Κυριακή Ε΄ Λουκά: Ό,τι κάναμε θα το βρούμε μπροστά μας!

Πλούτος και φτώχεια, πλούσιοι και πτωχοί, ευλογημένοι μας Χριστιανοί, είναι καταστάσεις ζωής, καταστάσεις βίου οι οποίες έχουν και πολλές πνευματικές διαστάσεις και πολλές επίσης πνευματικές παρανοήσεις.  

Στη σκέψη και στο υποσυνείδητο όλων μας ασφαλώς υπάρχει η επιθυμία να είμαστε πλούσιοι και με αποστροφή σκεφτόμαστε τη φτώχεια, ιδιαίτερα μάλιστα αυτή την περίοδο της οικονομικής ,όπως τη λέμε, κρίσεως έχουμε την αίσθηση ότι όλοι έχουμε γίνει πτωχότεροι και εξαιτίας αυτής της κρίσης και πολλούς από μας αυτή η κατάσταση έχει αγγίξει. Φτωχός όμως δεν είναι αυτός που έχει τα λίγα, αλλά αυτός που του χρειάζονται τα περισσότερα.

Η κατάσταση, λοιπόν, αυτή οδηγεί σε μελαγχολίες, σε απογοητεύσεις, σε αγωνίες:  τι θα γίνει στο μέλλον, πώς θα τα βγάλουμε πέρα, γιατί γίνονται αυτές οι αδικίες, γιατί επιτρέπει ο Θεός ορισμένους να πλουτίζουν; και μάλιστα αθέμιτα, όχι με νόμιμους τρόπους, και γιατί επιτρέπει ο Θεός  ορισμένοι να είναι πτωχοί και να υποφέρουν στη ζωή τους μέσα στη φτώχεια και μέσα στη δυσκολία;

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή η οποία μας παρουσιάζει την παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου, όπως επίσης και πολλά άλλα κείμενα μέσα από την Καινή Διαθήκη, από τη διδασκαλία και του Κυρίου και των Αποστόλων και στη συνέχεια και από ερμηνευτικές και θεολογικές αναλύσεις των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας, μας δίνουν ικανοποιητικές απαντήσεις στο πρόβλημα αυτό, το κοινωνικό λεγόμενο πρόβλημα, της υπάρξεως πλουσίων και της υπάρξεως πτωχών.

Δικαιολογεί ο χριστιανισμός τον πλούτο; Τι λένε οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας για τον πλούτο;  Πρέπει να επιδιώκουμε στη ζωή μας να γίνουμε πλούσιοι, να είμαστε πλούσιοι;

Κυριακή ΣΤ΄ Λουκά: Κάποιοι άνθρωποι είναι χειρότεροι από τον διάβολο!

Δυό είναι τα κύρια γεγονότα της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, ευλογημένοι μου Χριστιανοί. Το πρώτο είναι η θεραπεία του δαιμονισμένου. Το δεύτερο είναι η καταστροφή της αγέλης των χοίρων. Παράλληλα παρουσιάζονται τρία αιτήματα μέσα απ΄αυτή την περικοπή. Το πρώτο είναι αίτημα των δαιμόνων,το δεύτερο απαίτηση των κατοίκων της περιοχής που επισκέφθηκε ο Κύριος και την απάλλαξε από την απειλή ενός τραγικού δαιμονισμένου που είχε καταντήσει ο φόβος και ο τρόμος της περιφέρειας. Και το τρίτο ήταν η ικεσία του θεραπευμένου και γεμάτου ευγνωμοσύνη δαιμονιζομένου.

Βλέπουμε,λοιπόν, από το ένα μέρος δαιμόνια στη χώρα των Γαδαρηνών, από το άλλο άνθρωποι της περιοχής. Τα δαιμόνια δέν αρνούνται την παρουσία του Χριστού,μα μήτε μπορούν να τον πολεμήσουν,διότι αναγνωρίζουν την ανωτερότητά Του. Γι΄αυτό ζητούν την άδειά του να φύγουν και να εισέλθουν στους χοίρους. Σε λίγο τα δαιμόνια φεύγουν, μή αντέχοντας την παρουσία του Χριστού. Ερχονται οι άνθρωποι,οι Γαδαρηνοί. Αυτοί αρνούνται τον Χριστό. Δέν τον θέλουν. Πάνω από τον Χριστό προτιμούν το οικονομικό τους συμφέρον. Τόν διώχνουν επειδή τους χάλασε το παράνομο εμπόριο των γουρουνιών,και έτσι ο Χριστός φεύγει, διότι η σωτηριώδης παρουσία Του δεν μένει πουθενά με τη βία.

Άνθρωποι χειρότεροι από τον διάβολο! Είδατε ή ακούσατε ποτέ Σατανά να σκοτώνει Σατανά; Ανθρωποκτόνος είναι ο Σατανάς( Ιω. 8,44). Σατανοκτόνος δεν γίνεται. Δεν εξαφανίζει διάβολος διάβολο. Τα δαιμόνια έχουν σατανική αλληλεγγύη. Ενώ ο άνθρωπος! Μισεί και πολεμά το δικό του γένος,τους ομογενείς του,τούς άλλους ανθρώπους. Ο άνθρωπος καταντά ανθρωποκτόνος.

Κυριακή ΣΤ' Λουκά (ευαγγελικό ανάγνωσμα)

«Ηρώτησεν αυτόν απελθείν απ’ αυτών ότι φόβω μεγάλω συνείχοντο»

Σήμερα στο Ευαγγέλιο είδαμε τον Ιησού Χριστό να θεραπεύει ένα δαιμονισμένο. Δεν είναι ούτε το πρώτο, ούτε το δεύτερο θαύμα θεραπείας δαιμονιζόμενου, μέσα στο πλήθος των άλλων θαυμάτων του Κυρίου, που έκαμαν αυτούς που τα έβλεπαν να ομολογούν «ότι δύναμις παρ’ αυτού εξήρχετο και ιάτω πάντας».

Στο σημερινό, όμως, θαύμα μας κάνει εντύπωση, ότι οι κάτοικοι του χωριού που έγινε το θαύμα, αυτοί που είδαν ένα συγχωριανό τους δαιμονισμένο να θεραπεύεται, αντί να ευχαριστήσουν τον Ιησού Χριστό για το καλό που έκαμε στον συγχωριανό τους, που ασφαλώς, πολλοί από αυτούς θα ήταν και συγγενείς του, αντί να τον παρακαλέσουν να μείνει στο χωριό τους, για να θεραπεύσει και άλλους ασθενείς, αυτοί έρχονται και Τον παρακαλούν να φύγει, όχι μόνο από το χωριό, αλλά και από την περιοχή του χωριού τους, «παρακάλεσαν αυτόν όπως μεταβεί από των ορίων αυτών».

Περί του μέλλοντος και των προφητειών.

Πῶς νὰ ἀντιμετωπίζουμε τὴν ἀγωνία μας γιὰ τὸ τὶ θὰ γίνει αὔριο;

Τό μέλλον, (τί θά γίνει αὔριο, τοῦ χρόνου, μετά ἀπό χρόνια!), τό ξέρει μόνο ὁ Θεός. Κανένας ἄλλος.
Εἶδικά ὁ Χριστός μᾶς εἶπε: Μή ψάχνετε νά βρεῖτε πότε θά γίνει ἡ Δευτέρα παρουσία!... Αὐτό δέν τό ξέρουν οὔτε οἱ ἄγγελοι. Ὁ Θεός τό κρατάει μυστικό δικό του (Ματθ. 24, 36).
 * * *
  Λοιπόν!
  Μή μπλέξεις μέ ἀνθρώπους, ἤ μέ αἱρέσεις, ἤ μέ συστήματα, πού λένε πώς τάχα ξέρουν τό μέλλον!

• Δέν μιλᾶμε γιά προβλέψεις, γιά συμπεράσματα, πού βγαίνουν λογικά μέ βάση αὐτά πού ἔχομε ὑπ᾿ ὄψη μας. Γιά τέτοια χρειάζεται ἁπλά λίγη ἀνθρώπινη πεῖρα· λίγο μυαλό.

• Μιλᾶμε γιά ἐκείνους πού πᾶνε νά μᾶς παραστήσουν, ὅτι ἔχουν εἰδικά χαρίσματα καί τάχα ἔλαβαν ἀποκάλυψη νά προβλέπουν τά μέλλοντα, γιατί τάχα ἔχουν ἀνοιχτή γραμμή ἐπικοινωνίας μέ τόν Κύριο. Καί γι᾿ αὐτό, ὅ,τι καί ἄν εἰποῦν, ὅ,τι καί ἄν λένε, ὅλα βγαίνουν σωστά! Τετραγωνικά σωστά.

Κυριακή Δ΄ Λουκά: Η Παραβολή του Σπορέως

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή, ευλογημένοι μας Χριστιανοί,  σηματοδοτεί την επίσημη έναρξη του νέου κατηχητικού έτους. Από σήμερα η εκκλησία μας και τα στελέχη της με ανανεωμένες δυνάμεις θα ξεκινήσουν την εκ νέου σπορά του λόγου του Θεού αποσκοπώντας στην κατά Χριστόν πρόοδο και προκοπή του λαού του Θεού. Για το λόγο αυτό έχει θεσπιστεί να διαβάζεται κατά τη θεία λειτουργία, η γνωστή παραβολή του καλού σπορέως, ο οποίος ρίχνει το σπόρο στη γη και αναμένει να πάρει τους καρπούς της σποράς.

Όπως όλες οι παραβολές του Χριστού και αυτή η παραβολή αποκαλύπτει το μυστήριο της βασιλείας του Θεού. Μέσα από τις εικόνες της καθημερινής ζωής των ανθρώπων και την απλότητα της αφηγήσεως, ο παραβολικός λόγος του Χριστού μας διδάσκει για τις αλήθειες του λόγου του Θεού, του λόγου του Ευαγγελίου και της βασιλείας του Θεού. 

H παρεξηγημένη αγιότητα!

H Θ. Ευχαριστία είναι η κατ’ εξοχήν «κοινωνία αγίων», είναι το αποκορύφωμα του αγιασμού, όχι μόνο γιατί αυτή προσφέρει στον άνθρωπο την τελειότερη και πληρέστερη ένωση (σωματική και πνευματική) με τον μόνον άγιο, αλλά και διότι αποτελεί τον πιο τέλειο εικονισμό της Βασιλείας του Θεού…

Κυριακή Γ΄Λουκά: H ανάσταση του γιου της χήρας στη Ναΐν.

Λουκ. 7, 11-16 --- Πηγή: Απλά και Ορθόδοξα: http://xerouveim.blogspot.gr/2010/10/10-10-2010.html

Λουκ. 7, 11-16 --- Πηγή: Απλά και Ορθόδοξα: http://xerouveim.blogspot.gr/2010/10/10-10-2010.html

Λουκ. 7, 11-16 --- Πηγή: Απλά και Ορθόδοξα: http://xerouveim.blogspot.gr/2010/10/10-10-2010.html

Το θαύμα που μας διηγείται σήμερα ο ευαγγελιστής Λουκάς είναι σε όλους μας γνωστό: ο Χριστός, ακολουθούμενος από τους μαθητές Του αλλά και από πολύ κόσμο, πήγαινε να κηρύξει στην πόλη Ναΐν. Καθώς πλησίασαν στην πύλη της πόλεως, συνάντησαν μια νεκρική πομπή, μια χήρα μάνα να συνοδεύει το μονάκριβο παιδί της στην τελευταία του κατοικία, και μαζί της βέβαια αρκετός κόσμος. Όταν την είδε ο Ιησούς, τη σπλαχνίστηκε και της είπε «μην κλαις»· στη συνέχεια πλησίασε τη σωρό και είπε «νεαρέ, σε σένα μιλάω, σήκω!». Αμέσως ο νεκρός ανακάθισε και άρχισε να μιλάει, ο δε Χριστός τον έδωσε στην μητέρα του. Όλος ο λαός που παρακολουθούσε τα τεκταινόμενα, κυριευμένος από δέος δόξαζε τον Θεό λέγοντας ότι ο Θεός επισκέφτηκε τον λαό Του, στέλνοντας ανάμεσά τους έναν μεγάλο προφήτη.

Το συγκεκριμένο θαύμα είναι ένα από τα ελάχιστα που κάνει ο Χριστός χωρίς να Του ζητηθεί, χωρίς την επιβεβαίωση της πίστεως εκ μέρους εκείνου που δέχεται την έκτακτη ευεργεσία του Θεού.

Ο ταξιτζής

Στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.

Αυτοκίνητα έρχονται και φεύγουν.

Μηχανάκια κάνουν μανούβρες μέσα στην κίνηση της πόλης προσπαθώντας να φτάσουν γρήγορα στον προορισμό τους.

Τα λεωφορεία της πόλης γεμάτα κόσμο. Άνθρωποι διαφόρων ηλικιών που δουλεύουν, που ψάχνουν για δουλειά, που πάνε για ψώνια, για καφέ, για σπουδές...

Και ο ήχος της πόλης συνθέτεται από κορναρίσματα, εξατμίσεις, ομιλίες ανθρώπων που συζητούν μεταξύ τους, από κινητά που χτυπούν σε ήχους περίεργους και επίμονους.

Το φανάρι είναι κόκκινο.

Το παράθυρο του αυτοκινήτου ενός νεαρού είναι ανοιχτό. Απολαμβάνει αυτήν την αρμονική βαβούρα της πόλης του. Το ραδιόφωνό του παίζει απαλά. Ακούει βυζαντινούς ψαλμούς. Λόγια που υμνούν τον Κύριο, που ζητούν έλεος, που δοξολογούν. Είναι και ο ίδιος ψάλτης σε ναό της πόλης.

Το φανάρι είναι κόκκινο.

Έρχεται δίπλα του ένα ταξί. Το παράθυρό του ανοιχτό. Δεν υπάρχει επιβάτης, μόνο ο ταξιτζής. Μεσήλικας. Πιάνει το τιμόνι απαλά. Το ένα του χέρι σαν να δείχνει προς τον ουρανό.

Γιατί είναι τόσο σημαντικό το αξίωμα της Ιερωσύνης;

Αδελφοί μου συμπρεσβύτεροι, ευλογημένοι μας Χριστιανοί.

Ένας πολύ μεγάλος Ρώσος συγγραφέας ο Ντοστογιέφσκι, είχε γράψει  μεταξύ άλλων και τούτο το σοφό. “ Το ξέρω πως δεν είναι καλό να μιλάει κανείς, το καλύτερο απ' όλα είναι ένα παράδειγμα”. Αλλά η ταπεινότης μου σήμερα έχει υποχρέωση  να εκφράσει λόγο ευχαριστήριο και λόγο ευγνωμοσύνης, προς τον εν Τριάδι Θεόν.  Όμως οι λόγοι ενός Ιερέα δεν εκφράζουν ατομικές συγκινήσεις ή εκτιμήσεις προσωπικές. Αντλούν εξ' ολοκλήρου το περιεχόμενό τους από το χάρισμα και το πλήρωμα της ζωής της Εκκλησίας, τη θεολογική πείρα και την πνευματική παράδοσή της. Ό,τι ομολογεί ή ό,τι εργάζεται ένας Ιερέας είναι πάθος και πόνος της Εκκλησίας για την Εκκλησία, τη μία σάρκα του Χριστού και τη μόνη σωτηρία του κόσμου.

Κατενόησα απολύτως, (αυτό που βιώνω με την Χάρι του Παναγάθου Θεού επί τεσσαράκοντα χρόνια σήμερα ακριβώς από την ημέρα  που έλαβα τον δεύτερο βαθμό της Ιερωσύνης), ότι σκοπός της υπάρξεώς μας ως Ιερέων και της διακονίας μας, είναι να κάνουμε τον Θεό την πρώτη και μεγαλύτερη  αγάπη των ανθρώπων, να εμπνέουμε  τον άγιο “φόβο” στις καρδιές τους, να πείθουμε ότι η εφαρμογή των θείων εντολών  Του στην ζωή τους είναι χαρά, υγεία, ψυχική και σωματική και σωτηρία αιώνιος. Να τους μάθουμε να βιώνουν την μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας, που εξαγιάζει την ψυχή και το σώμα μας, μας κάνει μέλη Χριστού ζωντανά και χριστοποιεί την ύπαρξή μας.

Ένας από τους πνευματοφόρους Πατέρες, χάρη στους οποίους οι άνθρωποι μπόρεσαν να βρουν λόγια, να εκφραστούν μπροστά στο ανέκφραστο Μυστήριο των Μυστηρίων, τη Θεία Ευχαριστία, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος,  εγκωμιάζει το μέγα αξίωμα της Ιερωσύνης ως εξής: "Ώ θαύμα παράδοξον! Ώ δύναμις άῤῥητος! Ώ φρικτὸν μυστήριον τὸ τής ιερωσύνης·"