Δεν σε εξασφαλίζουν τα "πνευματικά σου κατορθώματα".

Λέγει ο αββάς Ισαάκ ο Σύρος: "Όσο πιο ασήμαντοι νιώθουμε, τόσο πιο κοντά στον Θεό βρισκόμαστε".
-----------------------
Το ήθος των αγίων δεν είναι ο φανατισμός ή οι αναθεματισμοί των απίστων· είναι η αίσθηση πως είναι χαμένοι, πως είναι ανάξιοι της Χάριτος.
-----------------------
Ο χριστιανός όταν ζει μέσα στη φαναστική του "πνευματικότητα", τότε δεν μπορεί να αγαπήσει γνήσια τον αδελφό του, τον εχθρό του, τον άπιστο, τον βλάσφημο, τον αιρετικό. Πάντα θα ζει στην πλάνη ότι είναι "αρκετός" και ο άλλος είναι"λειψός". Πάντα θα νοιώθει σιγουριά για την πίστη του. Μια πίστη όμως που δεν είναι προς τον Θεό, αλλά προς την αρετή του. Αυτή είναι η πλάνη του και η καταστροφή του.

Κυριακή ΙΒ' Ματθαίου: Χρειάζεται αυταπάρνηση για την κατάκτηση της αρετής.

Ο νέος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, ευλογημένοι μας Χριστιανοί, είναι ένας συμπαθής άνθρωπος. Νεανική ψυχή, καθαρή καρδιά, που κατέχεται από ένα ωραιότατο προβληματισμό. Κατέχεται από την επιθυμία να κληρονομήσει την αιωνιότητα.

Μετά από το γνωστό διάλογο που είχε με τον Κύριο και την απάντηση πού έλαβε, καθώς ιστορεί ο Ιερός Ευαγγελιστής Ματθαίος, ο νέος έφυγε πολύ λυπημένος, διότι δεν μπορούσε να αφήσει τη μεγάλη περιουσία του, τα πλούτη του και να ακολουθήσει τον Κύριο. Ακόμη έδειξε πώς δε μπορούσε να χαλιναγωγήσει τον εαυτό του σ΄ όλες τις ηδονές και απολαύσεις που απολάμβανε λόγω της οικονομικής ευμάρειας που διέθετε.

Ντρέπονται οι άνθρωποι να μιλούν για την αγάπη.

Ντρέπονται οι άνθρωποι να μιλούν για την αγαπή. Προτιμούν να μιλούν χωρίς ντροπή για το σεξ.
----------------------
Και είναι τραγικό πόσο πολύ οι σχέσεις έχουν σαρκικοποιηθεί. Όλα περιστρέφονται γύρω από την ηδονή. Στις παρέες η συζήτηση περί σεξ είναι βασική-φυσιολογική κατάσταση. Αυτό φυσικά ξεκινά από τους λογισμούς των ανθρώπων που έχουνε αφεθεί πλήρως σ'αυτόν τον τρόπο σκέψης.

Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός και οι ημιμαθείς νεοέλληνες.

Από τις λαμπρές φυσιογνωμίες πού σφράγισαν με την μαρτυρική και μαρτυριακή τους παρουσία τα μαύρα χρόνια της οθωμανικής σκλαβιάς, ως υπέρλαμπρον άστρον της Εκκλησίας, εθνομάρτυρας και ιερομάρτυρας ξεχωρίζει ο γενναίος άγιος των Ελληνικών Γραμμάτων, Κοσμάς ο Αιτωλός.

Η ζήλια ποτέ δεν είναι αγάπη αλλά φιλαυτία.

Συνήθως όμως λέμε ότι αγαπούμε τον άλλον και γι’αυτό ζηλεύουμε. Όμως εάν δούμε την κατάσταση της ζήλιας στο βάθος της θα διαπιστώσουμε ότι δεν προέρχεται από την αγάπη μας αλλά από την κτητικότητά μας. Ιδίωμα της αγάπης μας προς τον άλλον άνθρωπο είναι η ελευθερία και όχι ο έλεγχος του άλλου. Ιδίωμα της ζήλιας είναι ο έλεγχος του άλλου· σε ποιον μιλά, πόσο μιλά, τί λέγει, γιατί πήγε εκεί, με ποιους πήγε εκεί, κτλ.
---------------------------
Η ζήλια προέρχεται λοιπόν από την λάθος τοποθέτησή μας μέσα σε μία σχέση, είτε φιλική, είτε ερωτική. Το αποτέλεσμα είναι ο άνθρωπος να υποφέρει, να δημιουργεί φανταστικές καταστάσεις που δημιουργούν λύπη στην καρδιά του με αποκορύφωμα την σύγκρουση με τον άλλον άνθρωπο. Η ζήλια ζητά τον λόγο από τον άλλον άνθρωπο. 

Κυριακή ΙΑ' Ματθαίου: Δείξε έλεος για να λάβεις έλεος.

Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, ευλογημένοι μας Χριστιανοί, ο Ιησούς Χριστός μας δείχνει με την παραβολή του αγνώμονος δούλου τα όρια της ανεκτικότητας και συγχωρητικότητας  που οφείλουμε να επιδεικνύουμε οι άνθρωποι προς τους πλησίον μας αδελφούς. Με αυτήν την παραβολή ο Πανάγαθος και φιλεύσπλαχνος Κύριος απαντά στο προηγούμενο ερώτημα του Πέτρου, αλλά και του ανθρώπου της κάθε εποχής, για το πόσες φορές θα πρέπει να συγχωρεί τα λάθη των αδελφών. Και αυτή η απάντηση αποτελεί  για τους πιστούς την απαραίτητη εκείνη εντολή, καθώς οφείλουμε να συγχωρούμε όχι μόνο επτά, αλλά εβδομήντα επτά φορές, δηλαδή απεριόριστες φορές, όσους εκουσίως  ή ακουσίως σφάλλουν απέναντί μας. Πέραν τούτου όμως μας γεμίζει και με την θεάρεστη εκείνη ελπίδα που μας οδηγεί χωρίς φόβο και πάθος να ζητήσουμε κι εμείς το θείον έλεος για τα δικά μας σφάλματα απέναντι στον αναμάρτητο και συμπονετικό Κύριο.

Μην μου φωνάζεις, απλά έλα κοντά μου.

Ένα ερωτευμένο ζευγάρι μιλά μεταξύ του απαλά, όμορφα, γλυκά, σχεδόν ψιθυριστά. Το ίδιο και μια μάνα, κρατώντας το νεογέννητο παιδί της στην αγκαλιά της, του μιλά ήρεμα, τα λόγια της είναι σαν χάδι, σαν τραγούδι.
-------------------------------
Όταν οι άνθρωποι απομακρύνονται ο ένας από τον άλλον χάνεται αυτή η κατάσταση. Φωνάζουμε ο ένας τον άλλον για να μας ακούσει ο άλλος. Νομίζουμε ότι με τις φωνές θα ακουστούμε.
Βέβαια δεν θέλουμε απλά να ακουστούμε, αλλά να περάσει το δικό μας!
-------------------------------

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης: Αγιότης είναι η επίγνωση της αμαρτίας μας.

Ο άγιος έχει τον Θεόν, ξέρει ότι ανήκει στην μία Εκκλησία, στην Εκκλησία των αγίων. Ξέρει επίσης ότι είναι αμαρτωλός, τέκνο του Αδάμ, αναγεννηθέν υπό του δευτέρου Αδάμ, του Χριστού. Αντιθέτως, εμείς οι άνθρωποι πέφτομε έξω νομίζοντας πως είμαστε άγιοι, διότι βλέπομε μόνο την μία πλευρά μας, την χάρι του Θεού· δεν βλέπομε όμως το φύραμα που κουβαλάμε επάνω μας. Οι άγιοι έχουν πλήρη την γνώσι· βλέπουν αφ’ενός μεν την δική τους αμαρτωλότητα, αφ’ ετέρου δε την αγιότητα και την χάρι και την αγάπη του Θεού στην οποία συμμετέχουν.

Οι άγιοι έχουν επίγνωσι του ότι είναι άγιοι, με την έννοια ότι συμμετέχουν στην ζωή του αγίου Θεού και ζουν την πληρότητα του αγίου Θεού, την παρουσία του αγίου Θεού· έχουν όμως την επίγνωσι ότι είναι αμαρτωλοί, και αυτό ακριβώς είναι η αγιότης· δεν ζουν εν τη αμαρτία, ξέρουν όμως ότι αμαρτία υπόκεινται εν τοις μέλεσί των. Γι’αυτό καθαίρουν εαυτούς, τους καθιστούν μυρίπνοα δοχεία του Αγίου Πνεύματος· το δε Άγιον Πνεύμα, εφ’ όσον είναι Άγιον, τους αγιάζει, και έτσι έχουν και την παρρησία ενώπιον του Θεού.

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ 2017

«Οὐ θαῦμα θνῄσκειν κοσμοσώτειραν Κόρην

τοῦ κοσμοπλάστου σαρκικῶς τεθνηκότος».

Μέ τούς δύο αὐτούς στίχους περιγράφει ὁ ἱερός Συναξαριστής τό παράδοξο τῆς σημερινῆς ἑορτῆς καί μᾶς καθησυχάζει λέγοντας: «Δέν εἶναι παράξενο καί ἀπορίας ἄξιο νά πεθαίνει ἡ Κόρη πού ἔσωσε τόν κόσμο, ἐφόσον καί αὐτός ἀκόμη ὁ πλάστης καί δημιουργός του μετέσχε τοῦ σαρκικοῦ θανάτου».

Καί ἐάν δέν θά πρέπει νά μᾶς ξενίζει τό γεγονός ὅτι ἡ Παναγία ἀποδίδει τό κοινό χρέος τῶν ἀνθρώπων, ὡς ἄνθρωπος καί αὐτή καί ἀπό­γονος τῆς Εὔας, δέν θά πρέπει νά μᾶς ξενίζει καί τό γεγονός, ἄν καί ἀκα­τανόητο γιά τόν πεπερασμένο ἀνθρώπινο νοῦ, τῆς εἰς οὐρανούς μετα­στάσεώς της.

Κυριακή Ι' Ματθαίου: Τα δύο πανίσχυρα όπλα του χριστιανού, νηστεία και προσευχή.

Το ευαγγελικό ανάγνωσμα της σημερινής Κυριακής, ευλογημένοι μας  Χριστιανοί, μπορεί να χωρισθεί σε δυο μέρη. Στο πρώτο περιλαμβάνεται η περιγραφή του θαύματος της θεραπείας του σεληνιαζομένου νέου, ενώ στο δεύτερο που είναι συνέχεια του προηγουμένου, γίνεται διάλογος μεταξύ του Κυρίου και των μαθητών Του περί της δυνάμεως της πίστεως.  Αφού ο Κύριος μίλησε γι΄αυτή, εξειδίκευσε το λόγο Του στα δαιμόνια που είχαν κυριεύσει το νέο εκείνο και  είπε. « Τούτο δε το γένος ούκ εκπορεύεται ει μή εν προσευχή και νηστεία ». Δηλαδή, αυτό το είδος των δαιμονίων δεν βγαίνει από τον άνθρωπο, παρά με προσευχή, και νηστεία.

Χριστιανών η προστάτις, των θλιβομένων η χαρά

Τις μέρες τούτες τις ευλογημένες τις δεκαπενταυγουστιάτικες, πού η Εκκλησία μας σταθερά επανέρχεται στην λαμπρή πανήγυρη του θερινού πάσχα και όλα αστράφτουν και λάμπουν στην Χάρη της Παναγιάς μας, μια αδιόρατη θλίψη ευγενικιά, μας συγκλονίζει και συντονίζει τα κρύφια αισθήματα της χαρμολύπης μας.

Είναι νηστήσιμες αυτές οι μέρες, γιατί είναι μέρες περισυλλογής, αφιερωμένες στην αγνότητα, γιατί κατ εξοχήν αγνή είναι και η Παναγία η Παρθένα. Και φιλτράρονται εξαίσια μέσα στην αποκάρωση της καρδιάς της καλοκαιρινής κάψας, όπου πάσα σαρξ βροτεία σιγεί και παραμένει ανενεργή στην αμαρτία και τα πάθη και αυτή την δραστηριότητα της πολυπραγμωσύνης μας.Είναι αυτός ο καιρός πού από την μια λάμπει και γεμίζει ευφροσύνη τις ψυχές, ευφροσύνη τέτοια πού την πλαισιώνουν θυμιάματα και τροπάρια παρακλητικά της αρχαίας ευγένειας της πονεμένης μας φυλής και από την άλλη αίθει, θυμίζοντας καρδιές φλεγόμενες από τον θείο έρωτα, αλλά και κατατρυχόμενες από τον καύσωνα των παθών, πού ζητούν τον δροσισμό τους.

Αν κουράστηκες, ξεκουράσου· μην παραιτείσαι.

Ήρθες και μου είπες ότι στόχος σου είναι απλά να τελειώσει η ημέρα που μόλις ξεκίνησε. Μα αυτό είναι φυλακή. Ένα σφίξιμο, μια αιχμαλωσία που έγινε από σένα, σε σένα, για σένα. Να ακολουθείς συγκεκριμένους κανόνες. Κανόνες που θα τελειώσουν την ημέρα πιο ανώδυνα γιατί δεν περιμένεις κάτι καλό, απλά ελπίζεις να μην χειροτερέψει.
------------------------
Σε κατέβαλε ο πόνος σου, το πρόβλημά σου, η στεναχώρια σου, οι λογισμοί σου. Αφέθηκες σ’αυτήν την δίνη της λύπης, γι’αυτό και σταμάτησες να ελπίζεις, σταμάτησες να πιστεύεις. Απλά συνεχίζεις να υπάρχεις, τίποτα παραπάνω. Και υποφέρεις. Και θέλεις να παύσει αυτό το βάσανο, όμως δεν κάνεις τίποτα το ουσιαστικό να το αντιμετωπίσεις. Κλαψουρίζεις, κάνεις τους δικούς σου υπολογισμούς και απογοητεύεσαι. Χάνεσαι στους λογισμούς σου. Και έτσι η ψυχολογία σου συνθλίβεται. Δεν έχεις διάθεση για τίποτα ενώ στα βαθιά της η καρδιά σου λαχταρά την ζωή.

Η Μεταμόρφωση του Χριστού

Η Μεταμόρφωση του Σωτήρος, ευλογημένοι μας Χριστιανοί, δεν είναι από τις εορτές που το περιεχόμενό τους μπορεί να εξαντληθεί στην ανάμνηση ενός γεγονότος. Η ευρύτητα του εορτασμού είναι ανάλογη και με το θεολογικό και σωτηριολογικό περιεχόμενο της εορτής. Η Εκκλησία έθεσε τη Μεταμόρφωση του Χριστού εορτολογικά στο κέντρο του διαστήματος από το Πάσχα μέχρι τα Χριστούγεννα. Χονδρικά μεσολαβεί περίπου το ίδιο διάστημα -τέσσερις μήνες- ανάμεσα στις τρεις μεγάλες Δεσποτικές εορτές. Η Μεταμόρφωση, μαζί με την Ενανθρώπιση και το Πάσχα, είναι ένας από τους πνευματικούς σταθμούς της ανθρώπινης πορείας μέσα στο χρόνο. Κι αυτό δείχνει πως η Εκκλησία δεν θεώρησε ποτέ τη Μεταμόρφωση ως ένα απλό θαύμα, αλλά ως μία πράξη του Χριστού τής ίδιας σημασίας για την σωτηρία μας με την Ενσάρκωση και την Ανάσταση. Γι’ αυτό πρόταξε την νηστεία, γι’ αυτό περικύκλωσε την κυρία ημέρα της εορτής με προεόρτια και μεθέορτα.

Πνευματική Ρουτίνα: Ο μεγάλος κίνδυνος της εκκλησιαστικής ζωής.

Διάβασα κάποτε ότι: «Υπάρχουν άνθρωποι που μένουν ορφανοί από τη στιγμή της γέννησής τους. Πολύ φοβάμαι ότι το ίδιο ισχύει και στο πεδίο της πίστης: Γεννιόμαστε, βαπτιζόμαστε, αλλά ποτέ δεν καταφέρνουμε να γνωρίσουμε πραγματικά τον Ουράνιο Πατέρα μας, ενώ η θεία Λειτουργία μετατρέπεται σε ρουτίνα».

Το να μετατρέπουμε την θεία Λειτουργία και την πίστη μας, σε ρουτίνα, οφείλεται αποκλειστικά σ’ εμάς. Το τραγικό είναι το «κρυφτούλι» που παίζουμε με το Θεό.