ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΥΡΙΝΗΣ: Χρειάζεται να βγάλουμε από την ζωή μας τα έργα του σκότους, των παθών και του εγωισμού μας.

«Ἀποθώμεθα οὖν τά ἔρ­γα τοῦ σκότους καί ἐνδυσώμεθα τά ὅπλα τοῦ φωτός».

Βρισκόμαστε, ἀδελφοί μου, στήν ἀρχή τῆς Ἁ­γίας καί Μεγάλης Τεσ­σα­ρακοστῆς. Βρισκόμα­στε στήν ἀρχή μιᾶς πε­ριόδου ἐντόνου πνευ­μα­­­­τι­κοῦ ἀγῶνος καί προ­­­­ετοιμασίας γιά τήν ἑορτή τῆς λαμπρο­φό­ρου Ἀναστάσεως τοῦ Κυ­­­ρίου μας, μιᾶς προ­ετοιμασίας πού συν­ί­σταται στή νέκρωση τοῦ ἑαυτοῦ μας καί τή σταύρωση τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου, προκειμένου νά μπορέσει νά συνα­να­στηθεῖ μέ τόν Χριστό ὁ νέος, ὁ κατά Χριστόν κτισθείς, ἄνθρωπος.

Καί στό πλαίσιο αὐτῆς τῆς προετοιμασίας ἐν­τάσ­σεται καί ἡ προτρο­πή πού μᾶς ἀπευθύνει ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπό­στολος Παῦλος μέσω τοῦ σημε­ρινοῦ ἀποστο­λι­κοῦ ἀναγνώσματος. «Ἀποθώμεθα οὖν τά ἔργα τοῦ σκότους καί ἐν­­δυσώμεθα τά ὅπλα τοῦ φωτός».

Σκοτάδι καί φῶς εἶναι δύο ἀλληλοσυγ­κρουό­με­­νες ἔννοιες πού συμ­βόλιζαν πάντοτε τό κα­κό καί τό καλό, τήν ἁ­μαρτία καί τήν ἁγιότη­τα.

Στήν Παλαιά Διαθήκη τό σκοτάδι ταυτίζεται μέ τό χάος καί μέ τήν ἄβυσσο, καί ὁ Θεός πα­ρουσιάζεται νά δημι­ουρ­­­γεῖ τό φῶς. Ἄρα τό φῶς εἶναι κάτι θετικό, κάτι πού δημιουργεῖται σέ ἀντίθεση μέ τό σκο­τάδι, πού εἶναι κάτι ἀρ­νητικό καί ἐκφράζει τήν ἔλλειψη καί τήν ἀπουσία τοῦ φω­τός.

Στήν Καινή Διαθήκη, ἀλλά καί στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅ,τι σχε­τίζεται μέ τόν Θεό σχετίζεται καί μέ τό φῶς, ἐνῶ ὅ,τι ἀντί­κει­ται στόν Θεό ταυτί­ζε­ται μέ τό σκότος.

Μέ τό σκότος ταυτί­ζε­ται ὁ ἐχθρός τοῦ φωτός καί τοῦ Θεοῦ, ὁ διά­βο­λος. Μέ τό σκότος ταυ­τίζονται καί τά ἔργα τῶν συ­νερ­γατῶν του. Ἀν­­τίθετα ἔργα φωτός εἶναι τά εὐάρεστα στόν Θεό ἔργα, τά ὁποῖα πε­ρι­μένει ἀπό τούς πι­στούς καί γνησίους μα­θητές του ὁ Θεός.

Μέ τό φῶς συνδέεται ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς εἰσόδου του στήν Ἐκ­κλησία καί ὁ ἄν­θρω­πος, ὅταν κατά τό μυ­στή­ριο τοῦ ἁγίου βα­πτί­σματος ἐνδύεται μέ «χι­τῶ­να φωτεινόν» καί φω­τίζεται ἀπό τή χά­ρη τοῦ Παναγίου Πνεύ­μα­τος. Ἀπό τό φῶς τῶν ἐν­τολῶν τοῦ Θεοῦ ὁδη­γεῖ­ται στή ζωή του, ἐφό­σον ὁ νόμος τοῦ Θε­οῦ εἶναι «φῶς ταῖς τρί­βοις» του.

Δέν ἀρκοῦν ὅμως μό­νο αὐτά τά στοιχεῖα γιά νά παραμείνει ὁ ἄν­θρωπος μέσα στό φῶς, μέ­σα δηλαδή στήν πα­ρουσία καί τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Χρειάζεται νά ἀποδει­κνύει καί ὁ ἴδιος ὅτι ἀνήκει στό φῶς, ὅτι φυλάσσει τό φῶς, πα­ρά­γοντας ἔργα φω­τός. «Οὕτω λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν ἔμπρο­σθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τά καλά ἔργα», ζητᾶ ὁ Χριστός ἀπό τούς μαθητές του. Ἀλλά καί τά καλά ἔργα δέν ἀρκοῦν ἀπό μόνα τους γιά νά φωτίζουν τήν ψυχή καί τούς ἀν­θρώπους γύρω μας, θά πρέπει ταυτό­χρονα νά ἀπο­φεύγουμε καί τά πο­­­νηρά ἔργα πού συ­σκο­­τίζουν τήν ψυχή μας καί συγ­κα­λύπτουν τό φῶς. Θά πρέπει νά κάνουμε καί ἐμεῖς στήν ψυχή μας καί στή ζωή μας αὐτό πού ἔκανε ὁ Θεός κατά τή δημιουρ­γία τοῦ κό­σμου, θά πρέ­πει νά διαχωρίζου­με «ἀνά μέσον τοῦ φωτός καί ἀνά μέσον τοῦ σκό­τους», γιά νά μήν ἐπη­ρεάζει τό σκότος καί τά σκοτει­νά ἔργα τό φῶς καί τά ἔργα του, γιά νά μήν παρεμπο­δίζει ὁ ἄρ­χων τοῦ σκό­τους, ὁ διά­βολος, τήν πα­­ρου­σία τοῦ Θεοῦ μέ­σα μας.

Γι’ αὐτό καί ὁ ἀπό­στο­λος Παῦλος μᾶς προ­­­­­τρέπει σήμερα, ἀ­δελ­­φοί μου, «ἀποθώ­μεθα τά ἔργα τοῦ σκό­τους». Νά βγάλουμε, δη­λαδή, ἀπό τή ζωή μας τά ἔργα τοῦ σκό­τους, γιατί αὐτά γίνο­νται ἐμπόδιο στά ἔργα τοῦ φωτός. Νά ἀπαρ­νη­θοῦμε τά ἔργα τοῦ σκό­τους, γιατί αὐτά ἀκυ­ρώ­­νουν τά ἔργα τοῦ φω­τός. Νά προσέξουμε τί εἴδους ἔργα ἐπιτε­λοῦ­με καί νά φροντί­ζου­με τά ἔργα μας αὐτά νά εἶναι ἀποκλει­στικά ἔργα φω­τός.

Γιατί δέν ὠφελεῖ, πα­ρα­δείγματος χάριν νά ἐκκλησιαζόμαστε καί στή συνέχεια νά παρα­κολουθοῦμε θεά­­ματα ἁμαρτωλά. Δέν ὠφελεῖ νά μετέ­χουμε στά μυ­στήρια τῆς Ἐκκλησίας μας καί ταυτόχρονα νά συμμετέχουμε σέ συ­ν­α­ναστροφές καί συζητή­σεις πού δέν οἰ­κο­δο­μοῦν τήν ψυχή μας. Δέν ὠφελεῖ νά προ­σευ­χόμαστε καί ὕστερα νά ἀδικοῦμε τόν ἀδελφό μας καί νά κάνουμε σκέψεις κα­κές καί πο­νη­ρές. Δέν ὠφελεῖ νά νη­­στεύ­ουμε καί μετά νά κατακρίνουμε καί νά κακολογοῦμε τόν συνάδελφό μας, τόν γείτονά μας, τόν συγ­γε­νῆ μας. Δέν ὠφελεῖ νά φροντίζουμε τήν ἐλε­η­μοσύνη ἀλλά ταυ­­τό­χρο­να νά τήν ἀκυ­ρώ­νουμε μέ τήν ὑπερη­φάνεια καί τόν ἐγωισμό πού δεί­χνου­με στούς συναν­θρώπους μας.

Ἄλλωστε ὅταν ὁ ἀπό­στολος ἀναφέρεται στά ἔργα τοῦ σκότους καί μᾶς καλεῖ νά τά ἀπαρ­νη­­θοῦμε, δέν ἐννοεῖ μό­­νο τά μεγάλα καί σο­βαρά ἐγκλή­ματα ἤ ἁ­μαρ­τήματα, ἐν­νοεῖ καί ὅλα αὐτά πού φαίνο­νται σέ μᾶς ἀσ­ή­μαντα καί καθημερινά, στε­ροῦ­­­νται ὅμως τῆς εὐλο­γίας τοῦ Θεοῦ καί στε­ροῦν καί ἀπό ἐμᾶς τή χάρη πού φέρ­νουν τά ἔργα τοῦ φωτός στή ζωή μας.

Γι’ αὐτό, ἀδελφοί μου, ἄς ἀκούσουμε τήν προ­τροπή τοῦ ἀποστόλου Παύ­λου καί ἄς φροντί­σουμε κατά τή διάρκεια τῆς Με­γάλης Τεσ­σα­ρα­κο­στῆς, στήν ὁποία εἰ­σερ­­χό­μαστε ἀπό αὔριο, νά ἐγκαταλείψουμε τά ἔργα τοῦ σκότους καί ἐνδεδυμένοι τά ὅπλα τοῦ φωτός νά περιπα­τή­σουμε «ὡς ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως», γιά νά ἀξιω­θοῦμε τῆς εὐ­λο­γί­ας καί τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ καί τώρα καί στή μέλλουσα ζωή.

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων