ΚΥΡΙΑΚΗ A´ ΛΟΥΚΑ: Οι δωρεές και οι ευλογίες του Θεού.

 

 

«Ἰδών δέ Σίμων Πέτρος προσέ­πε­σεν τοῖς γόνασιν τοῦ Ἰησοῦ λέγων· ἔξελθε ἀπ᾽ ἐμοῦ, ὅτι ἀνήρ ἁμαρτω­λός εἰμι, Κύριε» (Λουκ. 5.8).

Στήν ὄχθη τῆς λίμνης Γεννησα­ρέτ συναντήσαμε σήμερα τόν Χρι­στό μαζί μέ ἕνα πλῆθος ἀνθρώ­πων πού ἤθελε νά τόν ἀκούσει. Ἐκεῖ ἦταν καί δύο πλοῖα, οἱ ἁλιεῖς τῶν ὁποίων ἔπλυναν τά δίκτυα τους μετά ἀπό μία κοπιαστική νύκτα. Ὁ Χριστός πλησίασε τό ἕνα ἀπό αὐτά καί παρακάλεσε τόν ἰδιοκτήτη του, τόν Πέτρο, νά ἀπομακρύνει τό πλοῖο του λίγο ἀπό τήν ξηρά, ὥστε νά μποροῦν οἱ ἄνθρωποι πού στεκόταν στήν ἀκτή νά τόν βλέ­πουν καί νά τόν ἀκοῦν καλύτερα, καθώς θά κήρυττε. Ἦταν ἕνας κόπος αὐτός γιά τόν Πέτρο, γιατί δέν μποροῦσε νά ὁλο­κληρώσει τή δουλειά του καί νά ἐπιστρέψει στό σπίτι μου. Ὅμως τόν ἀνέλαβε, ἱκανοποιώντας τήν πα­ράκληση τοῦ Ἰησοῦ καί διευκο­λύ­νοντας τό κήρυγμά του.

Ὅταν ὅμως τελείωσε ὁ Χριστός, ὁ Πέτρος βρέθηκε ἀντιμέτωπος μέ ἕνα δεύτερο αἴτημά του, μέ ἕναν μεγαλύτερο κόπο. Ὁ Χριστός τοῦ ζήτησε νά ἀνοιχθεῖ καί πάλι στό βάθος τῆς λίμνης καί νά ἁπλώσει τά δίκτυα του. Ἄν καί τοῦ φάνηκε παράλογο τό αἴτημα, ἀφοῦ ὁλό­κλη­­­ρη τή νύκτα εἶχαν κοπιάσει χωρίς ἀποτέλεσμα, ὁ Πέτρος ἀνταποκρί­θη­κε καί σέ αὐτό μέ προθυμία. «Ἐπί δέ τῷ ρήματί σου χαλάσω τά δίκτυα», εἶπε στόν Χριστό. Καί ἡ προθυμία του ἀνταμείφθηκε καί ἡ ὑπακοή του ἔλαβε τόν μισθό της.

Ἦταν τόσα πολλά τά ψάρια πού ἔπιασαν, πού ὄχι μόνο ἀναγκά­σθη­­καν νά καλέσουν καί τούς συ­ναδέλφους του ἀπό τό ἄλλο πλοι­άριο γιά νά τούς βοηθήσουν στή μεταφορά, ἀλλά κινδύνευσαν νά βυθισθοῦν καί τά δύο πλοῖα ἀπό τό μεγάλο βάρος τῶν ψαριῶν.

Δέν ὑπῆρχε καμία ἀμφιβολία γιά τό γεγονός. Ἦταν ἕνα θαῦμα τοῦ Χριστοῦ. Γι᾽ αὐτό καί ἔκπληκτος ὁ Πέτρος πέφτει στά πόδια του καί τόν παρακαλεῖ νά βγεῖ ἀπό τό πλοῖο του, γιατί ἦταν ἁμαρτωλός. Ἀκούει ὅμως τόν παρηγορητικό λό­γο τοῦ Κυρίου: Μή φοβᾶσαι, στό ἑξῆς θά ψαρεύεις ἀνθρώπους. «Μή φοβοῦ, ἀπό τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔσῃ ζωγρῶν».

Μέ αὐτή τήν ἀπάντηση τοῦ Χρι­στοῦ ὁλοκληρώνει τήν περιγραφή τοῦ θαύματος ὁ εὐαγγελιστής Λου­­κᾶς. Δέν ἀναφέρεται στό κή­ρυγμα τοῦ Χριστοῦ, γιατί τό θαῦμα εἶναι πιό εὔγλωττο ἀπό κάθε διδα­σκαλία. Καί τό θαῦμα δέν ἔγκειται μόνο στήν ποσότητα τῶν ἰχθύων. Τό θαῦ­μα ἔγκειται καί σέ δύο ἄλλα στοι­χεῖα, τά ὁποῖα δέν παραλείπει νά ὑπο­γραμμίσει ὁ ἱερός εὐαγ­γελι­στής.

Τό πρῶτο εἶναι ἡ προθυμία καί ἡ ὑπακοή τοῦ Πέτρου, πού παραμε­ρίζει τό δικό του θέλημα, τή δική του ἐμπειρία, γιά νά ἀκολουθήσει τήν παρό­τρυνση τοῦ Χριστοῦ.

Τό δεύτερο στοιχεῖο εἶναι ἀκόμη πιό σημαντικό. Ὅταν ὁ Πέτρος συ­νει­δητοποιεῖ τό θαῦμα, δέν ἐκφρά­ζει ἁπλῶς τήν εὐχαριστία καί τήν εὐγνωμοσύνη του πρός τόν Χρι­στό, ἀλλά συναισθανόμενος τήν ἀναξιότητά του ἔναντι τοῦ μεγαλείου τῆς θεότητος, ζητᾶ ἀπό τόν Χριστό νά ἀπομακρυνθεῖ ἀπό σεβασμό καί δέος.

Ἡ στάση αὐτή τοῦ ἀποστόλου Πέτρου ἀποτελεῖ ἕνα μεγάλο μά­θη­­μα γιά ὅλους μας. Γιατί δέν εἶναι μόνο ἐκεῖνος ἀποδέκτης τῆς εὐλογίας καί τῆς δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ, ἀλλά εἴμαστε καί ἐμεῖς, καί ὄχι μόνο μία φορά στή ζωή μας, ἀλλά καθημερινά καί ἐπανειλημ­μέ­να. Ὁλόκληρη ἡ ζωή μας, ἄν τό σκεφθοῦμε, εἶναι μία δωρεά τοῦ Θεοῦ. Ὅσα ἔχουμε καί ὅσα ἐπιτυγ­χά­νουμε εἶναι δωρεές καί εὐλο­γί­ες τοῦ Θεοῦ. Ἡ παρουσία μας στήν Ἐκκλησία καί ἡ συμμετοχή μας στά ἱερά μυστήρια καί πολύ περισ­σότερο στό μέγα μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας εἶναι ἡ μεγαλύτερη δωρεά καί εὐλογία, τό μεγαλύτερο θαῦμα πού μπορεῖ νά ζήσει ὁ ἄν­θρωπος.

Ποιά εἶναι ὅμως ἡ δική μας στά­ση ἔναντι τῶν δωρεῶν πού μᾶς προσφέρει ὁ Χριστός καί τῶν θαυ­μάτων πού μᾶς ἀξιώνει νά ζοῦμε; Ἔχουμε συναίσθηση τί τοῦ ὀφεί­λου­με; Ἔχουμε συναίσθηση τῆς ἀνα­ξιότητός μας καί τῆς φιλαν­θρω­πίας του ἤ  ἀπολαμβάνουμε ὅσα μᾶς δίδει, χωρίς νά συνει­δη­τοποιοῦμε ποιός μᾶς τά προσφέρει καί χωρίς πολλές φορές μάλιστα οὔτε νά τόν εὐχαριστοῦμε; Ἔχου­με τή συναίσθηση ὅτι οἱ δωρεές τοῦ Θεοῦ δέν ἔχουν ὡς μόνο σκο­πό νά ἱκανοποιήσουν τίς ὑλικές μας ἀνάγκες, ἀλλά ἔχουν κυρίως ὡς σκοπό νά ἱκανοποιήσουν τίς πνευματικές μας ἀνάγκες; Νά μᾶς βοηθήσουν νά πλησιάσουμε περισ­σότερο τόν Χριστό καί νά ἐναρμο­νίσουμε τή ζωή μας περισσότερο μέ τό θέλημα καί τίς ἐντολές του;

Τό σημερινό παράδειγμα τοῦ ἀπο­­στόλου Πέτρου, ὁ ὁποῖος συ­ναι­­­σθάνεται καί ὁμολογεῖ τήν ἀνα­­ξιότητά του ἔναντι τοῦ Χρι­στοῦ, ἄς παρακινήσει καί ἐμᾶς νά συνειδητοποιήσουμε τήν ἁμαρτω­λό­τητά μας ἀλλά καί τήν ἀπέρα­ντη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πού δέν παύει ποτέ νά μᾶς χαρίζει τίς δωρεές καί τίς εὐλογίες του. 

 

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων