ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ´ ΛΟΥΚΑ (ΔΕΚΑ ΛΕΠΡΩΝ)

 

«Ἀναστάς πορεύου· ἡ πί­στις σου σέ­σω­κέν σε» (Λουκ. 17.19).

Τό θαῦμα θεραπείας δέκα δυστυχισμένων ἀνθρώ­πων, τῆς θεραπείας τῶν δέκα λεπρῶν μᾶς παρουσίασε ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή. Δέκα ἀνθρώπων, τούς ὁποίους ἡ σκληρό­τητα τῶν συνανθρώ­πων τους τούς εἶχε ἐγ­κα­ταλείψει στήν ἀσθέ­νεια καί τή δυστυχία τους. Αὐτούς ἐπισκέπτεται ὁ Χρι­στός. Καί ὄχι μόνο τούς ἐπι­σκέπτεται ἀλ­λά καί τούς θεραπεύει διακρι­τικά καί ἀθόρυβα. Τούς στέλνει νά ἐπι­δείξουν τά σώματά τους στούς ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι ἦταν ἁρμόδιοι νά πι­στο­­ποιή­σουν τή θερα­πεία τους, καί καθώς πη­γαίνουν πρός τήν πό­λη θε­ρα­πεύ­­ονται. Καί ἐνῶ αὐτοί γνωρί­ζουν καλά σέ ποιόν ὀφείλουν τήν ἴασή τους, κα­νένας ἀπό αὐ­τούς δέν τόν ἀναζητεῖ γιά νά τόν εὐχα­ριστήσει παρά μόνο ἕνας καί αὐ­τός Σαμα­ρείτης, ἄν καί ἦταν γνωστή ἡ ἐχθρική σχέ­ση πού εἶχαν οἱ Ἰου­δαῖοι μέ τούς Σα­μαρεῖ­τες.

Εἶναι αὐτός ὁ πρώην λεπρός πού, ἀντί νά τρέ­ξει στό σπίτι του καί νά συναντήσει τούς οἰκείους του, ἐπι­στρέ­­φει γιά νά συνα­ν­τή­σει καί νά εὐχα­ρι­στή­σει τόν Χριστό. Ἐπιστρέ­φει καί ἀκούει τά πα­ρή­γορα λόγια τοῦ Κυρίου: «Ἀναστάς πορεύου· ἡ πίστις σου σέσωκέν σε».

Κυριακή τῶν δέκα λε­πρῶν σήμερα, ἀ­δελ­­φοί μου, καί ἐμεῖς ἄς σταθοῦμε γιά λίγο στή σχέση τοῦ θαύματος τῆς θεραπείας τους μέ τίς ἑορτές τῶν Χριστου­γέν­νων καί τῶν Θεοφανείων πού ἑορτάσαμε πρίν ἀπό μερικές ἑβδομάδες.

Μιά βιαστική σύγκρι­ση μᾶς ὁδηγεῖ στό συμ­πέ­ρασμα ὅτι δέν ὑπάρχει καμία σχέση ἀνά­­μεσα στό θαῦμα τῆς θερα­πεί­ας τῶν δέκα λεπρῶν καί στό θαῦμα τῆς γεν­νή­σεως τοῦ Χριστοῦ. Καί ὅμως, ἀδελφοί μου, ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Χρι­­στοῦ καί ἡ ἔλευσή του στή γῆ μοιάζει πο­λύ μέ τήν ἐπίσκεψη τοῦ Χριστοῦ στή μικρή κω­μόπολη ὅπου βρι­σκό­ταν οἱ δέκα λεπροί. Για­τί «εἰς κώ­μην τινα» μέσα στό ἀχανές σύμ­παν, στή γῆ, ἔμενε καί ὁ ἄνθρωπος ἀπο­κομμέ­νος ἀπό τόν Θεό ἀλλά καί ἀπό τούς συναν­θρώ­πους του ἀπό τήν ἡμέρα κατά τήν ὁποία οἱ πρωτόπλαστοι παρήκουσαν τήν ἐντο­λή τοῦ Θεοῦ καί ἁμάρ­τησαν· ἀπέκτησαν, ὅπως γρά­φουν κάποιοι πατέρες, τή λέ­πρα τῆς ψυχῆς, πού εἶναι ἡ ἁμαρτία, ἡ ὁποία ἀπο­μα­κρύνει τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν Θεό, ὅπως ἡ σωματική τόν ἀπομα­κρύ­νει ἀπό τούς ἀν­θρώ­πους.

Καί αὐ­τούς τούς λε­προύς ἀπό τήν ἁμαρ­τία ἀνθρώπους ἐπι­σκέφθη­κε μέ τή γέννη­σή του ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ. Καί ὄχι μόνο μᾶς ἐπισκέφθηκε, ἀλλά μᾶς θεράπευσε καί μᾶς ἀπέδωσε πάλι ὑγιεῖς στήν κοινωνία μέ τόν Θεό καί μᾶς ἔδω­σε τή δυνατότητα νά ἀπολαμβά­νουμε τίς χα­ρές καί τίς ἀνέσεις τῆς ζωῆς κοντά στόν Θεό.

Ὁ Χριστός ἦρ­θε ὡς ἄνθρωπος στή γῆ γιά νά μᾶς σώσει. Καί τί ζήτησε ἀπό ἐμᾶς; Τί­πο­τε ἄλλο ἐκτός ἀπό πί­στη σέ Ἐκεῖνον. Γιατί ἡ πίστη στόν Χριστό εἶναι αὐτή πού μᾶς σώζει. «Ἡ πίστις σου σέσω­κέν σε», εἶπε στόν εὐγνώμονα πρώην λεπρό.

Αὐτή ἡ πίστη, ἀδελφοί μου, εἶναι ἡ μο­να­δική μας σωτηρία. Γι’ αὐτό καί πρέπει, ἀφοῦ προ­η­γουμένως κατανοή­σου­με τή σοβαρότητα τῆς πνευματικῆς λέπρας, τῆς ἁμαρτίας, πού ταλαιπωρεῖ τήν ψυ­χή μας καί ἐμποδίζει τήν κοινωνία μας μέ τόν Θεό, νά προσεγ­γί­σου­με μέ πίστη τόν Χρι­στό, καί νά τοῦ ζη­τήσουμε μέ ἐμπιστοσύ­νη καί μέ βαθειά πίστη νά κάνει καί γιά μᾶς ἕνα θαῦμα σάν αὐτό πού ἔκα­νε μέ τούς δέκα λεπρούς. Νά μᾶς χαρί­σει τήν ἄφεση ἁμαρ­τι­ῶν καί τήν ἀπαλλαγή μας ἀπό τήν πνευματική λέ­πρα, ἔτσι ὥστε νά μπο­ροῦμε καί ἐμεῖς νά ἀπο­λαύσουμε τά ἀγαθά τῆς κοινωνίας μέ τόν Θεό ὄχι μόνο σ’ αὐτή τή ζωή ἀλλά καί στήν αἰώνια.

Αὐτή ἄς εἶναι, ἀδελ­φοί μου, ἡ προσπά­θειά μας πάντοτε. Ἄς τόν πλησιάσουμε τόν Χριστό μέ πίστη, ἀξιοποιώντας τήν εὐκαιρία πού ἡ ἀγάπη του μᾶς χαρίζει, γιά νά κερδίσουμε καί ἐμεῖς τή σωτηρία.

 

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων