ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Ο άνθρωπος ως ναός του ζώντος Θεού.

 

«Ὑμεῖς ἐστέ ναός Θεοῦ ζῶντος, καθώς εἶπεν ὁ Θεός ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καί ἐμπεριπατήσω» (2 Κορ. 6.16).

Μία διαβεβαίωση μᾶς ἔδωσε μέ τό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ὁ ἱδρυτής τῆς τοπικῆς μας Ἐκ­κλη­σίας, πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος Παῦλος. Μία διαβεβαίωση, ἡ ὁποία δέν χωρᾶ καμία ἀμφισβήτηση, ὄχι μόνο γιατί εἶναι «πιστός ὁ λόγος» ἐκείνου ὁ ὁποῖος μᾶς διαβεβαιώ­νει, ἀλλά καί γιατί ἡ διαβεβαίωσή του ἔχει καί τή σφραγίδα τοῦ λό­γου τοῦ Θεοῦ.

Τί μᾶς διαβεβαιώνει ὅμως ὁ μέγας ἀπόστολος;

Μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι εἴμαστε ναός τοῦ ζῶντος Θεοῦ. «Ὑμεῖς ἐστέ ναός Θεοῦ ζῶντος», λέγει. Ναός εἶναι ὁ οἶκος τοῦ Θεοῦ καί ἐμεῖς δέν εἴμαστε οἶκος ἑνός ὁποιου­δή­ποτε Θεοῦ, δέν εἴμαστε οἶκος κά­ποιου ψεύτικου θεοῦ, σάν αὐτούς πού πίστευαν οἱ εἰδωλολάτρες συμπολίτες τῶν χριστιανῶν τῆς Κορίνθου, πρός τούς ὁποίους ἀπευ­θύνεται ὁ ἀπόστολος, ἀλλά ναός τοῦ ζῶντος Θεοῦ.

Εἶστε ναός, γράφει ὁ ἀπόστολος, τοῦ Θεοῦ πού ὑπάρχει, πού εἶναι ζωντανός, καί κατά συνέπεια ἀλη­θι­νός, καί δέν ἔχει καμία σχέση μέ τά ἄψυχα καί ἄλογα ὄντα ἤ τά φα­νταστικά πρόσωπα, τά ὁποῖα τιμοῦ­σαν οἱ ἐθνικοί ὡς θεούς.

Ἄς σκεφθοῦμε γιά λίγο τή δια­φορά. Στούς ναούς τῶν εἰδώλων οἱ πιστοί οὔτε κἄν εἰσερχόταν, προσέ­φεραν τίς θυσίες τους στούς ψεύ­τικους θεούς ἔξω ἀπό τούς ναούς τους. Ἀντίθετα, ὅσοι πίστευαν καί πιστεύουν στόν Χριστό, ὄχι μόνο εἶχαν καί ἔχουν τή δυνατότητα νά εἰσέρχονται στόν οἶκο τοῦ Θεοῦ, στόν ναό, νά τόν λατρεύουν «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» καί νά αἰσθάνονται τήν παρουσία του, ἀλλά εἶχαν καί ἔχουν τή δυνα­τό­τητα νά γίνονται καί οἱ ἴδιοι «οἶκος τοῦ Θεοῦ», νά γίνονται «ναός τοῦ Θεοῦ», καί νά ἔχουν τόν Θεό ἔνοικο τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώ­ματός τους.

Καί αὐτό εἶναι μία πραγματικότη­τα, διότι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη, τόν ὁποῖο ἐπα­ναλαμβάνει ὁ οὐρανοβάμων Παῦ­λος, εἶναι ἀδιάψευστος. Kαί τί λέγει ὁ Θεός; «Ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καί ἐμπεριπατήσω». Θά κατοικήσω μέσα τους καί θά περιπατήσω καί δέν θά ἀφήσω τίποτε μακριά ἀπό τήν παρουσία καί τή χάρη μου.

Πόσο μεγάλη εἶναι αὐτή ἡ τιμή πού μᾶς κάνει ὁ Θεός καί δη­μι­ουρ­γός μας νά ἐνοικεῖ μέσα στό χοϊκό σῶμα μας καί στήν ψυχή μας! Ἀλλά καί πόσο θά πρέπει νά προσέχουμε καί ἐμεῖς τή ζωή μας καί τήν ἀναστροφή μας, ὥστε νά εὐαρεστεῖται νά ἐνοικεῖ μέσα μας ὁ Θεός. Δέν θά πρέπει νά ξεχνοῦμε ὅτι ὁ Θεός δέν μπορεῖ νά συνυ­πάρχει στήν ψυχή καί στό σῶμα μας μαζί μέ τήν ἁμαρτία καί τήν ἀκαθαρσία πού αὐτή δημιουργεῖ. Γι᾽ αὐτό καί μᾶς καλεῖ, ὅπως ἀκού­σαμε στό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, νά ἀπομακρυνθοῦμε ἀπό κάθε τι πού δέν ἔχει σχέση μέ Αὐτόν, νά ἀπομακρυνθοῦμε ἀπό τήν ἁμαρτία καί νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό ὁτιδή­ποτε ρυπαίνει τήν ψυχή μας.

Βεβαίως ἡ καθαρότητα τῆς ψυχῆς δέν εἶναι κάτι πού ἐπιτυγχάνεται εὔκολα, καθώς ζοῦμε μέσα σέ ἕναν κόσμο στόν ὁποῖο πλεονάζει ἡ ἁμαρτία, ἀλλά καί ὁ πονηρός προσπαθεῖ νά μᾶς ὠθήσει καί νά μᾶς παρασύρει σέ αὐτήν, προκειμέ­νου νά μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό τόν Θεό. Χρειάζεται ἀγώνας καί προ­σπά­θεια διαρκής, γιά νά ἀποφεύ­γουμε τίς παγίδες τοῦ πονηροῦ καί νά μήν πέφτουμε στήν ἁμαρτία. Χρειάζεται ὅμως καί μετάνοια, ὅποτε αὐτό συμβαίνει, καί κάθαρ­ση τῆς ψυχῆς μας στό μυστήριο τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως καί συμμε­τοχή μας στό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, διά τοῦ ὁποίου ἐνοι­κεῖ στήν κεκαθαρμένη ψυχή μας ὁ Χριστός.

Ἄς τό ἔχουμε πάντοτε αὐτό κατά νοῦ, ἀδελφοί μου, καί ἄς προσπαθοῦμε νά διατηροῦμε τόν Χριστό στήν ψυχή μας γιά νά εἴμαστε πάντοτε «ναός Θεοῦ ζῶντος».

 

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων