ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

«Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δέ οὐ­κέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός» (Γαλ. 2.18-20).

Κυριακή μετά τήν ἑορτή τῆς ὑψώ­σεως τοῦ τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυ­ροῦ, καί ἐνῶ τό εὐαγγελικό ἀνά­γνωσμα μᾶς ὑπενθύμισε τήν προ­τροπή τοῦ Ἰησοῦ πρός ὅποιον θέλει νά εἶναι πιστός μαθητής του νά σηκώσει τόν σταυρό του καί νά τόν ἀκολουθήσει, στό ἀποστολικό ἀνά­γνωσμα ὁ πρωτοκορυφαῖος τῶν ἀποστόλων προχωρεῖ ἕνα βῆμα πιό πέρα.

Ὁμολογεῖ ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅτι δέν ἀρκεῖται ἁπλῶς στό νά ἄρει τόν σταυρό του καί νά ἀκολουθήσει τόν Χριστό, ἀλλά ὅτι ἡ ζωή του εἶ­ναι μία συνάντηση μέ τόν Χριστό ἐπί τοῦ σταυροῦ καί μία ταύτιση τῆς ζωῆς του μέ τή ζωή τοῦ Χρ­ι­στοῦ. «Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χρι­στός».

Συγκλονισμένος ὁ μέγας ἀπόστο­λος ἀπό τή θυσιαστική ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ πού τόν ἀνεβάζει στόν Σταυ­ρό πρός χάριν τῶν ἀνθρώπων, ἐπιλέγει νά ἀνταποδώσει αὐτή τήν ἀγάπη μέ τή συσταύρωσή του. Κά­νει τό πάθος τοῦ Χριστοῦ δικό του πάθος, κάνει τόν πόνο του γιά τή σω­τηρία τῶν ἀνθρώπων δικό του πόνο. Κάνει τή διδασκαλία τοῦ Χρι­στοῦ δική του διδασκαλία καί τή ζω­ή του δική του ζωή. Δέχεται τίς ὕβρεις, τίς προσβολές, τίς φυλα­κί­σεις, τά βασανιστήρια καί αὐτό τό μαρτύριο χάριν τῆς πίστεώς του στόν Χριστό καί τῆς ὁμολογίας τοῦ ὀνόματος καί τῆς θεότητός του μέ ὑπομονή καί καρτερία.

Ἀπό τήν ἡμέρα πού ὁ ἀπόστολος με­ταστρέφεται στόν Χριστό μέ θαυ­μα­στό τρόπο ἡ θέλησή του καί ἡ ζωή του ταυτίζονται μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὅ,τι δέν ταυτίζεται μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅπως αὐτό προσ­διορίζεται στό εὐαγγέλιό του καί τοῦ γνωστοποιεῖται μέσω τῆς συν­ει­δήσεώς του, ἀνήκει γιά τόν πρω­τοκορυφαῖο ἀπόστολο στό παρελ­θόν, ἀνήκει στόν παλαιό ἄνθρωπο πού νέκρωσε ὁ ἴδιος θεληματικά «σύν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ καί ταῖς ἐπιθυμίαις».

Γι᾽ αὐτό καί τόν παρακολουθοῦμε, ἀδελφοί μου, στίς ἀποστολικές του περιοδεῖες τόσο θαρραλέο, τόσο πρό­θυμο, τόσο ἀποφασι­στικό νά ἀνα­λάβει πρωτοβουλίες, νά ὑποστεῖ κόπους καί ταλαιπωρίες, νά ἀντιμετωπίσει κινδύνους καί δυ­σ­κολίες, ναυάγια καί φυλακίσεις καί στό τέλος τό μαρτύριο.

Γιά τόν ἀπόστολο Παῦλο πού εἶχε ἀποφασίσει ὅτι ἡ ζωή του ἦταν ὁ Χρι­στός, πού εἶχε ἀποφασίσει ὅτι ἡ εὐτυχία του ἦταν ὁ Χριστός, πού εἶ­χε ἀποφασίσει ὅτι ἡ ἐπιτυχία του ἦταν ὁ Χριστός, δέν ὑπῆρχαν δυσ­κο­λίες, δέν ὑπῆρχε φόβος, δέν ὑπῆρ­χε ἀγωνία. Ὅ,τι θά συνέβαλε στή δόξα τοῦ Χριστοῦ, ὅ,τι θά ἤθελε ὁ Χριστός αὐτό ἔκανε ὁ ἀπόστολος Παῦλος.

Δέν ζοῦσε μόνος του ἀλλά ζοῦσε μέσα του ὁ Χριστός καί γιά χάρη του ἦταν ἕτοιμος γιά τά πάντα.

Ἀδελφοί μου, ἐάν ἐμεῖς δέν ἔχου­με σήμερα τή δυνατότητα νά συ­σταυρωθοῦμε μέ τόν Χριστό στό μέ­τρο τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ἔχουμε ὅμως τή δυνατότητα νά ζή­σουμε ἐν αὐτῷ καί νά ζήσει καί Ἐ­κεῖνος ἐν ἡμῖν, ἐάν ἐπιλέξουμε νά βαδίσουμε τόν δρόμο τῶν ἐντολῶν καί τοῦ εὐαγγελίου, ἐάν ἐπιλέξουμε νά βαδίσουμε τήν ὁδό τῆς ἀγάπης, τήν ὁποία Ἐκεῖνος προδιέγραψε γιά μᾶς καί ἐάν ἀποφασίσουμε νά ἀπαλ­λαγοῦμε ἀπό κάθε τι πού μᾶς ἀπο­μακρύνει ἀπό κοντά του, νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό κάθε τι πού μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό τήν ἀγάπη του.

Καί αὐτό δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τίς ἀδυναμίες καί τά ἐλαττώματά μας, ἀπό τούς ἐγωισμούς καί τά πάθη μας, ἀπό τίς φιλοδοξίες καί τίς κα­κό­τητές μας, ἀπό τήν ἀδιαφορία γιά τήν ψυχή μας καί τή χλιαρότητα τῆς πίστεώς μας.

Ἄν προσπαθήσουμε νά τά νική­σουμε ὅλα αὐτά, τότε δέν θά ἐπιτύ­χουμε μόνο νά ζοῦμε ἐν τῷ Χριστῷ, ἀλλά θά μποροῦμε νά ἐπαναλαμ­βάνουμε καί τά λόγια τοῦ ἀποστό­λου Παύλου «Χριστῷ συνεσταύρω­μαι· ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός».

Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων