B´ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ

 

«Χαῖρε τῆς Τριάδος τούς μύστας φωτίζου­σα».

Ἔχοντας ἑορτάσει, ἀ­δελφοί μου, τήν προη­γούμενη πρώτη Κυρια­κή τῶν Νηστειῶν τόν θρίαμβο τῆς Ὀρ­θο­δοξίας ἡ Ἐκκλησία μας ἔναντι τῶν αἱρετικῶν Εἰκονομάχων, ἐγγίζουμε ἤ­δη τήν δεύτερη Κυ­ρια­κή τῆς Ἁγίας καί Με­γά­λης Τεσ­­σαρακοστῆς, Κυ­­­ρια­κή τήν ὁποία ἡ Ἐκκλη­σία μας ἔχει ἀφι­ε­­ρώσει σέ ἕνα ἄλλο με­γάλο ἀγωνιστή καί ὑπέρ­­μαχο τῆς ὀρθο­δό­ξου πίστεως, στόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, καί στόν θρί­αμ­βό του ἐναντίον ἐ­κεί­νων πού δέν μπο­ροῦ­σαν νά κα­τα­νοή­σουν ὅτι ὁ Θεός ἀξιώνει τούς καθαρούς τῇ καρ­δίᾳ νά δοῦν τό ἄκτιστο φῶς τῆς χάρι­τός του, καί μέ τούς σωματι­κούς ὀ­φθαλ­μούς τους, καί γι᾽ αὐτό τούς συκοφαν­τοῦ­σαν.

Ἡ θέα τοῦ ἀκτίστου φω­­τός εἶναι, ἀσφαλῶς, ἀδελφοί μου, δωρεά τοῦ Θεοῦ γιά τούς ἀξί­ους καί τούς ἁγίους. Ὅμως κανείς ἀπό ἐμᾶς πού πιστεύουμε στόν Χριστό δέν στερεῖται τοῦ θείου φωτός. Καί μπορεῖ νά μήν εἴμαστε σέ θέ­ση νά τό δοῦμε, ὅπως τό ἔβλεπε ὁ ἅγιος Γρη­γόριος ὁ Πα­λαμᾶς ἤ οἱ ἄλλοι ἅγιοι τῆς Ἐκ­κλη­σίας μας, ἀλ­λά τό φῶς τοῦ Χριστοῦ ὑπάρ­χει καί φωτίζει ὅ­λους τούς πι­στεύον­τας.

Ἄν ὅμως ἔχουμε τή δυ­­­­­να­τότητα νά ζοῦμε μέ­­­­σα στό φῶς τοῦ Χρι­στοῦ, αὐτό τό ὀφεί­λου­με, ἀδελφοί μου, καί στήν Παναγία Μητέρα μας. Ἡ Παναγία μας μέ τήν τα­πει­νή καί πρόθυ­μη ὑποταγή της στό θέ­λη­μα τοῦ Θεοῦ, ἔγινε αὐτή πού ἔφερε στόν κόσμο τόν Χριστό. Ἔ­γι­νε μέ τήν ὑπακοή της ἡ ἀπαρχή τῆς δια­λύ­σε­ως τῶν νεφῶν πού σκί­α­ζαν τίς σχέσεις τοῦ ἀν­θρώπου μέ τόν Θεό καί τόν ἐμπόδιζαν νά δια­κρίνει τό φῶς του.

Γι᾽ αὐτό καί δικαιολο­γη­­μένα ὁ ποιητής τοῦ Ἀκαθίστου ὕμνου ἀνά­με­σα στά πολλά «χαῖρε» πού ἀπευθύνει πρός τήν Παναγία μας, τῆς ἀπευθύνει καί αὐτό πού ἀκούσαμε πρό ὀλίγου. «Χαῖρε τῆς Τριάδος τούς μύστας φωτίζου­σα».

Ἡ σχέση ὅμως τῆς Πα­ναγίας μας μέ τό φῶς τοῦ Χρι­στοῦ πού φω­τί­ζει τή ζωή μας καί κα­ταυγάζει τήν ψυχή μας, δέν εἶναι σχέση πού ἀνήκει στό παρελθόν. Εἶναι διαρκής, καί γι᾽ αὐτό μποροῦμε καί πρέπει νά ἀπευθυνόμε­θα διαρ­κῶς πρός Αὐτήν, ἐάν θέλουμε νά γινό­μα­στε καί ἐμεῖς ἄξιοι τοῦ φωτός τοῦ Χριστοῦ.

Προϋπόθεση ὅμως γι᾽ αὐτό εἶναι πρωτίστως νά συνειδητοποιήσουμε τήν ἀναγκαιότητα καί τή σημασία τοῦ φωτι­σμοῦ τοῦ Χριστοῦ στή ζωή μας. Πολλοί νομί­ζουμε ὅτι δέν τό χρεια­ζόμαστε, ὅτι μποροῦμε νά τά καταφέρουμε καί χωρίς αὐτό, ὅτι μποροῦμε νά βαδίσουμε μόνο μέ τή βοή­θεια τῶν τεχνητῶν φώ­των πού μᾶς προσφέρει ἡ γνώση, ἡ ἐπιστήμη ἤ οἱ ἄνθρωποι μέ τά μέσα πού διαθέτουν.

Τό ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς ψευδαισθήσεως ὅ­λων μας τό διαπιστώ­νουμε, ἀδελφοί μου, γύ­ρω μας, καί εἶναι θλι­βερό. Διότι ὅσο φῶς καί ἄν ὑπάρχει γύρω μας, ὁ Χριστός δέν παύει νά εἶ­ναι τό φῶς τοῦ κό­σμου, νά εἶναι αὐτός πού φωτίζει τό νοῦ καί τήν ψυχή μας καί νά διώχνει τίς σκιές τῶν παθῶν καί τῆς ἁμαρ­τί­ας. Τό φῶς τοῦ Χριστοῦ εἶναι αὐτό πού μᾶς κά­νει νά διακρίνουμε καί μέσα στό πνευ­μα­τικό σκοτάδι πού κυριαρχεῖ γύρω μας τόν δρόμο πού πρέπει νά ἀκολου­θή­σουμε γιά νά μήν χα­θοῦμε. Καί εἶναι τόσο ἀναγκαῖο καί ἀπαραί­τη­το γιά τή ζωή μας, ὥστε ὁ ἅγιος Γρη­γόριος ὁ Παλαμᾶς ἱκέ­τευε νυ­χθημερόν, ἐπι­κα­λούμε­νος τή μεσιτεία τῆς Πα­ναγίας, «φώτισόν μου τό σκότος».

Ἡ ἐμφάνιση τῆς Πα­να­γίας στόν ἅγιο Γρη­γόριο τόν Παλαμᾶ ἐπι­βε­βαιώνει, ἄλλωστε, τή σημασία πού ἔχει ἡ μεσολάβηση τῆς Παναγίας γιά νά λάβου­με τόν φωτισμό τοῦ Χρι­­στοῦ.

Καί ἄν ἐκεῖνος εἶχε φθάσει χάρη στόν διαρ­κῆ του ἀγώνα σέ ὕψη πνευματικά, ὥστε νά μπορεῖ νά δεῖ καί νά ζή­σει τήν ἔλλαμψη τοῦ θείου φωτός, θά πρέπει καί ἐμεῖς νά προσπαθοῦμε καί νά ἀγωνιζόμεθα στό μέτρο τῶν δυνατοτήτων μας νά καθαρίζουμε τήν ψυ­­­­χή καί τόν νοῦ μας ἀπό τούς ἐφάμαρτους λογισμούς καί τίς πονη­ρές συνήθειες, νά προ­σπα­θοῦμε νά ἀπαλλα­γοῦμε ἀπό τά πάθη καί τίς ἀδυναμίες μας μέ τή νηστεία, τήν προσευχή, τή μετάνοια καί τήν ἐξομολόγηση, ὥστε νά λαμβάνουμε διά τῶν μυ­στηρίων τῆς Ἐκκλη­σί­ας μας καί διά τῆς με­σιτείας τῆς Παναγίας μας τόν φωτισμό τοῦ Χριστοῦ καί νά ἐπανα­λαμβάνουμε μέ εὐγνω­μο­σύνη πρός τήν Πανα­γία τόν χαιρετι­σμό πού ψάλαμε ἀπόψε: «χαῖρε τῆς Τριάδος τούς μύ­στας φωτίζου­σα».

Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων