Αν ο σκοπός του Χριστιανισμού ήταν να βγάλει από τον άνθρωπο το φόβο του θανάτου, να τον συμφιλιώσει με το θάνατο, δεν θα χρειαζόμαστε το Χριστιανισμό, γιατί κάθε θρησκεία μπορεί να πει κανένας πώς το έκανε αυτό καλύτερα από το Χριστιανισμό.
Και με την κοσμικότητα πλησιάζομε σήμερα στη δημιουργία ενός ανθρώπου που δε θα ζει μονάχα, αλλά και που θα πεθαίνει χαρούμενα και συνεταιρικά για τον θρίαμβο του Σκοπού, οποιοσδήποτε και αν είναι αυτός.
Ο Χριστιανισμός δεν είναι συμφιλίωση με το θάνατο. Είναι αποκάλυψη του θανάτου. Και ο Χριστιανισμός είναι αποκάλυψη του θανάτου, επειδή είναι αποκάλυψη της Ζωής. Η Ζωή αυτή είναι ο Χριστός. Μονάχα αν ο Χριστός είναι η Ζωή, ο θάνατος γίνεται τότε αυτό που ο Χριστιανισμός διακηρύχνει πως είναι ο Εχθρός που χρειάζεται να βγάλουμε από τη μέση, και όχι ένα «μυστήριο» που χρειάζεται να το εξηγήσουμε.
Η θρησκεία και η κοσμικότητα εξηγώντας το θάνατο του δίνουν μία «τοποθέτηση», μία βάση λογική, κάνουν το θάνατο «φυσικό». Μονάχα ο Χριστιανισμός διακηρύχνει πως ο θάνατος είναι αφύσικος, επομένως αληθινή φρίκη. Στον τάφο του Λαζάρου έκλαψε ο Χριστός. Και όταν ζύγωσε η ώρα Του να πεθάνει «ήρξατο εκθαμβείσθαι και αδημονείν». Στο φως του Χριστού ο κόσμος τούτος, η ζωή τούτη είναι χαμένα και «αβοήθητα» πράγματα, όχι επειδή υπάρχει μέσα τους ο φόβος του θανάτου, αλλά επειδή αποδέχτηκαν το θάνατο και τον έκαναν φυσιολογικό. Να δέχεσαι πως ο κόσμος του Θεού είναι ένα κοσμικό κοιμητήρι που χρειάζεται να καταργηθεί και να αντικατασταθεί από έναν «άλλο κόσμο» που μοιάζει με κοιμητήρι («αιώνια ανάπαυση») και να το λες αυτό Θρησκεία, να ζεις σε ένα κοσμικό κοιμητήρι και κάθε μέρα να «ξεφορτώνεσαι» χιλιάδες πτώματα και να συνεπαίρνεσαι για «κοινωνική δικαιοσύνη» και να νιώθεις σε αυτό ευτυχία!
Δεν είναι η ανηθικότητα ή τα κακουργήματα που αποκαλύπτουν την πτώση του ανθρώπινου όντος, είναι το «θετικό ιδανικό» του, -θρησκευτικό ή κοσμικό- και η ικανοποίησή του με το ιδανικό αυτό. Η πτώση αυτή μόνο στο Χριστό μπορεί οπωσδήποτε να φανερωθεί αληθινά, επειδή μόνο στο Χριστό φανερώνεται για μας το πλήρωμα της ζωής, και ο θάνατος γίνεται με τον τρόπο αυτό «απαίσιος», γίνεται η καθευτό πτώση από τη ζωή, ο Εχθρός.
Ο κόσμος τούτος (και όχι κανένας «άλλος κόσμος»), η ζωή τούτη (και όχι καμιά «άλλη ζωή»), δόθηκαν στον άνθρωπο για να είναι ένα μυστήριο της παρουσίας του Θεού, για να είναι κοινωνία με το Θεό, και μόνο μέσα από τούτο τον κόσμο, τη ζωή τούτη, «μεταμορφώνοντας» και τα δυο τους σε κοινωνία με το Θεό, ο άνθρωπος κάποτε πραγματικά υπήρχε.
Η φρίκη του θανάτου δε βρίσκεται λοιπόν στο γεγονός πως ο θάνατος είναι το «τέλος», μήτε βρίσκεται στη φυσική διάλυση. Η φρίκη του θανάτου βρίσκεται στο γεγονός πως, όντας χωρισμός από τη ζωή και τον κόσμο, ο θάνατος είναι «χωρισμός» από τον Θεό. Οι πεθαμένοι δεν μπορούν να δοξάσουν τον Θεό. Με άλλα λόγια, μονάχα όταν ο Χριστός μας αποκαλύπτει τη Ζωή μπορούμε να νιώσουμε το χριστιανικό μήνυμα πως ο θάνατος είναι εχθρός του Θεού.
Την ώρα που η Ζωή θρηνεί στο μνήμα του φίλου, την ώρα που αντικρίζει τη φρίκη του θανάτου, εκείνη την ώρα αρχίζει και η νίκη καταπάνω στο θάνατο.
Χριστός Ανέστη και ζωή πολιτεύεται...
π. Αλεξάνδρου Σμέμαν
από το βιβίο: "Για να ζήσει ο κόσμος"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.