Η "αποτυχία" του να είσαι τέλειος

Η πρόταση της Εκκλησίας δεν είναι να γίνουμε "καλοί άνθρωποι". Η Εκκλησία μας κηρύττει ότι ακόμα και μέσα στην αποτυχία μας να είμαστε καλοί μπορούμε να αγαπηθούμε και αυτή η αγάπη προς εμάς μας δίνει την δυνατότητα προόδου.

Η αποτυχία μας να ζούμε αγαπώντας γνήσια δεν στέκεται εμπόδιο για την γνήσια αγάπη του Θεού προς εμάς.

Ο άνθρωπος τις πιο πολλές φορές προφασίζεται ότι αγαπά, προφασίζεται ότι δεν ενοχλείται από τους άλλους. Και το κάνει αυτό σε μία προσπάθεια κάλυψης της υπαρξιακής αποτυχίας του να είναι καλός.

Το να είσαι καλός δεν είναι ο στόχος του ανθρώπου. Ο άνθρωπος δεν ψάχνει τρόπους για να γίνει καλός ή τέλειος ή επιτυχημένος με μία τήρηση συγκεκριμένων συμπεριφορών. Γίνεται εμμονή μία τελειότητα με προδιαγραφές κοσμικές. Ο άνθρωπος χάνει το νόημα της ζωής του επιδιώκοντας συνεχώς να πετύχει στα μάτια των άλλων, να αναγνωριστεί η "αξιότητά" του από τους πολλούς. Και έτσι πλάθει είδωλα. Τα είδωλα των αρετών του. Καταντά πολλές φορές να φτάνει στο σημείο να ελέγχει όλους τους άλλους -τους ανάξιους, τους ατελείς, τους κακούς, τους "δήθεν"- ενώ ο ίδιος ζει μία "δήθεν" ζωή, μία ζωή όπου τα προσωπεία εναλλάσσονται στο βωμό της ανθρωπαρέσκειας.

Η εξιστόρηση ενός ακόμη θαύματος από τον Άγιο Λουκά τον ιατρό.

Διαβάστε παρακάτω άλλο ένα μεγάλο θαύμα του Αγίου Λουκά του ιατρού αρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως, μετά από την προσκύνηση του ιερού λειψάνου του Αγίου στην Ιερά Μονή Παναγίας Δοβρά στην Βέροια.

Παραθέτουμε αυτολεξεί την ευχαριστήρια επιστολή που δέχτηκε ο σεβασμιώτατος μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων και ο καθηγούμενος της Ι.Μ. Παναγίας Δοβρά από τον ευγνώμωνα πατέρα του οποίου ο Άγιος Λουκάς θεράπευσε το παιδί.

Ο καρκίνος μου έμαθε τί είναι ζωή

...θα το πω, κι ας είναι σκληρό.

Ένα έχω καταλάβει, ο καρκίνος είναι μία αγία αρρώστια.

Σε κτυπά απρόσμενα, σκληρά. Σε φέρνει μπροστά στα έργα σου, στην ζωή σου. Βλέπεις αλλιώς τους ανθρώπους, την καθημερινότητα.

Υπάρχουν άνθρωποι που τον νικούν, υπάρχουν όμως και αυτοί που χάνουν. Χάνουνε μα συνάμα η νίκη τους είναι πιο λαμπρή, πιο μεγάλη από κάθε επίγεια νίκη τους.

Εσύ, ποτέ δε θα πεθάνεις...

Δε θέλω να μου στεναχωριέσαι Άνθρωπε. Καθόλου. Ούτε τον εαυτό σου να πιέζεις.

Άλλωστε εσύ, ποτέ δε θα πεθάνεις…

Τον εγωισμό σου, άσε τον αχαλίνωτο. Και τα θέλω σου όλα, πάλευε για αυτά, επί πτωμάτων πατώντας. Πίσω, στις σχέσεις σου, μην κάνεις· ευκαιρία, στον άλλον τον άνθρωπο θα δώσεις, να σε εκμεταλλευτεί.

Με τους δικούς σου, λόγο να τα βρεις δεν έχεις. Μπορείς και να το αφήσεις. Πάντοτε τέτοιοι ήτανε.

Γέροντας Παΐσιος: Αγαπά ο Θεός τους φιλότιμους ανθρώπους.

 - Γέροντα, όποιος έχει φιλότιμο το καταλαβαίνει ο ίδιος;

- Εσύ έχεις; Αυτό φαίνεται, ευλογημένη!

Λίγο-πολύ καταλαβαίνει κανείς τον εαυτό του, πληροφορείται γιατί έχει εσωτερική ανάπαυση και ειρήνη. Αλλά και όποιος έχει φιλότιμο δεν καυχάται, δεν λέει: «εγώ έχω φιλότιμο», γιατί πάντα σκέφτεται: «Πρέπει να κινούμαι με περισσότερο φιλότιμο».

Ο φιλότιμος άνθρωπος έχει ειλικρίνεια, δεν υπολογίζει τον εαυτό του, είναι απλός, έχει ταπείνωση. Όλα αυτά δίνουν ανάπαυση και στον ίδιο, αλλά είναι αισθητά και στον άλλον• έχει και επικοινωνία εσωτερική με τον άλλον και τον καταλαβαίνει. Και να του λες, ενώ πονάς , «είμαι πολύ καλά», για να μη στενοχωρηθή, εκείνος καταλαβαίνει ότι πονάς και προσπαθεί να μη σε κουράση. Και άλλος, ενώ σε βλέπει να μην έχης κουράγιο, να ζαλίζεσαι, επειδή θέλει να σε απασχολήση, σου λέει: «Σε βλέπω, Γέροντα, πιο καλά από κάθε άλλη φορά, σε βλέπω υγιέστατο!». Και να έχει τουλάχιστον κανένα σοβαρό πρόβλημα, θα ήταν κάπως δικαιολογημένος.

π. Βασιλείος Γοντικάκης: Αναζητώντας το νόημα. (ΒΙΝΤΕΟ)

Ο άνθρωπος ζητάει ένα πράγμα, «ίνα μη αποθάνει», κι αυτό που δίδει η Εκκλησία είναι η αθανασία, η ζωή η αιώνιος. Δεν βλέπετε, κι ένα ποντίκι όταν πιαστεί στη φάκα δεν τρώει το τυρί, σου λέει, «κατ’ αρχήν να ελευθερωθούμε και μετά να φάμε. Δεν θέλω να ψοφήσω χορτάτος». Αυτό κάνει το ποντίκι, και πολύ περισσότερο ο άνθρωπος που έχει τις δικές του διαστάσεις, κι έχει την ελευθερία.

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος: Η "αναγκαιότητα" των δοκιμασιών.

Εξηγώντας μας πόσο αναγκαίες είναι οι θλίψεις για τον αθλητή του Χριστού ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέγει:

«Οι δοκιμασίες είναι ωφέλιμες σε όλους ανεξαιρέτως. Αν ήσαν ωφέλιμες σε ένα Παύλο, ας σιωπήση από μόνο του το κάθε στόμα, που λέει, πως δεν ωφελούν! Γιατί διαφορετικά, θα το κάνη να σιωπήση ο ίδιος ο Θεός! Γιατί, όποιος ειπή πως οι δοκιμασίες δεν είναι ωφέλιμες, αυτόματα γίνεται υπόδικος ενώπιον του Θεού.

Δεν υπάρχει μόνο ένα Ολοκαύτωμα κ. Μπουτάρη!

«Δεν υπάρχουν Ολοκαυτώματα. Και κακώς η ελληνική πολιτεία χρησιμοποιεί τον όρο στον πληθυντικό για τα όσα φριχτά υπέστησαν τα μαρτυρικά χωριά. Τιμούμε τη μνήμη των αδικοχαμένων και σεβόμαστε το πένθος τους. Δεν χρειάζεται όμως κάθε σφαγή, κάθε γενοκτονία να ονομάζεται Ολοκαύτωμα. Γίνεται εκ του πονηρού και επιχειρεί να μειώσει τη σημασία του Ολοκαυτώματος που είναι μοναδική κι ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται», είπε χαρακτηριστικά πριν από μερικές ημέρες ο κ. Μπουτάρης φορώντας το κιπά (εβραϊκό καπέλο-σύμβολο πίστης).

Τόσο πολύ προσβάλλεται λοιπόν ο κ. Μπουτάρης από την χρησιμοποίηση του όρου Ολοκαύτωμα και για την περίπτωση της Νάουσας όπου σφαγιάστηκαν συστηματικά χιλιάδες χριστιανοί Έλληνες από τους Τούρκους και μαρτύρησαν περίπου 2000 άνθρωποι για την πίστη του Χριστού; Τί χαρακτηρίζεται λοιπόν ολοκαύτωμα; Μόνο η περίπτωση των Εβραίων;

Η στάση μας την ώρα της Θείας Λειτουργίας

Τέλεια η μυσταγωγία, που τελείται στην εκκλησια­στική σύναξη.

Στην ορθόδοξο λατρεία επεκράτησε τελικά η θεία Λειτουργία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Το υπερφυές μυστήριο τελείται.

Η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος αγιάζει και τα δύο τραπέζια. Και την αγία Τράπεζα, όπου ο άρτος και ο οίνος μεταβάλλο­νται σε Σώμα και Αίμα Χριστού. Και την τράπεζα της χω­ματένιας υπάρξεώς μας, όπου θα εναποθέσει ο λειτουργός τη θεία Κοινωνία, «εις αγιασμόν ψυχής τε και σώματος», «εις βασιλείας ουρανών κληρονομιάν, μη εις κρίμα ή εις κατάκριμα».

Για την τέλεση του μυστηρίου στην αγία Τράπεζα αρκεί η ιερωσύνη του πρεσβυτέρου ή του επισκόπου. Για την πρόσληψη όμως του μυστηρίου μέσ’ στον πι­στό απαιτείται η συνειδητή μετοχή.

Από ομιλία του ιερού Χρυσοστόμου (θ’ περί μετανοίας, Ε.Π.Ε. 30,314-316) αποσπάμε μικρές περικοπές, όπου τονί­ζονται τρεις απ’ τους βασικούς όρους της συνειδητής αυτής μετοχής.

Γέροντας Σωφρονίος του Έσσεξ: Η σιωπή του Θεού

Συχνά ο Θεός δεν απαντά στις προσευχές μας. Σιωπά. Πολλοί εκλαμβάνουν τη σιωπή Του ως ένδειξη τού ότι ο Θεός “δεν υπάρχει”, “πέθανε”.

Αν όμως σκεφτόμαστε σε ποια θέση φέρνουμε το Θεό με τα πάθη μας, τότε θα βλέπαμε ότι Αυτός δεν έχει άλλη επιλογή, παρά μόνο να σιωπήσει. Ζητάμε από Αυτόν να υποστηρίξει στις αδικίες μας. Δεν μας ενοχοποιεί φανερά.
Μας αφήνει να πορευτούμε στους πονηρούς δρόμους μας και να θερίσουμε τους καρπούς των προσωπικών μας αμαρτιών.

Τί είναι κόλαση;

Η παρουσία του Θεού τελικά είναι η κόλαση για κάποιους ανθρώπους διότι έχουν διαμορφώσει έτσι την ύπαρξή τους.

Η Χάρις του Θεού είναι για όλους η ίδια. Άλλοι την δέχονται ως παράκληση, ζωή, χαρά, μακαριότητα, πληρότητα και άλλοι την δέχονται ως έλεγχο, κρίση, κόλαση.

Ησυχία και ταραχή

Οι άνθρωποι καθώς εισέρχονται μέσα στην Εκκλησία και αρχίζουν να ζούνε «πιο πνευματικά», αρχίζουν να καλλιεργούν με τον τρόπο τους την προσευχή.

Αρχίζουν να λένε ότι ζούνε «πιο ήσυχα», θεωρώντας την ηρεμία που νιώθουν ως απόδειξη της πνευματικής τους προόδου.

Και όμως πολλές φορές η ηρεμία αυτή που νιώθουν είναι μόνο επιφανειακή (και γι'αυτό άκρως επικίνδυνη). Γι αυτό και πολλές φορές βλέπουμε αυτούς τους ανθρώπους να αντιδρούν με οργή όταν κάποιος ή κάποιο γεγονός τους βγάζει από την πλαστή αυτή ηρεμία τους.

Όταν λοιπόν καταλάβουν ότι οι άλλοι άνθρωποι είναι υπεύθυνοι για την ταραχή τους, τότε απομακρύνονται από αυτούς δείχνοντας δι’ αυτού του τρόπου τον λάθος τρόπο σκέψης τους. Βάζουν την «ηρεμία» τους πάνω από τους άλλους, βάζουν την «αταραξία» τους πάνω από την κοινωνία με τους άλλους.

Σ' αγαπώ σημαίνει...

Η αγάπη «ου ζητεί τα εαυτής» (Κορ.Α’ 13,4)

Κι όμως το δικό μας «σ’ αγαπώ» τις πιο πολλές φορές σημαίνει, «εσύ μου ανήκεις».

Ενώ «σ’αγαπώ» θα έπρεπε να σημαίνει «εγώ σου ανήκω».

Σκεφτείτε ότι πολλές φορές λέμε σε κάποιον χαριτολογώντας «σ’αγαπώ τόσο πολύ που θέλω να σε φάω», ενώ ο πραγματικά αγαπών άνθρωπος θα έλεγε «σ’αγαπώ τόσο πολύ που εάν θέλεις μπορείς ακόμα και να με φας».

Γέροντας Θαδδαίος: Πεθερά και νύφη.

Σήμερα το πρωί, μου ήρθε μια γυναίκα με το γιο της. Είχε ξαναέρθει στο παρελθόν, και παραπονιόταν συνεχώς για τη νύφη της. Της είπα: «Η νύφη σου είναι νέα. Δεν καταλαβαίνει ακόμα ότι πρέπει να αγαπά την πεθερά της σαν δική της μάνα. Εσύ όμως είσαι μεγαλύτερη και πρέπει να τα σκέφτεσαι όλα αυτά».

Είναι σχετικά συνηθισμένο σ’ αυτό τον κόσμο να αντιπαθούν οι μανάδες τις νύφες τους, ακόμα κι όταν είναι πολύ καλές κοπέλες. Μια πεθερά ίσως να μην το δείχνει, αλλά συνήθως δεν είναι ικανοποιημένη με τη νύφη της. Και η νύφη δεν ξέρει ότι θα πρέπει να προσεύχεται να στείλει ο Κύριος άγγελο-καθοδηγό στα βήματα της πεθεράς της, και στην ίδια να δίνει δύναμη να αγαπά την πεθερά της. Αντιθέτως, αντιδρά στους λογισμούς της πεθεράς της κι έτσι ξεκινά ο πόλεμος.