

 

«Νεκρώσατε οὖν τά μέ­λη ὑμῶν τά ἐπί τῆς γῆς».

Περί θανάτου καί ζω­ῆς ὁ λόγος στό σημε­ρι­νό ἀποστολικό ἀνά­γνω­­σμα. Ὄχι γιά τή ζωή καί τόν θάνατο κά­ποιου ἀνθρώπου, ἀλλά γιά τή ζωή τοῦ Χριστοῦ καί τόν θάνατο τοῦ πα­λαιοῦ ἀνθρώπου.

Μέ ἀφετηρία τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ ὅτι ὁ ἴδιος εἶ­ναι ἡ ζωή τῶν ἀν­θρώ­­πων, ἐξηγεῖ ὁ ἀπό­στολος Παῦλος στούς χρι­στιανούς τῆς Ἐκ­κλη­­­σίας τῶν Κολοσσῶν καί δι᾽ αὐτῶν στούς χρι­στια­νούς ὅλων τῶν ἐ­πο­χῶν, πῶς μποροῦν νά γίνουν μέτοχοι τῆς ζω­­ῆς τοῦ Χριστοῦ, πῶς μποροῦν νά λάβουν τή ζωή τοῦ Χριστοῦ. «Νεκρώσατε τά μέλη ὑμῶν τά ἐπί τῆς γῆς». Ἰδού ὁ τρόπος, ἀδελφοί μου, πού μᾶς ὑποδει­κνύει ὁ ἀπόστολος. «Νε­κρῶστε», λέ­ει, «τά μέ­λη σας τά ἐπίγεια».

Αὐτός εἶναι ὁ τρόπος γιά τόν ἀπό­στο­λο Παῦ­λος. Αὐτή εἶναι ἡ προ­ϋπόθεση γιά νά μᾶς δώ­σει ὁ Χριστός τή ζωή του. Μπορεῖ νά φαί­νε­ται πα­ράδοξο, ἀλλά αὐ­τή εἶναι ἡ ἀλήθεια πού κη­ρύσσει ὁ Χριστός καί ὁ ἀπόστολός του.

Ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι ἡ ζωή πού δί­νει ὁ Θεός στόν ἄνθρω­πο, ὅταν ἔρχεται στόν κόσμο. Ἡ ζωή αὐτή εἶ­ναι ἕνα ἀπειροελά­χι­στο τμῆμα τῆς ζωῆς γιά τήν ὁποία ἔπλασε ὁ Θεός τόν ἄνθρωπο, τῆς αἰω­νίου δηλαδή ζωῆς, τῆς ζωῆς πού στερηθήκαμε, ὅταν οἱ πρωτόπλαστοι παρή­κου­σαν τήν ἐντο­λή τοῦ Θεοῦ καί ὁ Θεός ἐπέ­τρε­ψε νά εἰσέλθει στή ζωή μας ὁ θάνατος γιά νά μήν μένει αἰώ­νια τό κακό. Ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ εἶναι αὐτή πού μᾶς δίνει τή δυνα­τό­τη­τα νά γίνουμε μέ­το­χοι τῆς αἰωνίου ζω­ῆς, ἐφό­σον τή ζήσουμε κα­τά τήν ἐπίγεια ζωή μας. Καί καθώς, ἀδελφοί μου, δέν μποροῦμε νά ζοῦμε συγχρόνως δύο ζωές, τή δική μας ζωή καί τή ζωή τοῦ Χριστοῦ, ὁ ἀπόστολος μᾶς καλεῖ νά ἀρνηθοῦμε μέ τή θέ­λησή μας τή δική μας ζωή προκειμένου νά ζή­­­σουμε τή ζωή τοῦ Χρι­στοῦ.

Η πνευματική πραγματικότητα του μοναχισμού.

Ὁ Ὀρθόδοξος Μοναχισμός, πολυδιάστατη πνευματικὴ ἑνότητα στὴ μακραίωνη ἱστορικὴ πορεία του, ἀπετέλεσε μεγάλης σημασίας πραγματικότητα, ἀνέδειξε τὰ καλύτερα πνευματικὰ ἐπιτεύγματα, παρουσίασε τὰ εὐγενέστερα πολιτιστικὰ δημιουργήματα τῆς ἀνθρώπινης σοφίας καὶ γενικὰ ὑπῆρξε φορέας πνευματικότητος, παράγων πολιτισμοῦ καὶ κοινωνικῆς προσφορᾶς. Ὡς ἐκ τούτου ἐπέσυρε τὴν προβολὴ πολλῶν καὶ προκάλεσε τὸ ἐνδιαφέρον γενικότερα ὁλοκλήρου τοῦ πνευματικοῦ καὶ μὴ κόσμου.

Παράλληλα ὅμως εἶχε καὶ ἀρνητικὲς κριτικὲς ἀξιολογήσεις μὲ συχνὰ ὑποκειμενικές, προσωπικὲς καὶ ἐνίοτε προκατειλημμένες ἐκτιμήσεις, ἀναφερόμενες σὲ κάποιες σκιερὲς πλευρὲς καὶ μεμονωμένες ἀτομικὲς παρεκκλίσεις τῆς κυρίας ἀποστολῆς του· φαινόμενα τὰ ὁποῖα εἶναι λογικὸ νὰ διαπιστώνονται σὲ κάθε ἀνθρώπινη κοινωνικὴ ὁμάδα.

Οκνηρία και πολυπραγμοσύνη: Δύο παγίδες του διαβόλου.

Ὅσο εἶναι ἡμέρα καὶ βλέπουμε καὶ μποροῦμε νὰ ἐργασθοῦμε ἂς μὴν χάνουμε χρόνο, μᾶς προτρέπει ὁ Κύριός μας. Ἡ νύχτα μὲ τὸ σκοτάδι ἔρχεται σύντομα, ὁπότε καὶ νὰ θέλουμε δὲν θὰ μποροῦμε νὰ ἐργασθοῦμε. Τὰ νιάτα εἶναι ἡ ἡμέρα ποὺ μποροῦμε νὰ ἀποδώσουμε παραγωγικὰ καὶ νὰ ἀποταμιεύσουμε γιὰ τὴν ἐπερχόμενη νύχτα ποὺ εἶναι τὰ γηρατειά, ἂν αὐτὰ τὰ ἐπιτρέψει ὁ Κύριός μας, ὁ Κύριος της ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου. Ἡ ζωὴ μας ὅλη ἀπὸ ἄλλη ὀπτικὴ γωνία εἶναι μιὰ ἡμέρα, ἐνῶ ὁ θάνατος ποὺ ἀναπόφευκτα ἀκολουθεῖ εἶναι ἡ νύχτα. «Ἕως ἡμέρα ἐστὶν ἐργάζεσθαι· ἔρχεται νὺξ ὄτε οὐδεὶς δύναται ἐργάζεσθαι» (Ἰωάν. θ΄ 4) εἶπε ὁ Χριστός μας στοὺς μαθητές Του. Μὴν ἀμελεῖτε τὴν ἐργασία ὅσο βλέπετε, ὅσο ἔχετε χρόνο καὶ μάλιστα ὄχι ὁποιαδήποτε ἐργασία συμπεριλαμβανομένης τῆς ἁμαρτίας, ἀλλὰ μόνο «τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ».

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ: Όλοι μας έχουμε χαριτωθεί.

«Ἑνί ἑκάστῳ ἡμῶν ἐ­δό­θη ἡ χάρις κατά τό μέ­τρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ».

Στόν καθένα ἀπό ἐμᾶς, γράφει πρός τούς χρι­στιανούς τῆς Ἐφέ­σου ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος, δό­θη­κε ἡ χάρη κατά τό μέ­­τρο τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ τοποθέτηση τοῦ ἀποστόλου ἐντυπωσιά­ζει, γιατί αὐτός πού ἀρ­νεῖται νά ἀποδεχθεῖ τίς διαφορές μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, ὑπο­στη­ρί­ζο­ντας ὅτι ὅλοι εἶ­ναι τό ἴδιο ἐνώ­πιον τοῦ Θεοῦ, ὡς τέ­κνα Θεοῦ, δέν ἀρ­νεῖται νά παρα­δε­χθεῖ καί τή μεταξύ τους δια­φορε­τι­κότητα πού ἐ­ξαρ­τᾶται καί βασί­ζεται στήν πα­ρου­σία τῆς θεί­ας Χάρι­τος.

Μεταξύ τῶν λεγομέ­νων τοῦ ἀποστόλου δέν ὑπάρχει φυσικά καμία ἀντίφαση. Γιατί πράγ­μα­­­­τι ὁ Θεός δημιουρ­γῶ­ν­­τας τόν ἄνθρωπο «κατ᾽ εἰκόνα καί καθ᾽ ὁ­μοίωσίν του» δέν τόν ἔπλασε ὅμοιο μέ τούς συνανθρώπους του. Ἔ­πλα­σε ὅλους τούς ἀν­θρώπους μέ τίς ἴδιες δυ­­­νατότητες καί τίς ἴδι­ες προοπτικές, ὥστε νά ἔχουν ὅλοι τίς ἴδιες εὐ­καιρίες νά φθάσουν στόν κοινό τους στόχο, πού εἶναι ὁ Θεός. Καί αὐτές οἱ κοινές δυνα­τότητες καί προοπτικές πηγάζουν ἀπό τό «κατ᾽ εἰκόνα», ἀπό τήν κοινή καταγωγή τῶν ἀνθρώ­πων ἀπό τόν Θεό.

Συγχρόνως ὅμως ὁ Θε­ός ἔπλασε τόν ἄν­θρω­πο καί «καθ᾽ ὁμοί­ω­σίν» του, μέ τή δυνα­τό­τη­τα νά γίνει  ὅμοιος μέ αὐ­τόν. Καί γιά τόν λόγο αὐτό σέ κάθε ἕνα ἔδωσε τή χάρη του «κατά τό μέ­τρον τῆς δωρεᾶς». Καί αὐτή ἡ χάρη κάνει τόν ἕναν ἄνθρωπο δια­φορετικό ἀπό τόν ἄλλο, γιατί ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι ἕνα βιομηχα­νι­κό προϊόν, ἀλλά εἰκό­να τοῦ Θεοῦ. Καί ὅπως τά τρία πρόσωπα τῆς Ἁ­γί­ας Τριάδος διαφέ­ρουν με­ταξύ τους, ἔτσι καί ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι δια­­φορετικός· δια­­φο­ρε­τικός, γιατί ἔχει λάβει διαφορετική χάρη ἀπό τόν Θεό, ἀνάλογα μέ τό μέτρο τῆς δωρεᾶς.

Ποιον να ακολουθήσουμε;

O απ. Ματθαίος μας παρουσιάζει με χαρακτηριστικό τρόπο πόσο απλά και ξεκάθαρα ο Χριστός καλεί τους μαθητές του [ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. δ΄ 18-23)].

Λέγει ο ευαγγελιστής ότι ο Ιησούς είδε τους μαθητές στην αρχή τον απ. Ανδρέα με τον Πέτρο να ψαρεύουν και τους καλεί να τον ακολουθήσουν και αυτοί αμέσως  λέγει το ευαγγέλιο τα παρατάνε όλα και τον ακολουθούν. Και έπειτα φυσικά οι υιού του Ζεβεδαίου ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης οι οποίοι κατά παρόμοιο τρόπο ανταποκρίνονται θετικά και άμεσα στην πρόσκληση πρόκληση του Ιησού να τον ακολουθήσουν.

Ο ανεξίκακος Ιωάννης, ο Άγιος, ο Βαπτιστής, ο Πρόδρομος...

Γεννήθηκε μέγας άνδρας από γυναίκα.
Κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί του.
Περπάτησε ανάμεσα στον κόσμο.
Έζησε ανάμεσα στον ουρανό και την γη,
μέσα στην έρημο, στην σιωπή, στην προσευχή, την νηστεία.
Μέγας ασκητής, μέγας προφήτης.
Τρυφερός, απλός, αγνός. Σκληρός με τους αμετανόητους, επιεικής με τους μετανοουμένους.
Και όταν ήρθε η στιγμή φανερώθηκε στους λοιπούς των ανθρώπων.
Φανερώθηκε για να ετοιμάσει τον δρόμο Του, για να κηρύξει μετάνοια, δηλαδή ελπίδα.
Η μορφή του, η χρειά της φωνής του, η σιωπή του, οι κινήσεις του σώματός του, η οσμή της παρουσίας του, τα πάντα μιλούσαν για τον Θεό, κήρυτταν την Βασιλεία Του.
Προφήτης που ζει αυτά που προφήτευσε.
Ο ανεξίκακος Ιωάννης βαπτίζει στα ρείθρα του Ιορδάνου τον Ιησού.
Τον βλέπει να έρχεται, μα δεν Τον αναγνωρίζει ως τον γλυκύ Ιησού μια ρομαντικής ιστορίας, αλλά ως τον Μεσσία που στέκει στο μέσο του ποταμού και ζητά από το πλάσμα του να Τον ευλογήσει.
Τί φοβερό, να βλέπεις δίπλα δίπλα, τον Μέγα Προφήτη και τον Μεσσία Χριστό να συζητούν, να στέκουν μπροστά στο πλήθος μα κανείς να μην καταλαβαίνει τί γίνεται, ποιοι είναι.
Και κάπου εκεί στην αρχή της δημόσιας δράσης του Ιησού Χριστού ο Ερημίτης σφαγιάζεται.
Ο Παρθένος μαρτυρεί υπερασπιζόμενος την έννομη συζυγία.
Η Τιμία του Κεφαλή επί πίνακι.
Μα αυτός πλέον είναι Αλλού. Είναι εκεί που ήταν πάντα.

Ένα αγριολούλουλο που ομορφαίνει τον κόσμο

Πίσω από τον Προφήτη δες τον ασκητή.
Πίσω από τον Βαπτιστή δες τον παρθένο.
Πίσω από τον Μέγα δες τον ταπεινό.
Πίσω από τον Άγιο δες τον Ιωάννη.

Ο Χριστός σου λέγει "αγάπη της ζωής μου, είμαι εδώ για σένα".

Ό,τι κι αν έχεις κάνει στην ζωή σου,
ό,τι λάθος απόφαση κι αν πήρες,
όσο κατεστραμμένος κι αν νιώθεις,
όσο αμαρτωλός κι αν λογαριάζεσαι,
όσο κι αν σε απαξιώνουν οι γύρω σου,
εγώ σου λέγω ότι αξίζες.
------------------
Ποτέ δεν έπαψες να αξίζεις,
ακόμα και τότε που έκανες λάθη μεγάλα,
ακόμα και τότε που έβλεπες το ψέμα για αλήθεια,
ακόμα και τότε που ζούσες ανάξια της αξίας σου.

Εσύ είσαι το πάν μου, κι ας το αρνούμαι.

Κέρδος μου δεν είναι ότι παίρνω κάτι από Εσένα. Κέρδος μου είσαι Εσύ· το ότι υπάρχεις στην ζωή μου, ότι θέλεις να είσαι παρών στην ζωή μου.

Ακόμα και τότε που φεύγω μακρυά Σου, εσύ με κυνηγάς, με παρακαλείς να σταματήσω, να πάψω να απομακρύνομαι από την αγκαλιά Σου.

Αυτός ο μανικώς Σου έρωτας για μένα είναι καθηλωτικός, ιερός και άγιος.

Αυτή η αποδοχή Σου για μένα είναι αδιαπραγμάτευτη.

Δεν με έχεις ανάγκη και όμως με αγαπάς, δεν θέλεις δώρα, ανταλάγματα για να παραμείνεις κοντά μου, γιατί δεν θέλεις κάτι από μένα, αλλά θέλεις εμένα. Και αυτό είναι το φοβερό. Αυτό είναι το μεγαλείο της αγάπης Σου, η οποία δεν απαιτεί ανταπόκριση, δεν βιάζει την ζωή μου, δεν επιζητεί την κατάργηση του προσώπου μου.

Όταν δεν μπορώ να αποφύγω την αμαρτία, ούτε να μετανοήσω αληθινά, υπάρχει σωτηρία;

Πολύ συχνά, θέτουμε στον εαυτό μας και μεταξύ μας ένα πολύ βασανιστικό ερώτημα. Πως μπορώ να αντιμετωπίσω την αμαρτωλή μου κατάσταση; Τι μπορώ να κάνω; Δεν μπορώ να αποφύγω την διάπραξη αμαρτημάτων, μόνο ο Χριστός άλλωστε ήταν αναμάρτητος. Και δεν μπορώ και εξακολουθώ να διαπράττω αμαρτήματα, εξαιτίας της έλλειψης αποφασιστικότητας, θάρρους, ικανότητας για αληθινή μετάνοια ή εξαιτίας της γενικότερης αμαρτωλής κατάστασης η οποία κυριαρχεί στον εσωτερικό μου κόσμο. Τι απομένει λοιπόν σε μένα; Βασανίζομαι, παλεύω απεγνωσμένα όπως ένας άνθρωπος την ώρα που πνίγεται και δεν βλέπω λύση.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ 2020

 

«Φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ· ἑτοιμάσατε τήν ὁδόν τοῦ Κυρίου».

Παραμονή τῆς με­γά­λης καί δεσποτικῆς ἑορ­τῆς τῶν Θεοφανείων, τῆς ἑορτῆς ὄχι μόνο τῆς θείας ἐπιφανείας ἀλλά καί τῆς ἐν Ἰορδάνῃ βα­πτίσεως τοῦ Κυρίου, καί στήν Ἐκκλησία μας ἀκούεται καί πάλι ἡ φω­νή τοῦ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ προφήτου καί προδρόμου Ἰωάννου νά μᾶς καλεῖ νά ἑτοιμά­σου­με τήν ὁδόν τοῦ Κυ­ρίου.

Καί παρότι ἡ φω­νή του δέν ἀκούεται πλέ­­­­ον στήν ἔρημο ἀλλά τίς πυ­κνοκατοικημένες πό­λεις τοῦ σύγχρονου κό­σμου μας, καί παρότι ἡ ὁδός τοῦ Κυρίου εἶναι πλέον γνωστή σέ ὅλους μας, γιατί μᾶς τήν ἀπο­κάλυψε ὁ ἴδιος ὁ Χρι­στός διά τοῦ εὐαγγε­λί­ου του, ἡ φωνή καί ἡ πρόσ­­κληση τοῦ τιμίου Προ­δρόμου συνεχίζει νά διατηρεῖ καί σή­μερα τήν ἐπικαι­ρό­­τη­τά της. Γιατί ἔρη­μος εἶ­ναι πολ­λές φορές ἡ κοι­νωνία μας, στήν ὁποία οἱ ἄν­θρω­ποι ζοῦν χωρίς νά ἐπικοινωνοῦν ὁ ἕ­νας μέ τόν ἄλλο· για­τί πολλές φορές ἔ­ρη­­μος γίνεται ἡ ψυ­χή μας καί ἡ ζωή μας ἀπό τά πάθη καί τίς ἀδυ­­ναμίες μας καί ἀπό τήν ἀπουσία τῆς χάρι­τος τοῦ Θεοῦ.

Γι᾽ αὐτό καί ἡ Ἐκ­κλη­σία μας δέν ἔπαυσε νά μᾶς ἐπαναλαμβάνει τήν πρόσκληση τοῦ τιμίου Προδρόμου καί νά μᾶς καλεῖ νά ἑτοιμάσουμε τήν ὁδόν τοῦ Κυρίου, ὄχι κάπου ἄλλου, ἔξω ἀπό ἐμᾶς, ἀλλά μέσα στήν ψυχή μας καί στή ζωή μας. Γιατί ὁ Χρι­στός εἶναι ἐδῶ, διέρ­χε­ται ἀνά τάς ὁδούς καί τάς ρύμας τῶν πόλεών μας, στέκεται καί χτυπᾶ τήν πόρτα τῆς ψυχῆς μας, ἀλλά σεβόμενος τήν ἐλευθερία πού μᾶς χάρισε δέν μπαίνει, ἐάν δέν τόν προσκαλέ­σου­με, ἐάν δέν θελήσουμε μό­νοι μας νά ἑτοι­μά­σου­με τήν ὁδό του στήν ψυχή μας καί στή ζωή μας.

"Ό,τι διαβάζεις να το κάνεις πράξη και θα σωθείς".

Το χιόνι είχε καλύψει τα πάντα. Όλα είχανε σκεπαστεί με το λευκό πέπλο του χιονιά. Είχε καιρό να χιονίσει έτσι. Το μοναστήρι έμοιαζε αλλιώτικο. Λευκό. Σιωπηλό. Ένας μοναχός μονάχα –κι αυτός αθόρυβα- διέσχιζε την αυλή χωρίς ίχνος αίσθησης του κρύου.

Η άκρη από το ρασάκι του χάιδευε απαλά το απλωμένο χιόνι. Το κουκούλι του γεμάτο κι αυτό με νιφάδες, όπως και τα γένια του, μαρτυρούσαν ότι για ώρα βρισκόταν εκτεθειμένος στον χιονιά.
Τελικά έφτασε στην πόρτα που οδηγεί στα κελλιά των πατέρων. Ακούστηκε ο χαρακτηριστικός θόρυβος των κλειδιών του. Η πόρτα έκλεισε και μετά σιωπή. Μια σιωπή που δεν σε φόβιζε αλλά σε ειρήνευε, σου δημιουργούσε μια αίσθηση χαράς μέσα σου.

Όλα αυτά τα έβλεπε από το παραθύρι του κελλιού του ο αρχάριος μοναχός. Είχε περίπου δύο χρόνια στο μοναστήρι. Ανέπνεε τον κρύο αέρα με ευχαρίστηση. Έμεινε εκεί για μερικά ακόμα λεπτά. Το πρόσωπό του άρχισε να κρυώνει. Τότε ήταν που έκλεισε το παράθυρο. Τακτοποίησε και την κουρτίνα. Πήγε κάθισε στο γραφειάκι που είχε.