Ο Ακάθιστος Ύμνος

Ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος εἶναι «Κοντάκιον». «Κοντάκια» παλαιότερα ἐλέγοντο ὁλόκληροι ὕμνοι, ἀνάλογοι πρὸς τοὺς «Κανόνες». Ἡ ὀνομασία ὀφείλεται μᾶλλον στὸ κοντὸ ξύλο ἐπὶ τοῦ ὁποίου ἐτυλίσσετο ἡ μεμβράνη ποὺ περιεῖχε τὸν ὕμνο. Τὸ πρῶτο τροπάριο ἐλέγετο «προοίμιο» ἢ «κουκούλιο» καὶ τὰ ἀκολουθοῦντα ἐλέγοντο «οἶκοι», ἴσως διότι ὁλόκληρος ὁ ὕμνος θεωρεῖτο ὡς σύνολο οἰκοδομημάτων ἀφιερωμένων στὴ μνήμη κάποιου ἁγίου. Κοντάκιο λέγεται συνήθως σήμερα τὸ πρῶτο τροπάριο ἑνὸς τέτοιου ὕμνου.

Ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος περιέχει προοίμιο καὶ 24 «οἴκους». Τὸ προοίμιό του σήμερα εἶναι τό: «Τὴ Ὑπερμάχω Στρατηγῶ».

Ἡ «ἀκροστιχίδα» τοῦ ὕμνου εἶναι ἀλφαβητική, δηλαδὴ ἀκολουθεῖ τὴ σειρὰ τῶν γραμμάτων Α΄, Β΄, Γ΄, Δ΄ ἕως Ω΄.

Τί είναι ο "Μεγάλος Κανόνας", πότε ψάλλεται και ποιος ο σκοπός του;

 

Στην αρχή της Μεγάλης Σαρακοστής, στο μεγάλο απόδειπνο των τεσσάρων πρώτων ημερών της Α΄ Εβδομάδας των Νηστειών διαβάζεται χωρισμένος σε τέσσερα μέρη ο Μεγάλος Κανόνας και ολόκληρος την Πέμπτη της Ε΄ εβδομάδας των Νηστειών. Ψάλλεται σε ήχο πλ. β΄ που είναι ιδιαίτερα κατανυκτικός, εκφραστικός του πένθους και της συντριβής της καρδιάς.

Όλα να γίνονται με την ευλογία του πνευματικού μας.

Σου λέει ο πνευματικός σου, θα νηστεύεις τις καθορισμένες νηστείες της Εκκλησίας μας όχι μόνο με αποχή από τροφές αλλά και εγκράτεια παθών και θα προσέρχεσαι να κοινωνείς το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου. Και εσύ το κάνεις αυτό, όμως δεν το δέχεσαι, ταράσσεσαι, γιατί θεωρείς ότι θα πρέπει να νηστέψεις και επιπλέον για να κοινωνήσεις. Αυτό τι σήμαίνει; ότι δεν με απασχολεί ο Χριστός, δεν βλέπω την άσκηση ως υπακοή, ταπείνωση και ενέργεια ερωτική προς τον Θεό αλλά με ενδιάφέρει το πως νιώθω εγώ, η προβολή του εγώ μου.

Είναι σαν να λέγω, "δεν μου αρκεί αυτό που μου λέγει ο πνευματικός, δεν αρκεί η αγάπη του Θεού για να συγχωρεθώ θα πρέπει εγώ να κάνω κάτι επιπλέον για να συγχωρεθώ και να μετέχω στο Σώμα και το Αίμα του Χριστού". Πάλι δηλαδή βάζουμε το εγώ μας, την δική μας νοοτροπία, την δική μας σκέψη πάνω από του πνευματικου, πάνω από την Εκκλησία, πάνω και από τον Θεό.

Η θλίψη της σαρακοστής

Η θλίψη της σαρακοστής είναι θλίψη ευγενική, αρχοντική, πριγκηπική. Είναι η θλίψη του εξόριστου βασιλιά πού έχασε την εξουσία και το στέμμα του και την νοσταλγεί, χωρίς να ξεπέσει από τον χαρακτήρα και την ευγένεια του. Πιό καθαρά είναι η νοσταλγία του ανθρώπου, του ευγενικού με την ορθόδοξη ενσυναίσθηση που νοσταλγεί τον Θεό. Και όσο πλησιάζει τον Θεό τόσο πιό πολύ πονάει από έρωτα και πόθο , αλλά και συστέλλεται από ταπείνωση.

Ομιλία Μητροπολίτου Σισανίου κ Παύλου στη Βέροια για την διπλή εορτή της 25ης Μαρτίου (BINTEO)

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σιατίστης κ. Παύλος ήταν κύριος ομιλητής στην εόρτια εκδήλωση μουσικής και λόγου με τίτλο «Διπλός Ευαγγελισμός» της Ιεράς Μητροπόλεως Βεροίας με την ευκαιρία της διπλής εορτής του Ευαγγελισμού της Υπεραγίας Θεοτόκου και της Εθνικής μας επετείου, που πραγματοποιήθηκε στο Παύλειο Πολιτιστικό Κέντρο Βεροίαςτο Σάββατο 25 Μαρτίου 2017.

Κυριακή Δ' Νηστειών (Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος): Το θεμέλιο της πνευματικής ζωής είναι η πίστη.

Θλίψη και μελαγχολία επικρατούσε, ευλογημένοι μας Χριστιανοί, στη ψυχή του πονεμένου πατέρα, που μας παρουσιάζει η σημερινή ευαγγελική περικοπή. Έβλεπε με οδύνη τις δαιμονικές κρίσεις του παιδιού του δίχως να μπορεί να επέμβει για να βοηθήσει. Έβλεπε να οδηγείται στην καταστροφή, γιατί όχι, ακόμη και στο θάνατο. Μόνο γονείς οι οποίοι δοκίμασαν σκληρά περιστατικά και είδαν τα παιδιά τους να βασανίζονται από ανίατα  σωματικά ή ψυχικά νοσήματα, είναι σε θέση να καταλάβουν τον πόνο και την απόγνωση αυτού του δύστυχου πατέρα.

Σ΄αυτή τη δραματική πορεία, παρουσιάζονται δύο στάδια ψυχικής κατάστασης. Το πρώτο είναι η απιστία, ενώ το δεύτερο ο εσωτερικός αγώνας και η επίκληση της δύναμης του Κυρίου για να απαλλαγεί από την απιστία και να οδηγηθεί στη πίστη. Καί πράγματι το πέτυχε. Ανάλογες καταστάσεις που πιθανό να προέρχονται  από ποικίλες αιτίες,παρουσιάζουν πολλοί άνθρωποι.

Παράδειγμα απιστίας παρέχει ο πατέρας του σημερινού ευαγγελίου.

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ 2017

 

† ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ

ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καὶ Μητροπολίτης

τῆς Ἱερᾶς καὶ Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας

πρὸς τὸν ἱερὸν κλῆρον καὶ τὸν εὐσεβῆ λαὸν

τῆς καθ’ ἡμᾶς θεοσώστου Ἐπαρχίας.

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

«Τῆς Εὔας νῦν δι᾽ ἐμοῦ καταργείσθω κατάκριμα, ἀποδότω δι᾽ ἐμοῦ τό ὀφείλημα σήμερον».

Αὐτούς τούς λόγους θέτει σήμερα, ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτό­κου, ἑορτή τῆς προαναγγελίας τῆς λυτρώσεως τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, διά τῆς ἐκ τῆς Παναγίας Παρθένου σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου,  στά χείλη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ὁ ἱερός ὑμνογράφος. «Ἄς καταργηθεῖ τώρα δι᾽ ἐμοῦ ἡ καταδίκη τῆς Εὔας, καί ἄς ἀποδοθεῖ μέ τή δική μου ὑπακοή τό χρέος της σήμερα».

Δέν εἶναι ποιητική ὑπερβολή οἱ λόγοι αὐτοί, ἔστω καί ἄν ἡ Παναγία μας δέν τούς διατύπωσε μέ αὐτόν τόν τρόπο. Ὁ δικός της ταπεινός λόγος πρός τόν Ἀρχάγγελο Γαβριήλ, πού τῆς ἐκόμισε τό χαρμόσυνο μήνυμα τῆς θείας ἐπιλογῆς, τό «ἰδού ἡ δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου», εἶναι ἡ δική της εὐφρόσυνη ἀγγελία πρός ὁλόκληρο τό ἀνθρώπινο γένος, ὅπως τήν ἑρμηνεύει ὁ ἱερός ὑμνογράφος. Γιατί, ἄν ἡ παρακοή τῆς Εὔας στήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ ἦταν ἱκανή νά ἐκδιώξει τούς πρωτοπλάστους ἀπό τόν παράδεισο καί νά καταδικάσει τούς ἀνθρώπους νά ζοῦν γιά αἰῶνες μακριά ἀπό τόν Δημιουργό τους Θεό, ὑπόδουλοι στήν ἁμαρτία καί στόν ἀρχηγό της, ἡ ὑπακοή τῆς Κεχαριτωμένης Κόρης τῆς Ναζαρέτ δέν ἀπελευθερώνει μόνο αὐτήν ἀπό τήν κατάρα τῆς ἁμαρτίας, ἀλλά γίνεται καί ἡ ἀρχή καί ἡ ἀφορμή τῆς σωτηρίας καί τῆς λυτρώσεως ὅλων τῶν ἀνθρώπων, γίνεται ἡ ἀπαρχή τῆς ἐπαναφορᾶς τοῦ ἀνθρώπου ἐκεῖ ἀπό ὅπου ἐξέπεσε, ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, γίνεται ἡ συμμετοχή τοῦ ἀνθρωπίνου γένους στό σχέδιο τῆς θείας οἰκονομίας γιά τή σωτηρία του.Ὁ Θεός ἐξαλείφει τήν ἀνυπακοή τῆς παλαιᾶς Εὔας χάρη στήν ὑπακοή τῆς νέας Εὔας, τῆς Παναγίας, καί διαγράφει τό χρέος τῆς παρακοῆς προσφέροντάς μας τή σωτηρία.

Η συμβολή του Ιερού Κλήρου στην επανάσταση του 1821

Η Ελληνική Επανάσταση, ως επιστέγασμα της αυγής και αναγέννησης του Νέου Ελληνισμού, αποτελεί ένα από τους πιο ένδοξους και σπουδαίους σταθμούς της ιστορικής μας πορείας.
Δεν ήταν μόνο το γεγονός ότι ένας λαός, με τον πολιτισμό του και την ψυχή του ακέραια, ανακτά
την ελευθερία του και την πολιτική του οντότητα μετά από μακρά περίοδο δουλείας που δεν γνώρισε ποτέ άλλοτε στην ιστορία του, πραγματοποιώντας μερικώς τους σκοπούς του με την δημιουργία ελληνικού κράτους.

Η σημασία του Εικοσιένα και των χρόνων που προηγούνται έγκειται, πιστεύω, στο ότι ο Ελληνισμός δίνει ιστορικά την απάντηση στο πως μπορεί να συνυπάρξει στον νεώτερο κόσμο, αυτόν της αποικιοκρατίας και των δυτικών γιγάντων, κατορθώνοντας με τρόπο θαυμαστό, και μάλιστα έναντι ενός αντιπάλου συντριπτικά ισχυρότερου, ο,τι δεν κατάφερε στους τελευταίους βυζαντινούς αιώνες, όπου η αυτοκρατορία του, παρά την πνευματική ακμή της, εσωστρεφώς και αμήχανα, θα συρρικνωθεί και θα καταρρεύσει ολότελα, θα ’λεγε κανείς, υπό το βάρος της τεράστιας κληρονομιάς της.

Βοηθός Εξομολόγησης

Πολλοί προσερχόμενοι στην εξομολόγηση, δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα ή δεν έχουμε κάτι να πούμε και φέρνουμε σαν δικαιολογία την αδύναμη μνήμη μας. Γι’ αυτό και ζητάμε από τον ιερέα να μας βοηθήσει. 

Όπως λέει και ο π. Αλέξανδρος Ελτσιανίνωφ, «η αδύναμη μνήμη και η ξεχασιά δεν αποτελεί πάντα δικαιολογία. Μπορεί να προέρχεται από έλλειψη σοβαρότητος απέναντι στην αμαρτία, από την πώρωσή μας. Η αμαρτία που βαραίνει τη συνείδησή μας δεν θα ξεχαστεί».

Είναι απαραίτητο πριν προσέλθουμε στον πνευματικό, να καθίσουμε σ’ ένα ήσυχο μέρος, να προσευχηθούμε θερμά στον Θεό να μας δώσει αληθινή μετάνοια  να φωτίσει τα κρυπτά των καρδιών μας και να κάνουμε μια όσο το δυνατόν τίμια βυθοσκόπηση.
  Ένας από τους κύριους σκοπούς αυτής της δημοσίευσης είναι να βοηθήσει σε μια καλύτερη προετοιμασία και σ’ ένα πιο βαθύ αυτοέλεγχο. Η προσπάθειά μας δεν είναι να φοβήσουμε τον πιστό αλλά να τον προβληματίσουμε και να κάνουμε να δει πιο σοβαρά το Μέγα αυτό Μυστήριο της Εξομολογήσεως αλλά και να δει ίσως και την πνευματική του νηπιότητα. Η καταγραφή των αμαρτημάτων ξανατονίζουμε δεν γίνεται για να απογοητεύση αλλά για να μας βάλει μια καλή υποψία μέσα μας ώστε να αποτάξουμε την επιπολαιότητα με την οποία ζούμε.

Όλ’ αυτά που θα αναφερθούν παρακάτω είναι ένας καθρέπτης μέσα από τον οποίο μπορούμε να δούμε τον εσωτερικό μας κόσμο, όπως επίσης και ποιες πράξεις ή και καταστάσεις είναι αμαρτωλές και τις αγνοούμε λόγο της πώρωσης της καρδιάς μας.

Γέροντας Παΐσιος: Χρειάζεται πνευματικός οδηγός στην πνευματική ζωή.

Σήμερα το πιο απαραίτητο είναι να βρουν οι άνθρωποι έναν πνευματικό, να εξομολογούνται, να του έχουν εμπιστοσύνη και να τον συμβουλεύωνται. Αν έχουν πνευματικό και βάλουν ένα πρόγραμμα με προσευχή και λίγη μελέτη, εκκλησιάζωνται, κοινωνούν, τότε δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν σ’ αυτήν την ζωή.

Η ψυχή πρέπει να παρακολουθήται από τον πνευματικό, για να μη λαθέψη τον δρόμο της. Μπορεί να βοηθάη στον αγώνα λ.χ. και η πνευματική μελέτη, αλλά, αν κανείς δεν έχη πνευματικό οδηγό, μπορεί να δίνη δικές του ερμηνείες σ’ αυτά που διαβάζει, και να πλανηθή. 

Κυριακή Γ' Νηστειών (Σταυροπροσκυνήσεως): Ο Σταυρός είναι ο τρόπος ζωής που φέρνει την Ανάσταση

Βρισκόμαστε στη μέση της Μεγάλης Σαρακοστής, ευλογημένοι μας Χριστιανοί, και η Εκκλησία τοποθετεί προς ενίσχυση του πνευματικού μας αγώνα τον Τίμιον Σταυρόν να τον προσκυνήσουμε, να τον μελετήσουμε και να παρηγορηθούμε από τα σωτήρια μηνύματά του.

Είναι, αλήθεια ότι ο Σταυρός του Κυρίου σημαδεύ­ει τα πάντα στην Εκκλησία του Χριστού και στην ζωή των Χριστιανών. Δεν υπάρχει κάτι που να γίνε­ται στην αγία μας Εκκλησία είτε στη ζωή την ευσε­βή, το οποίο να μη σφραγίζεται με τον Τίμιο Σταυρό του Χριστού. Το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας τελεσιουργείται με την σφραγίδα του Τιμίου Σταυ­ρού. Σταυρικές είναι όλες οι ευλογίες των ιερέων της Εκκλησίας. Το πρώτο μυστήριο της σωτηρίας, το Ά­γιον Βάπτισμα, διά του Τιμίου Σταυρού και αυτό φέρεται εις πέρας. Και στην ζωή μας την καθημε­ρινή, από την ώρα που θα ξυπνήσουμε ως την ώρα που θα κοιμηθούμε, και από την ώρα που θα γεν­νηθούμε ως την ώρα που θα παραδώσουμε την ψυχή μας στον Θεό και άλλοι θα παραδώσουν το φθαρτό σώμα μας στο μνήμα πάλι ο Σταυρός τα σφραγίζει όλα.

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος: Περί της βλάβης από τον ανόητο ζήλο, που νομίζεται ως θείος.

Ο ζηλωτής άνθρωπος δεν φτάνει ποτέ στην ειρήνη της διανοίας του· και όποιος είναι ξένος της ειρήνης, αυτός είναι  ξένος και της χαράς· διότι εάν, όπως λένε, η ειρήνη είναι η τέλεια υγεία της διάνοιας, ο ζήλος τότε είναι ενάντιος της ειρήνης, συνεπάγεται λοιπόν, ότι όποιος έχει ανόητο ζήλο, αυτός ασθενεί μεγάλη ψυχική ασθένεια.

Και να μην είσαι καλά...δεν πειράζει!

Πολλές φορές μπερδεύουμε την συναισθηματική μας κατάσταση με την πνευματική μας κατάσταση. Γι’ αυτό και πολλές φορές οι άνθρωποι λένε στην εξομολόγηση ότι “τώρα είμαι πολύ καλά ή τώρα είμαι χάλια”. Ενώ αναφέρουν την συναισθηματική τους κατάσταση εννοούν την πνευματική τους, κατί τέτοιο όμως είναι λάθος.

Μπορεί κάποιος να είναι πνευματικά πολύ καλά αλλά συναισθηματικά να μην είναι. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι: η συναισθηματική μας κατάσταση δεν συμβαδίζει πάντα με την πνευματική μας, και θα πρέπει να τα διαχωρίσουμε στο μυαλό μας.

Κυριακή Β' Νηστειών: Η αμαρτία δεν είναι μία απλή παράβαση κάποιων θρησκευτικών κανόνων αλλά μία αλλοτριωτική λειτουργία ζωής.

Είναι ομολογουμένως φοβερό να πάσχει κανείς συγχρόνως και στο σώμα και στη ψυχή. Παράλυτος σωματικά, κατασπιλωμένος ψυχικά, πραγματικό ερείπιο της ζωής είναι ο παραλυτικός της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, ευσεβείς και ευλογημένοι μου Χριστιανοί. Εάν το σώμα του είχε καταντήσει πτώμα από την παραλυσία, αυτό ωφείλετο στο ότι η ψυχή του ήταν βαριά ασθενής από την αμαρτία. Γι΄αυτό ο Κύριος πρώτα θεραπεύει την ψυχή και έπειτα το σώμα. « Τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου», λέγει στον παραλυτικό. Η αμαρτία είναι η πηγή κάθε θλίψεως και παντός πόνου για τον άνθρωπο.

Εδώ χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε  ένα  πολύ βασικό θέμα για το ποιμαντικό έργο της Εκκλησίας. Ακούμε συχνά να λέγεται, ότι κάθε μορφή φθοράς στον παρόντα κόσμο, όπως οι αρρώστιες και ο θάνατος, οι πόλεμοι και οι καταστροφές, τα πάθη και η αμαρτία, είναι αποτελέσματα της αρχικής παρακοής και του προπατορικού αμαρτήματος, όπως κοινά λέμε. Αυτό είναι κατ' αρχήν αληθινό. Αλλά τί σημαίνει η αλήθεια αυτή για μας σήμερα; Έχουμε το δικαίωμα να ταυτίζουμε την ασθένεια με την αμαρτία και να θεωρούμε ότι ένας ασθενής είναι ταυτόχρονα κακός και αμαρτωλός και ένας υγιής είναι καλός και άγιος; Η κάθε ασθένεια δηλαδή έρχεται εξαιτίας κάποιας συγκεκριμένης αμαρτίας; 

      

Άγιος Πορφύριος: Η εσωτερική μας διάθεση επηρεάζει τους άλλους

Ὁ ἄνθρωπος ἔχει τέτοιες δυνάμεις, ὥστε νά μπορεῖ νά μεταδώσει τό καλό ἤ τό κακό στό περιβάλλον του. Αὐτά τά θέματα εἶναι πολύ λεπτά. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Πρέπει νά βλέπομε τό καθετί μέ ἀγαθό τρόπο. Τίποτα τό κακό νά μή σκεπτόμαστε γιά τούς ἄλλους. Κι ἕνα βλέμμα κι ἕνας στεναγμός ἐπιδρᾶ στούς συνανθρώπους μας. Καί ἡ ἐλάχιστη ἀγανάκτηση κάνει κακό. Νά ἔχομε μέσα στήν ψυχή μας ἀγαθότητα κι ἀγάπη. Αὐτά νά μεταδίδομε. Νά προσέχομε νά μήν ἀγανακτοῦμε γιά τούς ἀνθρώπους πού μᾶς βλάπτουν, μόνο νά προσευχόμαστε γι’ αὐτούς μέ ἀγάπη. Ὅ,τι κι ἄν κάνει ὁ συνάνθρωπός μας, ποτέ νά μή σκεπτόμαστε κακό γι’ αὐτόν. Πάντοτε νά εὐχόμαστε ἀγαπητικά. Παντοντε νά σκεπτόμαστε τό καλό. [...]

Ὅταν κακομελετᾶμε, κάποια κακή δύναμη βγαίνει ἀπό μέσα μας καί μεταδίδεται στόν ἄλλον, ὅπως μεταφέρεται ἡ φωνή μέ τά ἠχητικά κύματα, καί ὄντως ὁ ἄλλο παθαίνει κακό. Γίνεται κάτι σάν βασκανία, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχει γιά τούς ἄλλους κακούς λογισμούς… Δέν προκαλεῖ ὁ Θεός τό κακό ἀλλά ἡ κακία τῶν ἀνθρώπων. Δέν τιμωρεῖ ὁ Θεός, ἀλλά ἡ δική μας κακή διάθεση μεταδίδεται στήν ψυχή τοῦ ἄλλου μυστηριωδῶς καί κάνει τό κακό.

Ταπεινός υπεράνω σκανδαλισμού!

Έναν τέτοιο γέροντα αμέριμνο, απλό, ταπεινό, με μεγάλη εμπιστοσύνη στον Χριστό και την Παναγία, γνωρίσαμε.

Ήταν από το Ριζοκάρπασο της σήμερα τουρκοκρατούμενης Κύπρου κι ήλθε στο Άγιον ‘Ορος όταν κι αυτό ήταν Τουρκοκρατούμενο.

Εκοιμήθη πριν δώδεκα έτη σε ηλικία εκατόν έξι ετών. Είχε στο Άγιον ‘Ορος ογδόντα έξι έτη.

Εξήλθε αυτού μία δύο φορές, για να πάει προσκυνητής στα Ιεροσόλυμα. Ογδόντα έξι έτη είχε να φάει κρέας.

Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής:Όλοι μας μπορούμε να γίνουμε άγιοι!

Ο Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής και η συνοδεία του.

Το πρώτο, πού κάνει κάθε άνθρωπος, όταν τον καλέση ο Θεός στην επίγνωσί Του, είναι να ερευνήση με ακρίβεια τον εαυτό του για να ιδή, ότι πράγματι στην ζωή του πολλές ενέργειες του ήσαν έξω από το θέλημα του Θεού. Και από αυτή την στιγμή αρχίζει το έργο της μετανοίας. 

Η μετάνοια αρχίζει από την κατάπαυσι της αμαρτωλής ζωής και φθάνει μέχρι αυτής της θεώσεως, η οποία δεν έχει τέλος. 

Το πραγματικό μας πρόβλημα

Άλλο είναι να ομολογώ την αμαρτία μου και να ζητώ τον Θεό και άλλο να μιλώ για το πρόβλημά μου και να ζητώ λύση.

Πολλές φορές πηγαίνουμε στον πνευματικό, για να λύσουμε το πρόβλημά μας. Αυτό σημαίνει: Σε παρακαλώ, μη μου μιλήσεις τώρα για τον Θεό, μην με ενώσεις με τον Θεό, μόνο βοήθησέ με να προσαρμοσθώ στη ζωή αυτή, να τακτοποιήσω τα θέματά μου, ώστε να μην υποφέρω, βοήθησέ με να συνδυάσω αυτό που θέλω και σκέπτομαι με την δυσκολία, την δοκιμασία που έχω.

Κυριακή Α' Νηστειών (της Ορθοδοξίας): Έλα να δεις.

Στη σημερινή Κυριακή της Ορθοδοξίας, ευσεβείς Χριστιανοί, μπορούμε να καλέσουμε οποιονδήποτε Χριστιανό, είτε αδιάφορο, είτε ετερόδοξο, είτε πολέμιο της Ορθοδοξίας και να του πούμε. Έλα να δεις.  Έλα να μελετήσεις και να ζήσεις, να βεβαιωθείς, για την απόλυτη αξία της Ορθοδόξου πίστεώς μας.

Η διδασκαλία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας είναι η ίδια με τη διδασκαλία της αρχαίας ενωμένης και αδιαίρετης Εκκλησίας, η οποία διατηρήθηκε ανόθευτη διά μέσου των αιώνων στην Ορθοδοξία. Η Εκκλησία μας είναι ο,τι ήταν η υπό του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ιδρυθείσα Εκκλησία, η οποία εδραιώθηκε από τους Αγίους Αποστόλους και από τίς επτά Οικουμενικές, αλλά και τοπικές συνόδους, και η οποία οργανώθηκε και δοξάσθηκε από τους Αγίους Πατέρες. Γι΄αυτό και δίκαια επαναλαμβάνουμε σήμερα τον νικηφόρο παιάνα της Ορθοδοξίας, «Οι προφήται ως είδον,οι Απόστολοι ως εδίδαξαν, η Εκκλησία ως παρέλαβεν, οι Διδάσκαλοι ως εδογμάτισαν..ο Χριστός ως εβράβευσεν, ούτω φρονούμεν, ούτω λαλούμεν, ούτω κηρύσσομεν Χριστόν τον αληθινόν Θεόν ημών...».

Ο πειρασμός της αυτοδικίας και ο νόμος της συγχώρεσης

Γράφει ο Αρχιμ. Θεόφιλος Λεμοντζής Δρ.Θ.

Από τη χρονική στιγμή που ο άνθρωπος απομακρύνθηκε από το Θεό μεθυσμένος από τη θανατηφόρα ηδονή της εωσφορικής αυτοθεώσεως, και από τότε που ο Κάιν εφόνευσε τον αδελφό του Άβελ υποκινούμενος από το φθόνο και τη ζήλεια, μέχρι σήμερα, και μέχρι τη συντέλεια του αιώνος τούτου, «η κακία ακολουθεί την ανθρώπινη φύση όπως η σκουριά το χαλκό και η ακαθαρσία το σώμα», μας διδάσκει ο καθηγητής της ερήμου, Μέγας Αντώνιος. Η ανθρώπινη φύση παραμένει η ίδια. Αν και έχουμε επιτύχει μεγάλα τεχνολογικά επιτεύγματα όμως «το σκότος της κολάσεως αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της όλης υπάρξεως του ανθρώπου», καθώς «η γήινη ατμόσφαιρα αποπνέει οσμή αίματος. Όλος ο κόσμος τρέφεται καθημερινά με ειδήσεις για φόνους ή βασανιστήρια των ηττημένων σε αδελφοκτόνες συγκρούσεις. Τα σκοτεινά νέφη του μίσους καλύπτουν από τα μάτια μας το Ουράνιον Φως. Μόνοι τους οι άνθρωποι δημιουργούν για τον εαυτό τους την κόλασή τους..», αναφέρει ένας μεγάλος σύγχρονος πνευματικός πατέρας, ο Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ.

Οι προτεραιότητές μας και οι άλλοι.

Άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους ακολουθούν μια κοινή ζωή, μια κοινή πορεία. Άνθρωποι που νυμφεύτηκαν την προσευχή, την υπακοή, την νηστεία, την παρθενία, την εγκράτεια, την σιωπή.

Άνθρωποι που η καρδιά τους παλεύει με τα φανερά και τα κρυφά, τα ορατά και αόρατα, τα λογικά και τα υπέρλογα, τα φυσικά και υπερφυσικά.Άνθρωποι, με φως και σκοτάδι, με πληγές και τρόπαια. Μοναχοί. Δεν είναι όντα υπερκόσμια, εξωγήινα. Άνθρωποι του κόσμου αυτού είναι αλλά όχι του κόσμου τούτου.

Μέσα στο κοινόβιο φανερώνονται τα πάντα. Όλα εκείνα που στην κοσμική ζωή κρύβονται, μεταμφιέζονται και εξαπατούν τον εαυτό μας, στο μοναστήρι έρχονται στο φως. Έρχονται στο φως γιατί όλα παίρνουν το πραγματικό τους νόημα και σημασία. Τα προσωπεία πέφτουν, και πλέον η ζωή φανερώνεται στην γνησιότητά της δια των σχέσεων με τους άλλους και τον Θεό. Όλοι κινούνται ως ένα, προσεύχονται, θρηνούν και χαίρονται, εργάζονται και αναπαύονται, χωρίς όμως να καταργείται το πρόσωπο.

Ο καθένας προσφέρει εκεί όπου ο γέροντας τον τοποθέτησε, τον ευλόγησε. Ο καθένας προσφέρει ελεύθερα, με υπακοή, κάνοντας το θέλημά του να ταυτιστεί με το θέλημα του Θεού και του γέροντα. Δεν υπάρχει καταπίεση αλλά ελευθερία. Όλα γίνονται ελεύθερα, γιατί αλλιώς παύουν να καρποφορούν πνευματικά.