ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ: "Η αγάπη έξω βάλλει τον φόβον".

«Τολμήσας εἰσῆλθεν πρός Πιλᾶτον καί ᾐτήσατο τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ» (Μαρκ. 15.43).

Ἄν ἡ πρώτη Κυριακή μετά τήν Κυ­ρια­κή τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας εἶναι ἀφιερωμένη στήν ἀπι­στία τοῦ Θωμᾶ, ἡ δεύτερη Κυριακή εἶ­ναι ἀφιερωμένη στήν πίστη τῶν κε­κρυμ­μένων μαθητῶν τοῦ Κυρίου, τοῦ Ἰω­σήφ καί τοῦ Νικοδήμου καί τῶν μυρο­φό­ρων γυναικῶν.

Ὁ πρῶτος, ὁ Θωμᾶς, ἔχει πληροφο­ρη­θεῖ τό χαρμόσυνο μήνυμα τῆς Ἀναστά­σεως, ἔχει λάβει τίς διαβεβαιώσεις τῶν συμμαθητῶν του, τοῦ Πέτρου, τοῦ Ἰω­άν­νη καί τῶν ἄλλων ὅτι «ἑωράκα­μεν τόν Κύριον», ἀλλά ἀμφιβάλλει γιά τήν ἀλήθεια τοῦ γεγονότος καί διστάζει νά τό πιστεύσει.

Οἱ δεύτεροι, ὁ Ἰωσήφ, ὁ Νικόδημος, ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή, ἡ Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου καί ἡ Σαλώμη, δέν γνωρίζουν ἀκόμη τίποτε, δέν γνωρίζουν παρά μό­νο ὅτι ὁ διδάσκαλός τους καταδικάστη­κε καί πέθανε ὡς κακοῦργος ἐπί τοῦ Σταυροῦ.

Οἱ μαθητές του κρύβονται «διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων», ἀλλά αὐτοί τολ­μοῦν. Ὁ Ἰωσήφ αἰτεῖται ἀπό τόν Πι­λᾶ­το τό σῶμα τοῦ νεκροῦ Ἰησοῦ γιά νά τό ἐνταφιάσει μαζί μέ τόν Νικόδημο, καί οἱ μυροφόρες γυναῖκες τρέχουν τό πρωί «τῆς μιᾶς τῶν Σαββάτων» γιά νά ἀλεί­ψουν μέ μῦρα καί ἀρώματα τόν νεκρό διδάσκαλό τους.

Οἱ πράξεις τους εἶναι διπλά τολμηρές, διπλά θαρραλέες. Γιατί ποιός στή θέση τους θά ἤθελε νά ταυτισθεῖ, σέ μία κρί­σι­μη μάλιστα στιγμή, μέ ἕναν συκοφαν­τημένο καί ἀτιμασμένο κατάδικο; Ποιός στή θέση τους θά ἤθελε νά ὁμολογήσει μέ τό ἐνδια­φέρον του γι᾽ αὐτόν ὅτι πι­στεύει στά ὅσα ἔλεγε καί δίδασκε ὁ Να­ζω­ραῖος κατά τήν ἐπίγεια ζωή του; Ποι­ός στή θέση τους θά ἤθελε νά ὁμολο­γήσει ὅτι τόν ἀναγνωρίζει ὡς Υἱό τοῦ Θεοῦ καί σωτῆρα τοῦ κόσμου;

Ἀσφαλῶς κανείς. Καί τό ἴδιο κάνουν καί οἱ μαθητές του. Ἀκόμη καί αὐτοί πού ἀνέβηκαν μαζί του στό ὄρος Θαβώρ καί τόν ἄκουσαν νά συνομιλεῖ μέ τούς προφῆτες καί εἶδαν τά ἱμάτιά του νά γίνονται «λευκά ὡς τό φῶς».

Ὅμως ὁ Ἰωσήφ καί ὁ Νικόδημος τολ­μοῦν. Καί μαζί τους τολμοῦν καί οἱ Μυ­ρο­φόρες. Τολμοῦν νά ἐκφράσουν τήν πίστη καί τήν ἀγάπη τους πρός Αὐτόν πού ὅλοι ἀρνήθηκαν. Τολμοῦν νά θέ­σουν σέ κίνδυνο τή ζωή τους, τήν κοι­νω­νική τους θέση καί τήν ἀξιοπρέπειά τους γιά χάρη του. Τολμοῦν νά ἐγκατα­λείψουν τήν ἄνεση καί τήν ἡσυχία τους καί νά ὑποβληθοῦν στήν ταλαιπωρία τοῦ ἐγχειρήματος πού ἀναλαμβάνουν. Τολμοῦν νά ἀναλάβουν ἕνα ἔργο πού ποτέ προηγουμένως δέν εἶχαν ἀναλά­βει, νά ἐνταφιάσουν τόν Ἰησοῦ. Καί ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλά νά ἐπιστρέψουν καί πάλι στό μνῆμα γιά νά ἀποκυλίσουν τόν φυλασσόμενο ἀπό τούς στρατιῶτες λίθο καί νά προσφέρουν τά μῦρα στόν διδάσκαλό τους.

Τολμοῦν ὁ Ἰωσήφ καί ὁ Νικόδημος καί μαζί τους τολμοῦν καί οἱ Μυρο­φό­ρες, γιατί οἱ ψυχές τους εἶναι γεμάτες ἀπό τήν πίστη καί τήν ἀγάπη στόν Χρι­στό, καί «ἡ ἀγάπη», ὅπως θά γράψει ἀρ­γότερα ὁ μαθητής τῆς ἀγάπης, ὁ Εὐαγ­γε­λιστής Ἰωάννης, «ἔξω βάλλει τόν φό­βον». Τολμοῦν, γιατί ἀπό τή δική τους ψυχή τόν εἶχε βγάλει ἤδη. Τολ­μοῦν, ἐπειδή ἀγαποῦν καί ἐπειδή πι­στεύ­ουν. Καί ἀξιώνονται νά συναντή­σουν πρῶτες αὐτές τόν Ἀναστάντα Χρι­στό, ὡς δῶρο τῆς πίστεως καί τῆς τόλμης πού διαθέτουν.

Εἴκοσι αἰῶνες ἔχουν περάσει ἀπό τό­τε, καί τό παράδειγμα τοῦ Ἰωσήφ καί τοῦ Νικοδήμου, τό παρά­δειγ­μα τῶν Μυροφόρων, βρῆκε πολ­λούς μιμητές. Τόλμη ἦταν τό χαρα­κτηριστικό γνώρισμα ὅλων τῶν ἁγίων μαρτύρων, πού θυσιάσθηκαν γιά χάρη τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου. Καί ἡ τόλμη αὐτή δέν ἦταν μιά τόλμη χωρίς λογική καί χωρίς περίσκεψη, δέν ἦταν μία ἔκφραση ἐπιπολαιότητος, ἀλ­λά μία ἔκφραση τῆς βαθειᾶς πίστεως καί τῆς τελείας ἀγάπης πρός τόν Χρι­στό.

Αὐτή τήν πίστη καί τήν ἀγάπη στόν Χριστό πού διέθεταν ὁ Ἰωσήφ καί ὁ Νικόδημος, αὐτή τήν πίστη καί τήν ἀγά­­πη πού διέθεταν οἱ μυροφόρες γυ­ναῖκες, ζητᾶ καί ἀπό ἐμᾶς, τούς μαθητές του τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰῶ­νος ὁ Χριστός. Γιατί ἡ ἀληθινή πίστη καί ἡ ἀληθινή ἀγάπη δέν μπορεῖ νά χα­ρακτηρίζεται ἀπό φόβο καί δειλία, ἀλλά ἀπό τόλμη καί γενναιότητα, μέσα ἀπό τίς ὁποῖες ἐκφράζεται καί διαχέεται ἡ πίστη καί ἡ ἀγάπη στόν κόσμο.

Καί ὁ κόσμος ἔχει καί σήμερα ἀνάγκη τῆς μαρτυρίας τῆς πίστεως καί τῆς ἀγά­πης μας στόν Θεό. Ἐάν ἐμεῖς δειλιά­ζουμε, ἐάν ἐμεῖς φοβό­μαστε, ἐάν ἐμεῖς δέν τολμοῦμε νά ἐκφρά­σουμε καί νά ἐκ­δηλώσουμε τήν πίστη καί τήν ἀγάπη μας στόν Θεό, τότε εἶναι προ­φανές ὅτι ἡ ἀγάπη μας εἶναι ἐλλιπής καί ἡ πίστη μας ἀδύναμη. Καί μπορεῖ νά μήν ἀπαι­τεῖ ἡ ἐποχή μας ὁμολογία πίστεως καί ἀγάπης, ὅπως ἡ ἐποχή τῶν Μυροφόρων, ἀλλά αὐτό δέν θά πρέπει νά μᾶς κάνει νά ἐπα­να­παυόμαστε. Θά πρέπει νά προσπαθοῦμε νά αὐξήσουμε μέσα στήν ψυχή μας τήν πίστη καί τήν ἀγάπη, ὥστε μέ τόλμη καί θάρρος νά δίνουμε καί ἐμεῖς τή μαρτυ­ρία τῆς πίστεως καί τῆς ἀγάπης στόν Θεό «παντί τῷ αἰτοῦντι», ὅπως οἱ ἑορ­ταζόμενοι ἅγιοι, γιά νά ἀπολαμβάνουμε καί ἐμεῖς τή συνάντηση μέ τόν ἀναστάντα Χριστό καί σ᾽ αὐτή τή ζωή, ἀλλά πολύ περισσότερο στήν αἰώνια.

Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων