ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ

† ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ

ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καὶ Μητροπολίτης 

τῆς Ἱερᾶς καὶ Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας

πρὸς τὸν ἱερὸν κλῆρον καὶ τὸν εὐσεβῆ λαὸν 

τῆς καθ’ ἡμᾶς θεοσώστου Ἐπαρχίας.

«Τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τόν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου;»

Ἡ ἀπορία τῶν μυροφόρων γυναικῶν, τῶν πιστῶν ἐκείνων καί ἀφοσιωμένων μαθητριῶν τοῦ Κυρίου πού ἀδιαφορώντας γιά τή γνώμη τῶν πολλῶν, ἀδιαφορώντας γιά τίς δυσκολίες καί τούς κινδύνους πού ἐνυπῆρχαν στό ἐγχείρημά τους καί ξεπερνώντας τούςφόβους ἔφθαναν «λίαν πρωΐ τῇ μιᾷ τῶν Σαββάτων...ἐπί τό μνημεῖον» γιά νά προσφέρουν τά μύρα τῆς ἀγάπης τους στόν πεφιλημένο διδάσκαλό τους, δέν ἀπαντᾶται μέ λόγια. Ἀπαντᾶται μέ ἕνα θαῦμα. Μέ ἕνα θαῦμα μοναδικό καί ἀνεπανάληπτο πού ἀποδεικνύει τή δύναμη τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου.

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ

† ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ

ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καὶ Μητροπολίτης 

τῆς Ἱερᾶς καὶ Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας

πρὸς τὸν ἱερὸν κλῆρον καὶ τὸν εὐσεβῆ λαὸν 

τῆς καθ’ ἡμᾶς θεοσώστου Ἐπαρχίας.

«Ἵνα, καθώς γέγραπται, ὁ καυχώμενος ἐν Κυρίῳ καυχάσθω».

Ἐνώπιον τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου, ἐνώπιον τοῦ Σταυροῦ ἐπί τοῦ ὁποίου κρέμαται χωρίς εἶδος καί χωρίς κάλλος ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος ὑπομένει τήν ἀτιμωτική αὐτή τιμωρία καί τόν θάνατο γιά χάρη τῶν ἀνθρώπων πού ἀποσκίρτησαν ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί ἔγιναν μέ τή θέλησή τους ὑποχείρια τοῦ διαβόλου διά τῆς ἁμαρτίας, ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος Παῦλος τολμᾶ νά ἐπαναλάβει μία φράση τοῦ προφήτου Ἰερεμίου. «Ὁ καυχώμενος ἐν Κυρίῳ καυχάσθω». Αὐτός πού καυχᾶται, ἄς καυχᾶται δοξάζοντας τόν Θεό.

Μεγάλη Τετάρτη (Μ. Τρίτη βράδυ): Το πιο αγνό άγγιγμα.

Η άβυσσος της αμαρτίας της δεν την εμπόδισε να βγει από το εγώ της.
-------------------------
Αμαρτωλή μα μετανοημένη. Δεν υπολογίζει τίποτα μπροστά στον πόθο της να δοθεί πλέον στον Χριστό. Δεν κοντοστέκεται, δεν δειλιάζει μπροστά στην ντροπή, δεν μετρά το κόστος της υπόληψής της στα μάτια των άλλων. Δεν έχει υπόληψη, δεν έχει κύρος. Δεν θέλει να έχει κύρος. Ξέρει το χάλι της. Αναγνωρίζει το χώμα της. Πάσχει και θέλει λύτρωση.

Γιατί κάποιοι χριστιανοί εκκλησιάζονται μόνο την Μ. Εβδομάδα; Αρκεί αυτό;

Οι ημέρες της τεσσαρακοστής περνούν. Νηστεία, προσευχή, προσοχή, επιμονή, ιερές ακολουθίες. Όλα συνάδουν ώστε να βγεις μετά από σαράντα ημέρες πιο καθαρός, πιο ιερός, πιο άνθρωπος. Εσύ προσπαθείς. Κάποιες φορές πέφτεις, δεν αντέχεις να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων, δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις στις προσδοκίες Του και όμως πάλι σηκώνεσαι. Σηκώνεσαι πιάνοντας γερά το πετραχήλι του πνευματικού σου. Σηκώνεσαι καθώς παραδέχεσαι την ανεπάρκειά σου, τα λάθη σου, την πτώση σου.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΒΑΪΩΝ: Οι τρεις προϋποθέσεις για να πλησιάσουμε τον Χριστό.

«Mή φοβοῦ, θύγατερ Σιών, ἰδού ὁ βασι­λεύς σου ἔρχεται, καθήμενος ἐπί πῶ­λον ὄνου».

Ἡ προφητεία ἐπιβεβαιώνεται σήμερα, καθώς ὁ Xριστός εἰσέρχεται στήν Ἱε­­­ρου­σα­­λήμ «ἐπί πῶλον ὄνου». Ἀσυνήθι­στη ἐμ­φάνιση γιά βασιλέα. Ὅμως ὁ Xρι­στός δέν εἶναι σάν τούς ἐγκόσμιους βα­σι­λεῖς καί ἄρχοντες, δέν εἶναι «ἐκ τοῦ κό­σμου τού­του». Θά τό δηλώσει, ἄλλωστε, καί ὁ ἴδιος σέ λίγες ἡμέ­ρες, ἀπαντώ­ντας στήν ἐρώ­τηση τοῦ Πι­λάτου «ἐσύ τί λέγεις γιά τόν ἑαυτό σου;». «Ἡ βα­σιλεία ἡ ἐμή οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου».

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ: Να προσέχουμε τί ζητάμε από τον Θεό.

«Διδάσκαλε, θέλομεν ἵνα ὅ ἐάν αἰτή­σωμεν ποιήσῃς ἡμῖν».

Θέλοντας ἡ Ἐκκλησία μας νά μᾶς προ­ε­τοιμάσει γιά τά φρικτά καί σωτη­ριώδη Πά­θη τοῦ Κυρίου τά ὁποῖα πλησιάζουν, ὅρι­σε νά διαβάζεται σήμερα, Ε΄ Κυριακή τῶν Νηστειῶν, μία περικοπή ἀπό τό κατά Μάρκον εὐαγγέλιο πού περιγράφει τά γε­γονότα τῶν ἡμερῶν πρίν ἀπό τό Πάθος τοῦ Χριστοῦ.

Μᾶς παρου­σιάζει τόν Χριστό νά ἐξηγεῖ στούς μαθητές ὅλα ὅσα ἐπρό­κει­το νά συμ­βοῦν, ἔτσι ὥστε νά μπορέσουν στό μέτρο τῶν ἀνθρωπίνων δυνά­μεών τους νά κα­τα­νοήσουν τά γεγονότα καί ὅσα ἐπρό­κει­το νά ἀκολου­θή­σουν μέ τήν ἀνάστασή του. Καί ἐνῶ ὁ Χριστός προλέγει ὅσα φρι­κτά καί φοβερά ἐπρόκειτο νά ὑπομείνει γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, δύο ἀπό τούς μαθητές του τόν πλησιάζουν καί τοῦ ζητοῦν νά τούς ὑποσχεθεῖ ὅτι θά ἐκ­πλη­ρώσει τό αἴτημά τους.

Σήμερα θάψατε έναν μοναχό...

Καθόταν και αγνάντευε την πεδιάδα καθώς οι πρώτες σταγόνες βροχής έπεσαν στο πρόσωπό του. Δεν κουνήθηκε όμως καθόλου. Δεν ήθελε να αφήσει τόσο βιαστικά και απότομα το θέαμα; Τι ήταν αυτό που τον κρατούσε εκεί; Αυτή η πεδιάδα με χρώματα άνοιξης του έφερνε μέσα στην καρδιά του μια γλυκάδα. Έτσι φαινόταν…
--------------------------------------
Η βροχή δυνάμωσε. Τα ρούχα του άρχισαν να ρουφούν αχόρταγα την βροχή. Μα εκείνος στεκόταν εκεί, σαν άγαλμα σμιλεμένο σ’ αυτόν το λόφο της σιωπής. Κοιτούσε σα να έψαχνε κάτι αγαπημένο που έχασε πριν καιρό.
--------------------------------------
Η βροχή δεν έλεγε να σταματήσει. Τα χρώματα της πεδιάδας δεν έλεγαν να ξεθωριάσουν από την μανία της βροχής. Το βλέμμα του ακίνητο, καρφωμένο μέσα στον βαθύ στοχασμό του.
--------------------------------------

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ: Έως πότε;

«Ὦ γενεά ἄπιστος, ἕως πότε πρός ὑμᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑ­μῶν».

῞Ενα ἀπό τά πολλά θαύματα τοῦ Χριστοῦ περιγρά­φει ἡ σημερινή εὐαγ­γε­λική περικοπή, τό θαῦ­μα τῆς θεραπείας ἑνός δαιμονιζομένου νέ­­­ου, ὁ πα­τέρας τοῦ ὁ­ποίου πλη­­σίασε τόν Χρι­­στό καί μέ πόνο ψυ­χῆς δι­εκ­τραγώ­δησε τήν κα­τά­σταση τοῦ παιδιοῦ του.

Ἡ περιγραφή ὅμως αὐτοῦ τοῦ θαύματος ἀπό τόν ἱερό εὐαγγε­λι­στή Μάρ­κο παρουσιάζει μία ἰδιαιτερότητα. Ὁ Χρι­στός δέν διερευνᾶ μόνο τήν πίστη τοῦ πα­τέρα πού ζητᾶ τή θερα­πεία τοῦ παιδιοῦ του, ἀλλά καί μέμφεται τήν ἀπιστία τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς του γενικό­τερα.

«Ὦ γενεά ἄπιστος, ἕως πότε πρός ὑμᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑ­μῶν;».

Ποιός ὅμως εἶναι ὁ λό­γος τῆς κριτικῆς ἤ καί τῆς ἱερᾶς ἀγανα­κτή­σε­ως, ἄν θέλετε, τοῦ Ἰη­σοῦ πρός ὁλόκληρη τή γενεά τῆς ἐποχῆς του;

Ὁ Χριστός μέ τή διπλῆ ἐρώτησή του «ἕως πότε πρός ὑμᾶς ἔσομαι;» καί «ἕως πότε ἀνέξομαι ὑ­μῶν» δίνει μία πρώτη ἔμ­μεση ἀπάντηση στήν παρά­κλη­ση τοῦ πατέρα «εἴ τι δύνασαι, βοήθη­σον ὑμῖν». Ὁ πατέρας πλησιάζει τόν Χριστό ἔχοντας ἀσφαλῶς ἀ­κού­σει ἤ δεῖ καί ἄλλες θαυματουργικές θερα­πεῖες του· παρ᾽ ὅλα αὐ­τά ὅμως συνεχίζει στό βάθος τῆς ψυχῆς του νά ἀμφιβάλλει γιά τή δυ­να­τότητα τοῦ Χριστοῦ νά θεραπεύσει τό παιδί. Καί μαζί μέ τόν πατέρα φαίνεται νά ἀμφιβάλ­λει καί ὁ ὄχλος πού συνέρρευσε, ὅταν εἶδε τόν Χριστό νά περνᾶ μέ τούς μαθητές του.

Περί ταπείνωσης

Η πύλη του ουρανού εστίν η ταπείνωσις»
(Αββάς Ιωάννης)

Αγωνίζου να υπομένης την προσβολήν και την εξουθένωσιν που σου κάνουν οι άνθρωποι, χωρίς να τα­ράζεσαι και να αγανακτής μέσα στην ψυχήν σου, για να αποκτήσης παρρησίαν εις τον Θεόν.

Κάθε σκληρός λόγος που υπομένει ο άνθρωπος, εν γνώσει του και με την θέλησίν του, χωρίς να έχη ο ίδιος καθόλου φταίξει σ' αυτόν που τον προσβάλλει και τον α­δικεί, είναι μεν για την ώρα εκείνη, ένα στεφάνι ακάνθινο που βάζει ο ίδιος στο κεφάλι του, γίνεται όμως ευτυ­χισμένος και μακάριος, διότι σε καιρό που δεν το γνωρί­ζει, θα στεφανωθή με στεφάνι άφθαρτο.

Οι έπαινοι, η υπερηφάνεια και η ταπείνωση.

- Φοβηθείτε τους επαίνους εκ μέρους των ανθρώπων, εξακολούθησε ο στάρετς απευθυνόμενος προς όλους, και προπάντων όταν σας επαινούν παρά την αξία σας. Σιωπήστε, μην απαντήσετε εκείνη τη στιγμή. Μόνο μέσα σας συναισθανθείτε ότι σας επαινούν περισσότερο απ’ ό,τι αξίζετε. Μα αν αρχίσετε να αντιλέγετε, τότε γεννιέται η υποκρισία.