«Ἵνα … ἰσχυράν παράκλησιν ἔχωμεν οἱ καταφυγόντες κρατῆσαι τῆς προκειμένης ἐλπίδος» (Ἑβρ. 6.18).
Στίς ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ πρός τούς Ἰσραηλιτικό λαό ἀναφέρθηκε στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ἀπό τήν Ἑβραίους ἐπιστολή ὁ ἀπόστολος Παῦλος γιά νά πείσει τούς συμπατριῶτες του ὅτι μποροῦν νά ἐμπιστεύονται στόν Θεό, διότι πραγματοποιεῖ τίς ὑποσχέσεις του καί ἀποτελεῖ τή σταθερή καί ἀκαταίσχυντη ἐλπίδα ὅσων προσφεύγουν σ᾽ αὐτόν καί τοῦ ἀναθέτουν τή ζωή καί τό μέλλον τους.
«Ὦ πανύμνητε Μῆτερ, ἡ τεκοῦσα τῶν πάντων Ἁγίων ἁγιώτατον Λόγον, δεξαμένη τήν νῦν προσφοράν, ἀπό πάσης ρῦσαι συμφορᾶς ἅπαντας καί τῆς μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως τούς σοί βοῶντας. Ἀλληλούια».
Πρός τήν πανύμνητο Μητέρα τοῦ Κυρίου μας, τήν Παναγία Παρθένο, τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο ἀπευθυνθήκαμε ἀπόψε καί πάλι, Παρασκευή τῆς τετάρτης ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν, γιά νά τῆς ψάλλουμε τόν ὡραιότερο Ὕμνο πού ἔχει γραφεῖ γιά τή Χάρη της, γιά νά τῆς προσφέρουμε τά ἀναρίθμητα «χαῖρε» τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου, ὡς ταπεινό δῶρο εὐλαβείας καί σεβασμοῦ γιά τήν ἀνύστακτη μέριμνά της καί τή διαρκῆ μεσιτεία της.
Καί τήν παρακαλέσαμε νά δεχθεῖ τήν προσφορά μας καί νά μᾶς δώσει τό ἀντίδωρο τῆς χάριτός της.
Τί τῆς ζητήσαμε ὅμως, ἀδελφοί μου;
Μέ αὐτή τή διαβεβαίωση πρός τούς ἀκροατές του ὁλοκλήρωσε ὁ Χριστός τήν ὁμιλία, τήν ὁποία ἀκούσαμε στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα.
Εἶναι κάποιοι ἀνάμεσά σας, τούς εἶπε, οἱ ὁποῖοι δέν θά γνωρίσουν τόν θάνατο, πρίν νά δοῦν τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ μέ ὅλη τή δύναμή της. Δέν προσδιόρισε ὁ Χριστός οὔτε ποιοί εἶναι αὐτοί πού θά δοῦν τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ πρίν νά πεθάνουν οὔτε ποιόν θάνατο ἐννοῦσε. Ὅμως οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καί οἱ ἱεροί ἑρμηνευτές θεωροῦν ὅτι ὁ Χριστός ἀναφέρεται κυρίως στούς τρεῖς μαθητές του, τόν Πέτρο, τόν Ἰάκωβο καί τόν Ἰωάννη, τούς ὁποίους θά ἔπαιρνε μαζί του σέ λίγες ἡμέρες στό ὄρος Θαβώρ καί ἐκεῖ θά εἶχαν τή δυνατότητα νά δοῦν κατά τή Μεταμόρφωσή του, ἔστω καί κατ᾽ ἐλάχιστο, τή δόξα πού θά ἔχει ὁ Χριστός στή βασιλεία του.
«Χαῖρε στοργή πάντα πόθον νικῶσα».
Μέ αὐτόν τόν χαιρετισμό πρός τήν Παναγία Μητέρα τοῦ Κυρίου μας καί Μητέρα τῶν ἀνθρώπων κλείνει ὁ δέκατος τρίτος οἶκος τοῦ Ἀκαθίστου ὕμνου πού ψάλαμε ἀπόψε. «Χαῖρε στοργή πάντα πόθον νικῶσα».
Κάθε ἄνθρωπος, ἀδελφοί μου, ἔχει ἀνάγκη ἀπό τή στοργή καί τήν ἀγάπη τοῦ συνανθρώπου του. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι δημιούργημα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί ὡς τέτοιο εἶναι πλασμένος γιά νά προσφέρει ἀλλά καί γιά νά ἀναπαύεται στήν ἀγάπη.
«Τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;» (Μαρκ. 2.8)
Δίπλα στούς πρωταγωνιστές τοῦ θαύματος τῆς θεραπείας τοῦ παραλυτικοῦ, πού ἀκούσαμε στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, στόν Χριστό δηλαδή πού θεραπεύει καί τόν παραλυτικό πού θεραπεύεται καί λαμβάνει καί τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν του, ἐμφανίζονται καί κάποια ἀκόμη πρόσωπα. Πρόσωπα βουβά, πού παρατηροῦν καί διαλογίζονται, πού δέν ὁμιλοῦν ἀλλά βγάζουν συμπεράσματα, πού δέν θέλουν νά πιστεύσουν καί παρανοοῦν τό νόημα τῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ καί τόν συκοφαντοῦν. Εἶναι οἱ γραμματεῖς οἱ ὁποῖοι, ἐνῶ βλέπουν τό θαῦμα, ἀμφισβητοῦν Aὐτόν πού τό ἐπιτελεῖ· οἱ ὁποῖοι, ἐνῶ δέν διατυπώνουν τίς ἀπορίες τους, κατηγοροῦν τόν Χριστό.
Σέ αὐτούς τούς σιωπηλούς πρωταγωνιστές ἀπευθύνεται ὁ Χριστός καί ἀποκαλύπτει τίς σκέψεις τους καί τήν πονηρία τους. Καί τούς ρωτᾶ: «Τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;» Γιατί κάνετε τέτοιες σκέψεις μέσα στήν ψυχή σας; Γιατί ὄχι μόνο δέν πιστεύετε, ἀλλά καί ἀποδίδετε ἄδικες κατηγορίες;
Ἡ ἐρώτηση τοῦ Χριστοῦ τούς ἐλέγχει, ἔστω καί ἄν δέν θέλουν νά τό παραδεχθοῦν. Ἐκεῖνοι τόν κατηγοροῦσαν ὡς βλάσφημο, γιατί εἶπε στόν παραλυτικό ὅτι συγχωρεῖ τίς ἁμαρτίες του. Τώρα ὅμως διαπιστώνουν ὅτι ὁ Χριστός δέν γνωρίζει μόνο τίς ἁμαρτίες τοῦ παραλυτικοῦ, τίς ὁποῖες καί συγχωρεῖ, ἀλλά γνωρίζει καί τούς δικούς τους λογισμούς, τούς ὁποίους ἐκεῖνοι ἀρνοῦνται νά ἀποκαλύψουν, καί ἔτσι ὄχι μόνο στεροῦνται τῆς ἀφέσεως ἀλλά καί γίνονται αἰτία κατακρίσεως γι᾽ αὐτούς.
«Χαῖρε τῆς Τριάδος τούς μύστας φωτίζουσα».
Ἔχοντας ἑορτάσει, ἀδελφοί μου, τήν προηγούμενη πρώτη Κυριακή τῶν Νηστειῶν τόν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας ἡ Ἐκκλησία μας ἔναντι τῶν αἱρετικῶν Εἰκονομάχων, ἐγγίζουμε ἤδη τήν δεύτερη Κυριακή τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, Κυριακή τήν ὁποία ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει ἀφιερώσει σέ ἕνα ἄλλο μεγάλο ἀγωνιστή καί ὑπέρμαχο τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, στόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, καί στόν θρίαμβό του ἐναντίον ἐκείνων πού δέν μποροῦσαν νά κατανοήσουν ὅτι ὁ Θεός ἀξιώνει τούς καθαρούς τῇ καρδίᾳ νά δοῦν τό ἄκτιστο φῶς τῆς χάριτός του, καί μέ τούς σωματικούς ὀφθαλμούς τους, καί γι᾽ αὐτό τούς συκοφαντοῦσαν.
«Ἄγγελος πρωτοστάτης οὐρανόθεν ἐπέμφθη, εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τό χαῖρε».
Μάρτυρες μιᾶς συναντήσεως οὐρανοῦ καί γῆς μᾶς καθιστᾶ ὁ ποιητής τοῦ Ἀκαθίστου ὕμνου, τήν πρώτη στάση τοῦ ὁποίου ψάλαμε ἀπόψε πρός τήν Παναγία μας, ἀδελφοί μου. Μάρτυρες τοῦ χαιρετισμοῦ τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριήλ πρός τήν ταπεινή Κόρη τῆς Ναζαρέτ. Μάρτυρες τοῦ οὐρανίου μηνύματος πού τῆς μεταφέρει ὅτι ὁ Θεός τήν ἐπέλεξε ἀνάμεσα σέ ὅλες τίς γυναῖκες τοῦ κόσμου γιά νά γίνει ἡ μητέρα τοῦ Υἱοῦ του.
Τό «χαῖρε», λοιπόν, τοῦ ἀγγέλου δέν εἶναι μόνο ἕνας ἁπλός χαιρετισμός, ἀλλά εἶναι ἡ ἀναγγελία τοῦ πιό χαρμοσύνου γεγονότος πού ἐπρόκειτο νά συμβεῖ στή γῆ, τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἀπαρχῆς τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.
«Νῦν ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἤ ὅτε ἐπιστεύσαμεν» (Ρωμ. 13.11).
Μέ μία διαπίστωση ἀρχίζει τό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Καί ἡ διαπίστωση αὐτή ἀφορᾶ σέ ὅ,τι πιό σπουδαῖο καί σημαντικό ὑπάρχει στή ζωή μας. Ἀφορᾶ στή σωτηρία μας. Τί εἶναι ὅμως ἡ σωτηρία μας καί γιατί εἶναι τώρα πιό κοντά μας ἀπό ὅ,τι πιστεύαμε;
Σωτηρία εἶναι, ἀδελφοί μου, ἡ ἀπαλλαγή μας ἀπό τίς συνέπειες τῆς ἁμαρτίας καί τῆς παρακοῆς τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἡ ἀποδέσμευσή μας ἀπό ὅ,τι βαρύνει τήν ψυχή μας καί δέν τήν ἀφήνει νά ἐπιστρέψει καί νά ἑνωθεῖ μέ τόν Θεό. Εἶναι ἡ δυνατότητα νά ἀνοίξουμε καί πάλι τήν κεκλεισμένη πύλη τοῦ παραδείσου καί νά σπεύσουμε πρός τόν δημιουργό καί Πατέρα μας Θεό.
Τρίτη Κυριακή τοῦ Τριωδίου σήμερα, ἀδελφοί μου, καί πρίν νά μᾶς ὑπενθυμίσει ἡ Ἐκκλησία μας τήν ἔξωσή μας ἀπό τόν παράδεισο τῆς Ἐδέμ καί νά μᾶς καλέσει νά εἰσέλθουμε στό στάδιο τῶν ἀρετῶν γιά νά ἀγωνισθοῦμε, ὥστε νά καθάρουμε τήν ψυχή μας ἀπό τούς ρύπους τῆς ἁμαρτίας καί νά βρεθοῦμε προετοιμασμένοι κατάλληλα κατά τήν ἡμέρα τῆς κρίσεως, μᾶς παρουσιάζει σήμερα αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἡμέρα. Μᾶς παρουσιάζει καί μᾶς περιγράφει τί θά συμβεῖ, ὅταν θά ἔρθει ὁ Χριστός μετά δόξης γιά νά ἀποδώσει δικαιοσύνη.
Ἡ περιγραφή αὐτή δέν εἶναι περιγραφή κάποιου ἀνθρώπου, ὥστε νά μπορεῖ νά ἰσχυρισθεῖ κανείς πώς εἶναι φανταστική ἤ δέν εἶναι ἀκριβής. Εἶναι ἡ περιγραφή τοῦ Χριστοῦ πού γνωρίζει καλύτερα ἀπό κάθε ἄλλο τί θά συμβεῖ ἐκείνη τήν ἡμέρα, καί τά δεδομένα εἶναι ἁπλά καί σαφῆ.
Δεύτερη Κυριακή τοῦ Τριωδίου καί τό πρόσωπο πού πρωταγωνιστεῖ, θά λέγαμε, στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα εἶναι ὁ νεώτερος υἱός ἑνός ἀγαθοῦ πατέρα, ὁ ὁποῖος μέ τήν ἄσωτη ζωή του ὀνοματίζει τόσο τήν εὐαγγελική παραβολή πού ἀκούσαμε ὅσο καί τή σημερινή Κυριακή τοῦ Ἀσώτου.
Ἄν ὅμως ὁ ἄσωτος υἱός εἶναι πρωταγωνιστής τῆς σημερινῆς παραβολῆς, δέν εἶναι ἀσφαλῶς ὁ μόνος. Ὑπάρχει καί ἕνας τουλάχιστον ἀκόμη. Καί αὐτός εἶναι ὁ μεγαλύτερος ἀδελφός του. Ὁ δεύτερος πρωταγωνιστής εἶναι ὁ πρεσβύτερος υἱός, ὁ εὐπειθής, ὁ ὑπάκουος, αὐτός πού τηρεῖ τίς ἐντολές τοῦ πατέρα του, χωρίς νά ἔχει ἀπαιτήσεις. Θά μποροῦσε νά πεῖ κανείς ὅτι τό δικό του παράδειγμα εἶναι αὐτό πού θά πρέπει νά ἀκολουθήσουμε. Ἀρκεῖ ὅμως ἡ ἐπιστροφή τοῦ ἀσώτου ἀδελφοῦ του, γιά νά δείξει ὁ πρεσβύτερος ἀδελφός ποιός πραγματικά εἶναι.
«Κατέβη οὗτος δεδικαιωμένος εἰς τόν οἶκον αὐτοῦ ἤ γάρ ἐκεῖνος» (Λουκ. 18.14).
Κυριακή τοῦ Τελώνου καί Φαρισαίου ἡ σημερινή Κυριακή καί ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς παρουσιάζει μέ τό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα δύο πρόσωπα ἐξαιρετικά οἰκεῖα σέ ὅλους μας.
Ἡ οἰκειότητα αὐτή δέν ὀφείλεται στό γεγονός ὅτι ἡ εὐαγγελική περικοπή εἶναι πολύ γνωστή σέ ὅλους μας. Ὀφείλεται κυρίως στό γεγονός ὅτι ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς μπορεῖ νά ἀναγνωρίσει στή συμπεριφορά τῶν δύο πρωταγωνιστικῶν προσώπων τοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος στοιχεῖα τῆς δικῆς του συμπεριφορᾶς καί τοῦ δικοῦ του χαρακτήρα.
«Καί εὐλόγησεν αὐτούς ὁ Συμεών» (Λουκ. 2.34).
Ἑορτή τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου σήμερα καί ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τό γεγονός ὡς τό πρῶτο δημόσιο γεγονός τῆς ἐπιγείου ζωῆς τοῦ Χριστοῦ μετά τή γέννησή του. Ἡ Παναγία καί ὁ Ἰωσήφ πηγαίνουν στόν ναό τοῦ Σολομῶντος γιά νά προσφέρουν τήν ὁρισμένη ἀπό τόν Μωσαϊκό νόμο θυσία γιά τό τεσσαρακονθήμερο βρέφος. Πηγαίνουν ἀπό σεβασμό πρός τόν νόμο, χωρίς νά σκεφθοῦν καί νά συνειδητοποιήσουν ὅτι τό βρέφος πού κρατοῦν στήν ἀγκάλη του εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός.
Ὁδηγοῦν, λοιπόν, τόν ἐνανθρωπήσαντα Θεό στόν οἶκο τοῦ Πατρός του, ὄχι γιά νά εὐλογηθεῖ ἀπό τόν Θεό, ἀλλά γιά νά λάβουν οἱ ἴδιοι τήν εὐλογία.
Ὁδηγοῦν τό βρέφος Ἰησοῦ στόν ναό τοῦ Θεοῦ γιά νά ἀκούσουν τόν Συμεών νά εὐλογεῖ τόν Θεό «ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί» του «τό σωτήριον» τοῦ Θεοῦ, καί γιά νά ἀντιληφθοῦν πόσο μεγάλη εἶναι ἡ εὐλογία πού ἔλαβαν οἱ ἴδιοι ἀπό τόν Θεό νά ἀξιωθοῦν νά κρατήσουν στά χέρια τους τόν Υἱό του καί σωτῆρα τοῦ κόσμου, ἀλλά καί γιά νά δεχθοῦν τήν εὐλογία τοῦ δικαίου Συμεών.
Τό θέμα τῆς σωτηρίας, ἕνα θέμα πού ἀπασχολοῦσε καί ἀπασχολεῖ ὅλους τούς ἀνθρώπους τίθεται σήμερα τόσο ἀπό τό ἀποστολικό ὅσο καί ἀπό τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα.
Στήν ἐπιστολή του πρός τόν μαθητή του Τιμόθεο ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἀφοῦ τόν προτρέπει στούς πνευματικούς ἀγῶνες, τόν διαβεβαιώνει ὅτι αὐτοί ἔχουν σημασία καί ἀξία, διότι στηρίζονται στήν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας τήν ὁποία προσφέρει ὁ Χριστός.
«Νεκρώσατε οὖν τά μέλη ὑμῶν τά ἐπί τῆς γῆς» (Κολ. 3.5).
Μέ ἀφετηρία τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ ὅτι ὁ ἴδιος εἶναι ἡ ζωή τῶν ἀνθρώπων, ἐξηγεῖ ὁ ἀπόστολος Παῦλος στούς χριστιανούς τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κολοσσῶν καί δι᾽ αὐτῶν στούς χριστιανούς ὅλων τῶν ἐποχῶν, πῶς μποροῦν νά γίνουν μέτοχοι τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ.
«Νεκρώσατε τά μέλη ὑμῶν τά ἐπί τῆς γῆς». Αὐτός εἶναι ὁ τρόπος πού μᾶς ὑποδεικνύει ὁ ἀπόστολος. «Νεκρῶστε», λέει, «τά μέλη σας τά ἐπίγεια». Αὐτή εἶναι ἡ προϋπόθεση γιά νά μᾶς δώσει ὁ Χριστός τή ζωή του. Μπορεῖ νά φαίνεται παράδοξη, ἀλλά αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια πού κηρύσσει ὁ Χριστός καί ὁ ἀπόστολός του.
Στόν καθένα ἀπό ἐμᾶς, γράφει πρός τούς χριστιανούς τῆς Ἐφέσου ὁ ἀπόστολος Παῦλος, δόθηκε ἡ χάρη κατά τό μέτρο τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ τοποθέτηση τοῦ Ἀποστόλου ἐντυπωσιάζει· γιατί αὐτός πού ἀρνεῖται νά ἀποδεχθεῖ τίς διαφορές μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, ὑποστηρίζοντας ὅτι ὅλοι εἶναι τό ἴδιο ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὡς τέκνα Θεοῦ, δέν ἀρνεῖται νά παραδεχθεῖ καί τή μεταξύ τους διαφορετικότητα πού ἐξαρτᾶται καί βασίζεται στήν παρουσία τῆς θείας Χάριτος.
Μεταξύ τῶν λεγομένων τοῦ ἀποστόλου δέν ὑπάρχει φυσικά καμία ἀντίφαση. Γιατί πράγματι ὁ Θεός δημιουργώντας τόν ἄνθρωπο «κατ᾽ εἰκόνα καί καθ᾽ ὁμοίωσίν του» δέν τόν ἔπλασε ὅμοιο μέ τούς συνανθρώπους του. Ἔπλασε ὅλους τούς ἀνθρώπους μέ τίς ἴδιες δυνατότητες καί προοπτικές, ὥστε νά ἔχουν ὅλοι τίς ἴδιες εὐκαιρίες νά φθάσουν στόν κοινό τους στόχο, πού εἶναι ὁ Θεός. Καί αὐτές οἱ κοινές δυνατότητες καί προοπτικές πηγάζουν ἀπό τό «κατ᾽ εἰκόνα», ἀπό τήν κοινή καταγωγή τῶν ἀνθρώπων ἀπό τόν Θεό.
«Φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ· ἑτοιμάσατε τήν ὁδόν τοῦ Κυρίου» (Μαρκ. 1.3).
Παραμονή τῆς μεγάλης καί Δεσποτικῆς ἑορτῆς τῶν Θεοφανείων, τῆς ἑορτῆς ὄχι μόνο τῆς θείας ἐπιφανείας ἀλλά καί τῆς ἐν Ἰορδάνῃ βαπτίσεως τοῦ Κυρίου, καί στήν Ἐκκλησία μας ἀκούεται καί πάλι ἡ φωνή τοῦ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ προφήτου καί προδρόμου Ἰωάννου νά μᾶς καλεῖ νά ἑτοιμάσουμε τήν ὁδόν τοῦ Κυρίου.
Καί παρότι ἡ φωνή του δέν ἀκούεται πλέον στήν ἔρημο ἀλλά τίς πυκνοκατοικημένες πόλεις τοῦ σύγχρονου κόσμου μας, καί παρότι ἡ ὁδός τοῦ Κυρίου εἶναι πλέον γνωστή σέ ὅλους μας, γιατί μᾶς τήν ἀποκάλυψε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός διά τοῦ εὐαγγελίου του, ἡ φωνή καί ἡ πρόσκληση τοῦ τιμίου Προδρόμου συνεχίζει νά διατηρεῖ καί σήμερα τήν ἐπικαιρότητά της. Γιατί ἔρημος εἶναι πολλές φορές ἡ κοινωνία μας, στήν ὁποία οἱ ἄνθρωποι ζοῦν χωρίς νά ἐπικοινωνοῦν ὁ ἕνας μέ τόν ἄλλο· γιατί πολλές φορές ἔρημος γίνεται ἡ ψυχή μας καί ἡ ζωή μας ἀπό τά πάθη καί τίς ἀδυναμίες μας καί ἀπό τήν ἀπουσία τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ.
«Αὐτός γάρ σώσει τόν λαόν αὐτοῦ ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν αὐτοῦ» (Ματθ. 1.21).
Κυριακή πρό τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως, Κυριακή πρίν ἀπό τό χαρμόσυνο γεγονός τῆς ἐλεύσεως στόν κόσμο τοῦ Μεσσίου καί λυτρωτοῦ του, ὁ ἱερός εὐαγγελιστής Ματθαῖος περιγράφει ὅλη τήν ἁλυσίδα τῶν ἀνθρώπων ἀπό Ἀδάμ μέχρι τόν Ἰωσήφ πού περίμεναν τή γέννησή του. Περιγράφει ὅλη αὐτή τήν ἁλυσίδα, ἡ ὁποία συνέδεε τόν παλαιό Ἀδάμ μέ τόν νέο, τό πλάσμα μέ τόν Δημιουργό του. Καί δέν περιορίζεται μόνο σ᾽ αὐτήν, ἀλλά περιγράφει μέ σαφήνεια τήν κατά τούς προφῆτες ἀποστολή τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο.
Δέν ἔρχεται ὁ Χριστός, ὅπως περίμεναν κάποιοι, γιά νά ἀναλάβει κοσμική ἐξουσία. Δέν ἔρχεται γιά νά ἐλευθερώσει τούς Ἰουδαίους ἀπό τήν κυριαρχία τῶν Ρωμαίων. Ἀποστολή του εἶναι ἡ ἐκπλήρωση τοῦ σχεδίου τῆς θείας οἰκονομίας καί ὄχι ἡ ἐξυπηρέτηση τῶν ἐθνικῶν συμφερόντων ἤ τῶν προσδοκιῶν ἑνός καί μόνο λαοῦ, ἔστω καί ἄν αὐτός εἶναι ὁ ἠγαπημένος του. Ὁ Χριστός ἔρχεται ὡς ἄνθρωπος στή γῆ γιά νά σώσει «τόν λαόν αὐτοῦ ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν αὐτοῦ». Καί λαός αὐτοῦ εἶναι ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος. Εἶναι ὅλοι ἐκεῖνοι πού θά θελήσουν νά τόν δεχθοῦν ὡς σωτήρα καί λυτρωτή τους καί θά ἀπολαύσουν τήν λύτρωση ἀπό τίς ἁμαρτίες πού τούς προσφέρει.
