ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Το χρέος μας...

 

«Ὀφείλομεν ἡμεῖς οἱ δυνατοί τά ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βα­στά­­ζειν» (Ρωμ. 15.1).

Μία προτροπή καί συγχρόνως ἕναn κανόνα ζωῆς μᾶς δίδει σήμερα μέ τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ὁ πρω­τοκορυφαῖος ἀπόστολος Παῦ­λος. Προτρέπει τούς δυνατούς νά βαστάζουν τίς ἀδυναμίες τῶν ἀδυ­νάτων. Προτρέπει μέ ἄλλα λόγια ὅσους ἔχουν δύναμη νά τήν μοι­ράζονται μέ τούς ἀδελφούς τους πού δέν διαθέτουν, δίδοντας μέ τήν προτροπή αὐτή καί ἕναν κα­νό­να χρήσιμο καί ἀναγκαῖο γιά τή ζωή μας, γιά τή ζωή ὅλων τῶν ἀν­θρώπων.

Οἱ ἄνθρωποι ἀνέκαθεν ἀγωνίζο­νται γιά μία δίκαιη κοινωνία. Ἀ­γω­νίζονται γιά τήν ἰσότητα με­τα­ξύ τῶν ἀνθρώπων καί τή δικαι­ο­σύνη. Ἀγωνίζονται γιά τήν ἐπι­κρά­τηση τῆς εἰρήνης καί τήν κα­τάπαυση τῶν πολέμων, τούς ὁποί­ους προκαλεῖ ἡ ἀνέχεια τῶν ἀδυ­νάτων καί ἡ πλεονεξία τῶν δυνα­τῶν. Ἀποροῦν ὅμως γιατί ἡ ἰσό­τητα, ἡ δικαιοσύνη καί ἡ εἰρήνη δέν ἐπικρατοῦν στόν κόσμο παρά τούς πολλούς ἀγῶνες, παρά τίς πολλές θυσίες καί τά αἵματα πού ἔχουν χυθεῖ γι᾽ αὐτές.

Ἄν ὅμως δέν ἔχουν ἐπικρατήσει αὐτές οἱ ὑψηλές ἀξίες πού προα­νέ­φερα, ἡ ἰσότητα, ἡ δικαιοσύνη καί ἡ εἰρήνη μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, δέν φταίει τίποτε ἄλλο παρά ἡ δι­κή μας ἀδιαφορία γιά τήν προτρο­πή τοῦ πρωτοκορυφαίου ἀποστό­λου Παύλου, ὁ ὁποῖος ἐκφρά­ζο­ντας τόν λόγο τοῦ Εὐαγγελίου περί τῆς ἀγάπης πρός τόν πλησίον, ὡς τῆς μιᾶς ἐντολῆς ἀπό τήν ὁ­ποία «ὅλος ὁ νόμος καί οἱ προ­φῆ­ται κρέμανται», μᾶς συνέστησε τόν χρυσό κανόνα τῆς ἀνθρωπί­νης ζωῆς, τόν ὁποῖο ἀκούσαμε στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. «Ὀφείλομεν ἡμεῖς οἱ δυνατοί τά ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστά­ζειν».

Αὐτή ἡ χρυσή ὁδός τῆς ἀλλη­λεγ­γύης πρός τόν συνάνθρωπο εἶναι αὐτή πού δίδει λύση σέ ὅλα τά προβλήματα τῶν ἀνθρώπων, πού ἀνακουφίζει, πού παρηγορεῖ, πού στηρίζει, πού κατευνάζει. Καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος δέν τή συ­στή­νει ὡς προαιρετική, ἀλλά μᾶς προτρέπει νά τήν ἀκολουθή­σουμε ὡς χρέος καί ἀναγκαιότητα τῆς ζωῆς μας. «Ὀφείλομεν», λέ­γει. Ἔχουμε ὑποχρέωση, ἔχουμε χρέος. Καί ὅπως, ὅταν ἔχουμε ἕνα χρέος, σπεύδουμε νά τό ἐξοφλή­σου­με, ἔτσι ὀφείλουμε νά ἐξο­φλοῦ­με καί αὐτό τό χρέος τῆς ἀλ­ληλεγγύης πρός τούς ἀδελφούς μας.

Κάποιοι, βέβαια, ἴσως βιαστοῦν νά ποῦν ὅτι αὐτό δέν ἰσχύει γιά ὅλους μας, ἰσχύει γιά τούς δυνα­τούς, ὅπως λέγει ὁ ἀπόστολος. Ἰσχύει γι᾽ αὐτούς πού ἔχουν δύ­να­μη καί ἰσχύ, πού ἔχουν πλοῦτο καί ἀξιώματα καί χρήματα, γιατί αὐ­τοί μποροῦν νά βοηθήσουν καί νά συμπαρασταθοῦν στούς ἀσθενεῖς καί ἀδυνάτους.

Ὅμως αὐτό δέν ἀνταποκρίνεται στήν πραγματικότητα, γιατί ὁ ἀπόστολος Παῦλος δέν ἀπευθύνε­ται σέ κάποιους μόνο, δέν ἀναφέ­ρε­ται σέ μία συγκεκριμένη κατη­γο­ρία δυνατῶν. Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ δέν κάνει διακρίσεις με­τα­ξύ τῶν ἀνθρώπων. Δέν προβλέ­πει ἄλλα γιά τούς πλούσιους καί τούς δυνατούς καί ἄλλα γιά τούς ὑπολοίπους. Ἄλλωστε ὅλοι εἴμα­στε δυνατοί σέ κάτι, ἄλλος στό σῶ­μα, ἄλλος στό πνεῦμα, ἄλλος στή θέληση, ἄλλος στήν ἀγάπη, ἄλ­λος στήν ταπείνωση, ἄλλος στήν πίστη, στήν ἄσκηση, στήν προσευχή καί ἄλλος στήν ὑπομο­νή ἤ σέ κάτι ἄλλο. Ὅλα αὐτά εἶναι δυνάμεις πού ὀφείλουμε νά τίς θέσουμε στή διάθεση τῶν ἀδελ­φῶν μας πού δέν τίς ἔχουν, στή διάθεση ἐκείνων πού μπορεῖ νά μήν ἔχουν αὐτές ἀλλά νά ἔχουν ἄλλες δυνάμεις, πού θά εἶναι κά­ποια στιγμή ἴσως χρήσιμες καί σέ μᾶς.

Ὅλοι εἴμαστε δυνατοί, καί γι᾽ αὐ­τό ὅλοι ὀφείλουμε νά βοηθήσουμε τούς ἀδυνάμους, στό ση­μεῖο πού ὑπερτεροῦμε ἐμεῖς, ἀδελ­φούς μας. Αὐτό ἐννοεῖ ὁ μέγας ἀπό­στολος Παῦλος καί μᾶς προ­τρέ­­πει: «ὀφείλομεν ἡμεῖς οἱ δυνα­τοί τά ἀσθενήματα τῶν ἀδυν­ά­των βαστάζειν», ἤ ὅπως τό λέει στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή του «ἀλ­λήλων τά βάρη βαστάζετε καί οὕ­τως ἀναπληρώσατε τόν νόμον τοῦ Χριστοῦ».

Ἄς ἀκούσουμε, λοιπόν, καί ἐμεῖς σήμερα τήν προτροπή τοῦ μεγίστου ἀποστόλου, καί ἄς συνει­δητοποιήσουμε τήν ἀνάγκη νά ἐκπληρώνουμε τό χρέος μας ἔναντι τῶν ἀδελφῶν μας, μοιραζόμενοι τή δύναμή μας μαζί τους καί βαστά­ζοντας τά ἀσθε­νήματά τους, ἔτσι ὥστε καί ἐμεῖς νά βροῦμε ἔλεος καί χάρη ἀπό τόν Θεό, ἀλλά καί νά ἐπι­κρα­τήσουν στόν κόσμο ἡ πολυ­πό­θη­τη ἰσότητα, ἡ δικαιοσύνη καί ἡ εἰρή­νη.

 

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων