ΚΥΡΙΑΚΗ Β´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

 

 

«Καί μή δυνάμενοι προ­σεγγίσαι αὐτῷ διά τόν ὄχλον ἀπεστέγασαν τήν στέγην ὅπου ἦν» (Μαρκ. 2.4).

Δεύτερη Κυριακή τῆς Μεγάλης Τεσσαρακο­στῆς καί οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλη­σίας μας ὅρισαν νά διαβάζεται ὡς εὐαγ­γε­λικό ἀνάγνωσμα τό θαῦμα τῆς θεραπείας ἑνός παραλυτικοῦ.

Ἄν συγκρίνει κανείς τό θαῦμα αὐτό μέ ἄλλα θαύματα τοῦ Χριστοῦ, θά μποροῦσε νά τό χα­ρακτηρίσει ὄχι μόνο ὡς θαῦμα τῆς θείας ἀγάπης καί εὐσπλαγ­χνί­­ας ἀλλά καί ὡς θαῦ­μα τῆς ἀν­θρω­πίνης ἀ­γά­πης καί ἀπο­φασι­στι­κό­τη­τος. Διό­τι τό θαῦμα αὐτό δέν θά μποροῦσε ἴσως ποτέ νά γίνει, ἐάν τέσ­σερις ἄνθρωποι δέν τολ­­μοῦσαν νά κάνουν τήν πιό παράξενη πρά­ξη πού θά μποροῦσε νά εἶχε σκεφθεῖ κανείς.

Εἶχαν ἀκούσει ὅτι ὁ Χρι­στός βρισκόταν σέ ἕνα σπίτι τῆς Καπερ­να­ούμ καί σκέφθηκαν, ἀ­σφαλῶς, ὅτι ἦταν εὐ­και­ρία νά ὁδηγήσουν ἐκεῖ τόν ἄν­θρωπό τους, τόν ταλαί­πωρο παρα­λυ­τικό, γιά νά ζητή­σουν ἀπό τόν Χριστό νά τόν θερα­πεύ­σει. Ὁ κό­σμος ὅμως συνω­στιζό­ταν μέχρι ἔξω καί ἦταν ἀδύνατο νά μποῦν μέσα ἔχοντας μάλιστα καί ἕνα φορεῖο.

Ἄλλοι στή θέση τους θά ἀπογοητευόταν καί θά ἔφευγαν, ἄλλοι ἴσως θά περίμεναν μέχρι νά βγεῖ ὁ Ἰησοῦς, μήπως καί μπορέσουν νά τόν συναντή­σουν. Ὅμως αὐ­τοί οὔτε ἀπο­γοη­τεύ­ονται, οὔτε πε­ριμένουν. Ἀποφασίζουν νά κά­νουν κάτι ἐξαι­ρετικά δύ­σκολο, κάτι πού ὑπερ­βαίνει τήν ἀν­θρώ­πινη λογι­κή. «Ἀπε­στέ­γασαν τήν στέγην ὅπου ἦν», σημειώνει ὁ ἱερός εὐαγγελ­ιστής. Ἔβγαλαν τά κεραμίδια τῆς στέγης καί κατέβα­σαν τό φορεῖο μέ τόν πα­ραλυτικό ἀπό τή στέ­γη τῆς οἰκίας ἐνώ­πιον τοῦ Ἰησοῦ. Δέν ὑπο­λό­γισαν τόν κόπο, δέν φο­βήθηκαν τήν ἀποτυ­χία. Ἦταν πεπεισμένοι ὅτι ὁ Χριστός μποροῦσε νά κάνει τό θαῦμα καί ἤ­θε­­λαν νά τό ζήσουν ὅσο πιό γρήγορα μπο­ροῦ­σαν, ἀπομακρύνο­ντας ὅλα τά ἐμπόδια. Καί ἡ προσπάθειά τους ἐπι­τυγ­­χάνει καί τό θαῦμα γίνεται, διότι ὁ Χριστός «ἰδών τήν πίστιν αὐ­τῶν λέγει τῷ παραλυτι­κῷ· τέκνον, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι».

Ἀδελφοί μου, τό ση­με­ρινό θαῦμα τῆς θε­ρα­πεί­ας τοῦ παραλυτικοῦ μᾶς διδάσκει τή σημα­σία τῆς πίστεως καί τῆς ἀποφασιστικότητος γιά τή μετά­νοια καί τήν ἄ­φεση τῶν ἁμαρτιῶν. Ὁ Χριστός εἶναι πάντο­τε διαθέσιμος γιά νά συγ­χωρήσει τίς ἁμαρτί­ες μας, χρειάζεται ὅμως πί­στη καί τόλμη ἀπό τήν πλευρά μας. Χρειά­ζεται ἡ ἀποφασιστικό­τητα νά ἀπομακρύνου­με κάθε ἐμπόδιο πού μᾶς χωρίζει ἀπό τόν Θεό, γιά νά τόν συναντή­σου­με καί γιά νά μᾶς χα­ρίσει τήν ἄφεση τῶν ἁ­μαρτιῶν καί τήν κά­θαρ­ση τῆς ψυχῆς μας.

Καί ἐπειδή πάντοτε ὑπάρχουν ἐμπόδια στή ζωή μας, καί ἐπειδή ἐξω­τε­ρικές καί ἐσωτε­ρι­κές δυσκολίες καί πά­θη καί ἀδυναμίες καί πει­ρασμοί ἐπιδιώκουν νά μᾶς κρατήσουν μα­κριά ἀπό τόν Θεό καί τή σωστική του χάρη, γι᾽ αὐ­τό χρειάζεται, ἀδελ­φοί μου, συνεχής ἀγώ­νας καί συνεχής προ­σπά­θεια. Χρειάζεται τόλ­­μη καί θάρρος γιά νά ἀπο­μακρύνουμε ἀπό τήν ψυχή μας καί τή ζωή μας ὅ,τι μᾶς ἐμ­πο­δίζει νά βρεθοῦμε κο­ντά στόν Χριστό.

Καί αὐτή τήν προσπά­θεια νά ἀπομακρύνου­με κάθε τι πού μᾶς ἐμ­πο­δίζει νά φθάσουμε στόν Θεό, θά πρέπει νά τή συνοδεύουμε, ἀδελ­φοί μου, ἀπό τή διαρκῆ προσευχή τήν ὁποία μᾶς διδάσκει σήμερα μέ τόν λόγο καί τή ζωή του ὁ ἑορταζόμενος μέ­γας Πατήρ τῆς Ἐκκλη­σίας μας, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Διότι μόνο ἡ διαρκής προσευχή καί ἡ διαρκής αἴτηση τοῦ ἐλέους καί τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νά καθαιρέσει ὅ,τι μᾶς ἐμποδίζει νά συναντήσουμε τόν Θεό, μπορεῖ νά μᾶς γεμίσει μέ τήν εὐλογία τῆς θεί­ας του παρουσίας.

Ἀδελφοί μου, σέ ἕναν κόσμο πού ἀγωνίζεται νά δεῖ μία ἀκτίδα φω­τός σέ ἕνα περιβάλλον συχνά ζοφερό καί κατα­θλιπτικό ἀπό τήν ἀγω­νία καί τόν φόβο πού δημιουργοῦν οἱ συνθῆ­κες τῆς σύγχρονης ἐπο­χῆς στόν ἄνθρωπο καί τόν κόσμο μας, ἄς τολ­μήσουμε νά ἀπομα­κρύ­νουμε τά ἐμπόδια πού μᾶς κρύβουν τό ἀληθι­νό φῶς τῆς ζωῆς μας, τόν Χριστό, καί ἄς μήν σταματοῦμε ποτέ νά τόν παρακαλοῦμε καί ἐμεῖς σάν τόν ἅγιο Γρη­γόριο τόν Παλαμᾶ νά μᾶς φωτίζει τό σκό­τος, νά φωτίζει τό σκοτάδι τοῦ κόσμου καί τῆς ψυχῆς μας μέ τό φῶς τῆς θείας του χάριτος, γιά νά βροῦμε τόν δρόμο πού θά πρέπει νά βαδίσουμε ὥστε νά φθά­σουμε σ᾽ Αὐτόν πού εἶναι τό μόνο στήριγμα καί ἡ μόνη ἐλπίδα τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κό­σμου.

 

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων