ΚυριακὴΜετὰ τὴν Χριστοῦ γέννησιν:Οι του κόσμου Ηρώδεις, η Ελλάδα και ο Χριστός.

Στὴν ταπεινὴ φάτνη τῆς πατρίδος μας ἀναμέναμε, ἀδελφοί μου, τὰ φετινὰ Χριστούγεννα νὰ γεννηθῇ τὸ θαῦμα. Ὅμως Ἡρώδεις μανιώδεις σφάξανε τὶς νεογέννητες ἐλπίδες ἑνὸς λαοῦ περήφανου. Θρῆνος καὶ κλαυθμὸς καὶ ὀδυρμός! Καὶ μιὰ Ἑλλάδα «κλαίουσα τὰ τέκνα αὐτῆς καὶ οὐκ ἤθελε παρακληθῆναι, ὅτι οὐκ εἰσί». Βοσκοὶ τῆς ἐνημέρωσης κατηύθυναν τὴν κοινὴ γνώμη τῶν λογικῶν προβάτων στὶς στάνες τῶν συμφερόντων τους καὶ ἄγγελοι ἀμερικάνοι φρόντισαν νὰ προπαγανδίσουν παντοῦ τὴν δική τους ἐπὶ γῆς εἰρήνη, τὴν πὰξ ἀμερικάνα. Τὰ ἄλογα τὰ ζωηρὰ τῆς νέας τάξης πραγμάτων κατέστειλαν τὴν ἀγανάκτηση ὅσων ἀντιδροῦσαν στὰ σχέδια μιᾶς ἀποχριστιανισμένης παγκοσμιοποίησης. Καινούριοι ἀπεγράφησαν κατὰ τὸ δόγμα Καίσαρος μὲ ἠλεκτρονικὸ φακέλωμα. Ἀστέρια τοῦ συστήματος, τοῦ λεγομένου στὰρ σύστεμ, φώτισαν τὴν πορεία τῶν μαγεμένων καὶ ἀποχαυνωμένων νέων καὶ τὰ ὡδήγησαν μακρυὰ ἀπὸ τὸν Χριστό. Μάγοι τῆς πολιτικῆς, λαοπλάνοι, προσέφεραν τὰ πονηρά τους δῶρα, ἀνταλλάγματα στὴν ἐμπιστοσύνη ἑνὸς εὐγενοῦς χριστιανικοῦ λαοῦ. Ὄνειρα εἶδαν ὁλοζώντανα οἱ ἄνεργοι μνήστορες τῆς ζωῆς, περιμένοντας ἀκόμη νὰ ἀκούσουν τὴν εἴδηση, ὅτι «τεθνήκασι οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχὴν» αὐτοῦ τοῦ λαοῦ.

Βουλιάξαμε, ἀδελφοί μου, στὸ τέλμα. Προσπεράσαμε τὴν Βηθλεέμ, ἀδιαφορῶντας γιὰ τὸν Χριστό, πήραμε λάθος δρόμο καὶ περιπλανηθήκαμε στὴν ἔρημο τῆς διαφθορᾶς. Ἀδελφοί, ὁ διάβολος μαίνεται, τὸ βιός μας χάνεται, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ σὲ μετάνοια. Ἔχουμε μεγάλο πόλεμο μὲ τὸν ἄρχοντα τοῦ κόσμου τούτου, τὰ περιθώρια τῆς ζωῆς μας στενεύουν μέρα μὲ τὴν ἡμέρα, οἱ ἀντοχὲς λιγοστεύουν, ἡ ἀπελπισία ἔχει κτυπήσει τὴν πόρτα ὅλων μας, χιλιάδες τὰ θύματα τῆς ἡρώδειας κακίας, ὅμως πρέπει νὰ ἀναθαῤῥήσουμε. Καὶ αὐτὸ θὰ τὸ καταφέρουμε, ἂν ἀποφασίσουμε νὰ ἀνακατευθύνουμε τὴν ὕπαρξή μας πρὸς τὴν πορεία ποὺ φωτίζει ὁ ἀστέρας τῆς πνευματικῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Ὁ Χριστὸς μᾶς ἀνοίγει μὲ τὴ γέννησή Του τὶς πύλες τῆς σωτηρίας. Ἐν Αὐτῷ ὅλα μας τὰ προβλήματα βρίσκουν λύση, τακτοποιοῦνται οἱ ὑποθέσεις τῆς καθημερινότητος, ἀναγεννᾶται κάθε ἐλπίδα, ἀρκεῖ νὰ στρέψουμε τὸ  βλέμμα στὸ ταπεινὸ σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ, ἐκεῖ ὅπου ἀνέτειλε ὁ Ἤλιος τῆς δικαιοσύνης.

Δὲν ἦταν ὅλα καλὰ καὶ εὔκολα γιὰ τὸν τεχθέντα νέο Βασιλέα. Δὲν γεννήθηκε μέσα σὲ πορφυρὰ ὑφάσματα, ἀπειλήθηκε ἡ ζωή Του, ἔγινε μωρὸ παιδὶ μετανάστης, ταλαιπωρήθηκαν σὲ ξένη γῆ ἡ μητέρα Του καὶ ὁ φροντιστής Του μνηστήρας της. Τὸ σχέδιό Του προχώρησε μέσα ἀπὸ φτώχεια, στερήσεις, διώξεις, φόνους ἀθώων, κακουχίες, καταστάσεις θλιβερὲς ποὺ βιώνουμε κι ἐμεῖς σήμερα, μέχρι νὰ βρεθοῦμε στὴν ἀσφαλῆ Ναζαρὲτ τῆς ἐπιστροφῆς μας πρὸς τὸν Θεό.

Εἰσοδεύουμε ἐντὸς ὀλίγου σὲ ἕνα καινούριο ἔτος. Δὲν εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι ποὺ προβληματίζονται γιὰ τὸ τί μέλλει γενέσθαι, ἐκεῖνοι ποὺ φοβοῦνται πὼς τὰ πράγματα θὰ χειροτερεύσουν, ἐκεῖνοι ποὺ εἶναι πλέον πεπεισμένοι ὅτι «κάθε πέρυσι καὶ καλύτερα». Ἡ ἀπογοήτευση δὲν πρέπει νὰ μᾶς καταβάλῃ. Ὑπάρχει λύση σὲ ὅλα. Ὑπάρχει Χριστός, «ὁ καιροὺς καὶ χρόνους ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ θέμενος». Ἀλλὰ δὲν θὰ Τὸν συναντήσουμε στὰ πρωτοχρονιάτικα ῥεβεγιὸν καὶ τὰ ξεφαντώματα, οὔτε θὰ Τὸν δοῦμε ἀναπαυόμενο στὴν πολυτέλεια. Θὰ Τὸν συναντήσουμε ἐν σπαργάνοις πτωχείας μέσα στὴν Ἐκκλησία, εὐχαρίστως ἀποδεχόμενο τὰ δῶρα τῶν μετανοημένων, τὸν χρυσὸ τῆς ἀγάπης, τὴν σμύρνα τῆς ἐξομολογήσεως, τὸν λίβανο τῆς προσευχῆς, θὰ Τὸν συναντήσουμε κυνηγημένο, διωκώμενο στὰ πρόσωπα τῶν ἀδικουμένων ἀδελφῶν μας.

Μὴ νομίσετε ὅτι, ὅσα συμβαίνουν τὸν τελευταῖο καιρό, γίνονται ἐρήμην τῆς θείας προνοίας, ἐρήμην τοῦ Κυριάρχου τῆς ζωῆς. Ὁ Χριστὸς ἐπιτρέπει μέχρις ἑνὸς σημείου τὶς θλίψεις στὴ ζωή μας, ὅταν αὐτὲς μποροῦν νὰ γίνουν διὰ τῆς ὑπομονῆς πρόξενοι στεφάνων. Ἄλλωστε ὁ Ἴδιος ἔχει τὴν πεῖρα τοῦ ἀνθρώπινου βίου, γνωρίζει καὶ ἀπὸ πεῖνα καὶ ἀπὸ διώξεις καὶ ἀπὸ πειρασμοὺς καὶ ἀπὸ πόνο καὶ ἀπὸ θάνατο. Ὅσα βίωσε στὸν κόσμο μας τὰ βίωσε ἐξολοκλήρου καὶ ἀποκλειστικῶς μὲ τὴν ἀνθρώπινη φύση Του, γι’ αὐτὸ καὶ μπορεῖ νὰ μᾶς νιώσῃ, νὰ καταλάβῃ τὶς δικές μας θλίψεις. Μᾶς προειδοποίησε ἄλλωστε γι’ αὐτές, ἀλλὰ ταυτόχρονα μᾶς ἐκάλεσε κοντά Του, ὅλους τοὺς «κοπιῶντας καὶ πεφορτισμένους», γιὰ νὰ μᾶς ξεκουράσῃ. Γιὰ μᾶς γεννήθηκε καὶ εἶναι κοντά μας, ὅσο ἐμεῖς δὲν ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ Αὐτόν. Κι ἂν ἀκόμη μᾶς ἀπειλοῦν οἱ τοῦ κόσμου Ἡρώδεις, ὁ Χριστὸς πάντα θὰ μᾶς καλῇ νὰ προσβλέπουμε πρὸς τὴν φάτνη τῆς Βηθλεὲμ καὶ νὰ προστρέχουμε πρὸς τὴν Ναζαρέτ, ὅπου Ἐκεῖνος ὡς νεογέννητος, ὡς βρέφος, ὡς νήπιο, ταπείνωσε τὴν ἰσχὺ τοῦ ὁρατοῦ καὶ τὴν ἀλαζονεία τοῦ ἀοράτου ἄρχοντος τοῦ κόσμου τούτου.

Οἱ εὐχὲς τῆς Ἐκκλησίας ἂς μᾶς συνοδεύουν κατὰ τὴ νέα χρονιά.