ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ TOY ΣΩΤΗΡΟΣ

 

«Πρό αἰώνων κεκαλυμ­μέ­νον μυ­στή­ριον ἐπ᾽ ἐσχάτων ἐφανέρωσεν ἡ φρικτή σου μεταμόρφωσις».

Αὐτό τό «κεκαλυμμένο μυ­στή­ριο» τῆς θεότητος τοῦ Ἰη­σοῦ ἀπο­καλύπτει ἡ σημερινή ἑορτή ὄχι μό­νο στούς τρεῖς μαθητές τοῦ Κυρίου, τόν Πέτρο, τόν Ἰάκωβο καί τόν Ἰωάννη, πού τόν συνόδευσαν στό ὄρος Θαβώρ ἀλλά καί σέ ὅλους ἐ­μᾶς πού τιμοῦμε καί πανη­γυ­ρί­ζου­με τή μεγάλη αὐ­τή δε­σπο­τική ἑορ­τή τῆς θείας Μεταμορφώσεως.

Σήμερα ἀποκαλύπτεται τό μυ­στή­ριο τῆς θεότητος τοῦ Θεανθρώπου, ὁ ὁποῖος συγκαταβαίνοντας στήν ἀδυναμία μας κάλυψε τή δόξα καί τή λάμψη τῆς θεότητός του μέ τό ἔνδυμα τῆς ἀνθρώπινης σάρκας, γιά νά μπορέσουμε νά τόν δοῦμε καί νά τόν πλησιάσουμε.

Δέν θέλησε ὅμως νά μᾶς στερήσει τή δυνατότητα νά δοῦμε καί ποιός ὄντως εἶναι αὐτός πού μᾶς καλεῖ νά τόν πιστεύσουμε καί νά τόν ἀκολουθήσουμε. Δέν θέλησε νά μᾶς στερήσει τή δυνατότητα νά λάβουμε μία πρόγευση αὐτῶν πού ὑπό­σχεται ὅτι μᾶς περιμένουν στήν οὐράνια βασιλεία του.

Ταυτόχρονα ὅμως μέ τό μυστήριο τῆς θεότητος τοῦ Θεανθρώπου ἀπο­­καλύπτεται στό ὄρος Θαβώρ καί τό μυ­στή­ριο τῆς θεώσεως τοῦ ἀν­θρώ­που, τῆς δυνατότητος δηλα­δή πού μᾶς προσφέρει ὁ Θεός νά γίνουμε θεοί κατά χάριν.

Αἰῶνες πρίν εἶχε ζητήσει ὁ Μωυ­σῆς ἀπό τόν Θεό νά δεῖ τό πρόσωπό του, καί Ἐκεῖνος τό εἶχε ἀρ­νη­θεῖ, λέγοντας πώς δέν εἶναι δυνατό νά δεῖ ἄν­θρωπος τό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ καί νά ζήσει. Καί τώρα ὁ Ἰησοῦς παίρνει μαζί του τούς προκρίτους τῶν μαθητῶν, γιά νά τούς δείξει αὐτό πού κανέ­νας ἄνθρωπος δέν εἶχε δεῖ μέχρι τότε, γιά νά τούς δείξει τό φῶς καί τήν αἴγλη τοῦ θείου προσώπου του.

Ὁ Χριστός ἀποκαλύπτει τή θεία του φύση μέσα ἀπό τή λάμψη τῆς θείας ἐνεργείας, τοῦ φωτός δηλα­δή πού κα­ταυ­­γάζει τόν ἴδιο καί τούς μα­θη­τές του, γιατί δέν μπορεῖ νά τούς δείξει τή θεία οὐσία του. Ὄχι βέ­βαια γιατί ὁ ἴδιος δέν μπο­ρεῖ, ἀλλά γιατί οἱ μαθητές του δέν εἶναι σέ θέση νά τήν ἀντιλη­φθοῦν καί νά τήν κατανοήσουν. Kαί δέν μπο­ροῦν, γιατί ὅπως γράφει ὁ ἅγιος Ἰωάν­νης ὁ Δα­μα­σκηνός, οἱ ἄνθρωποι μποροῦμε νά δοῦμε καί νά κατανοήσουμε μόνο ἐκεῖ­να γιά τά ὁποῖα ἔχουμε παραστάσεις ἀπό τόν φυσικό κόσμο, μποροῦμε νά τά συ­γκρί­νουμε μέ κάτι γνωστό καί ἔτσι νά συνειδητο­ποιή­σου­με τήν ὕπαρξή τους. Ὅμως ὁ Θεός δέν ἔχει κάτι ὅμοιό του στόν ὑλικό μας κόσμο, καί ἔτσι δέν εἶναι δυνατό νά γίνει ἀντιληπτός καί κατα­νοητός ἀπό τούς ἀνθρώ­πους μέ τά αἰσθη­τήρια ἤ τά φυσικά μέσα πού διαθέτουμε, γι’ αὐτό καί τόν ὀνο­μάζουμε ἀπερίγραπτο καί ἀπρό­σιτο καί ἀκατάληπτο. Τό μόνο πού μποροῦμε ἐν μέρει νά κατα­νοή­σουμε ἀπό τόν Θεό, καί αὐτό γιατί μποροῦμε νά τό παρομοιά­σουμε μέ τό φυσικό φῶς, ἄν καί ὡς πρός τήν φύση καί τήν οὐσία του δέν ἔχει καμία σχέση μέ αὐτό, εἶναι οἱ ἐνέρ­γειες τοῦ Θεοῦ, ἄκτιστες καί ἀδημι­ούρ­γητες καί αὐτές, ὅπως καί Θεός, πού ἀπορρέουν ἀπό τή θεία του φύση, ὅπως τό φυσικό φῶς ἀπό τόν ἥλιο.

Tέτοιο ἦταν καί τό ἄκτιστο φῶς πού εἶδαν οἱ μαθητές κατά τή με­ταμόρ­φωση τοῦ Xριστοῦ, φῶς ὄχι ὑλικό ἀλλά ὑπερκόσμιο. Φῶς πού τούς ἐπέτρεψε νά δοῦν ἔστω καί λίγο τό μεγα­λεῖο τοῦ θείου προσώπου. Φῶς πού τούς ἐπέτρεψε νά κατανοήσουν τί μπορεῖ νά ζήσει ὁ ἄν­θρωπος πού ἀγω­νίζεται σ’ αὐτή τή ζωή νά προσεγ­γίσει τό «καθ’ ὁμοίωσιν», γιά τό ὁποῖο μᾶς ἔπλασε ὁ Θεός, ἀλλά καί τί πρόκειται νά ἀπολαύ­σουν, ὅπως εἴπαμε, ὅσοι ἀξιω­θοῦν νά βρε­θοῦν «ἐνώπιος ἐνωπίῳ» μέ τόν Xρι­στό στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Xριστός δέν ἐπιλέγει τυ­χαῖα τό ὄρος Θαβώρ γιά νά ἀπο­καλύψει τό μυστήριο τῆς θεότητός του ἀλλά καί τῆς θεώσεως στούς μαθητές του. Τό ἐπιλέγει, ὅπως γράφει ὁ ἱε­ρός ὑμνογράφος, γιά νά μᾶς διδάξει ὅτι ὅσοι ἐπιθυμοῦμε τή δόξα πού Ἐκεῖνος χα­ρί­ζει, πρέπει νά ἀπομακρυνθοῦμε ὄχι τοπι­κά ἀλλά οὐσιαστικά ἀπό τά γήινα καί τά ὑλικά, πρέπει νά ἀπομακρυν­θοῦμε ἀπό τόν παλαιό ἄνθρωπο πού φέρουμε μέσα μας καί νά ἀνε­βοῦμε μέ τόν προσωπικό μας ἀγώ­να γιά τήν κατάκτηση τῶν ἀρετῶν στό δικό μας Θαβώρ καί νά ζήσου­με ἐκεῖ «τήν καλήν ἀλλοίωσιν» τῆς θείας χάριτος.

Aὐτήν τήν ἐμπειρία καί τή χάρη εὔχομαι νά ἀξιω­θοῦμε νά ζήσουμε ὅλοι μας διά πρεσβειῶν τῶν μαθητῶν τοῦ Xριστοῦ πού ἔζησαν τό θαῦμα τῆς θείας Μεταμορφώσεως στό ὄρος Θαβώρ.