ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

(Ἰωάν. 3.13-17)

 «Οὕτως γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν υἱόν αὐτοῦ τόν μο­­νογενῆ δέδω­κεν, ἵνα πᾶς ὁ πι­στεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον».

Κυριακή πρό τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τι­μίου Σταυροῦ καί ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς ὑπενθυμίζει, ἀδελφοί μου, μέ τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τόν λό­γο τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Χρι­στοῦ. Τόσο πολύ ἀγάπησε, γράφει ὁ εὐ­αγγε­λιστής τῆς ἀγάπης, ὁ εὐαγγε­λι­στής Ἰωάννης, ὁ Θεός τόν κόσμο, ὥστε ἀπο­φάσισε νά προσφέρει τόν μο­νογενῆ Υἱό του ὡς θυσία, προ­κει­μένου κάθε ἕνας πού πιστεύει σ’ αὐ­τόν νά μήν χάνεται ἀλλά ἔχει τήν αἰώνια ζωή.

Ἀγάπη, πίστη, σταυρός καί αἰώνια ζωή εἶναι οἱ ἔννοιες καί οἱ πραγμα­τι­κότητες πού συμπλέκονται στή ση­μερινή εὐαγγελική περικοπή καί συνθέτουν τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.

Ἀρχή καί θεμέλιο τοῦ σχεδίου εἶναι ἡ ἀγά­πη τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄν­θρωπο, μία ἀγάπη ὄχι τυχαία, ὄχι θεωρητική, ἀλλά βαθύτατη καί οὐ­σια­στική, μία ἀγάπη πού δέν ἐκ­φρά­ζεται ἁπλῶς μέ ἔργα ἀλλά μέ τή θυσία τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ.

Ἐφόσον ὁ ἄνθρωπος δέν ἀξιο­ποί­ησε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος κατασκεύασε πρός χάριν του τή γῆ καί τόν ἐγκατέστησε ἀπό τήν πρώ­τη στιγμή τῆς δημιουργίας του τόν πα­ράδεισο τῆς Ἐδέμ, καί ἐξέπεσε τοῦ παραδείσου χάνοντας ἔτσι τήν εὐκαιρία νά ζήσει ἐπί τῆς γῆς μία ἐν­τελῶς διαφορετική ζωή ἀπό αὐτή πού ἔζησε καί ζεῖ στή συνέχεια, ὁ Θεός τοῦ προσφέρει καί πάλι τήν ἀγά­πη του στήν ἀπόλυτη ἔκφρασή της, τοῦ προσφέρει τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του, καθώς ἡ ἀγάπη δέν εἶναι ἁπλῶς ἰδιότης τοῦ Θεοῦ ἀλλά συ­στα­τικό στοιχεῖο τῆς φύ­σεώς του, διότι «ὁ Θεός», ὅπως μᾶς βεβαιώνει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης, «ἀγάπη ἐστι».

Προσφέρει, λοιπόν, ὁ Θεός στόν ἄνθ­ρωπο τήν ἀγάπη στή θυσιαστι­κή ἔκφρασή της, διδάσκοντάς τον ἔτσι ποιά εἶναι τά ὅρια τῆς ἀγάπης στά ὁποῖα πρέπει νά κατατείνει καί ὁ ἴδιος.

Ἡ ἀγάπη ὅμως πού προσφέρει ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο μέ τή σταυρική θυσία τοῦ Υἱοῦ του δέν προσεγ­γίζε­ται μέ τόν νοῦ καί μέ τή λογική τοῦ ἀνθρώπου, γιατί εἶναι ἀγάπη ὑπέρ νοῦν καί ἔννοιαν, ἀγάπη πού ξεπερνᾶ τίς δυνατότητες τῆς λογι­κῆς μας.

Γιατί ποιός ἀπό ἐμᾶς θά θυσίαζε τόν μονογενῆ υἱό του γιά χάρη κά­ποιου πού εἶχε παρακούσει τίς ἐν­το­λές του καί εἶχε συμπεριφερθεῖ μέ ὑπεροψία καί ἀγνωμοσύνη ἀπέ­ναντί του; Ἤ ποιός μπορεῖ νά συλ­λάβει μέ τόν νοῦ καί τή λογική του ὅτι ὁ Χριστός ὄχι μόνο ἔγινε ἄν­θρω­πος γιά χάρη μας ἀλλά καί θυ­σιάστηκε γιά τή σωτηρία μας; Ἡ ἀγάπη αὐτή τοῦ Θεοῦ προσεγ­γί­ζεται μόνο μέ τήν πίστη, ἡ ὁποία κάνει τόν ἄνθρωπο δεκτικό αὐτῆς ἀγάπης καί τῶν ἀποτελεσμάτων της.

Ὁ Θεός ἐκφράζει μέ αὐτό τόν τρό­πο τήν ἀγάπη του πρός τόν ἄν­θρωπο, γιατί θέλει μέ αὐτή τήν ἀγά­πη νά νικήσει τίς συνέπειες τῆς πτώσεώς του πού τόν ὁδήγησαν στόν θάνατο, γιατί θέλει μέ τή σταυ­ρική θυσία τοῦ Υἱοῦ του, πού εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἀγάπης καί τῆς ὑπακοῆς, νά νικήσει τίς συνέ­πειες τῆς ἀνυπακοῆς καί νά προσ­φέ­ρει καί πάλι στόν ἄνθρωπο τή δυ­νατότητα τῆς αἰωνίου ζωῆς.

Ὅμως, ἀδελφοί μου, ἡ πίστη δέν εἶναι μόνο προϋπόθεση γιά τήν κα­τανόηση τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ­ ἀλλά καί προϋπόθεση γιά τή μέθεξη τῆς αἰωνίου ζωῆς. Γιατί ἡ αἰώνιος ζωή εἶναι ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ, ὅπως μᾶς διδάσκει καί πάλι ὁ εὐαγγε­λι­στής Ἰωάννης λέγοντας· «αὕτη ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκω­σίν σε τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν καί ὅν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χρι­στόν», καί ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ κατα­κτᾶ­ται ὄχι μέ τή λογική ἤ τή μελέ­τη ἀλλά μέ τήν πίστη, ἡ ὁποία κατά τόν ἀπόστολο Παῦλο εἶναι «ἐλ­πιζο­μέ­νων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγ­χος οὐ βλεπομένων», ἄρα ὁ μόνος τρό­πος τῆς προσεγγίσεως τοῦ μυ­στη­ρίου τοῦ Θεοῦ.

Ἄν ὁ Θεός προσεγγίζει τόν ἄν­θρω­πο μέ τήν ἀγάπη, ὁ ἄνθρωπος κα­λεῖται νά προσεγ­γίσει τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μέ τήν πίστη, ἀλλά καλεῖ­ται ταυτόχρονα νά προσεγγίσει τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μέ τήν ἀγάπη στόν Θεό καί στόν συνάνθρωπό του, μία ἀγάπη θυσιαστική, ὅπως εἶναι ἡ ἀγά­πη τοῦ Θεοῦ πρός αὐτόν.

Αὐτή τήν ἀγάπη ζητᾶ ὁ Θεός ἀπό τόν ἄνθρωπο πού τόν καλεῖ νά τήν ἐκφράσει μέ τόν θυσιαστικό τρόπο τῆς ἀποδοχῆς τοῦ προσωπικοῦ του σταυροῦ του, ὅπως θά τόν ἀκού­σουμε νά μᾶς καλεῖ κατά τήν ἑορτή τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ· μᾶς τήν ζητᾶ γιά τόν συνάνθρωπό μας καί ὁρίζει αὐτή τήν ἀγάπη ὡς τήν προϋπόθεση τῆς σωτηρίας μας, ὡς τήν προϋπόθεση, δηλαδή, τῆς συμ­μετοχῆς μας στήν αἰώνιο ζωή.

Ἀδελφοί μου, ἄν στήν ἁπλή ἀγά­πη τῶν συνανθρώπων μας ἀντα­πο­δίδουμε τήν ἀγάπη μας, στή με­γάλη καί θυσιαστική ἀγάπη τοῦ Θε­οῦ ἔχουμε ἀναμφίβολα χρέος νά ἀνταποδίδουμε μία ἀκόμη μεγα­λύ­τε­ρη ἀγάπη. Γι’ αὐτό ἄς ἀποφα­σί­σουμε νά ἀνταποδώσουμε στόν Θεό, πού τόσο ἀγάπησε τόν κόσμο, ὥστε νά θυσιάσει γιά χάρη μας τόν Υἱό του, «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται», τήν εἰλικρινῆ καί ἔμπρακτη ἀγάπη μας. Καί ἄς ἐκφράσουμε τήν ἀγάπη αὐτή μέ τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν του, διότι, ὅπως βεβαιώνει καί ὁ ἴδιος ὁ Χρι­στός, αὐτός πού τηρεῖ τίς ἐντολές του εἶναι αὐτός πού τόν ἀγαπᾶ, καί αὐτός πού τόν ἀγαπᾶ ζεῖ μέσα στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, βρίσκεται κοντά στόν Θεό καί ζεῖ τήν αἰώνιο ζωή διαπαντός.

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων