Αρχιερατική αγρυπνία στη Νάουσα για την εικόνα της Υπαπαντής του Σωτήρος επι τη ευκαιρία της αποδόσεως της εορτής.

Με την ευκαιρία της αποδόσεως της εορτής της Υπαπαντής του Σωτήρος ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων τέλεσε το βράδυ της Παρασκευής 7 προς Σάββατο 8 Φεβρουαρίου αγρυπνία, όπως κάθε χρόνο, στον μητροπολιτικό ιερό ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ναούσης, όπου φυλάσσεται η θαυματουργή ιερά εικόνα της Υπαπαντής.

 Ο σεβασμιώτατος κήρυξε το θείο λόγο και τέλεσε μνημόσυνο για την ανάπαυση της ψυχής της Ευγενίας Ράιου που βρήκε την ιερά εικόνα και τη φύλαξε για πολλά χρόνια στην «Έξω Υαπαπαντή» της Νάουσας.

Η ομιλία του σεβασμιωτάτου:

«Νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλον σου, δέσποτα, … ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό σωτήριόν σου».

Προεορτάζοντας τήν ἑορ­τή τῆς ἀποδόσεως τῆς Ὑπαπαντῆς, ἀγρυ­πνοῦ­με, ἀδελφοί μου, ἀπόψε τιμῶντας τήν ἐπέ­τειο τῆς παραδό­σε­ως τῆς ἱστορικῆς εἰ­κό­νος τῆς Ὑπαπαντῆς. Ἀγρυπνοῦμε, ἀσπαζό­με­νοι τήν ἱερή εἰκόνα καί μεταφερόμεθα νοε­ρά στή στιγμή πού ὁ πρεσβύτης Συμεών ὑπο­­δέχεται τόν Χριστό καί εὐγνωμονεῖ τόν Θεό γιατί τόν ἀξίωσε νά δεῖ τόν Μεσσία.

Ἀπό τότε ἔχουν πε­ρά­σει εἴκοσι αἰῶνες καί μπορεῖ ὁ Χριστός νά μήν εἶναι τό τεσ­σα­ρα­κον­θήμερο βρέφος πού ὑποδέχθηκε ὁ Συμεών, εἶναι ὅμως καί θά συνεχίζει νά εἶναι ὁ σω­­τήρας τοῦ κόσμου, ὁ σω­τήρας τοῦ κάθε ἀν­θρώπου πού τόν ὑπο­δέ­χεται στήν ψυχή του, τοῦ κάθε ἀνθρώπου πού θά θελήσει νά γίνει μέτοχος τῆς σωτηρίας πού προσφέρει ὁ Χρι­στός.

Καί ἐάν ἐμεῖς δέν μποροῦμε νά δοῦμε τόν Χριστό μέ τούς φυ­σι­κούς ὀφθαλμούς μας, ὅπως τόν εἶδε ὁ πρε­σβύτης Συμεών, μπο­ροῦ­­με νά τόν δοῦμε, ἀδελφοί μου, μέ ἄλλους τρόπους.

Μποροῦμε νά τόν δοῦ­με πρωτίστως μέσα ἀπό τή μελέτη τῆς ἁγίας Γραφῆς, πού μᾶς πα­ρου­­­σιά­ζει καί μᾶς περι­γράφει ὅλη τήν ἐπίγεια πορεία καί διαδρομή του.

Μποροῦμε νά δοῦμε τόν Χριστό μέσα στή θεία Λειτουργία, στήν ὁποία εἶναι παρών, ὡς προσφέρων καί προσ­φε­­ρόμενος.

Μποροῦμε νά τόν δοῦ­με μέσα στά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας τά ὁποῖα τελεσιουργοῦν­ται μέ τή χάρη του.

Μποροῦμε νά τόν δοῦ­με μέσω τῆς προ­σευχῆς, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ, ὅταν εἶναι γνήσια καί εἰλι­κρι­­νής, μία ἀληθινή συνομιλία τοῦ ἀν­θρώ­που μέ τόν Θεό.

Μποροῦμε νά τόν δοῦ­με ἀκόμη μέσα ἀπό τή ζωή τῶν ἁγίων τῆς Ἐκ­κλησίας μας, τῶν πα­λαιοτέρων καί τῶν νεω­τέρων, τῶν ὁποίων ἡ ζωή ἀποτελεῖ μίμηση τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ.

Οἱ τρόποι καί τά μέσα, ὅπως ἀντιλαμβανό­μα­στε, εἶναι πολλά, δέν ἀρκοῦν ὅμως ἄν δέν πληροῦνται δύο προϋ­πο­θέσεις.

Ἡ πρώτη προϋπόθεση εἶναι νά θέλουμε πραγ­μα­τικά νά δοῦμε τόν Χριστό, νά τό ἐπιθυ­μοῦ­με διακαῶς, νά φλέ­γε­ται ἡ ψυχή μας ἀπό αὐτή τή διάθεση καί τήν ἐπιθυμία, ὅπως συνέ­βη μέ τούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ πού πο­ρευ­όταν πρός τούς Ἐμ­μα­ούς, καί νά τό ζητοῦμε ἀπό τόν Χριστό, ὅπως τό ζητοῦσε ὁ πρεσβύτης Συμεών, ὅπως τό ζη­τοῦ­σαν καί τό ζητοῦν οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ μάρτυρες καί οἱ ἀσκητές της.

Ἡ δεύτερη προϋπό­θε­ση εἶναι νά εἴμαστε προ­ετοιμασμένοι γιά νά τόν δοῦμε. Καί αὐτό εἶναι, ἀδελφοί μου, πο­λύ σημαντικό, γιατί ὁ ἄνθρωπος τῆς ἐποχῆς μας εἶναι ἀπασχολη­μέ­νος ἀπό τόσα πολλά πράγματα πού συμβαί­νουν γύρω, ἀπό τόσο ἐν­τυπωσιακά καί φαν­τα­σμαγορικά ἑλκύουν  τήν προσοχή του, ἔστω καί ἐάν δέν ἔχουν κα­μιά ἀξία, ὥστε παρα­βλέ­πει τά πραγματικά σημαντικά. Δέν προσέ­χει καί δέν ἑλκύεται ἀπό ὅσα δέν δημιουρ­γοῦν θόρυβο καί ἐντυ­πώ­σεις. Καί ἄλλοτε πά­λι τά μάτια του σκο­τί­ζονται ἤ καί τυφλώ­νο­νται ἀπό θεάματα ἁ­μαρ­τωλά καί ἀκά­θαρ­τα, ὥστε δέν ἔχει τή δυ­να­τότητα νά διακρίνει τόν Χριστό, ἔστω καί ἐάν αὐτός περνᾶ ἀπό δί­πλα του.

Ὁ μακαρισμός τοῦ Χρι­­­στοῦ «μακάριοι οἱ κα­­θαροί τῇ καρδίᾳ ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψον­ται», καθορίζει τό πλαί­σιο μέσα στό ὁποῖο γί­νεται ὁρατός ὁ Χριστός.

 Βεβαίως ἡ καθαρό­τη­τα τῆς ψυχῆς δέν εἶναι κάτι τό ὁποῖο μπορεῖ νά κατακτήσει κανείς εὔ­κολα, γιατί ἀπαιτεῖ ἕνα ὑψηλότατο ἐπίπεδο ἀ­ρε­­τῆς καί ἁγιότητος, τό ὁποῖο εἶναι ἀπο­τέ­λεσμα ἐπίμονου καί συνεχοῦς ἀγῶνος πού διαρκεῖ σέ ὅλη τή ζωή τοῦ ἀν­θρώ­που. Ὅμως ἀπαιτεῖται τουλάχιστον ἡ προσπά­θεια. Ἀπαιτεῖ­ται ἡ προ­σπάθεια νά διατηροῦμε τήν ψυχή μας καθαρή ἀπό τούς ρύπους τῆς ἁμαρτίας, νά διατη­ροῦ­με τόν νοῦ μας καθαρό ἀπό τά θεά­ματα καί τά ἀκούσματα τοῦ κόσμου, τούς πο­νη­ρούς λογι­σμούς καί τίς κακές ἐπι­θυμίες, νά δια­τηροῦμε τήν ὕπαρξή μας ἁγνή ἀπό ὅλα ἐκεῖνα πού μᾶς ἀπομα­κρύνουν ἀπό τόν Θεό καί τή χάρη του, καί νά παρακαλοῦμε τόν Θεό νά αὐξάνει αὐ­τή τήν καθαρόητα μέσα μας, ὥστε νά μποροῦμε καί ἐμεῖς νά τόν διακρί­νουμε, νά μποροῦμε νά βλέπουμε τόν δρόμο πού μᾶς ὁδηγεῖ στή σω­τηρία, γιά νά ἀξιωθοῦ­με καί ἐμεῖς νά γίνουμε μέτοχοί της γιά νά εὐ­γνω­μονοῦμε μέ τά λό­για τοῦ πρεσβύ­του Συ­μεών: «Νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλον σου, δέσπο­τα, … ὅτι εἶδον οἱ ὀ­φθαλ­μοί μου τό σωτή­ριόν σου».