ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ´ ΛΟΥΚΑ: Η ζωή περνά μέσα από τον θάνατο.

 

«Ἀπεκδυσάμενοι τόν παλαιόν ἄνθρωπον σύν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ» (Κολoσ. 3.9).

Στό νόημα τῆς ἀλη­θι­νῆς ζωῆς ἀναφέρεται τό σημε­ρι­νό ἀποστολικό ἀνά­γνωσμα, λίγες μό­λις ἡ­μέ­­ρες πρίν ἀπό τή γέν­νηση τοῦ Χρι­στοῦ. Καί αὐτή τή ζωή μᾶς καλεῖ νά ζήσουμε καί ἐμᾶς ὁ ἀπόστολος, κα­λῶ­ντας μας συγχρόνως νά ζήσουμε τόν Χριστό καί μέ τόν Χριστό, κα­θώς δέν ὑπάρχει καί δέν νοεῖ­ται ἀληθινή ζωή χωρίς τόν Χριστό. Διότι ὅσοι ζοῦν χωρίς τόν Χριστό, ὄνο­μα ἔχουν ὅτι ζοῦν, κατά τήν Ἀποκά­λυψη, ἀλλά στήν πραγ­ματικότητα εἶ­­­ναι νεκροί.

Πῶς ὅμως μπορεῖ νά ζήσει ὁ ἄνθρωπος τήν ἀληθινή ζωή; Αὐτό εἶ­ναι τό εὔλογο ἐρώτημα τό ὁποῖο προκύπτει καί στό ὁποῖο ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ἀπαντᾶ σή­μερα μέ σαφήνεια: «ἀ­π­εκ­δυσάμενοι τόν πα­λαι­όν ἄνθρωπον σύν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ».

Ἡ ἀληθινή ζωή βιώ­νε­­­ται μέ τήν ἀπαλλαγή ἀπό τήν παλαιά ζωή, ἀπό τή ζωή τῆς ἁμαρ­τί­ας καί τῶν παθῶν, ἀπό τή ζωή τήν ὑλό­φρο­­­να καί μάταιη, ἀπό ὅλα ὅσα περιγράφει ὁ ἀπό­στολος στό σημερι­νό ἀνά­­γνωσμα. Ἄν δέν ἀπαλλαγοῦμε ἀπό ὅλα αὐτά πού μᾶς συνδέουν μέ τή γῆ, μέ τήν ὕλη, μέ τή σάρκα, τότε δέν μπο­ροῦ­με νά ζήσουμε ἀλη­θινά.

Αὐτό εἶναι κάτι πού θά πρέπει νά προσέ­ξου­με ἰδιαιτέρως, γιατί δέν μποροῦμε νά συνδυά­σου­με τή ζωή τοῦ πα­λαι­οῦ ἀνθρώπου μέ τή ζωή τοῦ νέου, δέν μπο­ροῦμε νά συνδυάσουμε δύο καταστάσεις πού δέν συνδυάζονται, ὅ­πως δέν συνδυάζεται οὔ­­τε ὁ θάνατος μέ τή ζωή. Μᾶς τό ἐπιβεβαιώ­νει, ἄλλωστε, καί ἡ ση­μερινή πα­ραβολή τοῦ Μεγάλου Δείπνου.

Ὁ οἰκοδεσπό­της κάλε­σε τούς προσ­κε­­κλη­μέ­νους, ἀλλά αὐ­τοί προ­βάλλοντας διά­φο­ρες δι­καιολογίες ἄρ­χισαν νά παραιτοῦνται ἀπό τήν τιμητική πρόσ­κληση πού δέχθηκαν. Ὁ ἕνας γιατί ἀγόρασε ἕνα χω­ρά­φι. Ὁ ἄλλος γιατί ἀγό­ρασε ἕνα ζευγάρι βό­δια. Ὁ τρίτος γιατί παντρεύτηκε.

Ὅλοι αὐ­τοί δέν στε­ρήθηκαν τό δεῖπνο καί δέν ἀπο­ποι­ή­­θηκαν τήν πρόσκληση, γιατί δέν μπο­ροῦσαν νά τακτο­ποιή­σουν μέ ἄλλο τρό­πο τίς ὑποθέσεις τους, ἀλλά γιατί ἦταν ἐξαρ­τη­μένοι ἀπό αὐτές. Δέν μποροῦσαν νά ζή­σουν τήν ἀληθινή καί πραγ­μα­τική ζωή πού προϋ­πέθετε τό δεῖπνο στό ὁποῖο κλήθηκαν, γιατί δέν εἶχαν νε­κρώ­σει τόν παλαιό ἄν­θρω­πο. Ἦταν δέσμιοί του καί δέν μπο­­ροῦσαν νά ἀπεμ­πλα­­κοῦν ἀπό αὐτόν. Νό­μιζαν ὅτι ζοῦν τήν ἀληθινή ζωή, καί αὐτές ἦταν ὑποχρεώσεις καί καθήκοντα πού εἶχαν ἀπέναντί της, ἦταν ἐκ­φάν­σεις καί ἐκφράσεις τοῦ νε­κροῦ ἑαυτοῦ τους πού ἀντιδροῦσε στήν ἀληθινή ζωή τῆς ὁποί­ας θά γινόταν μέτοχοι συμ­μετέχοντας στό Με­γάλο Δεῖπνο.

Μπορεῖ, βέβαια, ὅλα αὐ­τά νά ἀκούονται πε­ρί­εργα καί νά ἠχοῦν πα­­­ράξενα, ἀλλά γιά ὅ­σους πιστεύουν στόν Χριστό ἡ ἀληθινή ζωή δέν ἔχει σχέση μέ αὐτή πού νομίζουμε γιά ἀλη­θινή. Καί αὐτό τό ἀπο­δεικνύει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός πού θά γεν­νηθεῖ σέ λίγες ἡμέρες «ἐν σπηλαίῳ», ἐνῶ οἱ μάγοι θά τόν ἀναζη­τοῦν σέ βασιλικά ἀνά­κτο­ρα· πού θά γεν­νη­θεῖ «ἐν σπηλαίῳ», γιατί «οὐκ ἦν τόπος ἐν τῷ καταλύμματι», γι᾽ αὐ­τόν πού εἶναι ὁ δη­μι­ουρ­γός τοῦ κόσμου καί ἦρθε ἀπό ἀγάπη στόν κόσμο γιά νά σώ­σει τόν ἄνθρωπο.

Αὐτό ἀποδεικνύει ὁ Χριστός πού σταυρώ­θη­κε καί πέθανε γιά νά χα­ρίσει σέ μᾶς τήν αἰώ­νια ζωή. Γιατί ἡ ζωή περνᾶ μέσα ἀπό τόν θά­νατο, καί αὐτό τόν θά­νατο μᾶς καλεῖ ὁ Χρι­στός νά βιώσουμε, ὄχι πε­θαίνοντας τόν φυσι­κό θάνατο, ἀλλά νε­κρώ­νοντας «τά μέλη τά ἐπί τῆς γῆς» καί ἀπεκ­δυόμενοι «τόν παλαιόν ἄνθρωπον σύν ταῖς πρ­άξεσιν αὐτοῦ».

Διότι, ὅποιος δέν ἀπεκ­δύεται τόν παλαιό ἄν­θρωπο, δέν ἔχει ἔνδυμα γάμου γιά νά εἰσέλθει στό μεγάλο δεῖπνο καί νά ἀπολαύσει τή φιλο­ξενία τοῦ οἰκοδεσπό­του, ἐνῶ ὅποιος ἔχει ἀπεκδυθεῖ τόν παλαιό ἄνθρωπο, ἀκόμη καί ἐάν δέν ἔχει ἔνδυμα γά­μου, ὅπως οἱ πτωχοί καί ταλαίπωροι πού ἐν τέλει κάλεσε ὁ οἰκο­δε­σπότης γιά νά γεμίσουν τόν οἶκο του καί νά πα­ρακαθίσουν στό τραπέζι του, ἔχουν τή δυνατό­τητα νά γίνει δεκτοί, γιατί ὁ οἰκοδεσπότης δέν τούς καλεῖ, δέν μᾶς καλεῖ μόνο στό δεῖπνο του, ἀλλά μᾶς ἐνδύει μέ τόν χιτῶνα τῆς ἀφθαρ­σίας, μᾶς ἐνδύει μέ τό δικό του ἔνδυμα, ἀρκεῖ νά ἔχουμε ἀπαλλαγεῖ ἀπό τόν παλαιό ἄν­θρω­πο.

Ἀδελφοί μου, καθώς πλησιάζουμε πρός τή μεγάλη ἑορτή τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ καί σέ λίγες ἡμέρες θά προσκυνήσουμε τόν Θεό πού ἐνδύθηκε τήν ἀνθρώπινη σάρκα μας γιά νά προσφέρει σέ μᾶς τή θεότητά του, ἄς σπεύσουμε νά ἀπεκδυ­θοῦμε τόν παλαιό ἄν­θρωπο διά τῶν μυστη­ρίων τῆς Ἐκκλησίας μας καί τοῦ προσω­πι­κοῦ μας ἀγῶνος, γιά νά μπορέσουμε νά ἐνδυ­θοῦ­με «τόν νέον τόν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπί­­­γνω­σιν τοῦ κτίσα­ντος αὐτόν» καί νά ἀξιω­θοῦμε τοῦ δείπνου τῆς οὐρανίου βασιλείας του.

 

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων