Η άνεση των ανθρώπων του Θεού

Βλέπεις κάτι πρόσωπα σφιγμένα. Σαν να ζορίζονται. Σαν να πασχίζουν συνεχώς να αποδείξουν κάτι. Ότι είναι σωστοί, καλοί, ηθικοί, ευπρεπείς, ευσεβείς.

Σαν να θέλουν να εντυπωσιάσουν τους άλλους, με την εμφάνισή τους, με τις ικανότητές τους, την εξυπνάδα τους, την ευλάβειά τους.

Σαν να πασχίζουν να μην διαψεύσουν τις προσδοκίες των άλλων, που ουσιαστικά είναι δικές τους προσδοκίες.

Κυριακή Α' Λουκά: «Έξελθε απ΄εμού, ότι ανήρ αμαρτωλός ειμί, Κύριε».

Στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα μας παρατίθεται το γεγονός της θαυμαστής αλιείας. Και όταν λέγω θαυμαστή αλιεία δεν εννοώ το θαύμα του Χριστού κατά το οποίο γέμισαν τα δίχτυα των ψαράδων αλλά αναφέρομαι στο μέγα θαύμα κατά το οποίο ο Πέτρος και οι συν αυτώ πιάστηκαν στα δίκτυα της Θείας Κλίσεως και από ψαράδες γίνανε μαθητές του Χριστού.

Η φυσιογνωμία του Πέτρου κυριαρχεί στο συγκεκριμένο ευαγγελικό ανάγνωσμα. Ο Πέτρος αν και αθυρόστομος, άξεστος-έτσι δείχνει η συμπεριφορά του- είναι απλός, έχει μία βαθιά ταπείνωση και συναίσθηση το ποιος είναι,  έχει αυτογνωσία, καλή προαίρεση και γι’ αυτό κάνει υπακοή στον Χριστό που του λέει να ρίξει πάλι τα δίκτυα στο νερό, αν και ο ίδιος όλη τη νύκτα δεν είχε πιάσει τίποτα. Κάνει υπακοή στον Χριστό και το θαύμα γίνεται. Τα δίκτυα γεμίζουν ψάρια, τόσα πολλά που τα πλοία κινδύνευαν να βουλιάξουν από το βάρος. Όμως μυστικώς γίνεται ένα μεγαλύτερο και σημαντικότερο θαύμα. Άνθρωποι απλοί, ψαράδες, με οικογένειες, με φίλους, με περιουσίες  «ἀφέντες ἅπαντα ἠκολούθησαν αὐτῷ».

Ο Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης (Βίος)

Ο Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης είναι μία από τις μεγαλύτερες σύγχρονες φυσιογνωμίες του αγιορείτικου και γενικότερα του ορθοδόξου μοναχισμού. 

Γεννήθηκε το 1866 στη Ρωσία από γονείς ευσεβείς. Ύστερα από διάφορες μεταπτώσεις των πρώτων νεανικών του χρόνων, ένα αποκαλυπτικό όραμα της Υπεραγίας Θε οτόκου τον έκανε να μετανοήσει βαθιά και να ποθήσει την ισάγγελη μοναχική πολιτεία.

Κατα πόσο η πίστη μας είναι συνειδητή;

Εδώ στην Ελλάδα "κληρονομούμε" την πίστη μας.

Αυτό όμως ίσως είναι και επικίνδυνο.

Επικίνδυνο, διότι όταν η πίστη δεν είναι εσωτερικός μας καρπός -καρπός πάλης με την αμφιβολία, με τον πόνο, με την λογική- τότε καταντά καθήκον. Χάνεται η δυναμική της. Βιώνεται στα όρια της παράδοσης, του εθίμου και όχι της σχέσης με τον Θεό.

Γι'αυτό και Εκκλησία σημαίνει για τους Έλληνες: παπάδες, σκάνδαλα, μιζέρια, "όχι και πρέπει".

Οι χριστιανοί καταντούν άνθρωποι με απωθημένα, φυλακισμένοι σε μια ζωή με καθήκοντα και υποχρεώσεις. Και η πίστη περνά στο περιθώριο.

Δεν αρκεί το να ελπίζουμε

Δεν μπορώ να γνωρίζω για ποιους λόγους κάποιος προσεγγίζει την Εκκλησία.

Μπορεί να το κάνει αυτό για να βγάλει χρήματα, για να λάβει δόξα, ίσως για να στοχάζεται πάνω σε λόγους Αγίων και να ψευτοφιλοσοφεί με τους ομοίους του, ίσως για να βρει διέξοδο στα ψυχολογικά του. Πολλοί μπορεί να είναι οι λόγοι.

Όμως τελικά ένας θα πρέπει να είναι ο λόγος για τον οποίο βρισκόμαστε μέσα στην Εκκλησία του Χριστού. Και αυτός ο λόγος δεν είναι άλλος από το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.

Η Εκκλησία μας τρέφει με την αλήθεια του θεϊκού λόγου, με την σάρκα και το αίμα του Θεανθρώπου, με τα μυστήρια της Χάριτος. Και είναι τραγικό να ζούμε μέσα στην Εκκλησία του Χριστού μόνο για μια επίγεια ευτυχία, για χρήμα ή δόξα. Τραγικό διότι η Εκκλησία του Χριστού δεν υπόσχεται κάτι τέτοιο. Ο Χριστός δεν υπόσχεται κάτι τέτοιο.

Και όμως οι χριστιανοί πέφτουν εύκολα σ’αυτά. Αρκούνται στο να βολευτούν επίγεια. Αρκούνται στο να ζητούν τα φθαρτά και μάταια, τα κοσμικά και πεπερασμένα.

Κυριακή μετά την Ύψωσιν του Τιμίου Σταυρού: "...ζει μέσα μου ο Χριστός".

Κυριακή σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, μία εβδομάδα μετά την εορτή της υψώσεως του Τιμίου Σταυρού και το Αποστολικό ανάγνωσμα που είναι ορισμένο από την τάξη της Εκκλησίας μας και που ακούσαμε πριν λίγο να απαγγέλλεται, είναι παρμένο από την επιστολή του Αποστόλου Παύλου στους Γαλάτες χριστιανούς της Μικράς Ασίας. Ας το ξανακούσουμε όμως τώρα στην δική μας απλούστερη γλώσσα, πριν προσπαθήσουμε να εμβαθύνουμε στα νοήματά του.

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος: Χωρίς έργα αρετής δεν θα αποκτήσουμε ποτέ κοινωνία με τον Θεό.

 

 (αποφθέγματα)

• Ο ακόλαστος δεν έχει ταπεινό νου και καθαρή καρδιά και τρώγει την τροφή των θηρίων και όχι των αγγέλων. Ο ταπεινός είναι εγκρατής και συνεσταλμένος, ο δε κενόδοξος είναι υπηρέτης της πορνείας.
• Αγάπησε την φτώχεια. Φρόντισε για την ψυχή σου, απομακρυνόμενος απ’ τους ανθρώπους. Αγάπησε τα ταπεινά ενδύματα, διότι είναι υπερήφανος όποιος στολίζεται με λαμπρά ενδύματα.
•  Πολλοί, ενώ ήσαν ψυχικά άρρωστοι, εισήλθαν στην θάλασσα του κόσμου για να θεραπεύσουν τις ψυχές των άλλων και έχασαν και τις δικές τους ψυχές, γιατί έγιναν εμπαθείς και νεκροί ψυχικώς.

Το προσωπείο της υποκρισίας

Καμία άλλη κατηγορία ανθρώπων δεν άκουσε από τον Ιησού Χριστό εκείνα τα φοβερά “ουαί” που διαβάζουμε στο 23ο κεφάλαιο του Ματθαίου, παρά οι υποκριτές, οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι και διαμέσου αυτών οι φορείς της υποκρισίας σε κάθε εποχή. Τους παρομοίασε με τους τάφους οι οποίοι είναι εξωτερικά όμορφοι και περιποιημένοι ενώ εσωτερικά είναι γεμάτοι από ακαθαρσίες (Ματθ.23,27), και αυτό διότι αν και ήταν θρησκευόμενοι, εντούτοις αποδεικνύονταν διχασμένες προσωπικότητες επιτελώντας απλώς τα θρησκευτικά τους καθήκοντα χωρίς να έχουν ειλικρινή σχέση με τον Θεό, σχέση η οποία αποδεικνύεται μέσα από την καθαρότητα της καρδιάς και το έλεος προς το συνάνθρωπο. Αυτοί οι λόγοι του Ιησού είναι ένα ισχυρότατο ράπισμα στη δική μας αυτοδικαίωση, στην ηθική μας αυταρέσκεια, στον κοινωνικό καθωσπρεπισμό μας, στην υποκριτική μας ευπρέπεια, στην άνευ ουσίας τήρηση ηθικών και κοινωνικών κανόνων, στη συμβατική κοινωνική και θρησκευτική συμπεριφορά μας, στην καθημερινή μας ηθοποιία στην εργασία, την οικογένειά μας και στις μεταξύ μας κοινωνικές σχέσεις.

Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού.

Ευαγγέλιο Κυριακής: Ιω. γ’ 13-17

Εἶπεν ὁ Κύριος· 13 καὶ οὐδεὶς ἀναβέβηκεν εἰς τὸν οὐρανὸν εἰ μὴ ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὁ ὢν ἐν τῷ οὐρανῷ. 14 καὶ καθὼς Μωϋσῆς ὕψωσε τὸν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, 15 ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον. 16 οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον. 17 οὐ γὰρ ἀπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ εἰς τὸν κόσμον ἵνα κρίνῃ τὸν κόσμον, ἀλλ’ ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι’ αὐτοῦ.

Η Κυριακή πριν από την εορτή της Παγκοσμίου Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού μας προετοιμάζει πνευματικά για να συναισθανθούμε το μέγα μυστήριο της σταυρικής θυσίας του Κυρίου μας. Το ευαγγελικό ανάγνωσμα μας μεταφέρει σε μία ιερή συζήτηση μέσα στη νύχτα, όπου ο Κύριος απεκάλυψε στον κρυφό μαθητή του Νικόδημο το μέγα μυστήριο της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους. Κανείς από τους ανθρώπους, είπε, δεν έχει ανεβεί στον ουρανό, παρά μόνο εγώ που κατέβηκα από τον ουρανό και έγινα άνθρωπος. Κι ενώ τώρα είμαι στη γη, εξακολουθώ να είμαι και στον ουρανό. Και όπως κάποτε ο Μωυσής κρέμασε ψηλά το χάλκινο φίδι για να σώζονται μ’ αυτό οι Ισραηλίτες από τα θανατηφόρα δαγκώματα των φιδιών της ερήμου, έτσι σύμφωνα με το μυστηριώδες σχέδιο του Θεού πρέπει να υψωθώ εγώ ψηλά πάνω στο σταυρό.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης: Ο νόμος μας βοηθά μέχρις ενός σημείου.

Εικών της εξωτερικής σωματικής ασκήσεως είναι η Παλαιά Διαθήκη, της δε νηπτικής ζωής, της θεωρίας, το Ευαγγέλιο, η Καινή Διαθήκη. Και η μεν Παλαιά, όπως λέγει ο απόστολος Παύλος βασικώς στην προς Εβραίους επιστολή αλλά και στην προς Γαλάτας και αλλού έδωσε τον νόμο. Ο νόμος όμως δεν είχε την δύναμη να τελειοποιήσει τον άνθρωπο. Όλοι ήσαν συγκεκλεισμένοι μέσα στην αμαρτία και πήγαιναν στον άδη, αφού με τον νόμο διαπίστωναν απλώς την αμαρτία τους.

Ο νόμος δηλαδή δεν βοηθούσε τον άνθρωπο, ώστε η πίστις του στον Θεό να είναι  ολοκληρωμένη, βιωματική. Μόνον ο Χριστός μπόρεσε να μας ελευθερώση.

Το νόημα είναι: Όταν δεν κάνωμε νηπτική ζωή, μπορεί μεν να αγωνιζόμαστε, αλλά δεν βγαίνομε σε ξέφωτο. Απλώς διαπιστώνομε τα πάθη μας και αποφεύγομε τα βαριά αμαρτήματά μας, όπως την πορνεία, την μοιχεία, τον φόνο.

Περιμένει ο Θεός

Μέσα στην ευτυχία μας, στην καθημερινότητά μας ξεχνούμε τον Θεό.
Όταν όλα μας πάνε καλά ξεχνούμε τις ευεργεσίες Του.
Ακόμα και αυτήν την ευτυχία που έχουμε, ξεχνούμε ότι σ'Αυτόν την οφείλουμε.
Τον θυμόμαστε ίσως σε κάποιες δύσκολες στιγμές.
Τότε ίσως γονατίσουμε.
-------------------
Πολλές φορές όμως γονατίζουμε και πάλι για να Τον κατηγορήσουμε.
Τον κατηγορούμε ότι μας ξέχασε, ότι δεν ενδιαφέρεται για μας.
Τον θυμόμαστε για να Τον κατακρίνουμε.
Τί φοβερό!
--------------------

Τί σημαίνει “αρχή της ινδίκτου”;

Η Εκκλησία του Χριστού εορτάζει σήμερα την αρχή της Ινδικτιώνος(1η Σεπτεμβρίου) – από την λατινική λέξη “indictio”, η οποία σημαίνειορισμός – δηλαδή την έναρξι του εκκλησιαστικού έτους. Ο όρος προήλθε από την συνήθεια των Ρωμαίων αυτοκρατόρων να ορίζουν δια θεσπίσματος για διάστημα δεκαπέντε ετών το ποσόν του ετησίου φόρου, που εισέπρατταν αυτήν την εποχή για την συντήρησι του στρατού. Κατ’ επέκτασιν καθιερώθηκε να ονομάζωνται ινδικτιώνες και οι δεκαπενταετείς αυτοί κύκλοι που άρχισαν επί Καίσαρος Αυγούστου, τρία χρόνια πριν από την γέννησι του Χριστού.

Ο Άγιος Μάμας. (2 Σεπτεμβρίου)

Στη Βασιλεία του Χριστού κάθε ηλικία έχει να επιδείξει τους αντιπροσώπους της.

Γιατί κάθε ηλικία έχει προσφέρει σ' Αυτόν ό,τι διαλεχτό κι υπέροχο έχει να παρουσιάσει. Κι η εφηβική ηλικία, που είναι η πιο δύσκολη στη ζωή του ανθρώπου, έχει να προβάλει τους δικούς της.

Ο άγιος Μάμας είναι ένας απ' αυτούς. Διαλεχτός στους διαλεχτούς κι ωραίος στους ωραίους αποτελεί μια απ' τις πιο αγαπητές κι ηρωικές μορφές της Εκκλησίας μας των τριών πρώτων αιώνων.

Σοφά λόγια Αγίων ανθρώπων

"Δεν θα χρειάζονταν λόγια, αν έλαμπε η ζωή μας. Δεν θα χρειάζονταν δάσκαλοι, αν επιδεικνύαμε έργα. Κανείς δεν θα παρέμενε άπιστος, αν εμείς ήμασταν πραγματικοί Χριστιανοί..."

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

"Η προσευχή είναι βοηθός στη ζωή μας, συνομιλία με τον Θεό, λησμοσύνη των γήϊνων πραγμάτων, άνοδος στον Ουρανό. Είναι κοινό φάρμακο των παθών, κατάλληλο στο να προφυλάγει από αυτά. Είναι χορηγός της ζωής, υποθήκη υγείας, ελπιδοφόρο άνθος. Μεγάλο όπλο η προσευχή, μεγάλη ασφάλεια, μεγάλος θησαυρός, μεγάλο λιμάνι, ασφαλής περιοχή !"

Άγιος Νεκτάριος

Κυριακή Ι' Ματθαίου: Ο σεληνιαζόμενος νέος και οι σύγχρονοι νέοι

Δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος ποὺ νὰ διαφωνεῖ μὲ τὴν ἀλήθεια ὅτι ἡ ζωὴ κρύβει περιπέτειες καὶ δυσκολίες μεγάλες. Ὑπάρχουν ὅμως ὁρισμένες περιπτώσεις ποὺ ὁ ἄνθρωπος (ἐπιστήμη, νόμος, πολιτεία...), δὲν μπορεῖ νὰ προσφέρει ἀπολύτως τίποτε γιὰ νὰ μὴν ὑποστηρίξουμε ὅτι μὲ τὴν παρέμβασή του, ὑφίσταται κίνδυνος τὰ πράγματα νὰ καταλήξουν στὸ χειρότερο.

Μία τέτοια τραγικὴ ὄντως περίπτωση, μᾶς περιγράφει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος στὴν περικοπὴ τῆς Κυριακῆς.

Οι μεγαλομάρτυρες του διαδικτύου και η αλήθεια της πίστης

Παρατηρούμε στο διαδίκτυο αλλά και σε άλλα μέσα πληροφόρησης ότι υπάρχει αντιπαράθεση σε θέματα πνευματικά, θεολογικά, υπαρξιακά. Καθένας προσπαθεί να υποστηρίξει την ορθότητα της θέσεώς του, με προβαλλόμενο κίνητρο να υπερασπιστεί την αλήθεια. Αυτά όμως τα ζητήματα θέλουν μεγάλη προσοχή και διάκριση.

Γιατί θέλεις να πετύχεις κάτι ξεχωριστό;

Πάντα μας κατατρώγει η εμμονή ότι είμαστε ξεχωριστοί, ότι διαφέρουμε από τους άλλους. Είμαστε πιο έξυπνοι, πιο όμορφοι, πιο καλοί. Και συνάμα είμαστε οι πιο αδικημένοι, οι πιο παρεξηγημένοι.
Δεν μας δόθηκε όμως ποτέ η ευκαιρία να δείξουμε τα προσόντα μας, τα ταλέντα μας, την ευφυΐα μας.

Γιατί όμως θέλουμε να νιώθουμε ξεχωριστοί; Διότι μας αρέσει να μεγαλοπιανόμαστε.

Από μικροί μας καλλιεργείται αυτή η τάση. "Κάνε κάτι σπουδαίο για να ξεχωρίσεις", μας λέγανε.

Ποιος είναι ο πραγματικός σκοπός του γάμου;

Η σχέση του ανδρός και της γυναικός ευλογείται από την Εκκλησία.

Το Μυστήριο όμως του γάμου δεν έρχεται απλά για να ευλογήσει δύο σάρκες που θα γίνουν μία και θα γεννήσουν θνητές υπάρξεις.

Ο γάμος δεν έχει σκοπό μόνο την τεκνοποιία όπως κακώς έχει διαφημιστεί.

Η Εκκλησία δεν ευλογεί απλά την συνύπαρξη δύο ανθρώπων, οι οποίοι έχουνε πρόσκαιρα, σαρκικά και περιορισμένα ενδιαφέροντα.

Ο μύθος του Νάρκισσου: μία εναλλακτική προσέγγιση.

Η αγάπη για τον εαυτό μας είναι κάτι επικίνδυνο, θα έλεγε κάποιος, διότι ελλοχεύει ο κίνδυνος η αγάπη αυτή να γίνει εμμονή, να γίνει αυτοσκοπός, να γίνει αυτοθέωση, αυτοδικαίωση και εγωισμός.

Είναι πιθανό ότι η πιο αντιπροσωπευτική φιγούρα αυτής της αντίληψης είναι ο Νάρκισσος: εκείνος ο όμορφος νέος που, γοητευμένος από την αντανάκλαση του προσώπου του, προκάλεσε το θάνατό του, κι έτσι γεννήθηκε το λουλούδι που φέρει τ’ όνομά του και φύεται στις όχθες των λιμνών, σαν να γέρνει πάνω από το νερό.

Ωστόσο, ίσως είναι βιαστικό το συμπέρασμα ότι ο Νάρκισσος πέθανε επειδή αγαπούσε υπερβολικά τον εαυτό του.

Λείπει, μάλλον, ένα μέρος της ιστορίας που θα μας επέτρεπε να την κατανοήσουμε καλύτερα.

Κυριακή Θ' Ματθαίου: Θαρσείτε, εγώ ειμί, μή φοβείσθε!

Τω καιρώ εκείνω, ηνάγκασεν ο Ιησούς τους μαθητάς αυτού εμβήναι εις το πλοίον και προάγειν αυτόν εις το πέραν, έως ού απολύση τους όχλους. Και απολύσας τους όχλους ανέβη εις το όρος κατ’ ιδίαν προσεύξασθαι. Οψίας δέ γενομένης, μόνος ήν εκεί. Το δέ πλοίον ήδη μέσον της θαλάσσης ήν, βασανιζόμενον υπό των κυμάτων’ ήν γάρ εναντίος ο άνεμος. Τετάρτη δέ φυλακή της νυκτός, απήλθε προς αυτούς ο Ιησούς περιπατών επι της θαλάσσης. Και ιδόντες Αυτόν οι μαθηταί επι την θάλασσαν περιπατούντα, εταράχθησαν λέγοντες ότι φάντασμά εστί, και απο του φόβου έκραξαν. Ευθέως δέ ελάλησεν αυτοίς ο Ιησούς λέγων” θαρσείτε, εγώ ειμί, μή φοβείσθε. Αποκριθείς δέ Αυτώ ο Πέτρος είπε” Κύριε, ει σύ εί, κέλευσόν με προς σε ελθείν επι τα ύδατα. Ο δέ είπεν” ελθέ. Και καταβάς απο του πλοίου ο Πέτρος περιεπάτησεν επι τα ύδατα, ελθείν προς τον Ιησούν. Βλέπων δέ τον άνεμον ισχυρόν εφοβήθη, και αρξάμενος καταποντίζεσθαι έκραξε λέγων” Κύριε, σώσόν με. Ευθέως δέ ο Ιησούς εκτείνας την χείρα επελάβετο αυτού και λέγει αυτώ” ολιγόπιστε! Εις τί εδίστασας; Και εμβάντων αυτών εις το πλοίον, εκόπασεν ο άνεμος, οι δέ εν τω πλοίω ελθόντες προσεκύνησαν Αυτώ λέγοντες” αληθώς Θεού υιός εί. Και διαπεράσαντες ήλθον εις την γήν Γεννησαρέτ (Ματθ. Ιδ’ 22-34).