Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Δημήτριος ο Μυροβλύτης

Ο Άγιος Δημήτριος ο Μεγαλομάρτυρας ο Μυροβλύτης εορτάζει στις 26 Οκτωβρίου

Νεανική ηλικία – Υπατικό αξίωμα
Ο Άγιος ήλθε στον κόσμο γύρω στο 280 μ.Χ. στην Μεγάλη Θεσσαλονίκη από γονείς επισήμους, οι οποίοι κατάγονταν από τις πιο επιφανείς οικογένειες των Μακεδόνων.

Η σημαντικότατη τότε πόλη της Θεσσαλονίκης βρισκόταν ακόμη στο σκότος της ειδωλολατρίας. Είχε δεχθεί στο εύφορο έδαφος της τον σπόρο του Ευαγγελικού Κηρύγματος από τον Απόστολο των Εθνών Παύλο, περίμενε όμως να στείλει ο Θεός την μεγαλειώδη μορφή του διδασκάλου και μάρτυρος Του Δημητρίου, για να καρποφορήσει όχι πλέον
«εν τριάκοντα», αλλά «εν εκατόν» (Μάρκ. δ' 8), και να ετοιμαστεί για να αναδειχθεί σε λίγο «η πρώτη μετά την πρώτη», την Κωνσταντινούπολη.
Οι γονείς του ήταν θαυμαστοί για την αρετή της ψυχής τους. Η δε παιδεία του συνταιριασμένη με την ψυχική ευγένεια, την ωραιότητα του σώματος και το άσπιλο της ψυχής, καθιστούσε τον Δημήτριο επάξιο κατοικητήριο του Θεού, ναό αγιασμένο του Υψίστου. Και στην μεν παιδική και την εφηβική ηλικία υπερίσχυσε από όλους τους συνομηλίκους του και δεν υπήρχε κανένα αληθινό αγαθό στο οποίο να μη διέφερε πολύ από τους άλλους.

Άγιος Δημήτριος, ο Μυροβλήτης, ο Μεγαλομάρτυρας.

«Τοῖς τῶν αἱμάτων σου ρεί­θροις, Δημήτριε, τήν Ἐκ­κλησίαν ὁ Θεός ἐπορ­φύ­ρω­σε».

Χαίρει καί εὐφραίνε­ται ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χρι­στοῦ ἑορτάζοντας τή μνήμη τοῦ μεγαλομάρ­τυ­ρος καί ἀθλοφόρου ἁγίου Δημητρίου τοῦ μυροβλύτου. Χαίρει καί καυ­χᾶται, καί περιβάλλεται ὡς πολύτιμο ἔνδυμα τά αἵματα τοῦ καλλι­νί­κου μάρτυρος τοῦ Χρι­στοῦ καί γενναίου ὁπλί­του τοῦ Κυρίου, πού ἐπορ­φύ­­ρωσαν τήν Ἐκκλη­σία του.

Καί δέν ἐπορφύρωσε μό­νο μέ τό δικό του αἷ­μα τήν Ἐκκλησία ὁ τι­μώ­μενος μεγα­λο­­μάρ­τυς Δημήτριος, δέν τήν ἐπορφύ­ρω­σε μόνο μέ τό αἷμα τῆς λογχευθείσης, κατά μί­μη­ση τοῦ Χριστοῦ, πλευ­­ρᾶς του καί τή γεν­ναία ὁμολογία τῆς πί­στε­ώς του, ἀλ­λά καί μέ τήν ὁμο­λογία καί τό μαρτύριο τοῦ νεα­ροῦ μαθητοῦ του τοῦ ἁγίου Νέ­­στορος, ὁ ὁποῖος ἐπι­καλούμενος τή βοή­θεια τοῦ Θεοῦ τοῦ Δημη­τρί­ου κατόρθωσε νά νι­κή­σει τόν Λυ­αῖο, τόν προσφιλῆ μο­νο­μάχο τοῦ αὐ­το­κράτο­ρος Μα­ξι­μιανοῦ, καί νά κα­τα­τρο­πώ­σει τούς εἰδωλο­λά­­τρες, οἱ ὁ­ποῖοι ἐκαυ­χῶ­ντο γιά τή δύ­ναμη τῶν σω­μά­των τους καί τή βοή­θεια τῶν ἀνυ­πάρ­κτων θεο­τή­των τους.

Μην αφήνεις την προσευχή...

 

Μέσα στη βοή των ημερών,

όταν ο νους βαραίνει από τον κόπο

κι η ψυχή ξεχνά να αναπνεύσει,

η προσευχή ανατέλλει

σαν ήλιος πίσω από τα σύννεφα.

 

Όποιος προσεύχεται,

δεν αποδρά από τη ζωή,

την φωτίζει.

Βρίσκει τη δύναμη να συγχωρεί,

να σηκώνει με πραότητα

το βάρος της κάθε μέρας,

να βλέπει στο ταπεινό

το ιερό και το ωφέλιμο.

 

Η Εκκλησία δεν με ξεχνά ποτέ...

 

Μέσα στην ησυχία του Αγίου Βήματος

αρχίζει το αόρατο μυστήριο·

ο ιερέας, λειτουργός της θείας οικονομίας,

κρατά στα χέρια του τον άρτο της ζωής,

και τον μεταποιεί σε ένσαρκο σύμβολο

του Αμνού του Θεού.

 

Όσο πλησιάζω στο Φως...

 

Όσο πλησιάζω στο φως

τόσο βαθαίνει η νύχτα μέσα μου.

 

Το κερί που κρατούσα με καμάρι

μπροστά στον ήλιο στέκει ανόητο και μικρό

κι εκεί ανακαλύπτω

πως δεν υπήρξα ποτέ φως,

παρά μόνο σκιά που χόρευε στης πλάνης τον ρυθμό.

 

Όλα μας συγχωρούνται, αρκεί να θελήσουμε να συγχωρεθούμε.

 

Η ψυχή του ανθρώπου είναι πλασμένη για την ειρήνη, όμως συχνά βαραίνει από το φορτίο των αμαρτιών, των λανθασμένων επιλογών, των ανομολόγητων σκέψεων και πράξεων.

Αυτό το βάρος δεν φαίνεται πάντα εξωτερικά, αλλά πολλές φορές κρύβεται μέσα μας, ανοίγει πληγές και γεμίζει σκοτάδι τα εσώψυχά μας. Ο άνθρωπος μπορεί να προσπαθήσει να βρει ανακούφιση σε ποικίλες χαρές ή απολαύσεις, όμως η αληθινή ανάπαυση δεν έρχεται αν δεν καθαρθεί ο εσωτερικός του κόσμος. Και αυτή η κάθαρση δίδεται μέσα από το μυστήριο της εξομολόγησης.

Να προσεγγίζουμε τους ιερείς ως πατέρες μας και όχι σαν μάγους!

 

Να ζητάτε από τους ιερείς να σας διαβάζουν ευχές, όμως χρειάζεται κι εσείς να «υποστηρίζετε» τις ευχές αυτές, με την ζωή σας.

Η Εκκλησία δεν κάνει «μαγικά».

Οι ιερείς επικαλούνται την Χάρη του Θεού να έρθει στην ζωή κάθε πιστού δια των ευχών, όμως εάν ο άνθρωπος δεν ζει ενεργά την Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, μια ευχή δεν μπορεί να φέρει κάποιο αποτέλεσμα.

Χρειάζεται να καταλάβουμε ότι οι ευχές είναι συμπληρωματικές στην ήδη υπάρχουσα Μυστηριακή ζωή του πιστού και όχι αυτόνομες καταστάσεις.

Το ζητούμενο είναι να προσπαθούμε να ζούμε με τον Θεό στη ζωή μας. Και αυτό σημαίνει να προσπαθούμε να ακολουθούμε τις εντολές Του με υπακοή και ταπείνωση.