ΚΥΡΙΑΚΗ Δ´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ: Έως πότε;

«Ὦ γενεά ἄπιστος, ἕως πότε πρός ὑμᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑ­μῶν».

῞Ενα ἀπό τά πολλά θαύματα τοῦ Χριστοῦ περιγρά­φει ἡ σημερινή εὐαγ­γε­λική περικοπή, τό θαῦ­μα τῆς θεραπείας ἑνός δαιμονιζομένου νέ­­­ου, ὁ πα­τέρας τοῦ ὁ­ποίου πλη­­σίασε τόν Χρι­­στό καί μέ πόνο ψυ­χῆς δι­εκ­τραγώ­δησε τήν κα­τά­σταση τοῦ παιδιοῦ του.

Ἡ περιγραφή ὅμως αὐτοῦ τοῦ θαύματος ἀπό τόν ἱερό εὐαγγε­λι­στή Μάρ­κο παρουσιάζει μία ἰδιαιτερότητα. Ὁ Χρι­στός δέν διερευνᾶ μόνο τήν πίστη τοῦ πα­τέρα πού ζητᾶ τή θερα­πεία τοῦ παιδιοῦ του, ἀλλά καί μέμφεται τήν ἀπιστία τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς του γενικό­τερα.

«Ὦ γενεά ἄπιστος, ἕως πότε πρός ὑμᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑ­μῶν;».

Ποιός ὅμως εἶναι ὁ λό­γος τῆς κριτικῆς ἤ καί τῆς ἱερᾶς ἀγανα­κτή­σε­ως, ἄν θέλετε, τοῦ Ἰη­σοῦ πρός ὁλόκληρη τή γενεά τῆς ἐποχῆς του;

Ὁ Χριστός μέ τή διπλῆ ἐρώτησή του «ἕως πότε πρός ὑμᾶς ἔσομαι;» καί «ἕως πότε ἀνέξομαι ὑ­μῶν» δίνει μία πρώτη ἔμ­μεση ἀπάντηση στήν παρά­κλη­ση τοῦ πατέρα «εἴ τι δύνασαι, βοήθη­σον ὑμῖν». Ὁ πατέρας πλησιάζει τόν Χριστό ἔχοντας ἀσφαλῶς ἀ­κού­σει ἤ δεῖ καί ἄλλες θαυματουργικές θερα­πεῖες του· παρ᾽ ὅλα αὐ­τά ὅμως συνεχίζει στό βάθος τῆς ψυχῆς του νά ἀμφιβάλλει γιά τή δυ­να­τότητα τοῦ Χριστοῦ νά θεραπεύσει τό παιδί. Καί μαζί μέ τόν πατέρα φαίνεται νά ἀμφιβάλ­λει καί ὁ ὄχλος πού συνέρρευσε, ὅταν εἶδε τόν Χριστό νά περνᾶ μέ τούς μαθητές του.

Ἡ ἐπιτίμηση τοῦ Χρι­στοῦ μπορεῖ νά ἀκούε­ται ὀξεία, ἔχει ὅμως σκοπό νά συγκλονίσει τίς ψυχές τῶν ἀκροα­τῶν του καί νά τίς προ­βληματίσει σχε­τικά μέ τό θέμα τῆς πίστεως. Γιατί, ἀσφαλῶς, ὅλο αὐ­­­τό τό πλῆθος πού συγ­­­­κεν­τρώνεται μαζί μέ τόν πατέρα γύρω ἀπό τόν Χριστό δέν εἶ­ναι ἀδιά­φορο ἀπέναντί του· τόν θεωρεῖ ὡς δι­δά­σκα­λο, τόν πιστεύει, ἐνδε­χομένως, ὁ τόν ἀνα­­με­νό­μενο Μεσσία, ἀλ­λά ἡ πί­στη του δέν εἶναι ἰσχυ­ρή, δέν εἶναι βα­θειά, δέν εἶναι στα­θερή. Εἶναι πίστη ἐπι­φανεια­κή, εἶναι σπόρος πού παρασύρεται ἀπό τό νε­ρό τῆς βροχῆς, εἶ­ναι ἀδύναμο καλάμι πού λυγίζει καί σπάζει ἀπό τό φύσημα τοῦ ἀνέ­μου. Καί ὁ Χριστός δέν θέλει τέτοια πίστη, γιατί αὐτή δέν ἔχει ἀξία καί δέν ἔχει σημασία, ὄχι γιά τόν ἴδιο τόν Χριστό, πού δέν τήν ἔχει ἀνά­γκη, ἀλλά γιά τόν ἄν­θρωπο, ὁ ὁποῖος χρει­ά­ζεται τήν πίστη στόν Χριστό, ὡς «ἄγ­κυ­ρα ἀσφαλῆ τε καί βε­βαί­­αν», κατά τόν πρω­το­­κο­­ρυφαῖο ἀπόστολο Παῦ­λο, γιά νά πορευθεῖ μέ αὐτή μέσα ἀπό τίς δυ­σκολίες καί τούς πει­ρασμούς τῆς ζωῆς καί νά φθάσει ἀσφαλής στό λιμάνι τῆς βασιλείας του.

Ἡ ἐπιτίμηση τοῦ Χρι­στοῦ ἔχει σκοπό νά ἀ­φυ­­πνίσει τούς ἀνθρώ­πους ἀπό τόν λήθαργο τῆς ὀλιγοπιστίας, τήν ὁποία ὁρισμένοι θεω­ροῦν ἀρκετή· ὅμως ἡ ὀλι­γοπιστία εἶναι ἀπορ­ρι­πτέα ἀπό τόν Θεό, ὁ ὁποῖος δέν ἀρέσκεται στούς χλιαρούς στήν πί­­στη, ὅπως δηλώνει στό βιβλίο τῆς Ἀπο­κα­λύ­ψεως, λέγοντας: «ὄ­φε­λον ἤ ψυχρός ἦς ἤ ζεστός· οὕτως, ὅτι χλια­ρός εἶ καί οὔτε ψυχρός οὔτε ζεστός, μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου».

Ἡ ἐπιτίμηση τοῦ Χρι­στοῦ ὅμως ἐπαναλαμ­βά­­νεται καί στίς ἡμέρες μας, διότι καί στίς ἡμέ­ρες μας πολλοί θεω­ροῦν ὅτι λίγη πίστη εἶ­ναι ἀρκετή· ἤ ὅτι ἐκ­κλη­σιαζόμενοι στίς με­γά­λες ἑορτές ἤ περνών­τας ἀπό τήν Ἐκκλησία, καί ἀνάβοντας ἕνα κε­ρί, ἤ καί μετέχοντας κά­ποιες φορές στά μυ­στήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, νομίζουν ὅτι ἐκ­πλη­­ρώνουν τίς ὑποχρε­ώ­­σεις τους ἀπέ­ναντι στόν Θεό καί νομίζουν ὅτι πιστεύουν. Καί ὕ­στε­ρα ἀποροῦν, καί ὕ­στερα ἀποροῦμε γιατί μπρο­στά στά προβλή­μα­τα τῆς ζωῆς, τῆς οἰ­κογε­νείας, τά προσω­πικά καί τά ἐπαγγελ­μα­τικά μας προβλήματα, μπροστά στήν κρί­ση πού διερχόμαστε ὡς κοι­νωνία καί ὡς χώρα, αἰσθανόμαστε ἀδύ­­να­μοι, ἀβοήθητοι, ἀνί­κα­νοι νά ἀντιδρά­σουμε. Ἀποροῦμε, γιατί οἱ δυ­σκο­λίες καί ἀντιξο­ότη­τες πού συναντοῦμε μᾶς ὁδηγοῦν στήν ἀπο­γοή­τευση ἤ καί στήν κατάθλι­ψη, μᾶς ἀρρω­σταί­νουν καί μᾶς ὁδη­γοῦν στούς γιατρούς, οἱ ὁποῖοι ὅμως δέν μπο­ροῦν νά μᾶς θεραπεύ­σουν, ὅπως δέν μπο­ροῦ­σαν νά θερα­πεύ­σουν καί τόν νεαρό τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικο­πῆς.

Γι᾽ αὐτό, ἀδελφοί μου, ἄς ἀκούσουμε σήμερα τή φωνή τοῦ Χριστοῦ καί ἄς αἰσθανθοῦμε ὅτι ἡ ἐπιτίμησή του «ὦ γε­νεά ἄπιστος, ἕως πό­τε πρός ὑμᾶς ἔσομαι;» μᾶς ἀφορᾶ καί προσωπικά. Ἄς φέρουμε στόν νοῦ μας ὅλα τά τεκμήρια τῆς ἀγάπης του πού ἔχει χαρίσει στόν καθέ­να μας, ἄς θυμη­θοῦμε τά καθημερινά θαύμα­τα πού ζοῦμε, καί ἄς τόν παρακαλέσουμε νά προσθέσει πίστη στήν ἀσθενῆ μας πίστη καί νά μᾶς σώσει.

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων