Κυριακὴ ΙΖ΄ Ματθαίου: η πίστη και η ταπείνωση της Χαναναίας.

Μία ἀλλόθρησκη καὶ ἀλλοεθνὴς γυναίκα προσέγγισε τὸν Κύριο καὶ τοῦ ζήτησε νὰ θεραπεύσῃ τὴν ταλαίπωρη κόρη της, ποὺ κατείχετο ἀπὸ δαιμονικὸ πνεῦμα. Βρέθηκε ὁ Χριστός μας στὰ μέρη Τύρου καὶ Σιδῶνος, στὰ βόρεια σύνορα τοῦ Ἰσραήλ, κοντὰ στὶς εἰδωλολατρικὲς καὶ ἀνήθικες αὐτὲς πόλεις, καὶ ἦταν σίγουρο πὼς συνάντησε κι ἄλλους ἀνθρώπους, ξένους πρὸς τὰ ἤθη τοῦ Ἰσραήλ.

Ἡ Χαναναία τῆς σημερινῆς περικοπῆς ἦταν μία γυναίκα βασανισμένη. Δὲν εἶναι μικρὸ πρᾶγμα νὰ βλέπῃς τὸ παιδί σου νὰ ὑποφέρῃ καὶ μάλιστα μὲ τὸν χειρότερο τρόπο· διότι στ’ ἀλήθεια, ἀδελφοί μου, δὲν ὑπάρχει χειρότερο μαρτύριο ἀπὸ τὸν δαιμονισμό. ὅλους τοὺς πόνους καὶ ὅλες τὶς ταλαιπωρίες μπορεῖ νὰ τὶς ἀντέξῃ ὁ ἄνθρωπος· τὸ νὰ ζῇ ὅμως ὑπὸ τὴν τυραννικὴ κατοχὴ τοῦ διαβόλου εἶναι ὅ,τι χειρότερο.  

Ἡ Χαναναία αὐτὴ σίγουρα ὑποψιάστηκε πὼς ἡ αἰτία τοῦ δαιμονισμοῦ ἀφοροῦσε στὸν τρόπο προσέγγισης τοῦ θείου διὰ τῆς θρησκείας της. Τὸ διαπίστωσε ὅμως, ὅταν ἔφτασε ὁ Ἰσραηλίτης διδάσκαλος καὶ θεραπευτής. Προφανῶς δὲν εἶχε ἀκούσῃ παλαιότερα γι’ Αὐτόν, διότι σὲ ἐκείνη τὴν ἐποχὴ τὰ νέα δύσκολα μεταφέρονταν ἔξω καὶ μακρυὰ ἀπὸ τὶς μικρὲς κοινωνίες. Εἶναι σίγουρο πὼς ὁ Κύριος κάποιο ἄλλο θαῦμα θὰ εἶχε κάνῃ, ὥστε νὰ κινήσῃ τὸ ἐνδιαφέρον αὐτῆς τῆς γυναίκας. «Ἔστι δὲ καὶ ἄλλα πολλὰ ὅσα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς» μᾶς λέγει ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης. Πάντως τὸ θέμα εἶναι πὼς αὐτὴ ἡ εἰδωλολάτρις βρίσκει τὸ θάῤῥος νὰ ζητήσῃ βοήθεια· καὶ τολμήσασα, νίκησε τὴν ἀπάντηση τοῦ Κυρίου στὸ αἴτημά της. «Τί θέλεις ἐσυ ἐδῶ; τί σχέση ἔχουν τὰ παιδιὰ τοῦ Θεοῦ μὲ τὰ σκυλιά; Εἶναι σωστὸ νὰ πάρῃ κάποιος τὸ ψωμὶ ἀπὸ τὰ παιδιὰ καὶ νὰ τὸ πετάξῃ στοὺς σκύλους;». Τουτέστιν: «Εἶναι σωστὸ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ τοῦ Ἰσραὴλ νὰ δοθῇ σὲ αὐτοὺς ποὺ δὲν πιστεύουν σὲ Αὐτόν;».

Γιὰ σκεφτεῖτε το, ἀδελφοί μου! Πῶς θὰ ἀντιδρούσαμε ἐμεῖς, ἂν κάποιος ἀλλόθρησκος μᾶς παρομοίαζε μὲ σκυλὶ ἐξαιτίας τῆς πίστης μας; Κι ὅμως αὐτὴ ἡ γυναίκα, ἀνυποψίαστη γιὰ τὴν δοκιμασία τοῦ ἑβραίου διδασκάλου, ποὺ φάντασε ἴσως τότε στὰ μάτια της αὐστηρὸς καὶ ἀπόλυτος, ὅπως ἦταν ἡ φήμη τῶν ἑβραίων νομοδιδασκάλων τῆς ἐποχῆς, κατανοεῖ καὶ ὁμολογεῖ τὴν μεγάλη ἀλήθεια, ὅτι πράγματι οἱ Ἰσραηλίτες εἶναι τὰ τέκνα τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ πὼς ἐκείνη δὲν ἀνήκει σὲ αὐτὴν τὴν πλευρά. Εὔστοχα ἀπαντᾶ ὅμως πὼς καὶ τὰ σκυλάκια τρῶνε ἀπὸ τὰ ψίχουλα ποὺ πέφτουν ἀπὸ τὸ τραπέζι τῶν κυρίων τους. Κερδίζει τὴν θεία συμπάθεια μὲ ἕνα λόγο καὶ μὲ ἕνα λόγο τοῦ Κυρίου κερδίζει καὶ γιὰ τὴν κόρη της τὴν θεραπεία ἀπὸ τὸ δαιμόνιο.

Ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ κοντὰ στὴ Συρία ἀποτελεῖ συνάμα καὶ προανάκρουσμα τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῶν ἐθνῶν. Οἱ εἰδωλολάτρες θὰ ἀκούσουν ἀπὸ τὸ στόμα τῶν Ἀποστόλων ὅτι μετὰ τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸν εὐαγγελισμὸ τῶν ἰσραηλιτῶν σειρὰ ἔχει ὁ δικός τους τόπος, γιατὶ ὁ ἀληθινὸς Θεὸς δὲν εἶναι ῥατσιστής· θὰ κληθοῦν νὰ ὁμολογήσουν μαζὶ μὲ τὸν Ἀπόστολο τῶν ἐθνῶν ὅτι ἐντὸς Ἐκκλησίας ὅλοι εἶναι ἕνα· θὰ προσκληθοῦν νὰ παρακαθήσουν στὸ μεγάλο πανηγύρι τοῦ Σταυροῦ, γιὰ νὰ ἀπολαύσουν τὰ ἐδέσματα τοῦ θείου ἐλέους. Ἀπαραίτητη ὅμως προϋπόθεση θὰ πρέπῃ νὰ εἶναι ἡ πίστη· πίστη ὅμοια μὲ αὐτὴν τῆς Χαναναίας, δηλαδὴ πίστη μεγάλη, καὶ ταπεινὸ φρόνημα, ἱκανὸ νὰ ἑλκύσῃ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἔγινε καὶ μὲ τὸ σημερινὸ θαῦμα.

Ἡ Χαναναία θὰ διαμαρτυρόταν δικαιολογημένα γιὰ τὴν προσβολή· καὶ ὁποιοσδήποτε ἄλλος, ἂν ἦταν στὴ θέση της, δικαίως θὰ ἀπαιτοῦσε τὸν λόγο ἢ θὰ ἀνταπαντοῦσε μὲ ἀγανάκτηση. Ὁ λόγος τῆς συγκρατημένης συμπεριφορᾶς της δὲν ἦταν τόσο ἡ ἀνάγκη τοῦ θαυματουργοῦ, ὅσο ἡ συνειδητοποίηση ὅτι εἶχε δίκιο. «Ναί, Κύριε»· «Ἔτσι εἶναι, Κύριε· δίκο ἔχεις· σωστὰ μιλᾶς· συμφωνῶ μὲ ὅσα λές!». Ἡ Χαναναία ἔχει αὐτοσυνειδησία καὶ πλήρη συναίσθηση τῆς πνευματικῆς της ἐλλείψεως μπροστὰ στὸ μεγαλεῖο τῆς πίστης τῶν ἰσραηλιτῶν. Ἀλλὰ ἡ ἀλήθεια καὶ ὅσα ἀποῤῥέουν ἀπὸ αὐτὴν δὲν θὰ πρέπει νὰ ἀποκλείονται ἀπὸ τοὺς ἐρευνητές καὶ ἀναζητητές της ἀνὰ τὸν κόσμο, ἀκόμη κι ἂν ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς τὴν ἀποκάλυψε ἐν πρώτοις σὲ συγκεκριμένο λαό. Ἡ γυναίκα αὐτὴ ὀρθοτομεῖ τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, ζῶντας ἔξω ἀπὸ τὰ ὅρια τοῦ λαοῦ Του. Καὶ ἴσως τελικὰ νὰ ἀποδέχθηκε ἀργότερα τὸν Χριστὸ ὡς Σωτῆρα σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς «δικούς Του», ποὺ Τὸν ἀπέῤῥιψαν...

Τὴν πίστη της ἂς ἔχουμε παράδειγμα, ὥστε νὰ ἀκοῦμε κι ἐμεῖς ἀπὸ τὸν Κύριο τὴν πολυπόθητη ἀπάντηση στὰ αἰτήματά μας: «γενηθήτω σοι ὡς θέλεις». 

π. Στυλιανός Μακρής