Η αιχμή του δόρατος

Ἀρχιμ. Ἱερεμίου Γεωργαλῆ

      Στὴν πρόσφατη Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος, κύριος Ἱερώνυμος, τόνισε, μεταξὺ τῶν ἄλλων σημαντικῶν, ποὺ εἶπε, στὴν εἰσηγητικὴ του ὁμιλία:«Φαινόμενα, ὅπως τὸ πρόσφατο ἐπεισόδιο τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, φοβᾶμαι ὅτι εἶναι ἡ αἰχμὴ τοῦ δόρατος. Φαίνεται ὅτι οἱ φίλοι μας, οἱ ἐδῶ καὶ οἱ Εὐρωπαῖοι, ἐκμεταλλευόμενοι τὴν δεινὴ μας οἰκονομικὴ κατάσταση, στὰ πλαίσια τῆς ρυθμίσεως τῶν οἰκονομικῶν μας σχέσεων, δὲν θὰ παραλείψουν ἀλλὰ, ἀντιθέτως, θὰ ἐπιδιώξουν μὲ κάθε τρόπο, τὴν ἀλλοίωση τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας μας, ἀρχίζοντας ἀπὸ τὴν σχολικὴ μας ἐκπαίδευση. Τό τραγικὸ εἶναι ὅτι οἱ ἐχθροὶ μας δὲν εἶναι, πλέον, πέρα καὶ μακρυά, εἶναι ἐντὸς τῶν τειχῶν μας. Τὸ βλέπουμε, τὸ ὀσφραινόμαστε».

Ὁ συνετὸς καὶ διακριτικὸς Ἀρχιεπίσκοπος, μὲ τὸν πλέον ξεκάθαρο καὶ ἐπίσημο τρόπο, καταγγέλλει, ἐνώπιον τοῦ ἱεροῦ Σώματος τῆς Ἱεραρχίας, τὸ ὀργανωμένο ἔγκλημα, ποὺ ἐμφανῶς, πλέον, ἐπιχειροῦν νὰ διαπράξουν, ἐναντίον τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, οἱ παλαιοὶ μὰ καὶ γνωστοὶ ἐχθροὶ τοῦ Γένους.  Κυρίως ἀπὸ τὴν ἀπελευθέρωση τοῦ 1821 καὶ ἐντεῦθεν, δὲν ἔπαψαν νὰ ἀπεργάζονται σχέδια ἀποκοπῆς τοῦ λαοῦ μας ἀπὸ τὴν Μητέρα Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Συκοφαντίες, ἐκφοβισμοί, παραπληροφόρηση, δημεύσεις τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας, διάλυση τῶν Μοναστηριῶν μας, διαστρέβλωση τοῦ ἱστορικοῦ ρόλου τῆς Ἐκκλησίας, στὴν πορεία τοῦ Γένους καὶ τοῦ Ἔθνους, ἀντικληρικαλισμός, ψηφίσεις νόμων στὴν βουλὴ, ποὺ εἶναι ἐνάντιοι στὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, βλάσφημες ταινίες καὶ ντοκιμαντέρ, πού προβάλλονται, μάλιστα, κατά τίς περιόδους τῶν μεγάλων ἑορτῶν τῆς πίστεώς μας, ἐπαίσχυντες συγγραφὲς, ἀντιχριστιανικὲς διακηρύξεις ἀθέων, εἶναι ὁρισμένα ἀπὸ τὰ πεπυρωμένα βέλη τους, τὰ καθ'  ἡμῶν δολίως κινούμενα. Ὁτιδήποτε θυμίζει τὴν Ὀρθοδοξία πρέπει νὰ ἀφανιστεῖ. Ἀφοῦ δὲν εἶχαν τὰ ἀποτελέσματα ποὺ ἐπεδίωκαν, μὲ διωγμούς, λεηλασίες καί συκοφαντίες, τώρα, χρησιμοποιοῦν τὸ μανδύα τῆς πολυπολιτισμικότητας καὶ τοῦ προοδευτισμοῦ.  Τὸ μένος ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἡ προκλητικότητα φάνηκαν, γιά ἄλλη μία φορά, ἀπὸ τὴν πρώτη ἡμέρα ποὺ ἀνέλαβαν οἱ νέοι ὑπεύθυνοι τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας καί ἔκαναν τὶς περίφημες  δηλώσεις γιὰ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν.  Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ὀνόμασε τὶς ἐν λόγῳ ἐπιθετικὲς δηλώσεις,  ὡς αἰχμὴ τοῦ δόρατος. Εἶναι, πλέον, ξεκάθαρο ὅτι ἐπιχειρεῖται μία συντονισμένη προσπάθεια ἀποδόμησης τῆς ταλαιπωρημένης ἑλληνικῆς κοινωνίας, ἐξουθένωσης  τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογενείας, δημιουργίας μιᾶς ἀπαίδευτης παιδείας,  φίμωσης τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ λόγου. Μὲ τὴν πρόφαση τῆς ἐπιστροφῆς τῶν δανεικῶν, δεσμεύεται ἡ δημόσια περιουσία καὶ δημεύεται ἡ ἰδιωτική. Οἱ Ἕλληνες, πλέον, πληρώνουν ἐνοίκιο γιὰ νὰ βρίσκονται στὸν Τόπο τους. Δὲν μᾶς ἔφθανε ἡ πρωτιά τῶν ἐκτρώσεων, τώρα, ἐπιβάλλεται, τρόπον τινά, καὶ ὑποχρεωτικὴ στείρωση γιὰ ἐκείνους ποὺ θέλουν νὰ κάνουν οἰκογένεια,  ἀφοῦ εἶναι, πλέον, ὑποχρεωμένοι νὰ πληρώσουν ἀκριβὰ τὰ παιδιὰ ποὺ θὰ φέρουν στὸν κόσμο αὐτό. Οἱ «προοδευτικοί» αὐτοῦ τοῦ τόπου μιλοῦν, συνεχῶς, γιὰ τὸν χωρισμὸ Ἐκκλησίας- Κράτους, σὰν νὰ μὴν ὑπάρχουν οἱ σχετικοὶ νόμοι ποὺ καθορίζουν τὶς σχέσεις συναλληλίας τῶν δύο θεσμῶν. Εἶναι πλέον πασιφανὲς ὅτι, ὅταν  αὐτοὶ ὁμιλοῦν γιὰ τὸ χωρισμὸ Ἐκκλησίας-Κράτους, ἐννοούν ὅτι ἦρθε ὁ καιρὸς νὰ ὁλοκληρώσουν τὸν ἐκφραγκισμό τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας μὲ τὸν ἀπογαλακτισμὸ της ἀπὸ τὴν Μητέρα Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ποὺ δημιουργεῖ ἀναχώματα καὶ ἀντιστάσεις, στὶς ἄθλιες ἐπιδιώξεις τους. Εἶναι δυνατὸν νὰ χωρίσουμε τὴν Ἁγιὰ Σοφιὰ ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη, τὴν Πάτμο ἀπὸ τὸ Μοναστήρι τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, τὴν Θεσσαλονίκη ἀπὸ τὸν Ἅγιο Δημήτριο, τὴν Βέροια ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἀντώνιο, τὸ Βῆμα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου καὶ τὶς βυζαντινὲς ὀμορφοκκλησιὲς της; Ὅταν χωρίζεται ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὸ σῶμα,  πεθαίνει τὸ σῶμα. Ὅταν χωριστεῖ ἡ Ἑλλάδα ἀπὸ τὸν Χριστό, ἡ Πατρίδα θὰ πεθάνει. Αὐτὸ, ὅμως, δὲν θὰ γίνει, γιατὶ τοῦτος ὁ Τόπος εἶναι λειτουργημένος, ποτισμένος μὲ αἵματα μαρτύρων καὶ ἡρώων, μὲ δάκρυα ἁγίων ἀσκητῶν. Εἶναι μυρωμένος μὲ προσευχὲς ὁσίων, μὲ τοὺς ἀμέτρητους κόπους καὶ πόνους  τοὺς προγόνων μας. Τελικά, ἰσχύει αὐτὸ ποὺ ἔλεγε ὁ στρατηγὸς Μακρυγιάννης γιὰ τούς Φράγκους: «Ἡ Φραγκιὰ δὲν μᾶς θέλει μὲ τέτοιο ντύμα Ὀρθόδοξον». Οἱ σημερινοὶ ἀπόγονοι τῶν Φράγκων ἔχουν βρεῖ προθυμότατους φραγκεμένους Ἕλληνες νὰ τοὺς συνδράμουν στὰ σχέδιά τους. Οἱ πρόθυμοι, ἐντὸς τῶν τειχῶν τῆς πατρίδος, εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἀγνοοῦν, περιφρονοῦν ἤ διαστρεβλώνουν τὴν ἱστορία τοῦ Γένους, γιὰ κομματικὲς ἰδεοληψίες, ἀγκυλώσεις τοῦ παρελθόντος καὶ ἰδιοτελὴ συμφέροντα. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ μᾶς θέλουν ἀπάτορες, ἀμήτορες καὶ ἀχρονολόγητους. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ τρέφουν ἀπέραντο θαυμασμὸ στὸν τεχνολογικὸ πολιτισμὸ τῆς Εὐρώπης.   Εἶναι αὐτοὶ ποὺ μέτρο καὶ στάση ζωῆς ἔχουν τὸ τὶ εφαρμόζεται στήν Δύση, ποὺ ἀπώλεσε τὴν πίστη της στὸν Χριστό, ἀποκόπηκε ἀπὸ τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ, Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, περιέπεσε στὴν αἵρεση,  ἐν συνεχείᾳ, στὴν ἀθεΐα καὶ κατ’ ἐπέκταση, τώρα, λατρεύει τὰ πάθη τῆς ἀτιμίας καὶ καθιερώνει ἀλλὰ καὶ ἐπιβάλλει τὶς παρὰ φύσιν ἁμαρτίες, ὡς φυσιολογικές.  Ἐδῶ ἐπαληθεύεται ὁ λόγος τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας:«Νοῦς γάρ ἀποστάς ἀπό τοῦ Θεοῦ ἤ κτηνώδης γίνεται ἤ δαιμονιώδης. Ταῖς σαρκικαῖς  ἐπιθυμίαις ἔκδοτον ἑαυτόν ποιεῖ καί μέτρον ἡδονῆς οὐ γινώσκει». Κατὰ τήν δεύτερη, μετὰ Χριστόν, χιλιετία ἡ φιληδονία, ἡ φιλαργυρία καὶ ἡ φιλαρχία ἔγιναν  οἱ θεμέλιοι λίθοι τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Πολιτισμοῦ. 

Ἡ μυστηριακὴ καὶ ἀσκητικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἑλληνοχριστιανικὴ παιδεία, ἡ ἀρετή, ὁ ἡρωισμὸς καὶ ἡ φιλοτιμία  εἶναι οἱ ἀσάλευτοι θέμεθλοι τῆς ἱστορικῆς πορείας τοῦ εὐσεβοῦς Γένους μας. Μέγα χάσμα μεταξὺ τῶν δύο αὐτῶν κόσμων. Τοῦτος ὁ πονηρὸς καιρὸς θυμίζει πολὺ τὴν τραγικὴ περίοδο πρὶν τὴν ἅλωση τῆς Πόλης. Πάντως, ἡ ἱστορία τοῦ Γένους μας, διδάσκει, ὅτι οἱ Ἕλληνες μόνον τὸν Δεσπότη Χριστό, τὴν Κυρὰ τὴν Παναγιὰ καὶ τοὺς Ἁγίους προσκυνοῦν. Κανέναν ἄλλον. Καὶ οἱ ἐλάχιστοι ποὺ βρέθηκαν νὰ προσκυνήσουν τοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς καὶ νὰ θαμπωθοῦν ἀπὸ τὶς ὑποσχέσεις τους, εἶναι καταγεγραμμένοι στὶς μαῦρες σελίδες τῆς ἱστορίας, ὡς παραδείγματα πρὸς ἀποφυγήν.

Ὁ  στρατηγὸς Μακρυγιάννης, ποὺ ἀγωνίσθηκε ὅσο λίγοι γι' αὐτὴν τὴν ἔνδοξη καὶ πονεμένη Πατρίδα, λέει, γιὰ νὰ τὰ ἀκοῦμε ὅλοι καὶ κυρίως οἱ σημερινοὶ μινίστροι τῶν ὑπουργείων: «Τὸ λοιπόν, ἂν θέλωμεν τὸ λίγον νὰ γένῃ μεγάλον, πρέπει νὰ λατρεύωμεν Θεόν,ν' ἀγαπᾶμε Πατρίδα· νὰ ᾿χωμεν ἀρετὴ· τὰ παιδιὰ μας νὰ τὰ μαθαίνωμεν γράμματα καὶ ἠθική». Βεβαίως, τὸ πιθανότερον θὰ ἦταν, ἂν ζοῦσε σήμερα ὁ Μακρυγιάννης καὶ τὰ ᾿λεγε αὐτά, νὰ κατηγορηθεῖ, ὡς ἐθνικιστής, θρησκόληπτος, ρατσιστής, σκοταδιστὴς καὶ ἀναχρονιστικός. Ἀναμφισβήτητα, βρισκόμαστε ἐνώπιον μεγάλων καὶ ἀνεξέλεγκτων ἐξελίξεων, τόσο σὲ ἐθνικὸ ὅσο καὶ σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο. Ὁ καθένας καλεῖται, πλέον, νὰ δώσει τὴν μαρτυρία του, ἐκεῖ ποὺ βρίσκεται καὶ ἀγωνίζεται. Νὰ πάψουμε νὰ ζοῦμε μὲ τὶς ψευδαισθήσεις τῶν ὑποσχέσεων καὶ νὰ σταματήσουμε νὰ τρεφόμαστε ἀπὸ τὰ ξυλοκέρατα τῶν ἰδικῶν μας παθῶν ἀλλὰ καὶ τῶν εἰσερχόμενων Εὐρωπαϊκῶν. Νὰ μιμηθοῦμε τὸν τρόπο τῶν ἁγίων, τῶν ἡρώων καὶ τῶν προγόνων μας.  Νὰ κάνουμε τὰ σπίτια μας κρυφὰ σχολειά, μὲ τὸ παράδειγμα καὶ τὶς γνώσεις μας, μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν μετάνοιά μας, νὰ διδάξουμε καὶ νὰ δείξουμε τὸν δρόμο στὰ παιδιὰ μας, τὰ μεγαλύτερα καὶ περισσότερα θύματα αὐτῆς τῆς σύγχρονης Βαβέλ. Ἀς ἀκούσουμε καὶ ἀς ἐνστερνιστοῦμε τούς θεόπνευστους λόγους τοῦ πολυφίλητου καὶ ἠγαπημένου ἁγίου Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου:«Τὶ νὰ τὸ κάνω τὸ δεξὶ ἤ τὸ ἀριστερὸ χέρι, ἂν δὲν κάνη τὸν σταυρό;….Ἡ Ἑλλάδα ἔχασε τὸν δρόμο της. Ἡ ἁμαρτία καὶ ἡ ἀσωτία βασιλεύουν στοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ μᾶς ἀγαπᾶ ὁ Θεὸς καὶ περιμένει τὴν μετάνοιὰ μας».