Ποιον να ακολουθήσουμε;

O απ. Ματθαίος μας παρουσιάζει με χαρακτηριστικό τρόπο πόσο απλά και ξεκάθαρα ο Χριστός καλεί τους μαθητές του [ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. δ΄ 18-23)].

Λέγει ο ευαγγελιστής ότι ο Ιησούς είδε τους μαθητές στην αρχή τον απ. Ανδρέα με τον Πέτρο να ψαρεύουν και τους καλεί να τον ακολουθήσουν και αυτοί αμέσως  λέγει το ευαγγέλιο τα παρατάνε όλα και τον ακολουθούν. Και έπειτα φυσικά οι υιού του Ζεβεδαίου ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης οι οποίοι κατά παρόμοιο τρόπο ανταποκρίνονται θετικά και άμεσα στην πρόσκληση πρόκληση του Ιησού να τον ακολουθήσουν.

Είναι φοβερό αδελφοί μου εάν το σκεφτούμε λίγο αυτό που κάνουν οι μαθητές. Έχουν την δουλειά τους, έχουν οικογένεια, γονείς, οικείους, φίλους, έχουν μία συγκεκριμένη καθημερινότητα που καλούνται τώρα να αρνηθούν για χάρη του Χριστού. Καλούνται να αφήσουν πίσω τις συνήθειές τους, τα αγαπημένα τους πρόσωπα, τα σπίτια τους και να ακολουθήσουν κακά τα ψέματα έναν άγνωστο. Ναι σίγουρα ο Ιωάννης ο Πρόδρομος είχε προετοιμάσει το έδαφος για τον Χριστό, είχαν ακούσει οι μαθητές διάφορα πράγματα για τον Κύριο αλλά και βλέποντας το Θεανθρώπινο πρόσωπό του σίγουρα θα αισθανόντουσαν κάτι το ιδιαίτερο. Όμως παρόλα αυτά ο Ιησούς από την Ναζαρέτ ήταν ένας άγνωστος άνδρας για αυτούς και από μερικούς από τους μαθητές ήταν και νεότερος. Και όμως βλέπουμε οι απόστολοι τολμούν να ακολουθήσουν τον Χριστό θα λέγαμε δείχνοντας εμπιστοσύνη σε αυτό που ένιωθε η καρδιά τους και όχι αυτό που τους έλεγε το μυαλό τους. Διότι η λογική σου απαγορεύει να κάνεις τέτοια ριψοκίνδυνα πράγματα, να τα αφήσεις δηλαδή όλα πίσω και να ακολουθήσεις έναν άγνωστο.

Ο Χριστός όμως δεν καλεί μόνο τους μαθητές με αυτόν τον τρόπο καλεί κάθε άνθρωπο, καλεί τον καθένα μας ξεχωριστά να τον ακολουθήσουμε. Σίγουρα δεν απαιτεί να τα αφήσουμε όλα πίσω, όπως κάνανε οι μαθητές αλλά μας προτρέπει να απαγκιστρώσουμε τον εαυτό μας από τα υλικά πράγματα, ακόμα και από τις ανθρώπινες σχέσεις οι οποίες αντί να μας προάγουν πνευματικά μας κρατάνε πίσω ή ακόμα χειρότερα μας απομακρύνουν από  την συνοδοιπορία μας με τον Χριστό. Και μην μας φαίνεται αυτό παράξενο. Ο ίδιος ο Χριστός μας λέγει ότι όποιος αγαπά πιο πολύ τους γονείς του ή τους συγγενείς του ή τους οικείους του δεν είναι άξιός του. Προσέξτε, δεν λέγει να μην τους αγαπάμε - "τίμα τον πατέρα και την μητέρα σου ή αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν" - αλλά εάν υπάρξει ζήτημα να διαλέξουμε να αγαπήσουμε, να ακολουθήσουμε μεταξύ των ανθρώπων (έστω και των αγαπημένων μας) ή του Χριστού και δεν διαλέξουμε τον Χριστό τότε δεν είμαστε άξιοί του. Ο Κύριος είναι ξεκάθαρος!

Οι πιο πολλοί λοιπόν χριστιανοί έχουν και τις οικογένειές τους και τους φίλους τους και τις δουλείες τους όμως καλούνται να τα έχουν όλα αυτά σαν να μην τα έχουν. Να χρησιμοποιούν π.χ. αντικείμενα όπως το αυτοκίνητο, τον υπολογιστή αλλά να μην εξαρτάται η ευτυχία τους από αυτά.

Ο τρόπο όμως ζωής που πλησιάζει στην υπέρβαση αυτή των μαθητών, αυτό δηλαδή το απόλυτο δόσιμο του ανθρώπου στον Θεό χωρίς να κρατά τίποτα για τον εαυτό του είναι η ζωή των μοναχών. Βεβαίως  υπάρχουν ακόμα και μέσα στον μοναχισμό, διάφορα είδη ζωής. Υπάρχει δηλαδή το κοινόβιο όπως αυτό το μοναστήρι ή  η σκήτη ή ακόμα και κάποιο κελί στο οποίο μένουν 2 ή και παραπάνω μοναχοί, σε αυτές λοιπόν τις μορφές μοναχισμού  υπάρχει και η ανθρώπινη συντροφικότητα αλλά και μία ασφάλεια από την άποψη της τροφής,της στέγης κτλ. Υπάρχει όμως και ο αναχωρητισμός ο οποίος ήκμασε  τους πρώτους αιώνες του χριστιανισμού ιδιαιτέρως στην έρημο της Αιγύπτου με τους μεγάλους αββάδες οι οποίοι πραγματικά άφησαν τα πάντα πίσω και μόνοι τους πλέον επικαλούμενη την χάρη του Θεού ζήσανε σαν ερημίτες, μέσα σε καλύβες ή σπηλιές πραγματοποιώντας μία ακατανόητη για το κοσμικό φρόνιμα των ανθρώπων επιλογή ζωής.

Γιατί όμως τα λέμε όλα αυτά. Διότι μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί: μήπως τελικά αφού δεν είμαι μοναχός ή επειδή δεν μπορώ να ζήσω όπως οι αναχωρητές είμαι καταδικασμένος στην απώλεια; Φυσικά όχι! Ναι μεν μπορεί οι περισσότεροι χριστιανοί να μην έχουν ενδυθεί το μοναχικό σχήμα αλλά καλούνται να μιμηθούν την ζωή των μοναχών. Καλούνται να μιμηθούν δηλαδή τον τρόπο σκέψης τους.  Καλούνται να αρνηθούν όχι τον ευλογημένο γάμο τους και τα παιδιά τους αλλά τα αμαρτωλά πάθη τους. Καλούνται να αρνηθούν όχι την εργασία που τους τρέφει ή τις ψυχωφελείς συναναστροφές τους αλλά την εμπάθεια, την μνησικακία και ιδιαιτέρως την ανθρωπαρέσκεια διότι όπως έλεγε και ο μεγάλος αββάς της Αιγύπτου ο όσιος Ποιμήν: "Εκείνος που με κάθε τρόπο επιδιώκει τη φιλία των ανθρώπων, απομακρύνεται εντελώς από τη φιλία του Θεού.Δεν είναι καλό να θέλει κανείς να αρέσει σε όλους. Γιατί η Γραφή λέει: Αλοίμονό σας όταν όλοι οι άνθρωποι σας επαινούν".

Δυστυχώς η κοινωνία μας είναι μία κοινωνία συμφερόντων και όχι προσώπων. Και τα συμφέροντα πηγή έχουν κατά βάση την ανθρωπαρέσκεια και τον εγωισμό! Γιατί θέλει κάποιος να είναι πλούσιος; Για να αρέσει στους ανθρώπους. Γιατί θέλει κάποιος να γίνει διάσημος; Για να αρέσει στους ανθρώπους! Γιατί θέλει κάποιος να είναι όμορφος; Για να αρέσει στους ανθρώπους. Γιατί θέλει κάποιος να έχει εξουσία; Για να ικανοποιεί τον εγωισμό του, το θέλημά του, την μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του αλλά και για να τον βλέπουν οι άλλοι και να τον θαυμάζουν-να τον επαινούν!

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν και εμείς αγαπητοί μου να αρέσουμε στον Θεό και όχι αναγκαστικά στους ανθρώπους, διότι κατά την ώρα του βαπτίσματός μας σε Αυτόν υποσχεθήκαμε να υποταχθούμε και όχι στους ανθρώπους, σε Αυτόν υποσχεθήκαμε να υπακούμε και να αρέσουμε και όχι στον κόσμο. Ας ψηφίσουμε λοιπόν Χριστό και όχι τον κόσμο, ας επιλέξουμε με έργα αγάπης τον Κύριο ώστε να μας ελευθερώσει από τα δεσμά της φθοράς, του εγωισμού, της εμπάθειας και να μας εισάγει στην αιώνια μακαριότητα.

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος