Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013

Κυριακή Ζ' Λουκά: Η Ανάσταση δεν είναι ιδέα, αλλά πρόσωπο!



«Κα κατεγέλων Ατο, εδότες τι πέθανεν». Συνδυάζοντας τ παραπάνω χωρίο το σημερινο ναγνώσματος μ τν αριαν θνικ ορτή, μπορομε ν ποκομίσουμε κάποια χρήσιμα συμπεράσματα.

νέκαθεν τ εσεβέστατο γένος μας διατηροσε τν πίστη κα τν λπίδα στν ησο Χριστ ς σβεστους πυρσούς, πο φώτιζαν τν στορική του διαδρομ σ ερηνικς κα πολεμικς περιόδους. σως κανένα θνος στν κόσμο δν ταλαιπωρήθηκε, λλ κα δν δοξάσθηκε τόσο, κανένα δν πεκόμισε περισσότερο θαυμασμό, λλ κα δν πολεμήθηκε μ τέτοιο μίσος, σο τ λληνικό. Πάντοτε μ τν λπίδα στν Χριστό, μπιστευόμενο τν πέρμαχο Στρατηγό κα χοντας πάνω του τν γία σκέπη κα προστασία της, τοτο τ γένος νιωσε στν ψυχ κα στ σμα του θλίψεις, ταπεινώσεις κα λαβωματις π ντοπίους προδότες, πιδρομες βαρβάρους, δυνάστες λλοεθνες, τούρκους αμοδιψες, βαλκάνιους χάριστους, πολίτιστους ερωπαίους, μισανθρώπους ναζιστές, μως ποτ δν γκατέλειψε τν γνα γι τν ζωή, γιατ ξέρει καλ πς κόμη κι ν λα τ θνη πέσουν πάνω του, γι ν τ κατασπαράξουν, κόμη κι ν ρθουν λλοι τόσοι αἰῶνες τουρκοκρατίας, κόμη κι ν ρθουν πολλαπλς ναζιστικς κατοχές, δν θ πεθάν, σο ζε ν Χριστ κα π τν σκέπη τς Παναγίας κι σο δν ποποιεται τν ερ παρακαταθήκη τν προγόνων του π τν ρχαιότητα ως σήμερα.
Περιγελοσαν τν Χριστ ο θρηνολόγοι, ταν κενος τος επε ν μν κλανε, γιατ ταν βέβαιοι πς κόρη το αείρου εχε πλέον πεθάνει. Περιγελοσαν κα τν λλάδα λοι κενοι ο φίλοι κα χθροί, πο σαν βέβαιοι γι τν θάνατο το λληνισμο κα κόμη τν περιγελον σοι ξεχνον πς τν λληνισμ τν μπνέει νάσταση, πο τν κουγε στ Εαγγέλιο τς θείας λειτουργίας, πο τν ψαλλε κάθε Κυριακ στν ρθρο, πο τν πανηγύριζε μ λαμπρότητα κάθε Πάσχα, πο τν εδε ν παληθεύεται ν τος πράγμασιν στν θνική του στορία. Γι’ ατ κα ν χθρο κα δθεν φίλοι θέλουν ν μς ποτελειώσουν, τος προειδοποιομε ν μν τολμήσουν ν μβισβητήσουν τν πίστη το λληνα στν ναστάντα Χριστό, ν μν τολμήσουν ν περιγελάσουν ατν τν πίστη, γιατ εναι καταμάχητη, ζυμωμένη τν στιγμ τς ες Χριστν βαπτίσεως μ τ πνεμα του, ταν λληνας γίνεται ρθόδοξος χριστιανός, μιμούμενος μ τν τριπλ κατάδυση στν κολυμβήθρα κα τν τριπλ νάδυση τν θάνατο κα τν νάσταση το ρχηγο τς ζως του, το ρχηγο τς λπίδας του.
Δν μπορ ν σς π, δελφοί μου, ἐὰν άειρος συνέχισε ν χ τν δια λπίδα, ταν μπκε μέσα στ νεκρικ δωμάτιο μ τν σύζυγο κα τος τρες μαθητς το Κυρίου κα εδε τ παιδάκι του νεκρό. σο ταν ἄῤῥωστο, εχε κόμη λπίδα κα πίστευε πς Χριστς μποροσε ν τ θεραπεύσ. Κι ταν κόμη τν πληροφόρησαν πς κόρη του πέθανε κα πς ταν σκοπο ν κουράσ τν Διδάσκαλο, σως πάλι ν εχε μι κρυφ λπίδα ν ταν λανθασμένη πληροφορία. ταν μως μπκε στ  δωμάτιο, λπίδα του ν εχε πλέον καταῤῥεύσει. Τ πράγματα ταν ξεκάθαρα. σως ταν κι ατν νας π κείνους πο «κατεγέλων Ατο, εδότες τι πέθανεν». μως τ θαμα γινε, γιατ Ατς πο τος επε ν μν κλανε, εναι Ζωοδότης, Δημιουργς κα νακαινιστς κα Λυτρωτς κα Σωτρας.
μς να πργμα πρέπει ν μς νδιαφέρει ς ρθοδόξους λληνες, τι νάσταση δν εναι δέα, λλ πρόσωπο. Χριστς εναι « ζω κα νάστασις μν», σύμφωνα μ τ σα ψάλλουμε. Κα ν εναι μαζί μας, ν εμαστε μλλον μες μαζί Του, τότε κανες δν χει τν δύναμη ν μς νικήσ. «Ε Θες μεθ’ μν, οδες καθ’ μν». Κα εναι «μακάριον τ θνος, ο στι Κύριος Θες ατο». Μακάριο τ θνος, το ποίου Θες εναι Κύριος, ησος Χριστός, γιατ κενος δν θ τ φήσ βοήθητο, κόμη κι ν σχυρότεροι στρατο τ πειλήσουν, κόμη κι ν κανότεροι στρατηγο τ ποτιμήσουν, κόμη κι ν μυριάδες τ πολεμήσουν. Θ συντριβον μλλον ς σκεύη κεραμέως, θ καταισχυνθον χθρο κα πίβουλοι, δ ωμιοσύνη, τουτέστιν ρθόδοξος λληνισμός, θ νικήσ, θ μεγαλώσ, θ πεκταθ, θ κυριαρχήσ, γι ν κηρύξ τν νάσταση κα ν διακονήσ τν ν Χριστ σωτηρία πάντων τν θνν.

π. Στυλιανός Μακρής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...