ΚΥΡΙΑΚΗ Ε´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ: Να προσέχουμε τί ζητάμε από τον Θεό.

«Διδάσκαλε, θέλομεν ἵνα ὅ ἐάν αἰτή­σωμεν ποιήσῃς ἡμῖν».

Θέλοντας ἡ Ἐκκλησία μας νά μᾶς προ­ε­τοιμάσει γιά τά φρικτά καί σωτη­ριώδη Πά­θη τοῦ Κυρίου τά ὁποῖα πλησιάζουν, ὅρι­σε νά διαβάζεται σήμερα, Ε΄ Κυριακή τῶν Νηστειῶν, μία περικοπή ἀπό τό κατά Μάρκον εὐαγγέλιο πού περιγράφει τά γε­γονότα τῶν ἡμερῶν πρίν ἀπό τό Πάθος τοῦ Χριστοῦ.

Μᾶς παρου­σιάζει τόν Χριστό νά ἐξηγεῖ στούς μαθητές ὅλα ὅσα ἐπρό­κει­το νά συμ­βοῦν, ἔτσι ὥστε νά μπορέσουν στό μέτρο τῶν ἀνθρωπίνων δυνά­μεών τους νά κα­τα­νοήσουν τά γεγονότα καί ὅσα ἐπρό­κει­το νά ἀκολου­θή­σουν μέ τήν ἀνάστασή του. Καί ἐνῶ ὁ Χριστός προλέγει ὅσα φρι­κτά καί φοβερά ἐπρόκειτο νά ὑπομείνει γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, δύο ἀπό τούς μαθητές του τόν πλησιάζουν καί τοῦ ζητοῦν νά τούς ὑποσχεθεῖ ὅτι θά ἐκ­πλη­ρώσει τό αἴτημά τους.

Δέν εἶναι κάποιοι τυχαῖοι μαθητές του. Εἶναι δύο ἀπό τούς πιό ἀγαπη­μένους του, εἶναι δύο ἀπό τούς πιό ἔμπιστούς του. Εἶ­ναι ὁ Ἰάκωβος καί ὁ Ἰωάννης. Εἶναι αὐτοί πού μαζί μέ τόν ἀπόστολο Πέτρο εἶχαν τή μεγάλη τιμή νά δοῦν τόν Χριστό ἐπάνω στό ὄρος Θαβώρ νά μεταμορφώνεται ἐνώ­πιον αὐτῶν καί νά συνομιλεῖ μέ τόν Μωυ­σῆ καί τόν Ἠλία. Εἶναι αὐτοί πού τόν ἄ­κουσαν νά τούς ζητᾶ νά μήν ποῦν σέ κα­νένα τίποτε γιά τό φοβερό καί οὐράνιο θέα­μα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ πού ἀντί­­κρυ­σαν. Καί αὐτοί οἱ δύο μαθητές ζητοῦν κάτι πού δέν ταιριάζει καθόλου μέ ὅσα τούς ἔλε­γε ἐκείνη τήν ὥρα ὁ Χριστός. Ζητοῦν κά­τι πού θά ἔλεγε κανείς ὅτι τίποτε δέν δι­δάχθηκαν τρία χρόνια κοντά στόν Χρι­στό· καί ὅμως τό ζητοῦν. Ζητοῦν νά καθί­σουν ὁ ἕνας ἐκ δεξιῶν καί ὁ ἄλλος ἐξ ἀρι­στερῶν τοῦ Ἰησοῦ, ὅταν θά βρίσκεται στή δόξα του.

Πρωτάκουστο αἴτημα, ἀδελφοί μου. Ὁ Χρι­στός τούς μιλᾶ γιά θυσία καί αὐτοί σκέφτονται τή δόξα. Ὁ Χριστός τούς μιλᾶ γιά προσφορά καί αὐτοί ζητοῦν τήν ἱκα­νο­­ποί­­ηση τῆς προσωπικῆς τους φιλοδο­ξίας. Δέν ἔχουν ἀκό­μη συνειδητοποιήσει ὅτι τό μεγαλεῖο τοῦ διδασκά­λου τους βρίσκεται στήν ἑκουσία προσφο­ρά τοῦ ἑαυτοῦ του γιά τόν ἄνθρωπο, δέν βρί­σκεται στήν ἀπόλαυση τῆς θείας του δό­ξης. Ἄν ὁ Χριστός σκεφτόταν σάν τούς δύο μαθητές του, δέν θά ἐρχόταν ποτέ στή γῆ, γιά νά σώσει τόν ἄνθρωπο. Ἄν ἦρθε στή γῆ, ἦταν γιατί ὁ ἴδιος ἔθεσε πάνω ἀπό κάθε τι ἄλλο τήν ἀγάπη γιά τόν ἄνθρωπο. Καί ἡ ἀγάπη «οὐ ζητεῖ τά ἑαυτῆς», ἡ ἀγά­πη εἶναι ἕτοιμη νά θυσιασθεῖ γιά τόν ἄλ­λο, εἶναι ἕτοιμη νά γίνει διάκονος καί ὑπη­ρέτης τοῦ πλησίον.

Ὅλα αὐτά δέν τά εἶχαν κατανοήσει ἀκό­μη οἱ μαθητές του, γι’ αὐτό καί τό φρό­νη­μά τους ἦταν ἀκόμη κοσμικό καί ἀν­θρώ­πινο. Γι’ αὐτό καί, ἐνῶ ἀκοῦν τόν Ἰη­σοῦ νά τούς περιγράφει τό πάθος του, δέν κατα­νο­οῦν τί τούς λέγει. Γι’ αὐτό καί, ὅταν σέ λί­γες ἡμέρες θά τούς ζητήσει νά ἀγρυ­πνή­σουν προσευχόμενοι μαζί του στίς ὧρες τῆς μεγά­λης του ἀγωνίας στόν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ, αὐτοί θά ἀποκοιμηθοῦν.

Ὅμως ὁ εὐαγγελιστής Μάρκος δέν δι­στά­ζει νά καταγράψει στό εὐαγ­γέ­λιό του αὐτό τό ἀτυχές, θά μπορούσαμε νά ποῦμε, αἴτημα τῶν δύο μαθη­τῶν τοῦ Χριστοῦ. Τό καταγράφει ὄχι γιά κανένα ἄλλο λόγο, ὅσο γιά νά μᾶς διδάξει μέ τή δική τους συμ­­περιφορά πόσο εὔκολα μποροῦμε καί ἐμεῖς νά πέσουμε σέ παρόμοια σφάλματα καί νά ζητοῦμε ἀπό τόν Θεό παρά­λογα πράγ­­ματα.

Γιατί δέν εἶναι λίγες φορές, ἀδελφοί μου, πού ξεχνοῦμε ὅτι γιά τόν Θεό δέν ἔ­χουν σημασία οὔτε οἱ πρωτοκαθεδρίες οὔ­τε οἱ ἐξουσίες οὔτε οἱ ὑψη­λές θέσεις. Ξε­χνοῦμε πώς ὁ Θεός ὑψώνει αὐτούς πού ἔ­χ­ουν ταπεινό φρό­νη­μα καί αὐτούς πού εἶ­ναι πρόθυμοι νά γίνουν διάκονοι καί ὑπη­ρέτες τῶν ἄλλων. Δέν ἀπαγορεύει, βε­βαί­ως, τήν ὑγιῆ φιλοδοξία γιά τήν πρόοδο τοῦ ἀνθρώπου, καταδικάζει ὅμως τήν προ­σ­­­κόλληση σέ θέσεις καί ἀξιώματα καί στήν ἐπιδίωξή τους μέ κάθε τρόπο καί μέ­σο, θεμιτό ἤ ἀθέμιτο. Στά μάτια τοῦ Θεοῦ ἔχει πάντοτε ἀξία ἡ προσφορά τοῦ ἀνθρώ­που καί ἡ διάθε­ση μέ τήν ὁποία προσφέ­ρει. Γι’ αὐτό καί ἱκανοποιεῖ τά αἰτήματά μας μόνο ὅταν αὐτά εἶναι ὠφέλιμα γιά τή σωτηρία μας.

Πολλές φορές, ἀδελφοί μου, ἐμεῖς οἱ ἄν­θρωποι ἔχουμε ἀπαιτήσεις ἀπό τόν Θεό. Ζητοῦμε πολλά καί διάφορα γιά τόν ἑαυτό μας ἤ γιά τούς οἰκεί­ους μας καί τά παιδιά μας. Κάνουμε σχέδια γιά τό μέλλον μας καί τό μέλ­λον τους καί περιμένουμε ὁ Θεός νά μᾶς τά πραγματοποιήσει. Ὅμως ὁ Θεός δέν ἀκολουθεῖ τά δικά μας σχέδια, ὅσα τέλεια καί ἄν εἶναι, ὅσο ὑπέροχα καί ἄν μᾶς φαίνονται, ὅσα καί ἄν ἐπιθυμοῦμε πο­λύ τήν πραγ­μά­τωσή τους. Καί δέν τά ἀκο­λουθεῖ ὁ Θεός, ὄχι γιατί θέλει νά μᾶς στε­νοχω­ρή­σει, ἀλλά γιατί ἐκεῖνος ἔχει κα­λύτερα σχέδια καί γιά μᾶς καί γιά τά προσ­φιλῆ μας πρόσωπα. Ἔχει καλύτερα σχέδια, γιατί ἐκεῖνος γνωρίζει τό παρόν καί τό μέλλον, γιατί ἐνδιαφέρεται μέ πα­τρι­κή στοργική καί ἀγάπη γιά τό πραγ­μα­τικό καλό μας.

Γι’ αὐτό, ἀδελφοί μου, ἀκόμη καί ὅταν βλέπουμε τόν Θεό νά μήν ἀντα­ποκρίνεται στά σχέδιά μας καί στίς ἐπιθυμίες μας, ἀκόμη καί ὅταν ὅσα συμβαίνουν στή ζωή μας καί στή ζωή τῶν ἀγαπημένων μας προσώπων εἶναι ἐντελῶς ἀντίθετα ἀπό αὐτά πού θέλαμε ἐμεῖς νά συμβαίνουν, ἄς μάθουμε νά δεχόμαστε μέ ὑπομονή καί τα­­πείνωση τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ, ἄς τό δε­χόμαστε μέ ἐμπιστοσύνη ἀλλά κυρίως μέ τή βεβαιότητα ὅτι ὅσο δυσά­ρεστο καί ἄν μᾶς εἶναι αὐτό πού μᾶς συμβαίνει, εἶναι ἀναμφίβολα τό  καλύτερο γιά μᾶς καί τά προσφιλῆ μας πρόσωπα. Ἄς ἐμπιστευόμαστε στά χέρια τοῦ Θεοῦ «ἑαυτούς καί ἀλλήλους», ἄς τοῦ ἐμπιστευόμαστε καί τή ζωή καί τόν θάνατο καί ἄς μή τοῦ ζητοῦμε τίποτε ἄλ­λο παρά μόνο «πάντα τά πρός σωτη­ρίαν αἰτήματα καί ζωήν τήν αἰώνιον».

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων