Δεν θα σωθούμε γιατί είμαστε άξιοι, αλλά γιατί είχαμε καρδιά.

Για να βρεις ειρήνη χρειάζεται να πολεμήσεις.

Είναι όλες αυτές οι θυσίες που θα κάνεις για να δώσεις χώρο στην καρδιά σου να μεγαλώσει.
Είναι όλες αυτές οι στερήσεις που θα υπομείνεις για να γυμναστεί οι ψυχή σου.

Δεν είναι εύκολη η πνευματική χριστιανική ζωή.
Θέλει τόλμη, αγώνα, ανδρεία, αποφασιστικότητα· θέλει ταπείνωση, υπομονή, υπακοή, εγκράτεια, προσευχή, νηστεία, φιλοπονία, αυταπάρνηση και μετάνοια.
Για να προοδεύσουμε πνευματικά, για να γίνουμε και να παραμείνουμε του Χριστού χρειάζεται σταθερό και συνεχή αγώνα. Δεν μπορούμε να κρατήσουμε και να αναπτύξουμε σχέση με τον Χριστό μας, με άτακτες, μεμονωμένες πνευματικές "εκρήξεις" που μοιάζουν σαν πυροτεχνήματα που έρχονται και φεύγουν.

Η πνευματική ζωή πιο πολύ μοιάζει με μια φλόγα ενός κεριού. Μικρή αλλά σταθερή που σιγοκαίει, που διαρκεί και λιώνει το εγώ μας, που καθώς φωτίζει τα σκοτάδια μας μειώνει την σαρκικότητά μας, την αλαζονεία μας, την έπαρσή μας, την αδιαλλαξία μας.

Όλοι μας έχουμε ευκαιρίες για να γνωρίσουμε τον Χριστό. Άλλοι από εμάς τις εκμεταλλεύονται και άλλοι δυστυχώς τις σπαταλούν άσκοπα και άμυαλα.

Στο χέρι μας είναι να καλλιεργήσουμε όλα αυτά τα χαρίσματα που ο Θεός μας έχει δώσει ώστε να ξεφύγουμε από την φθορά και την ρυπαρότητα. Στην διάθεσή μας είναι να αρνηθούμε τον παλαιό άνθρωπο που φωλιάζει μέσα μας και πλέον να ανακαινιστούμε υπαρξιακά μέσα από τα Μυστήρια της Χάριτος, μέσα από την ζωηφόρο ασκητικότητα, μέσα από την πνευματοφόρο νήψη.

Στην προαίρεσή μας είναι να δείξουμε ότι θέλουμε, όχι με λόγια αλλά με πράξεις, να είμαστε του Χριστού· ότι η έννοια μας είναι να ζούμε σύμφωνα με το δικό Του θέλημα και όχι με το θέλημα "των πολλών"· ότι η αγωνία μας είναι η γνώμη του Θεού και όχι "τι θα πει ο κόσμος".

Είπε ένα γέροντας: "Δεν με νοιάζει εάν θα πάω στην κόλαση , δεν με απασχολεί αυτό. Αυτό που με νοιάζει είναι μήπως με την ζωή μου λυπώ τον Χριστό μου".
Είναι αυτό το αδιαπραγμάτευτο βίωμα του Θείου έρωτα που δεν σε αφήνει να υποχωρήσεις μπροστά στα “θέλω” του εγωισμού σου, στις εμπαθείς κινήσεις του νου σου. Είναι αυτό το σκίρτημα της ψυχής σου που ζητά παντού και πάντοτε τον Εραστή της. Είναι η βεβαιότητα της καρδιάς σου για την αγάπη και την αποδοχή του Θεού που σε συγκινεί και σε ενδυναμώνει για περισσότερο αγώνα, για περισσότερες θυσίες, για περισσότερη ζωή μαζί Του.

Τίποτα δεν κατορθώνεται εύκολα. Μέσα από την καθημερινότητά μας καλούμαστε να ζήσουμε Χριστομίμητα, ώστε να ζήσουμε από τώρα και αιώνια με τον Χριστό μας.
Όταν αυτή γίνει η προτεραιότητα της ζωής μας, τότε όλα στην ζωή παίρνουν άλλο νόημα και σημασία, τότε όλα αντιμετωπίζονται διαφορετικά.

Μην κλαψουρίζουμε για τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουμε. Ο Χριστός δεν θέλει κλαψουρίσματα αλλά δάκρυα μετανοίας και ταπείνωσης. Ο Χριστός δεν θέλει γκρίνια και μιζέρια αλλά αρχοντικές καρδιές που κάνουνε τον φιλότιμο αγώνα τους. Τίποτα δεν μπορούμε από μόνοι μας να κατορθώσουμε. Εμείς βάζουμε την διάθεσή μας, την προσπάθειά μας, το φιλότιμό μας, την καρδιά μας και έρχεται ο Χριστός και μας ευλογεί και μας καθαρίζει και μας φωτίζει και μας αγιάζει.

Δεν θα σωθούμε γιατί είμαστε άξιοι, αλλά γιατί ζήσαμε προσπαθώντας για το καλύτερο, γιατί ποθήσαμε τον Χριστό, γιατί αγαπήσαμε και αφήσαμε έργα αγάπης, έργα της μετανοίας μας, έργα που μαρτυρούν ότι είχαμε καρδιά.

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

πηγή:εδώ