Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: Ο χριστιανός μπορεί να λυπάται μόνο για δύο λόγους!

Τη λύπη την έβαλε μέσα μας ο Θεός. Όχι, όμως, για να τη μεταχειριζόμαστε άσκοπα ή και βλαπτικά, σε ακατάλληλο χρόνο και σε αντίθετες συνθήκες στη φύση μας περιστάσεις, κλονίζοντας έτσι την υγεία της ψυχής και του σώματος, αλλά για ν’ αποκομίζουμε απ’ αυτήν όσο γίνεται μεγαλύτερο πνευματικό κέρδος. Γι’ αυτό, δεν πρέπει να λυπόμαστε όταν παθαίνουμε κάτι κακό, μα όταν κάνουμε κάτι κακό. Εμείς, ωστόσο, έχουμε αντιστρέψει τα πράγματα. Έτσι, και αμέτρητα κακά να διαπράξουμε, ούτε λυπόμαστε ούτε ντρεπόμαστε. Αν, όμως, πάθουμε και το παραμικρό κακό από κάποιον, τότε τα χάνουμε, βαριοθυμούμε, γινόμαστε συντρίμμια και δεν συλλογιζόμαστε πως οι θλίψεις και οι πειρασμοί φανερώνουν τη φροντίδα του Θεού για μας περισσότερο από τα ευχάριστα περιστατικά.

Πώς θα σωθούμε: Λόγοι παρηγοριάς στους θλιμμένους

α΄. Η καλύτερη παρηγοριά για τους θλιμμένους είναι η επίγνωση των αμαρτημάτων τους

Το πρώτο σου γιατρικό, το πρώτο παυσίπονο που θα πάρεις στον καιρό των θλίψεων, ας είναι τούτος ο καλός λογισμός, που αναφέραμε και πρίν, όται για τις πολλές σου αμαρτίες σου άξιζαν χειρότερα δεινά. Και μην τολμήσεις να πεις, όπως μερικοί ανόητοι, ότι δεν έχεις κάνει κανένα κακό. Όλοι έχουμε αμαρτήσει, με τον ένα τρόπο ή με τον άλλο. Όταν οι άγιοι Τρεις Παίδες μέσα στο καμίνι δόξαζαν το Θεό λέγοντας, “Ας είσαι δοξασμένος Κύριε, γιατί με ακρίβεια και δικαιοκρισία ξεσήκωσες όλα τούτα εναντίον μας, εξαιτίας των αμαρτιών μας” (Δαν., Προσ. Άζαρ.: 2, 4), τι να πούμε εμείς; Όταν ο μέγας Παύλος ομολογούσε ότι είναι ο πρώτος των αμαρτωλών (Α΄Τιμ. 1:15), δεν θα είμαστε αναίσθητοι και θρασύτατοι αν αρνηθούμε τη δική μας αμαρτωλότητα;

Όταν, λοιπόν, σε χτυπήσει μια συμφορά, αναλογίσου πόσες φορές παραβίασες τις θείες εντολές, πόσες φορές υπερηφανεύθηκες, θύμωσες, αδίκησες, έβρισες, υποκρίθηκες, συκοφάντησες ή μ΄οποιονδήποτε άλλο τρόπο έσφαλες ενώπιον του Κυρίου, από τον οποίο τόσο έχεις ευεργετηθεί, και απέναντι στους συνανθρώπους σου, τους οποίους οφείλεις ν΄αγαπάς σαν τον εαυτό σου. Και τότε θα παραδεχθείς και θα ομολογήσεις με ντροπή, ότι και αυτή και άλλη βαρύτερη παίδευση έπρεπε να σου στείλει η δικαιοκρισία του Θεού, πού, όπως δεν αφήνει αρετή αβράβευτη, έτσι δεν αφήνει και αμαρτία απαίδευτη.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ´ ΛΟΥΚΑ (ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ)

 

 

«Ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τά καλά ἔρ­γα καί δοξάσωσιν τόν πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. 5.16).

Ἑορτή τῶν τριῶν Ἱεραρχῶν, ἑορ­τή τῶν μεγίστων φωστήρων τῆς τρισηλίου θεότητος καί ἡ Ἐκ­κλησία τούς τιμᾶ ὡς θεόλογους, ὡς ποιμένες, ὡς διδασκάλους, ὡς παιδαγωγούς, ὡς ἐργάτες τῆς ἀλη­θείας, ὡς σκα­πανεῖς τοῦ πνεύμα­τος, ὡς ἀνθρώ­πους τῆς ἀγάπης καί τῆς θυσίας, ὡς προστάτες τῶν γραμ­­­μάτων καί τῆς παιδείας.

Ὅλες αὐτές οἱ ἰδιότητες οἱ ὁ­ποῖες χαρακτηρίζουν καί προσ­διο­­ρίζουν τούς τρεῖς κορυφαίους Πα­τέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, τόν Μέ­γα Βασίλειο, τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο καί τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο, δέν εἶναι ἐγκώ­μια καί ἔπαινοι πού δέν ἔχουν κα­νένα ἀντίκρισμα καί εἶναι κενά πε­­ριεχομένου. Στίς ἰδιότητες αὐ­τές ἀντιστοι­χοῦν τά ἔργα τῶν τριῶν μεγάλων Ἱεραρχῶν, τά ἔρ­γα μέ τά ὁποῖα πλούτισαν τήν Ἐκ­κλησία τοῦ Χρι­στοῦ καί ἔκαναν τούς ἀνθρώπους ὅλων τῶν ἐπο­χῶν νά δοξάζουν χά­­ρη σ᾽αὐτά τόν Θεό. Εἶναι αὐτά τά ἔργα μέ τά ὁποῖα οἱ τρεῖς φω­το­λαμπεῖς διδά­σκαλοι τῆς Ἐκ­κλη­σίας ἐξεπλή­ρω­σαν τήν ἐντολή τοῦ Κυρίου «ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τά κα­λά ἔργα καί δο­ξάσωσι τόν Πα­τέρα ὑμῶν ἐν τοῖς οὐρανοῖς».

Ἅγιος Ἰγνάτιος Brianchaninov: Περί Μετανοίας.

 

Μετανοεῖτε, ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Μετανοεῖτε καὶ πιστεύετε ἐν τῷ εὐαγγελίῳ. Αὐτὰ ἦσαν τὰ πρῶτα λόγια τοῦ κηρύγματος τοῦ θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτὰ τὰ ἴδια λόγια λέγει καὶ σ’ ἐμᾶς μέχρι σήμερα, μέσῳ τοῦ Εὐαγγελίου.

 

Ὅταν ἐπληθύνθη περισσότερον ἀπὸ κάθε ἄλλη ἐποχὴν ἡ ἁμαρτία στὸν κόσμο, κατῆλθε ἐδῶ στὴν γῆ μας ὁ Παντοδύναμος Ἰατρός. Κατῆλθε στὸν τόπον αὐτὸν τῆς ἐξορίας, στὸν τόπο τῶν βασάνων καὶ τῶν παθῶν μας, ποὺ εἶναι μία πρόγευσις τῶν αἰωνίων βασάνων τῆς κολάσεως, καὶ εὐαγγελίζεται τὴν λύτρωση, τὴν χαρὰ καὶ τὴν ἴαση σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, χωρὶς ἐξαίρεση, λέγοντας «μετανοεῖτε».

 

Ἡ δύναμις τῆς μετανοίας εἶναι θεμελιωμένη στὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἰατρὸς εἶναι πανίσχυρος, καὶ ἡ ἴασις ποὺ Ἐκεῖνος χαρίζει εἶναι παντοδύναμος. Τὴν ἐποχὴν ἐκείνη, ὅταν ἐκήρυσσεν ἐδῶ στὴν γῆ ὁ Κύριος, καλοῦσε σὲ θεραπείαν ὅλους ὅσοι ἦσαν ἄρρωστοι ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, καὶ δὲν θεωροῦσε καμμίαν ἁμαρτίαν ὡς ἀθεράπευτον. Καὶ τώρα, ἐπίσης, συνεχίζει νὰ καλῆ ὅλους, καὶ ὑπόσχεται, καὶ χαρίζει πράγματι τὴν ἄφεση γιὰ κάθε ἁμαρτία καὶ τὴν ἴαση γιὰ κάθε ἁμαρτωλὴ ἀσθένεια.

 

Η πρόνοια του Θεού και η ελευθερία του ανθρώπου στις πράξεις και στις επιλογές του.

              Αρχιμ. Θεοφίλου Λεμοντζή  Δρ.Θ.

 

Ο Ντοστογιέφσκι στον περίφημο μονόλογο του Μεγάλου Ιεροεξεταστή προς τον Ιησού, που παραθέτει στο  διήγημά του “Αδελφοί Καραμαζώφ”, μεταξύ άλλων λέγει τα εξής: “Το πονηρό και ισχυρό Πνεύμα Σού είπε ακόμα να πέσεις από την σκεπή του Ναού, για να Σε σηκώσουν οι άγγελοι για να μην πάθεις τίποτα. Μα Εσύ κι' αυτό δεν το παραδέχθηκες, και του αποκρίθηκες: "Ουκ εκπειράσεις Κύριον τον Θεόν σου". Και τότε που Σε σταύρωσαν και Σου φωνάζανε περιπαιχτικά "κατέβα, αν μπορείς, από τον σταυρό", Εσύ δεν κατέβηκες να τους κάνης να σέρνονται μπροστά Σου, γιατί δεν ήθελες να καταργήσεις την ελευθερία τους”.

Ο συγγραφέας αποδίδοντας τα παραπάνω λόγια στον Ιεροεξεταστή τα οποία προέρχονται από τη διήγηση που μας διασώζουν οι Ευαγγελιστές περί των  πειρασμών του Ιησού και ειδικότερα τον δεύτερο: “τότε παραλαμβάνει αὐτόν ὁ διάβολος εἰς τήν ἁγίαν πόλιν, καί ἵστησιν αὐτόν ἐπί τό πτερύγιον τοῦ ἱεροῦ καί λέγει αὐτῷ· εἰ υἱός εἶ τοῦ Θεοῦ, βάλε σεαυτόν κάτω· γέγραπται γάρ ὅτι τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ ἐντελεῖται περί σοῦ, καί ἐπί χειρῶν ἀροῦσί σε, μήποτε προσκόψῃς πρός λίθον τόν πόδα σου” (Ματθ.4,5-6), μεταξύ των άλλων θέτει και το ερώτημα περί της Προνοίας του Θεού. Ποια είναι η έννοια της Θείας Πρόνοιας και με ποιόν τρόπο εκδηλώνεται; Ποια είναι η σχέση μεταξύ  πίστης και εμπιστοσύνης στη Θεία Πρόνοια και της άσκησης της ανθρώπινης ελευθερίας και του λογικού που αποτελούν και τα θεμέλια του κατ’ εικόνα; Ποια είναι εκείνη η λεπτή γραμμή που διακρίνει την αυτοπαράδοση στην Πρόνοια του Θεού από το να υποβάλλουμε σε δοκιμασία  το Θεό όπως  επιχείρησε ο διάβολος;

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ´ ΛΟΥΚΑ: «Καἰ ἠκολούθησεν αὐτῷ δοξάζων τόν Θεόν» (Λουκ. 18.23).

Μέ αὐτή τή φράση ὁλοκληρώνει ὁ ἱερός εὐαγγελιστής Λουκᾶς τήν πε­ριγραφή τῆς θεραπείας τοῦ τυφλοῦ τῆς Ἰεριχοῦς. Ἕνας τυφλός ἐπαιτεῖ καθι­σμένος ἔξω ἀπό τήν εἴσοδο τῆς πόλεως. Καί ὅταν ὁ Χριστός περνᾶ καί ὁ τυφλός πληροφορεῖται ποιός εἶναι, ζητᾶ τό ἔλεός του, ζητᾶ ἀπό Αὐτόν πού εἶναι τό φῶς τοῦ κόσμου νά τοῦ χαρίσει τό φῶς τῶν ὀφθαλμῶν.

Ὁ Χριστός, ὅπως πά­ντα, ἀνταποκρίνεται στό αἴτημά του, ἀφοῦ τόν ρωτήσει ἄν πιστεύει. Καί τό θαῦμα γίνεται καί ὁ τυφλός ἀναβλέπει. Καί δέν ἀναβλέπει μό­νο σωματικά ἀλλά καί ψυχικά. Γι᾽ αὐτό καί μόλις θερα­πεύεται, ἀκο­λου­θεῖ τόν Ἰησοῦ καί δοξάζει τόν Θεό.

Ἄς θυμηθοῦμε γιά λίγο τό θαῦμα τῆς προηγούμενης Κυριακῆς. Ἄς θυ­μη­θοῦμε τό θαῦμα τῆς ἰάσεως τῶν δέκα λεπρῶν καί τήν ἐπιστρο­φή ἑνός μόνο ἀπό αὐτούς, γιά νά εὐχαριστήσει τόν Χριστό γιά τήν ὑγεία πού τοῦ χάρισε. Πόση διαφο­ρά μέ τόν πρώην τυφλό τῆς σημε­ρινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς!

Γιατί Θεέ μου σε μένα;

Λέγει ο Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ: «Το να είναι κάποιος χριστιανός σημαίνει να πιστεύει στη νίκη επάνω στον κόσμο και τίποτα λιγότερο». Τι σημαίνει όμως αυτό; Και το λέγω αυτό διότι πολλές φορές παρεξηγούμε αυτήν την νίκη πάνω στον κόσμο.

Οι μέρες που περνούμε αδελφοί μου χαρακτηρίζονται δύσκολες. Τα ΜΜΕ τροφοδοτούν το μυαλό με πληροφορίες και προβλέψεις, που κάνουν την καρδιά να αγωνιά για το αύριο. Οι άνθρωποι ζουν και αναπνέουν με την αγωνία να διαποτίζει την καθημερινότητά τους. Κυριαρχεί μία αβεβαιότητα, μία σύγχυση, μία ταραχή.

Πως λοιπόν εμείς οι χριστιανοί θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτήν την πραγματικότητα;

Αφήνουμε, δυστυχώς, να καθορίζεται η ζωή μας από φόβους.

Κάνουμε πράγματα λόγο του φόβου, χάνουμε πράγματα λόγο του φόβου.
Φοβόμαστε να μην χάσουμε, να μην αποτύχουμε.
Φοβόμαστε να αγαπήσουμε, να δοθούμε.
Ο φόβος αυτός πηγάζει από τον λογισμό μας «μην τυχόν και πονέσουμε», γι’αυτό και οι σχέσεις μας με τους άλλους δεν είναι γνήσιες σχέσεις, αλλά σχέσεις τακτικής και υπολογισμών.

Συλλογή αγιογραφικών χωρίων και αποφθεγμάτων περί Ταπεινοφροσύνης.

 

• Είπε ο αββάς Ησαΐας: «Όποιος έχει ταπεινοφροσύνη, γλώσσα δεν έχει για να ελέγξει τον έναν που είναι αμελής ή τον άλλον που είναι ασεβής· ούτε μάτια έχει, για να παρατηρεί τα ελαττώματα άλλου· ούτε αυτιά έχει, για να ακούει όσα δεν ωφελούν την ψυχή του· και δεν έχει να μιλήσει σε κανέναν για τίποτε άλλο, παρά μόνο για τις αμαρτίες του· αλλά και με όλους τους ανθρώπους έχει ειρηνικές σχέσεις όχι για κάποια φιλία, αλλά για χάρη της εντολής του Θεού (Μάρκ. 9:50). Αν κανείς δεν βαδίζει τον δρόμο τούτο (της ταπεινοφροσύνης), ακόμα κι αν νηστεύει (αυστηρά, τρώγοντας κάθε) έξι μέρες η επιδοθεί σε (οποιουσδήποτε) μεγάλους αγώνες, χαμένοι πηγαίνουν όλοι του οι κόποι».
• Όπου εισέλθει η υπερηφάνεια, εισέρχεται η καταισχύνη, η δε σοφία είναι με το μέρος των ταπεινών (Σολομών)

Γέροντας Πορφύριος: Ο άνθρωπος του Χριστού όλα τα κάνει προσευχή.

Όλα τα προβλήματά μας, τα υλικά, τα σωματικά, τα πάντα, να τ΄ αναθέτουμε στον Θεό.Πως λέμε στην Θεία Λειτουργία, “… και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα”.

Όλη τη ζωή μας σ΄ Εσένα, Κύριε, αφήνουμε. Ό,τι θέλεις Εσύ. “Γενηθήτω το θέλημά Σου, ως εν ουρανώ και επί της γης”.

Τι είναι το κουτσομπολιό;

γράφει ο αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

 

Ήταν κάποτε μία κυρία η οποία προσήλθε με μετάνοια να εξομολογηθεί σε κάποιον ιερέα. Ο ιερέας την καλοδέχτηκε, έβαλε το πετραχήλι του και την παρότρυνε να αρχίσει να του λέγει τα λάθη της. Η γυναίκα κόμπιαζε. Μετά από λίγη ώρα και μετά από τα πειστικά λόγια του ιερέως ότι δεν χρειάζεται να ντρέπεται ή να φοβάται να ομολογήσει τα λάθη της, η γυναίκα άρχισε να του διηγείται τα λόγια, τις κατακρίσεις και τα κουτσομπολιά που σε όλη της την ζωή έλεγε για ανθρώπους που είτε τους γνώριζε είτε δεν τους είχε συναντήσει ποτέ.

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: Όταν λέμε "ας είναι βλέπει ο Θεός", τί ενοούμε;

Ο άνθρωπος έχει τέτοιες δυνάμεις, ώστε να μπορεί να μεταδώσει το καλό ή το κακό στο περιβάλλον του. Αυτά τα θέματα είναι πολύ λεπτά. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Πρέπει να βλέπομε το καθετί με αγαθό τρόπο. Τίποτα το κακό να μη σκεπτόμαστε για τους άλλους. Κι ένα βλέμμα κι ένας στεναγμός επιδρά στους συνανθρώπους μας. Και η ελάχιστη αγανάκτηση κάνει κακό. Να έχομε μέσα στην ψυχή μας αγαθότητα κι αγάπη· αυτά να μεταδίδομε.

Ο Άγιος Ευθύμιος ο Μέγας

Ο Όσιος Ευθύμιος ο Μέγας γεννήθηκε στη Μελιτηνή της Αρμενίας το έτος 377 μ.Χ. κατά τους χρόνους της βασιλείας του Γρατιανού (375 – 383 μ.Χ.). Οι γονείς του Παύλος και Διονυσία, ανήκαν σε επίσημη γενιά. Άτεκνοι όντες, αξιώθηκαν να αποκτήσουν παιδί, το οποίο αφιέρωσαν στη διακονία του Θεού στο οποίο και κατά θεία επιταγή έδωσαν το όνομα Ευθύμιος, αφού με την γέννησή του τους χάρισε την ευθυμία, τη χαρά και την αγαλλίαση.

Σε ηλικία μόλις τριών ετών ο Ευθύμιος έχασε τον πατέρα του. Τότε η χήρα μητέρα του τον παρέδωσε στον ευλαβή Επίσκοπο της Μελιτηνής Ευτρώιο, ο οποίος, μαζί με τους αναγνώστες Ακάκιο και Συνόδιο που έγιναν αργότερα Επίσκοποι Μελιτηνής, τον εκπαίδευσε καλώς και, αφού τον κατέταξε στον ιερό κλήρο, τον τοποθέτησε έξαρχο των μοναστηρίων.

Από τη Μελιτηνή ο Όσιος μετέβη, περί το 406 μ.Χ., στα Ιεροσόλυμα και κλείσθηκε στο σπήλαιο του Αγίου Θεοκτίστου, όπου και ασκήτευε με αυστηρότητα και αναδείχθηκε μοναζόντων κανόνας και καύχημα. Τόσο δε πολύ πρόκοψε στην αρετή, ώστε πολλοί πίστεψαν στον Χριστό. Τα μεγάλα πνευματικά του χαρίσματα γρήγορα τον ανέδειξαν και η φήμη του ως Αγίου απλώθηκε παντού. Γύρω του συγκεντρώθηκαν πάμπολλοι μοναχοί, οι οποίοι τον εξέλεξαν ηγούμενό τους.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ´ ΛΟΥΚΑ: «Ἀναστάς πορεύου· ἡ πί­στις σου σέ­σω­κέν σε» (Λουκ. 12.19)

Ἕνα θαῦμα περιγρά­φει ἡ σημερινή εὐαγ­γε­λική περικοπή, τό θαῦ­μα τῆς θεραπείας δέκα δυστυχισμένων ἀνθρώ­πων, τῆς θεραπείας τῶν δέκα λεπρῶν. Δέκα ἄνθρωποι, τούς ὁποίους ἡ σκληρό­τητα τῶν συνανθρώ­πων τους τούς εἶχε ἐγ­κα­ταλείψει στήν ἀσθέ­νεια καί τή δυστυχία τους, εἶναι αὐτοί τούς ὁποί­ους ἐπισκέπτεται ὁ Χρι­στός. Καί ὄχι μόνο τούς ἐπι­σκέ­πτεται, ἀλ­λά καί τούς θεραπεύει διακρι­τικά καί ἀθόρυβα. Τούς στέλνει νά ἐπι­δείξουν τά σώματά τους στούς ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι ἦταν ἁρμόδιοι νά πι­στο­­ποιή­σουν τή θερα­πεία τους, καί καθώς πη­γαίνουν πρός τήν πό­λη θε­ρα­πεύ­­ονται.

Καί ἐνῶ αὐτοί γνωρί­ζουν καλά σέ ποιόν ὀφείλουν τήν ἴασή τους, κα­νένας σχεδόν δέν τόν ἀναζητᾶ γιά νά τόν εὐχα­ριστήσει. Μόνο ἕνας, καί αὐ­τός Σαμα­ρείτης, ἄν καί ἦταν γνωστή ἡ ἐχθρική σχέ­ση πού εἶχαν οἱ Ἰου­δαῖοι μέ τούς Σα­μαρεῖ­τες.

Εἶναι αὐτός ὁ πρώην λεπρός, πού ἀντί νά τρέ­ξει νά πάει στό σπίτι του καί νά συναντήσει τούς οἰκείους του, ἐπι­στρέ­­φει γιά νά συνα­ν­τή­σει καί νά εὐχα­ρι­στή­σει τόν Χριστό. Ἐπιστρέ­φει καί ἀκούει τά πα­ρή­γορα λόγια τοῦ Κυρίου: «Ἀναστάς πορεύου· ἡ πίστις σου σέσωκέν σε».

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ (Αποστολικό ανάγνωσμα)

 

«Ἑνί ἑκάστῳ ἡμῶν ἐ­δό­θη ἡ χάρις κατά τό μέ­τρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ» (Ἐφεσ. 4.7).

Στόν καθένα ἀπό ἐμᾶς, γράφει πρός τούς χρι­στιανούς τῆς Ἐφέ­σου ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος, δό­θη­κε ἡ χάρη κατά τό μέ­­τρο τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ τοποθέτηση τοῦ ἀποστόλου ἐντυπωσιά­ζει· γιατί αὐτός πού ἀρ­νεῖται νά ἀποδεχθεῖ τίς διαφορές μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, ὑπο­στη­ρί­ζο­ντας ὅτι ὅλοι εἶ­ναι τό ἴδιο ἐνώ­πιον τοῦ Θεοῦ, ὡς τέ­κνα Θεοῦ, δέν ἀρ­νεῖται νά παρα­δε­χθεῖ καί τή μεταξύ τους δια­φορε­τι­κότητα πού ἐ­ξαρ­τᾶται καί βασί­ζεται στήν πα­ρου­σία τῆς θεί­ας Χάρι­τος.

Μεταξύ τῶν λεγομέ­νων τοῦ ἀποστόλου δέν ὑπάρχει φυσικά καμία ἀντίφαση. Γιατί πράγ­μα­­­­τι ὁ Θεός, δημιουρ­γώ­ν­­τας τόν ἄνθρωπο «κατ᾽ εἰκόνα καί καθ᾽ ὁ­μοίωσίν του», δέν τόν ἔπλασε ὅμοιο μέ τούς συνανθρώπους του. Ἔ­πλα­σε ὅλους τούς ἀν­θρώπους μέ τίς ἴδιες δυ­­­νατό­τητες καί τίς ἴδι­ες προοπτικές, ὥστε νά ἔχουν ὅλοι τίς ἴδιες εὐ­καιρίες νά φθάσουν στόν κοινό τους στόχο, πού εἶναι ὁ Θεός. Καί αὐτές οἱ κοινές δυνα­τότητες καί προοπτικές πηγάζουν ἀπό τό «κατ᾽ εἰκόνα», ἀπό τήν κοινή καταγωγή τῶν ἀνθρώ­πων ἀπό τόν Θεό.

Συγχρόνως ὅμως ὁ Θε­ός ἔπλασε τόν ἄν­θρω­πο καί «καθ᾽ ὁμοί­ω­σίν» του, μέ τή δυνα­τό­τη­τα νά γίνει ὅμοιος μέ αὐ­τόν. Καί γιά τόν λόγο αὐτό σέ κάθε ἕνα ἔδωσε τή χάρη του «κατά τό μέ­τρον τῆς δωρεᾶς». Καί αὐτή ἡ χάρη κάνει τόν ἕναν ἄνθρωπο δια­φορετικό ἀπό τόν ἄλλο, γιατί ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι ἕνα βιομηχα­νι­κό προϊόν, ἀλλά εἰκό­να τοῦ Θεοῦ. Καί ὅπως τά τρία πρόσωπα τῆς Ἁ­γί­ας Τριάδος διαφέ­ρουν με­ταξύ τους, ἔτσι καί ὁ κάθε ἄνθρω­πος εἶναι δια­­φορετικός ἀπό τόν ἄλλο· δια­­φο­ρε­τικός, γιατί ἔχει λάβει διαφορετική χάρη ἀπό τόν Θεό, ἀνάλογα μέ τό μέτρο τῆς δωρεᾶς.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΑΓΙΑΣΜΟ

Ο Μεγάλος Ἁγιασμός τελεῖται κάθε χρόνο τήν 5η καί 6η Ἰανουαρίου. Πολλοί εἶναι αὐτοί οἱ ὁποῖοι ρωτοῦν ἄν ὁ Ἁγιασμός αὐτός πίνεται, χρησιμοποιεῖται γιά ραντισμό, φυλάσσεται στά σπίτια καί ἄν ἀντικαθιστᾶ τή θεία Κοινωνία. Τό κείμενο πού ἀκολουθεῖ, μεταγλωττισμένο στή νεοελληνική, ἀποτελεῖ «εἰδική γνωμοδότηση περί τοῦ θέματος τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ, δηλ. πῶς λαμβάνεται αὐτός παρά τῶν χριστιανῶν, ἐάν φυλάσσεται καί ἐάν ἀπ' αὐτόν μεταλαμβάνουν» οἱ πιστοί, συνταχθέν ὑπό τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Πατρῶν κυροῦ Νικοδήμου. Ἀρχικῶς αὐτή δημοσιεύθηκε στά ΔΙΠΤΥΧΑ τοῦ ἔτους 1999 (σσ. οη΄-π΄), πρός ἐνημέρωση τῶν εὐλαβέστατων Ἐφημερίων καί πληροφόρηση τῶν πιστῶν.