Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

Anthony Bloom:Πως έγινα χριστιανός.



( Τιμόθεος Οίλσον εχε τήν παρακάτω συνέντευξη μέ τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη το Σουρόζ κ. ντώνιο Μπλούμ.) 

Τ.Ο.: Πότε γίνατε Χριστιανός; πρξε στή ζωή σας καμιά συγκεκριμένη στιγμή μεταστροφς;
Α.Μπλούμ: Ατό γινε σέ διάφορα στάδια. Μέχρι τά μέσα τς φηβικς μου λικίας μουνα νας πιστος καί πιθετικά ντιεκκλησιαστικός. Δέν γνώριζα τό Θεό, δέν νοιαζόμουνα γι’ Ατόν καί μισοσα καθετί σχετικό μέ τήν δέα το Θεο.
Τ.Ο.: Καί λα ατά, παρά τά «πιστεύω» το πατέρα σας;

Α.Μπλούμ: Ναί, γιατί μέχρι τά δεκαπέντε μου χρόνια ζωή μας ταν πολύ δύσκολη. Δέν ζούσαμε λοι κάτω πό τήν δια στέγη. γώ μουνα σωτερικός σέ να σχολεο πού ταν πολύ αστηρό, βίαιο θά λεγα. λα τά μέλη τς οκογένειάς μου ζοσαν σέ διαφορετικά σημεα το Παρισιο. Μόνο ταν γινα περίπου δεκατεσσάρων χρόνων συγκεντρωθήκαμε λοι κάτω πό τήν δια στέγη καί ατό ταν μία πραγματική ετυχία, μία ελογία. ταν κάπως συνήθιστο νά σκεφτε κανείς τι, σέ κάποιο σπίτι μις συνοικίας το Παρισιο, μποροσε νά βρε μία τέλεια ετυχία, καί μως ατό συνέβαινε. Τότε γιά πρώτη φορά, μετά τήν πανάσταση, ποκτούσαμε σπίτι.
Πρέπει μως νά π πώς, πρίν πό λα ατά, συνέβηκε κάτι πού μέ εχε προβληματίσει πάρα πολύ. μουνα περίπου ντεκα χρόνων, ταν μέ στειλαν σέ μία κατασκήνωση γοριν. κε συνάντησα ναν ερέα πού θά ταν περίπου τριάντα χρόνων. Κάτι π’ ατόν τόν νθρωπο μο τράβηξε τήν προσοχή. Εχε γάπη πού τήν σκορποσε στόν καθένα πό μς. Ατή δέ γάπη του δέν εχε σχέση μέ τό ν εμαστε καλοί, καί δέν λλαζε ταν εμαστε κακοί. Μποροσε νά μς γαπάει χωρίς προϋποθέσεις. Ποτέ πρίν στή ζωή μου δέν εχα συναντήσει κάτι τέτοιο. Εχα φίλους πού μ’ γαποσαν στό σπίτι, λλά ατό τό βρισκα φυσικό. Τέτοιο εδος γάπης δέν εχα συναντήσει ποτέ. Τήν ποχή κείνη δέν προσπάθησα νά δώσω καμιά ξήγηση σ’ ατό. πλά βρκα σ’ ατόν τόν νθρωπο κάτι πού μέ προβλημάτιζε καί ταυτόχρονα μο ρεσε πολύ. Μόνο μετά πό χρόνια, ταν πιά ρθα σέ παφή μέ τό Εαγγέλιο, σκέφτηκα πώς ατός νθρωπος, γαποσε μέ μι γάπη πού ταν πέρα πό τόν διο. Δηλαδή μοιραζόταν μαζί μας τή θεία γάπη. , ν προτιμτε, γάπη ταν τόσο βαθιά καί πλατιά, μέ τέτοια νοίγματα στε, μποροσε νά γκαλιάσει λους μας, ετε μέσα πό τόν πόνο ετε μέσα πό τή χαρά, λλά πάντα μέσα στήν δια καί μοναδική γάπη. Ατή μπειρία, νομίζω, ταν πρώτη βαθιά πνευματική μπειρία πού εχα.
Τ.Ο.: Τί γινε μετά πό ατό;
Α.Μπλούμ: Τίποτε. Γύρισα στό σχολεο που μουνα σωτερικός καί λα συνεχίστηκαν πως πρίν, μέχρι τήν στιγμή πού βρεθήκαμε λοι κάτω πό τήν δια στέγη. Ζώντας μέ τήν οκογένειά μου, πως επα, γεύτηκα τήν πλήρη ετυχία, λλά τότε συνέβηκε κάτι τό τελείως προσδόκητο. Ξαφνικά νακάλυψα τι ετυχία, ν δέν χει κάποιο σκοπό, γίνεται νυπόφορη. Δέν μποροσα, λοιπόν, νά δεχτ μι σκοπη ετυχία. Γιά νά ξεπεράσεις τίς δυσκολίες καί νά ποφέρεις τά βάσανα ποβλέπεις σέ κάτι πού εναι πέρα πό ατά. γώ μως δέν βρισκα κάποιο νόημα, οτε πίστευα σέ κάτι, γι’ ατό ετυχία μου φαινόταν νούσια. τσι ποφάσισα πώς πρεπε νά δώσω στόν αυτό μου μι προθεσμία- να χρόνο τουλάχιστο – νά νακαλύψει ν ζωή εχε χι κάποιο νόημα. ν στό διάστημα ατο το χρόνου δέν θά βρισκα κανένα νόημα ζως, εχα ποφασίσει νά μή συνεχίσω νά ζ, νά ατοκτονήσω.
Τ.Ο.: Καί πς βγήκατε πό ατήν τήν κατάσταση τς σκοπης ετυχίας;
Α.Μπλούμ: ρχισα νά ψάχνω γιά κάποιο λλο νόημα ζως πέρα πό κενο πού μποροσα νά βρ μέσα στίς σκοπιμότητες. Τό νά σπουδάζει κανείς νά γίνει χρήσιμος στή ζωή ταν κάτι πού δέν μέ συγκινοσε καθόλου. λη ζωή μου μέχρι τώρα εχε συγκεντρωθε σέ μεσους σκοπούς καί ξαφνικά λα ατά βρέθηκαν δεια, χωρίς κανένα νόημα. νιωσα μέσα μου κάτι τό δραματικό καί καθετί γύρω μου μο φαινόταν μικρό καί νόητο.
Πέρασαν μνες καί τίποτε στόν ρίζοντα, νόημα δέν φάνηκε πουθενά! Μι μέρα τς Μεγάλης Σαρακοστς- μουνα τότε μέλος τς Ρωσικς ργάνωσης νέων στό Παρίσι- νας πό τούς πεύθυνους ργάνωσης μέ πλησίασε καί μο επε: «Καλέσαμε κάποιον ερέα νά σς μιλήσει. λα καί σύ στή συγκέντρωση». γώ πάντησα μέ ντονη ποδοκιμασία τι δέν θά πήγαινα νά τόν κούσω. Δέν εχα νάγκη τήν κκλησία. Δέν πίστευα στό Θεό. Δέν θελα νά χάσω τόν καιρό μου μέ κάτι τέτοια. πεύθυνος χειρίστηκε ρκετά ξυπνα τό θέμα. Μο ξήγησε τι λα τά μέλη τς μάδας μας εχαν ντιδράσει κριβς μέ τόν διο τρόπο καί θά ταν πολύ σχημο ν, οτε νας, δέν παρακολουθοσε τήν μιλία του.
«Μήν προσέχεις», επε πεύθυνος, «δέν μέ νδιαφέρει ατό, μόνο λα, κάθισε κε, γιά μι τυπική παρουσία». ! μέχρι σ’ ατό τό σημεο, μουνα πρόθυμος νά φαν νομοταγής στή νεανική μας ργάνωση. τσι πγα στήν μιλία καί μεινα μέχρι τό τέλος. Δέν εχα σκοπό νά προσέξω. Τά ατιά μου μως πιαναν μερικές φράσεις πού μέ γανακτοσαν περισσότερο. Χριστός καί Χριστιανισμός παρουσιάστηκαν μπροστά μου τόσο διαφορετικά π’ τι γώ πίστευα, πού θελα βαθύτατα νά τά ποκρούσω. ταν τελείωσε μιλία τρεξα στό σπίτι μέ ντονη τήν πιθυμία νά λέγξω ν ταν λήθεια λα ατά πού επε μιλητς. Ρώτησα τή μητέρα μου ν εχε να Εαγγέλιο νά μο δώσει. θελα πολύ νά διαπιστώσω ν τό Εαγγέλιο θά συμφωνοσε μέ τήν τερατώδη ντύπωση πού μο δημιούργησε μιλία. Δέν περίμενα τίποτα καλό πό τήν νάγνωση ατή καί τσι μέτρησα τά κεφάλαια τν τεσσάρων Εαγγελίων, στε νά εμαι σίγουρος τι διαβάζω τό συντομότερο. Δέν θελα νά χάσω δικα τό χρόνο μου. ρχισα, λοιπόν, νά διαβάζω τό Εαγγέλιο το Μάρκου.
ν διάβαζα τά πρτα κεφάλαια το κατά Μάρκον Εαγγελίου καί πρίν φτάσω στό τρίτο κεφάλαιο, ξαφνικά, συνειδητοποίησα τι, στήν λλη κρη το γραφείου μου, πρχε κάποιος. βεβαιότητα τι ατός «Κάποιος» ταν Χριστός πού στεκόταν κε παράμερα, ταν τόσο ντονη στε ποτέ ως τώρα δέν μέ χει γκαταλείψει.
Τό γεγονός ατό πρξε πραγματικά ποφασιστική μου καμπή. φο Χριστός ταν ζωντανός καί γώ εχα ζήσει τήν Παρουσία του, μποροσα νά π μέ βεβαιότητα τι ατό πού τό Εαγγέλιο λεγε γιά τή Σταύρωση το Προφήτη τς Γαλιλαίας, ταν λήθεια καί τι κατόνταρχος εχε δίκαιο ταν επε: «ληθς Υός Θεο στι». Μέσα, λοιπόν, στό φς τς νάστασης μποροσα νά διαβάσω μέ βεβαιότητα τήν στορία το Εαγγελίου, ξέροντας πολύ καλά τι καθετί κρυβε μέσα του λήθεια. Καί ατό, γιατί τό πίστευτο γεγονός τς νάστασης ταν γιά μένα πιό βέβαιο πό κάθε λλο γεγονός τς στορίας. Τήν στορία πρέπει νά τήν πιστέψω, τήν νάσταση τήν μαθα πό προσωπικό γεγονός.
Καθώς βλέπετε, δέν νακάλυψα τό Εαγγέλιο ρχίζοντας πό τήν ρχή μέ τό ρχικό μήνυμα το Εαγγελισμο καί δέν ξετυλίχθηκε μπροστά μου σάν μι στορία τήν ποία κανείς μπορε νά πιστέψει χι. λήθεια το Εαγγελίου, γιά μένα, ρχισε μέ να γεγονός πού παραμέρισε λα τά προβλήματα πιστίας, κριβς γιατί ταν μία μεση καί προσωπική μπειρία.
Τ.Ο.: Ατή τόσο ντονη μπειρία πο εχατε, παρέμεινε σέ λη σας τή ζωή; Δέν πρξε κάποια ποχή πο νά μφιβάλλετε γιά τήν πίστη σας;
Α.Μπλούμ: Βεβαιώθηκα πόλυτα τι Χριστός εναι ζωντανός καί τι μερικά πράγματα πάρχουν ναμφίβολα. Φυσικά δέν πρα σέ λα παντήσεις, λλά χοντας ζήσει ατή τή μεγάλη μπειρία, μουν πιά βέβαιος τι μπροστά μου πρχαν παντήσεις, ραματισμοί, δυνατότητες. Ατό κριβς σημαίνει γιά μένα πίστη. πό τή μιά, δηλαδή, νά μήν μφιβάλλει κανείς τσι πού νά χει μέσα του σύγχυση καί περιπλοκές, πό τήν λλη μως νά διερωτται μέ σκοπό νά νακαλύψει τό πραγματικό νόημα τς ζως. Νά χεις, δηλαδή, ατό τό εδος τς μφιβολίας πού σέ κάνει νά θέλεις νά ρωτς, νά νακαλύπτεις λο καί περισσότερο, νά θέλεις διαρκς νά ρευνς.

πηγή:εδώ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...