ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ: ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΔΡΑΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΧΑΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

 

Αρχιμανδρίτου Θεοφίλου Λεμοντζή Δρ. Θ.

 

«Χριστὸς γεννᾶται· δοξάσατε. Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν· ἀπαντήσατε. Χριστὸς ἐπὶ γῆς· ὑψώθητε», ψάλλει ο υμνωδός και εμείς ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμά του  συναχθήκαμε  για να υμνήσουμε και να τιμήσουμε  το γεγονός  της κατά σάρκα γέννησης του Υιού και Λόγου του Θεού από την Παρθένο Μαρία. 

Ομως σήμερα, αδελφοί μου, μας κυριεύουν πολλές σκέψεις για τον κόσμο γενικά. Οι σκέψεις αφορούν τον τρόπο συμπεριφοράς του ανθρώπου προς τον συνάνθρωπο και είναι κριτήριο προόδου σε κάθε τομέα της κοινωνίας με ποιότητα ζωής. Ο Σοφοκλής σημείωνε ότι η μεγαλύτερη ανακάλυψη στον κόσμο ήταν η αξία του ανθρώπου. Όμως σήμερα βιώνουμε την απανθρωπιά λες και παρουσιαζόμαστε ως ανόμοιοι μεταξύ μας, ενώ αποτελούμε ομοιογενές ανθρώπινο είδος.

Η φιλοσοφική στάση ζωής θεωρεί τον άνθρωπο κέντρο του κόσμου και αποτελεί κεντρική αξία του βίου. Όμως για ποιο είδος ανθρώπου; Κάποια πικρά ερωτήματα δηλώνουν έναν προβληματισμό. Δηλαδή: ποιά είναι σήμερα η αντίληψη για τον άνθρωπο και την πρόοδό του, όταν έχει δηλητηριαστεί η υπόστασή του από την αδικία, τον ανηλεή ανταγωνισμό, τη φτώχεια, τη διαφθορά, την υποκρισία, την έλλειψη παιδείας με συμμορίες στα σχολεία, τα εγκληματικά δελτία ειδήσεων, τα ναρκωτικά, το ανοσιούργημα κατά του περιβάλλοντος, τις νέες εστίες πολέμου, το θάνατο αμάχων και χιλιάδων αθώων ψυχών και μικρών παιδιών; Δίνουμε ευχές για τον καινούργιο χρόνο, χωρίς  να ευχόμαστε για τον καινούργιο άνθρωπο, τον έσω άνθρωπο με ένα νέο εαυτό. Αλήθεια ποιος θα σώσει την αληθινή «εικόνα» και έννοια του ανθρώπου;

  Άν δεν ανακαλύψει ο άνθρωπος την αιτία της ζωής και της αληθινής χαράς δεν μπορεί να δει κατάματα και τα αίτια της αποτυχίας του και των θλιβερών γεγονότων στην ανθρωπότητα που σκορπίζουν τρόμο. Μέσα σ’ όλα αυτά μια ελπίδα μάς σπρώχνει ανήλεα προς τα επάνω. Υπάρχουν αφορμές στη ζωή μας, στιγμές, γεγονότα, γιορτές που φωτίζουν το αληθινό νόημα, αλλά και το κριτήριο της συνείδησής μας. Είναι συναρπαστική η ευαγγελική φράση «ετέχθη ημίν σήμερον Σωτήρ». Αυτό το διαχρονικό γιορτινό άγγελμα η ενανθρώπιση του Θεού,  ήταν η κορυφαία εκδήλωση αποκάλυψης της ανθρώπινης ουσίας και της συγγένειας μαζί του. «Εν σπηλαίω τίκτεται εν φάτνη των αλόγων» ψάλλει ο υμνωδός, διότι γίνεται ο Θεός άνθρωπος για να γίνει ο άνθρωπος, που είναι «εικόνα» του θεός κατά χάριν. 

Η παγκοσμιοποιημένη ειδωλολατρία και η υλιστική ερμηνεία της ζωής έχει καταβροχθίσει  την συμπερίληψη της έννοιας άνθρωπος στο νου και στη καρδιά. Η επιφάνεια των Χριστουγέννων με τα δώρα, τα ληξιπρόθεσμα στολίδια και τα υλικά αγαθά δεν μας αφήνει να αγγίξουμε το νόημα της μεγάλης αυτής γιορτής, τα «Θεοφάνεια» μέσα μας. Κατά την ευαγγελική διήγηση στο σπήλαιο βασιλεύει σιωπή. Είναι περιττές οι λέξεις ο θόρυβος, να αποτυπώσουν αυτό το μέγα μυστήριο. Ο «αχώρητος» Θεός ως παιδί, αθόρυβα, ντύνεται την ανθρώπινη σάρκα για να γεννηθεί ο «καινός», ο καινούργιος άνθρωπος. «Δι’ ημάς γαρ εγεννήθη παιδίον νέον ο προ αιώνων Θεός». 

Το θείο βρέφος γεννιέται σε γήινο σπήλαιο και ο άνθρωπος ντύνεται στη ψυχή του τον καθαρό ουρανό. Συναντιέται ο ουρανός με τη γη στο πρόσωπο του Θεανθρώπου για να υποδείξει την ανωτερότητα του ανθρώπου, που τον έκανε καθ’ ομοίωσίν του, και να φανερώσει την καταγωγή του. Με πίστη δοξολογούμε τον άνωθεν φωτισμό, όχι ως έθιμο, αλλ’ ως αυτογνωσία και εσωτερική μετα-μόρφωση. Ο ουρανός συγχορεύει με τη γη, γίνονται ένα για την «επι γης ειρήνη και εν ανθρώποις ευδοκία».

Επομένως η ενανθρώπιση του Θεού διαμορφώνει ένα νέο ανθρωπισμό που δεν γιορτάζεται μόνο μια φορά το χρόνο με την ανακύκλωση της ιστορίας των αποτυχιών μας, αλλά αναγεννά καθημερινά τον άνθρωπο και τον κόσμο και δεν έχει τελειωμό…

Μήπως, πρέπει αδελφοί, κι εμείς οι Χριστιανοί του 21ου αιώνα, που  οιωνοί τον προδιαγράφουν σκοτεινό και δύσκολο, έως και απελπιστικό δια τις δυσμενείς εξελίξεις, παγκοσμίως, μήπως εφέτος θα πρέπει να δούμε τα Χριστούγεννα υπό άλλη οπτική γωνία; Διότι είναι πολλοί ακόμα οι Χριστιανοί ανά τον κόσμον, που κάτω από την καταχνιά των τρεχόντων γεγονότων έχουν κατατάξει και τον Εμμανουήλ, τον Χριστό δηλονότι, το μοναδικό Σωτήρα σαν ένα πρόσωπο Ιστορικό μεν χωρίς αμφισβήτηση, πλην όμως πρόσωπο του παρελθόντος.

Ο Εμμανουήλ όμως ήλθε να ζήσει μαζί μας και, μάλιστα, στα δύσκολα δεν είναι ο απών, αλλά ο μεγάλος παρών «Ο μεθ’ ημών ο Θεός». 

Καλούμαστε λοιπόν να αντιγράψουμε  το πρότυπό μας Ιησούν Χριστόν, να Τον μιμηθούμε, όπως Τον μιμήθηκαν εκατομμύρια Άγιοι ανά τους αιώνες ώστε αυτήν την ειρήνη που έφερε σήμερα ο Χριστός στον κόσμο  να την φέρουμε  μέσα στην ψυχή μας, στις σχέσεις μας με τους άλλους,  στην οικογένεια μας,  στον εργασιακό μας χώρο  και κατά συνέπεια στη σχέση μας με το Θεό, για να ζήσουμε ευλογημένα και ειρηνικά Χριστούγεννα. 

Χρόνια Πολλά!!!