ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

 

«Ἔχοντες χαρίσμα­τα κατά τήν χάριν τήν δο­θεῖσαν ἡμῖν διάφορα …» (Ρωμ. 12.6).

Μέ αὐτά τά λόγια προ­σ­παθεῖ νά διδάξει ὁ πρω­­­τοκορυφαῖος ἀπό­στο­λος Παῦλος τούς χρι­στιανούς τῆς Ρώμης δύο μεγάλες ἀλήθειες. Ἡ μία εἶναι ὅτι κάθε ἄν­θρωπος ἔχει διαφο­ρε­τικές ἱκανότητες καί διαφορετικά χαρίσματα ἀπό τόν συνάνθρωπό του, κανένας δέν εἶναι ὅμως χωρίς χαρίσματα καί χωρίς ἱκανότητες. Ἡ δεύτερη ἀλήθεια εἶ­ναι ὅτι τό ὅ,τι ἔχουμε δέν εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς δικῆς μας προσπα­θεί­ας ἤ τοῦ δικοῦ μας μόχθου, ἀλλά εἶναι χά­ρι­σμα τοῦ Θεοῦ, εἶναι δωρεά τοῦ Θεοῦ πού δέν μᾶς δόθηκε τυχαῖα, ἀλλά μᾶς δόθηκε ἀφε­νός ἀνάλογα μέ τίς δυ­νά­μεις πού ἔχουμε γιά νά τήν καλλιεργήσουμε καί ἀφετέρου προκειμέ­νου μέσω αὐ­τῆς τῆς δω­­ρεᾶς νά ἐπιτύχουμε τόν στόχο καί τόν σκο­πό τῆς ζωῆς μας, νά φθάσουμε δηλαδή στόν Θεό.

Δέν εἶναι ὅμως λίγοι ἐκεῖνοι πού πιστεύουν ὅτι οἱ ἱκανότητές τους εἶναι καρπός τῶν δι­κῶν τους προσπαθειῶν καί κατά συνέπεια ἔ­χουν τό δικαίωμα νά τίς διαχειρίζονται ὅπως θέ­λουν. Tό γεγονός αὐτό τούς κάνει νά φέρονται ὑπεροπτικά καί ἐγωι­στι­κά ἀπέναντι στούς ἀδελφούς τους, οἱ ὁ­ποῖοι δέν τίς διαθέτουν, καί ἐπιπλέον νά μήν τίς ἀξιοποιοῦν, ὅπως ἁρμό­ζει, καί πρός ὄφελος τῆς ψυχῆς τους καί τῶν συνανθρώπων τους.

Ὑπάρχουν ὅμως, ἀ­δελ­φοί μου, καί κάποιοι ἄλλοι πού νομίζουν ὅτι δέν ἔχουν χαρίσματα καί εἴτε αἰσθάνονται ἀδι­κημένοι, εἴτε νομί­ζουν ὅτι, ἐφόσον δέν ἔχουν χαρί­σματα, δέν ἔχουν καμία ὑποχρέω­ση οὔτε ἀπέναντι στόν ἑαυτό τους οὔτε ἀπένα­ντι στόν Θεό οὔτε ἀπέ­ναντι στήν Ἐκκλησία. Σύμφωνα ὅμως μέ τόν ἀπόστολο Παῦλο χα­ρίσματα δέν εἶναι μό­νο ἐκεῖνα πού ἐντυπω­σι­άζουν ἐμᾶς τούς ἀν­θρώ­πους, δέν εἶναι ἐ­κεῖ­να μόνο πού θεω­ροῦ­με σπουδαῖα καί ση­μαντικά, ἀλλά εἶναι τά πάντα.

Ἀγάπη, προσευχή, ζῆ­λος, ἐγρήγορση στήν πνευ­ματική ζωή, ὑπο­μο­νή, ἐλπίδα, ἀλλη­λεγύη, φιλοξενία εἶναι με­ρικά ἀπό τά χαρί­σμα­τα τοῦ Θεοῦ πού μπορεῖ ἐ­μεῖς νά μήν τά θεωροῦμε χαρίσματα, στήν πραγματικότητα ὅμως εἶναι. Γιατί τό νά μπο­ρεῖς νά ἀγαπᾶς τούς ἀδελ­φούς σου εἶναι χά­ρισμα τοῦ Θεοῦ· τό νά μπορεῖς νά προσεύχεσαι ἤ νά ὑπομένεις ἤ νά ἐλ­πίζεις εἶναι χαρίσματα τοῦ Θεοῦ πού μποροῦν, ἄν τά ἀξιοποιήσουμε μέ τόν σωστό τρόπο, καί ἐ­μᾶς νά μᾶς ὁδηγήσουν στή σωτηρία, καί γιά τούς ἀν­θρώπους γύρω μας νά εἶναι ὠφέλι­μα.

Γι᾽ αὐτό καί ἔχουμε χρέος, ἀδελφοί μου, νά ἐρευνοῦμε τόν ἑαυτό μας καί νά ἀνακαλύπτουμε τά χαρίσματα πού μᾶς ἔχει δώσει ὁ Θεός. Ἔχουμε χρέος νά ἐρευνοῦμε τόν ἑαυτό μας γιά νά βροῦμε τί ἀπό αὐτά πού ἔχουμε μπορεῖ νά εἶναι χρήσιμο καί ὠφέλιμο γιά τούς ἀδελφούς μας, καί νά τό ἀξιοποιοῦμε.

Ὁ Θεός δέν θά μᾶς κρίνει ἀπό τό μέγεθος ἤ τή σπουδαιότητα τῶν χαρισμάτων μας καί τῆς προσφορᾶς μας, ἀλλά ἀπό τή διάθεσή μας νά προσφέρουμε στούς ἀνθρώπους γύρω μας. Ὁ Χριστός ἐπαινεῖ περισσότερο τή χήρα πού προσέφερε ἕνα μόνο δίλεπτο, ὅ,τι δηλαδή εἶχε, ἀκόμη καί ἀπό τόν τελώνη Ζακχαῖο, πού ἀποφάσισε νά χαρίσει τή μισή του περιουσία στούς πτωχούς καί νά ἀποδώσει τό τετραπλάσιο σέ ὅσους εἶχε ἀδικήσει. Θά ἦταν ἄδικο νά δώσει ὁ Χριστός μόνο σέ ὁρισμένους τή δυνατότητα νά εἶναι χρήσιμοι καί ὠφέλιμοι στούς ἄλλους· καί ὁ Χριστός δέν εἶναι ἄδικος.

Ἄς ψάξουμε, λοιπόν, νά βροῦμε τά χαρίσματα πού ἔχουμε. Nά βροῦμε ἐκεῖνα τά στοιχεῖα πού μποροῦμε νά ἐκμεταλλευθοῦμε γιά νά βοηθήσουμε τούς ἀδελφούς μας. Ὁ καθένας μας μπορεῖ, ἀρκεῖ νά τό θελήσει.

Δέν μπορεῖς νά ἐπισκεφθεῖς ἐκείνους πού εἶναι ἀσθενεῖς ἤ εἶναι ἐνδεεῖς ἤ βρίσκονται στή φυλακή, σύμφωνα μέ τήν ἐντολή τοῦ Χριστοῦ; Μπορεῖς ὅμως νά τούς βοηθήσεις, προσφέροντάς τους ὅ,τι ἔχουν ἀνάγκη. Δέν διαθέτεις χρήματα γιά νά τούς συμπαρασταθεῖς; Μπορεῖς νά προσευχηθεῖς γι᾽ αὐτούς στόν Θεό καί ἀκόμη μπορεῖς νά προσευχηθεῖς καί γι᾽ αὐτούς πού τούς διακονοῦν. Ὅλοι μποροῦμε καί πρέπει νά χρησιμοποιοῦμε ὅ,τι μᾶς ἔχει δώσει ὁ Θεός πρός ὄφελος τῶν συνανθρώπων. Καί τότε θά ἔχουμε καί ἐμεῖς μεγάλη ὠφέλεια, γιατί ὁ Θεός ἀνταποδίδει μέ τή χάρη του καί τήν πιό μικρή προσφορά μας, ἀλλά κυρίως θά μᾶς τήν ἀνταποδώσει μέ τήν οὐράνια βασιλεία του. Ἀμήν.

 

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων