ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΠΟΚΡΕΩ (παραβολή της Κρίσεως)

 

«Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονο­μή­σατε τήν ἡτοιμα­σμένην ὑμῖν βα­σιλείαν ἀπό κατα­βο­­λῆς κόσμου».

Γιά τήν κληρονομία μιᾶς βασιλείας ὁ λόγος στό ση­μερινό εὐαγγελικό ἀνά­γνω­σμα. Ὄχι μιᾶς ἐπίγειας βασιλείας, ἀλλά μιᾶς οὐρά­νιας. Μιᾶς θείας βασιλείας τήν ὁποία καλούμεθα ὅλοι νά κληρονομήσουμε στό μέλ­λον. Τῆς βασιλείας τοῦ Χρι­στοῦ πού ὁμολογοῦμε στό Σύμβολο τῆς πίστεως ὅτι δέν ἔχει τέλος. Τῆς βα­σι­λείας στήν ὁποία θά εἰσ­έλ­θουμε μετά ἀπό μία κρί­ση. Μέλλουσα καί αὐτή, τήν ὁποία ὅμως προσδο­κοῦ­­­­με καί περιμένουμε μα­ζί μέ τήν δεύτερη παρουσία τοῦ Χρι­στοῦ στή γῆ, ὅπως ὁμολογοῦμε καί πάλι στό Σύμβολο τῆς πί­στεως· «καί πάλιν ἐρχόμενον κρῖ­ναι ζῶ­ντας καί νε­κρούς», «οὗ τῆς βασι­λείας οὐκ ἔσται τέλος». Μιᾶς βασιλείας τήν ὁποία ἤδη ἀπό αὐτή τή ζωή εὐ­λογοῦμε­, ἐφόσον ἀρχίζου­με κάθε θεία Λειτουργία μέ τή φράση «εὐλογημένη ἡ βα­σιλεία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».

Παρότι ὅμως καθη­με­ρινά ἐπαναλαμβάνουμε στίς κατ’ ἰδίαν προσευχές μας ἤ ἀκοῦμε στίς ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας μας αὐτή τήν ὁμολογία καί τήν ἔκ­φραση τῆς ἐλπίδος τῆς μελ­­λού­σης ζωῆς, παρ’ ὅλα αὐ­τά δέν συνει­δη­το­ποιοῦ­με πολλές φορές ὅτι ἡ δεύτερη ἔν­δοξη ἔλευση τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο εἶ­ναι μία πραγ­ματικότητα ἐνώπιον τῆς ὁποί­ας θά βρεθοῦμε κάποτε ὅλοι.

Αὐτή, λοιπόν, τήν πραγ­μα­τικότητα τῆς μελλούσης Κρίσεως ὅρισαν οἱ ἅγιοι καί θεο­­φόροι Πατέρες νά μᾶς ὑπενθυμίζει ἡ Ἐκ­κλησία μας μέ τό εὐαγγελικό ἀνά­γνω­σμα τήν Κυρια­κή τῆς Ἀπόκρεω, μία Κυ­ρια­κή πρίν ἀπό τήν ἀρχή τῆς Ἁγίας καί Με­γάλης Τεσσα­ρα­κο­στῆς, ἀφενός γιά νά μᾶς ἀφυ­πνίσει ἀπό τόν λή­θαργο τῆς καθημε­ρι­νό­τη­τος καί νά μᾶς παρακινήσει πρός τά ἔργα ἐκεῖνα τά ὁποῖα θά μᾶς κάνουν νά βρεθοῦμε κατά τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως στήν θέση τῶν εὐλογημένων τοῦ Θεοῦ, καί ἀφετέρου γιά νά παρη­γο­­ρήσει τίς ψυ­χές μας πού πολλές φορές συνθλίβο­ν­ται μέσα στά προ­βλήματα καί τίς δυ­σκολίες τοῦ πα­ρόντος κόσμου, τίς ὁποῖες καλού­μεθα νά ὑπομεί­νου­με ὡς συνέ­πειες τῆς πτώ­σεως μας καί τῆς ἐξώσεώς μας ἀπό τόν παράδεισο, τήν ὁποία θά μᾶς ὑπεν­θυ­μίσει ἡ Ἐκκλησία μας τήν ἑπό­μενη Κυρια­κή.

Δέν ἐπιθυμεῖ, ἀσφαλῶς, ἡ Ἐκκλησία μας νά μᾶς φο­βίσει μέ τό εὐαγγε­λικό ἀνά­­­γνω­σμα τῆς μελλούσης Κρίσεως, ὅπως ὁρι­σμένοι νομίζουν, ἀλλά ἐπιδιώκει νά μᾶς ὑποδείξει τόν δρόμο πού θά πρέπει νά βα­δί­σου­με στήν ἐπίγεια ζωή μας, ἔτσι ὥστε ἡ μέλλουσα Κρίση νά γίνει καί γιά μᾶς ἡ δίοδος πρός τήν αἰώνια καί μακαρία ζωή τῆς βα­σιλείας τοῦ Θεοῦ. Καί ὁ δρόμος αὐτός πού μᾶς ὑποδεικνύει ὁ Χριστός σή­μερα δέν εἶναι δύσκολος καί πολύπλοκος, εἶναι ἁπλός καί ἐφαρμόσιμος ἀπό ὅλους μας, ὅπως εἶναι πάντοτε οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ.

Ἕνα πράγμα μᾶς ζητᾶ μόνο καί αὐ­τό θέτει ὡς κριτήριο τῆς σωτηρίας μας. Εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ ἀγάπη πρός τόν πλησίον, ἡ ἀγάπη πρός τόν ἄνθρω­πο, ἡ ἀγά­πη πού ἐκπηγάζει ἀπό μιά ἄλλη ἀγάπη, τήν ἀγά­πη πρός τόν Θεό.

Αὐτή ἡ ἐντολή τῆς ἀγά­πης, ἀπό τήν ὁποία, κατά τή διαβεβαίωση τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ, «ὅλος ὁ νόμος καί οἱ προφῆται κρέμαν­ται», καί ἡ ἐφαρ­μογή της θά εἶναι πού θά διαχωρίσει τούς ἀνθρώπους κατά τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως. Καί ὅσους θά τήν ἔ­χουν ἐφαρ­μόσει θά τούς θέσει ἐκ δε­ξιῶν τοῦ Πατρός, ἐνῶ ὅ­σους δέν τήν ἔχουν ἐφαρ­­μό­σει θά τούς στερήσει τή δυνατό­τητα νά ζήσουν αἰ­ω­νίως τήν εὐφροσύνη τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Ἄς μή ξενίζει, ἀδελφοί μου, τό γεγονός ὅτι μία καί μόνη ἐντολή, ἡ ἐντο­λή τῆς ἀγά­πης, θά εἶναι τό κρι­τήριο τῆς σωτη­ρίας ἤ τῆς καταδίκης μας· δέν θά ἦταν δια­φο­ρετικά δυνατό, ἐφό­σον ὁ Θεός εἶναι ἡ ἀπόλυτη ἀγάπη, καί χωρίς τήν ἀγά­πη κα­νείς δέν μπορεῖ νά βρεθεῖ δίπλα του. Τό δια­πι­στώνουμε καί ἀπό τό εὐαγ­γελικό ἀνά­γνωσμα τῆς πε­ρα­σμένης Κυρια­κῆς, τῆς Κυ­ριακῆς τοῦ Ἀσώτου. Ποιός ἦταν ὁ λό­γος γιά τόν ὁποῖο στερή­θηκε ὁ πρεσβύ­τε­ρος υἱός, ὁ συνετός καί συνεπής, ὁ ἐρ­γατικός καί ὑπά­κουος, καί τή χαρά καί τήν ἑορτή πού ἑτοίμασε ὁ φιλεύσπλαγ­χνος πατέρας του; Ἦταν ἡ ἔλλειψη ἀγά­πης, εἰλικρινοῦς καί ἀνι­διο­τελοῦς, πρός τόν ἄσωτο ἀδελφό του. Καί ἔτσι ἐκεῖ­νος, πού κατασπατάλησε τήν πατρική περιου­σία, ἀπό­λαυσε τήν πατρική ἀγκα­λιά, ἐνῶ ὁ πιστός υἱός ἔμεινε ἐξαιτίας τῆς ἐλλεί­ψεως ἀγάπης μακρυά της. Γιατί τίποτε δέν ἔχει πε­ρισ­σότερη ἀξία στά μάτια τοῦ Θεοῦ καί τίποτε δέν περιμένει ἀπό ἐμᾶς περισ­σό­τερο παρά νά ζοῦμε μέ τήν ἀγάπη καί νά ἀσκοῦμε τά ἔργα τῆς ἀγάπης. Ζητᾶ ἀπό μᾶς νά δείχνουμε ἔμ­πρα­κτα τήν ἀγάπη μας πρός ὅλους τούς ἀδελφούς ἀνεξαιρέ­τως, γιατί μόνο ἔτσι μιμούμεθα τόν ἴδιο τόν Θεό, πού βρέχει ἐπί δι­καίους καί ἀδί­κους καί συγ­χωρεῖ τούς πάντες. Ζη­τᾶ ἀπό μᾶς νά δείχνουμε ἔμ­πρακτα τήν ἀγάπη μας πρός ὅλους, γιατί στά πρό­σωπα τῶν ἀδελ­φῶν μας ἀπεικονίζεται τό ἴδιο τό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ, ἐφόσον μᾶς ἔχει πλά­σει κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσίν του. Ζη­τᾶ ἀπό ἐμᾶς ὁ Θεός νά δεί­χνουμε ἀγά­πη, γιατί μόνο ἔτσι θά μπορέσουμε νά ἀπο­λαύσουμε τήν ἀτελεύ­τη­τη ἡδονή τῶν ἀγαθῶν τῆς βασιλείας του, τά ὁποῖα δημι­ούρ­γησε γιά μᾶς, γιατί μόνο ἔτσι θά μπο­ρέσουμε νά ἀκούσουμε καί ἐμεῖς κατά τήν ἡμέρα τῆς Κρί­σεως τή φωνή τοῦ Χρι­στοῦ «δεῦτε πάντες οἱ εὐ­λο­γημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τήν ἡτοι­μα­σμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου».

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων