ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ

«Kαί τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θα­νάτου φῶς ἀνέ­τειλεν αὐ­τοῖς» (Ματθ. 4.16).

Tά λόγια τοῦ προφήτη Ἡσαΐα ἐπαναλαμβάνει στό σημερι­νό εὐαγ­γελι­κό ἀνάγνωσμα τῆς Κυ­ριακῆς μετά τά Φῶτα ὁ εὐαγγελιστής Μα­τθαῖ­ος. Προαναγγέλει τήν ἔ­λευ­ση τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι τό φῶς τοῦ κό­σμου, στή γῆ. Δέν εἶναι ὅμως ἡ γῆ πού εἶναι χώρα θανά­του. Εἶναι οἱ ἄνθρωποι πού ζοῦν σ᾽ αὐ­τήν «κα­θήμενοι ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου».

Ὁ Θεός δημιούργησε τή γῆ «καλή λίαν». Τή δη­μι­ούρ­­γησε γεμάτη φῶς, τό φῶς τῆς πα­ρου­σίας του, γιά χάρη τῶν ἀνθρώπων πού ἔπλασε. Ὅμως ἡ παρακοή τῶν πρωτοπλάστων ἔβγαλε τόν Θεό ἀπό τή ζωή τους καί κατά συνέπεια καί ἀπό τή γῆ καί τόν κόσμο. Γι᾽ αὐτό καί δικαιολο­γη­μέ­να χαρακτη­ρίζει ὁ προ­φήτης Ἡσα­ΐ­ας τούς ἀνθρώπους «ἐν χώ­ρᾳ καί σκιᾷ θανάτου καθη­μένους» καί προαναγγέλει τήν ἐπιστροφή τοῦ φωτός, τήν ἐπιστροφή δηλαδή τοῦ Θεοῦ στή ζωή τῶν ἀνθρώ­πων, μέ τήν ἔλευση τοῦ Χρι­­­­­στοῦ στή γῆ καί τήν πα­ρουσία του στόν κόσμο.

Αὐτό τό φῶς συμβό­λι­ζε τό ἄστρο πού «ἔστη» ἐπάνω ἀπό τό σπήλαιο τῆς Βη­θλε­έμ. Αὐτό τό φῶς πού κα­ταυ­γάζει τίς ψυχές τῶν ἀν­θρώπων προμηνύει καί ἡ ἐμ­φά­νιση τοῦ Θεοῦ Πατρός στά ρεῖθρα τοῦ Ἰορδά­νου κατά τή βάπτιση τοῦ Χρι­στοῦ, τήν ὁποία ἑορ­τά­σαμε πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες.

Καί αὐτό τό θεῖο φῶς πού ἦρθε στή γῆ μέ τήν ἐναν­θρώπηση τοῦ Κυ­ρίου δέν ἐξαφανί­σθηκε μέ τήν Ἀνά­σταση καί τήν Ἀνάληψή του. Παραμένει καί φω­τίζει ὅλους τούς ἀνθρώ­πους πού τό ἀπο­δέχονται καί τό ἀναζη­τοῦν. Καί ἐκείνους ἀκόμη πού ἀμφιβάλλουν γιά τήν παρουσία του. Καί ἐκεί­νους πού ἀμφισβητοῦν τήν ἐνέργειά του. Γιά νά κα­τανοήσουν τό δι­κό τους σκότος, τό σκό­τος τῆς ἀγνοίας, τῆς ἀσωτίας, τῆς ἀπιστίας καί τῆς ἁμαρτίας.

Τό θεῖο φῶς ὑπάρχει καί φωτίζει τόν κόσμο καί τούς ἀν­θρώπους μέσα στήν Ἐκ­κλη­σία. Γιατί ἡ Ἐκκλη­σία μας εἶναι αὐτή πού διαφυλάττει τό φῶς τοῦ Χριστοῦ μέσω τῶν ἀποστόλων, τῶν Πατέρων καί τῶν ἁγί­ων της πού τό διέσω­σαν ἀκέραιο καί ἀμεί­ω­το μέ τή ζωή καί τόν λόγο τους. Καί τό προσφέρει σέ ὅλους μέ τά μυστήριά της, μέ τά ἱερά βιβλία της, μέ τόν λό­γο τῶν ἱερέων καί τῶν κη­­ρύ­κων της, μέ κάθε εὐκαι­ρία πνευμα­τι­κῆς τρο­φο­­δο­σίας πού μᾶς προσ­φέ­ρει. Μᾶς προσ­­φέ­­ρει τό φῶς τοῦ Χρι­στοῦ μέ τή ζωή καί τά θαύ­­ματα τῶν ἁγίων της, ἀλλά καί μέ τή ζωή τῶν πι­στῶν μελῶν της, πού φω­­­­­τί­ζουν ὡς λύ­χνος «ἐπί τήν λυ­­χνίαν» τή ζωή καί τῶν ὑπο­λοίπων ἀνθρώ­πων.

Ἀδελφοί μου, ὅπως ἡ φυ­σική ζωή χωρίς τό φῶς εἶ­ναι ἀδύνατη, ὅπως ἡ ἔλ­λει­ψη τοῦ φυ­σικοῦ φωτός ὁδη­­­γεῖ τήν κάθε εἴδους ζωή  στόν θάνατο, ἔτσι δέν ὑπάρ­χει καί πνευ­ματι­κή ζωή χωρίς τό φῶς τοῦ Χρι­στοῦ.

Ἡ πνευματική ζωή εἶναι βα­σι­κό συ­στα­­τικό στοιχεῖο τῆς ζωῆς μας, γιατί ὁ ἄν­θρω­πος ἀπο­τελεῖται ἀπό σῶ­μα καί πνεῦμα, ἀπό σάρκα καί ψυ­χή. Καί ἐάν, ἑπο­μέ­νως, δέν ἔχει πνευμα­τι­κή ζωή, ἐάν δέν ζεῖ μέ­σα στό φῶς τοῦ Χρι­στοῦ, ἐάν δέν ζεῖ μέσα στήν παρουσία τοῦ Χρι­στοῦ, πού εἶναι τό φῶς, δέν μπορεῖ νά ζεῖ. Ζεῖ «ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θα­νά­του», καί ἰσχύει καί γι᾽ αὐ­τόν ὁ λόγος τοῦ βιβλίου τῆς Ἀποκαλύ­ψεως «ὄνομα ἔχεις ὅτι ζῇς, καί νεκρός εἶ». Ἀντίθετα, ὅσοι ζοῦν κατά τήν ἐπίγεια ζωή τους μέσα στό φῶς τοῦ Χριστοῦ, αὐτοί ζοῦν καί μετά τόν φυσικό τους θάνατο, ζοῦν μέσα στό φῶς τοῦ Χριστοῦ αἰω­νί­ως.

Ἀδελφοί μου, ἔχοντας ἑορτάσει καί φέτος τή με­γάλη ἑορτή τῶν Φώ­των καί ἔχοντας αἰ­σθαν­θεῖ ἰδιαίτε­ρα αὐτές τίς ἡμέρες τό φῶς τοῦ Χριστοῦ νά κατακλύζει τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας, ἄς ἀποφασίσουμε καί ἐμεῖς νά τό θέσουμε στό ἐπί­κεν­τρο τῆς ζωῆς μας. Ἄς θελήσουμε νά τό ἀφήσουμε νά δράσει εὐερ­γε­τικά στή ζωή μας καί στήν ψυχή μας καί νά φω­τίσει τό σκότος μέσα μας καί γύρω μας, ὥστε νά μπο­ροῦμε νά περιπα­τοῦμε καί ἐμεῖς «ὡς τέκνα φωτός» καί νά μεταδίδουμε τό θεῖο φῶς μέ τή ζωή μας σέ ὅσους τό ἀνα­­ζητοῦν.

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων