ΚΥΡΙΑΚΗ Γ´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ): Μην ντρέπεσαι για την πίστη σου.

«Ὅς γάρ ἐάν ἐπαισχυνθῇ με καί τούς ἐμούς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοι­χαλίδι καί ἁμαρτωλῷ, καί ὁ υἱός τοῦ ἀν­θρώ­που ἐπαισχυνθήσεται αὐτόν, ὅταν ἔλ­θῃ ἐν τῇ δό­ξῃ τοῦ πατρός αὐτοῦ».

Ἔχουμε ἤδη διανύσει, ἀδελφοί μου, τό ἥμισυ τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρα­κο­στῆς· καί καθώς σήμερα οἱ θειότατοι πατέ­ρες ὅρισαν νά ὑψώ­νεται στούς ἱερούς μας ναούς εἰς προσκύνηση τό σύμβολο τοῦ τι­μίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ γιά νά μᾶς ἐνι­σχύσει καί νά μᾶς ἐνδυναμώσει στόν πνευματικό μας ἀγώνα, ὅρισαν νά διαβά­ζε­ται ἀντί ἄλλου εὐαγγελικοῦ ἀναγνώ­σμα­τος ἡ περικοπή ἐκείνη ἀπό τό κατά Μάρ­κον εὐαγ­γέλιο στήν ὁποία ὁ ἴδιος ὁ Χρι­στός καθορίζει τίς προϋποθέσεις πού χα­ρακτηρίζουν τούς μαθη­τές του. Αὐτές τίς προϋποθέσεις θεωρεῖ ἡ Ἐκκλησία μας σκό­πιμο καί ὠφέ­λιμο νά τίς ὑπενθυμίσει καί σέ μᾶς πού ἀθλούμεθα στόν πνευ­ματι­κό στίβο τῆς Μεγάλης Τεσ­σα­ρακοστῆς, ἔτσι ὥστε νά γνωρίζουμε ποιό εἶναι τό ζη­τούμενο αὐτῆς τῆς ἀθλήσεως καί αὐτοῦ τοῦ ἀγῶνος, γιά νά μήν κοπιάζουμε χωρίς ἀποτέλεσμα, ἐφόσον ὁ ἴδιος ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος μᾶς προειδοποιεῖ ὅτι «ἐάν καί ἀθλῇ τις, οὐ στεφανοῦται, ἐάν μή νομί­μως ἀθλήσῃ». Δηλαδή, δέν ἀρκεῖ ἁπλῶς νά ἀγωνιζόμαστε γιά νά λάβουμε τόν στέ­φανο τῆς δόξης ἀπό τόν ἀγωνοθέτη καί ἀθλοθέτη Χριστό, ἀλλά χρειάζεται νά ἀγω­νιζόμαστε σύμφωνα μέ τούς κανόνες πού Ἐκεῖνος ἔχει θέσει, ὅπως ἀκριβῶς συμ­­βαί­νει καί μέ τούς ἐγκόσμιους ἀθλη­τές πού ἀγω­νί­ζονται στούς ἀθλητικούς στί­βους.

Ἕναν ἀπό αὐτούς τούς κανόνες πού πρέ­πει ὡς πνευματικοί ἀθλητές νά ἀκο­λου­­θοῦμε, εἶναι αὐτός τόν ὁποῖο ἀκού­σαμε στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνω­σμα. «Ὅς ἄν ἐπαισχυνθῇ με καί τούς ἐ­μούς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ … καί ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐ­τόν».

Γιά τόν Χριστό δέν ἀρκεῖ νά ἄρει ὁ πι­στός τόν σταυρό του, νά ἀρνηθεῖ τόν ἑαυ­τό του καί νά τόν ἀκολουθήσει. Δέν τοῦ ἀρκεῖ νά εἶναι ἀποφασι­σμέ­νος νά θυσιά­σει τήν ψυχή του πρός χάριν τοῦ ἴδιου καί τοῦ εὐαγγελίου του. Ζητᾶ καί κάτι ἀκόμη· ζητᾶ νά ἔχει τή δύναμη νά ὁμολογεῖ τή σχέση του καί τόν σύνδεσμό του μέ τόν Χρι­στό καί ἐνώπιον τῶν ἁμαρτωλῶν ἀν­θρώπων πού θά τόν εἰρωνεύονται καί θά τόν κο­ροϊδεύουν, πού θά τόν συκο­φαν­τοῦν καί θά τόν περιπαίζουν. Ζητᾶ νά ἔχει τό θάρρος νά ὁμολογήσει εἴτε μέ τόν λόγο του εἴτε μέ τά ἔργα του ὅτι ἀνήκει στόν Χριστό, συν­δέ­εται μέ αὐτόν, τόν ἀναγνω­ρί­ζει ὡς Κύριο καί Θεό του, καί θεωρεῖ τήν ὁμολογία αὐτή τοῦ ἀνθρώπου ὡς κριτήριο γνησιότητος τῆς πίστεώς του καί ὡς προϋπόθεση γιά νά τόν ἀναγνωρίσει καί Ἐκεῖνος ὡς μαθητή του κατά τήν ἡμέ­ρα τῆς κρίσεως.

Τίς περισσότερες φορές, ἀδελφοί μου, δίνουμε βάρος στήν ἐντολή τοῦ Χριστοῦ νά ἀπαρνηθοῦμε τόν ἑαυτό μας καί νά σηκώσουμε τόν σταυρό μας, καί νομίζου­με ὅτι ἐκπληρώνοντας αὐτή τήν ἐντολή μέ κάποιον τρόπο ἔχουμε ἐκπληρώσει τό χρέος μας. Ἀλλά αὐτή εἶναι ἡ πιό εὔκολη ἀπό τίς προϋποθέσεις τοῦ Ἰησοῦ, διότι εἶναι μία προϋπόθεση πού ἀφορᾶ ἀπο­κλει­στι­κά καί μόνο τόν ἑαυτό μας. Ἔτσι συχνά ἀπαρνού­με­θα τόν ἑαυτό μας μόνο ὅσο θέλουμε, μόνο ὅσο μᾶς βολεύει, μόνο ὅσο δέν μᾶς δυσκολεύει καί ἀποφασίζου­με νά σηκώσουμε ἕνα σταυρό πού τόν κα­τα­σκευάζουμε μό­νοι μας, στά δικά μας μέ­τρα. Ἄς θυμηθοῦμε, ἀδελφοί μου, μέ πόση εὐκολία οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ ὑποσχό­ταν ὅτι μποροῦν νά πιοῦν τό ποτήριο τοῦ μαρτυρίου πού θά ἔπινε ἐκεῖνος, μέ πόση εὐ­κολία ὁ ἀπόστολος Πέτρος διαβεβαίωνε τόν Χριστό ὅτι θά τόν ἀκολουθοῦσε παν­τοῦ καί δέν ἐπρόκειτο νά τόν ἐγκατα­λείψει ποτέ. Καί ὅμως στή συνέχεια, ὅταν ἡ ὑπηρέτρια τοῦ ἀρχιερέως τόν ρώτησε ἄν ἦταν μαζί μέ τόν Χριστό, ἐκεῖνος ἀρνή­θη­κε, καί ὄχι μόνο μία φορά ἀλλά τρεῖς.

Ἀναμφίβολα ὁ Χριστός δέν θέλει νά μᾶς φέρει σέ δύσκολη θέση θέτο­ντας αὐτή τήν προϋπόθεση, ἀλλά θέλει νά μᾶς δώσει τή δυνατότητα νά ἐλέγξουμε τή σταθερότητα τῆς πορείας μας, τό μέγεθος τῆς ἀγάπης μας καί τή γνησιότητα τῆς πίστεώς μας. Ἄλλωστε ὁ ἴδιος ἐκπλήρωσε πρῶτος αὐτή τήν προϋπόθεση, δίνοντάς μας τό παρά­δειγ­μα.

Θά μποροῦσε νά εἶχε οἰκονομήσει τή σωτηρία μας μέ ἄλλο τρόπο, ἀνώδυνο γι’ αὐτόν, ὅμως ἐκεῖνος ἐπέλεξε τόν δρό­μο τοῦ Σταυροῦ. Ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά μᾶς δείξει ὅτι ἄν θελήσουμε μποροῦμε νά γίνουμε καί ἐμεῖς μέτοχοι τῆς θεότητός του, ὅπως αὐτός ἔγινε μέτοχος τῆς ἀν­θρω­πότητός μας. Καί δέν ἐπέλεξε γιά νά μᾶς λυτρώσει ἀπό τήν κατάρα τοῦ νόμου ἕνα ἁπλό μαρτυρικό θάνατο, ἀλλά ἔγινε ὁ ἴδιος ὑπέρ ἡμῶν κατάρα. Ἀναδέχθηκε γιά χάρη μας μα­ζί μέ τήν ἀνθρώπινη φύση καί τό βάρος τῆς ἁμαρτωλότητός της, ἄν καί ὁ ἴδιος ἦταν ἀναμάρτητος, καί ὑπέμει­νε ὄχι μόνο τόν σταυρικό θάνατο, ἀλλά καί τούς ἐμπτυσμούς, τούς κολαφισμούς, τή φραγγέλωση καί τήν κακία τοῦ ὄχλου, σάν νά ἦταν αὐτός ὁ ἔνοχος, σάν νά ἦταν αὐ­τός ὁ ἄξιος τῆς καταδίκης καί ὄχι ὁ ἄν­θρωπος.

Καθώς, ἀδελφοί μου, βλέπουμε σήμερα τόν σταυρό τοῦ Χριστοῦ, ἄς συνειδητο­ποι­ή­­σουμε τό χρέος μας ἀπέναντί του. Ἄν ἐκεῖ­νος δέν ντράπηκε νά μᾶς ἐκπροσωπή­σει καί σήκωσε τόν Σταυρό μαζί μέ τήν ἁμαρτία τοῦ κόσμου, ἐμεῖς ἔχουμε καθῆ­κον, ἄν θέλουμε νά εἴμαστε γνήσιοι μα­θη­τές καί πιστοί ἀκόλουθοί του, νά ὁμολο­γοῦμε μέ τά ἔργα καί μέ τά λόγια μας τήν πίστη καί τήν ἀγάπη μας σέ ἐκεῖνον μέσα στό περιβάλλον πού ζοῦμε, χωρίς νά δι­στά­ζουμε οὔτε γιά τά σχόλια οὔτε γιά τίς εἰρωνεῖες τῶν ἀν­θρώπων, γιατί μόνο ἔτσι θά ἀξιωθοῦμε νά ἀκούσουμε τή φωνή του κατά τήν ἡμέρα τῆς δευτέρας του παρου­σίας νά μᾶς κατατάσσει μεταξύ τῶν ἐκλε­κτῶν του καί νά μᾶς ἀναγνωρίζει ὡς δι­κούς του μαθητές ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ Πα­τρός του. Ἀμήν.

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων