Στο ξεκίνημα μιας νέας χρονιάς

 γράφει ο Αρχιμ. Θεόφιλος Λεμοντζής

Ένα νέο έτος ξεκίνησε δυναμικά και μαζί του γεννιούνται οι καινούριες μας ελπίδες για όσα θέλουμε να κάνουμε. Πρέπει να την αγαπούμε την Πρωτοχρονιά, είναι μια επανεκκίνηση, μια αφετηρία για καινούριες εμπειρίες και ευκαιρίες. Σηματοδοτεί μια λήξη για όσα θέλουμε να ξεχάσουμε και μια νέα αρχή για αυτά που θέλουμε να ζήσουμε.

Ακόμα κι αν ο κόσμος γύρω μας δεν αλλάζει, στην πραγματικότητα να σκεφθούμε ο καθένας και να πεί στον εαυτόν του, πως έχω μια ευκαιρία να αλλάξω εγώ. Κι αν αυτή μου την επιθυμία την μοιράζονται μαζί μου όλοι οι άνθρωποι γύρω μου, τότε χωρίς να το καταλάβουμε όλοι μαζί αλλάζουμε τον κόσμο, γιατί ο κόσμος είμαστε όλοι εμείς και τα όνειρά μας.

Ακόμα κι αν η νέα χρονιά προοιωνίζεται σκληρή, εγώ ξέρω καλά πως όπου υπάρχουν αλλαγές, εκεί υπάρχουν και ευκαιρίες τις οποίες πρέπει να ανακαλύψουμε. Με θετική σκέψη και ανοιχτό μυαλό, λοιπόν, οφείλουμε να αγωνιστούμε για αυτά που θέλουμε να επιτύχουμε.

Είναι πολύ σημαντικό πριν το ξεκίνημα της νέας χρόνιας να κοιτάξουμε λίγο πίσω και να κάνουμε μια ανασκόπηση της χρονιάς που αφήνουμε πίσω μας. Με κριτική ματιά να δούμε την αλήθεια και να αφήσουμε πίσω αυτά που μας κάνουν δυστυχισμένους. Είναι εξαιρετική η διαπίστωση πως η ευτυχία μας δεν εξαρτάται τόσο από την κατάκτηση όσων μας κάνουν ευτυχισμένους, όσο από εκείνα που κρατάμε στη ζωή μας παρόλο που ξέρουμε πως μας πληγώνουν σαν αγκάθι και μας κάνουν να υποφέρουμε.

Μπροστά στο ξεκίνημα κάθε νέας χρονιάς, στεκόμαστε πάντοτε με ανάμικτα συναισθήματα. Συναισθήματα μελαγχολίας για τον χρόνο που περνάει, συναισθήματα χαράς και αισιοδοξίας για το νέο ξεκίνημα που μάς περιμένει. Αλλά και ο ίδιος ο χρόνος ασκεί επάνω στον κάθε άνθρωπο μία διπλή επίδραση: Από τη μία, γνωρίζει πώς να φθείρει τις δυνάμεις και τα έργα του, από την άλλη, όμως, γνωρίζει και πώς να γιατρεύει πληγές και να προσφέρει νέες ευκαιρίες.
Το τί σημαίνει ο χρόνος για τον καθένα από εμας, το καθορίζει το νόημα και οι απαντήσεις που έχουμε δώσει στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής μας.
Για εκείνον που περιόρισε την ύπαρξή του στην απλή επιβίωση και την άφησε να άγεται και να φέρεται από τα πάθη του και τις περιστάσεις, ο χρόνος αποτελεί ταξίδι από χίμαιρα σε χίμαιρα και από ματαίωση σε ματαίωση. Για εκείνον, όμως, που έσπασε τα σύνορα αυτής της γης και θέλησε να αναζητήσει αιώνιες αλήθειες πίσω από τους κύκλους του χρόνου, η ανθρώπινη ιστορία παίρνει νόημα από την αναγνώριση του σχεδίου της αγάπης του Θεού και την λυτρωτική Του επέμβαση στα ανθρώπινα δρώμενα. Αυτή η ενατένιση, όχι μόνο γεμίζει τον άνθρωπο με ασφάλεια και ελπίδα, αλλά τού προσφέρει και προσανατολισμό δράσης και δημιουργίας.
Η ανάγκη για τέτοιου είδους προσανατολισμό γίνεται επιτακτικότερη σε χρόνους δύσκολους, σε χρόνους όπως οι δικοί μας. Η φετινή πρωτοχρονιά μας διχάζει. Αφήνουμε πίσω μας ένα έτος γεμάτο δυσκολίες και αισθανόμαστε την ελπίδα και την αισιοδοξία που τόσο διψάει η ψυχή μας, να συγκρούονται με ειδήσεις και προβλέψεις δυσοίωνες. Κάθε μας έργο και κάθε μας προοπτική, τόσο για μας, όσο και για τα παιδιά μας, κινδυνεύει να χαραχτεί ανεπανόρθωτα από την απαισιοδοξία και την απόγνωση. Και αυτό αποτελεί έσχατο κίνδυνο, χειρότερο από την οικονομική δυσπραγία και τα πολιτικά αδιέξοδα.
Τις ώρες αυτές, τις ώρες που καλωσορίζουμε μία ακόμη νέα χρονιά, μάς δίνεται η ευκαιρία να στρέψουμε την πλάτη στη μοιρολατρία και στο συναίσθημα της ματαιοπονίας, που γκρεμίζει κάθε μελλοντικό όραμά μας. Οφείλουμε κυρίως να ποτίσουμε τις ψυχές των παιδιών μας με όνειρα και αισιοδοξία. Θα είναι τα εφόδιά τους, όταν οι δυσκολίες θα χτυπήσουν και τη δική τους πόρτα. Μεγαλύτερο, όμως, όπλο γι' αυτούς θα αποτελέσει η ζωντανή και ατράνταχτη πίστη, μία πίστη που περιμένουν να την αναγνωρίσουν πρώτα στα δικά μας πρόσωπα και τη δική μας ζωή.
Οι μέρες που έφυγαν αλλά και οι ημέρες που έρχονται δοκιμάζουν αυτή την πίστη μας. Πίστη στο Θεό της αγάπης, που δεν άφησε και δεν θα αφήσει ποτέ τον άνθρωπο έρμαιο των λαθών και των παθών του. Το σχέδιό Του για την σωτηρία μας ξεκίνησε μία νύχτα στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας, συνεχίζεται, όμως και στις μέρες μας. Δεν γνωρίζουμε τις διαδρομές του. Γνωρίζουμε, όμως, τον σκοπό Του, που δεν είναι άλλος από το ξεχείλισμα χαράς, αλήθειας και ζωής για τον κάθε άνθρωπο και για ολόκληρη την ανθρωπότητα, μέσα από την μετάνοια και την επιστροφή σε αλήθειες ζωογόνες και αιώνιες.

Μόλις εξέπνευσε το 2016, ωστόσο όμως οι σκέψεις επιμένουν να στήνουν τρελό χορό…

Στις σκέψεις, παρέα και τα συναισθήματα.. Γλυκόπικρα.. Έτσι ήταν πάντα τέτοιες μέρες..

Μνήμες θολές από τα παιδικά χρόνια, μπερδεύονται με τα μετέπειτα και με το παρόν. Τα χρόνια πέρασαν, οι μέρες αυτές έγιναν πιο κοινωνικές.. Άλλαξε η σύνθεση της οικογένειας, αλλά η θλίψη που μας συνόδευε, φαίνεται πως παρέσυρε κι άλλους, συγγενείς και φίλους..

Πρώτες ώρες της Πρωτοχρονιάς του 2017 και κοιτάζοντας πίσω αυτή τη χρονιά, ψάχνω να βρω τις στιγμές της χαράς… της ευτυχίας…

Δεν υπάρχουν… όλα τα σκιάζει η τραγωδία της πατρίδας μας… οι χιλιάδες αυτόχειρες νεκροί, οι χιλιάδες άστεγοι, τα εκατομμύρια των Ελλήνων που υποφέρουν…

Δεν υπάρχει προσωπική ευτυχία, όταν γύρω σου υπάρχει τόσος πόνος… απλά, δεν μπορεί να υπάρξει…

Η Πατρίδα μας βυθίζεται στην άβυσσο και ο εφιάλτης στέκεται μπρός μας, γύρω μας, μέσα μας…

Σήκωσα τα μάτια στον ουρανό…. Μια ηλιαχτίδα παλεύει να ξεμυτίσει από τα μαύρα σύννεφα..

Ένα φτερούγισμα μέσα μου… μια λάμψη φώτισε τα μάτια μου κι έφτασε μέχρι την άκρη των χειλιών… τρύπωσε στην ψυχή μου…

Έ λοιπόν, ΟΧΙ! Μέρα που είναι, ΟΧΙ.. αυτή την ηλιαχτίδα, στην ψυχή μου τη φυλακίζω και μ’ αυτή θα ζεστάνω την παγωνιά μου…

Απ’ αυτή θα πάρω κουράγιο για να σηκωθώ και πάλι…

Θεόσταλτη η ηλιαχτίδα, μήνυμα φέρνει….. μήνυμα αγώνα και αντοχής… μήνυμα επιλογών που ξανοίγονται μπροστά μου..

Το μονοπάτι θάναι δύσκολο, μα θα το περάσουμε....

Την είδες κι εσύ, Συνέλληνα βαπτισμένε Χριστιανέ, τούτη την ηλιαχτίδα… την φυλάκισες κι εσύ μέσα στην ψυχή σου…

Μου άπλωσες το χέρι.. σου απλώνω κι εγώ το δικό μου..

έχουμε καινούριο χρόνο

Ο καινούργιος χρόνος, πρέπει να μας βρει αποφασισμένους, όρθιους...

Ή όλα, ή τίποτα..

Επιλέγουμε το ΟΛΑ!

Έχει ανηφόρα, μα δεν σκιαζόμαστε… Σφίγγουμε τα χέρια και προχωράμε.…

Εμείς, ως μέλη της Εκκλησίας του Χριστού, ως μέλη της Εκκλησίας της ελπίδας, έχουμε τη δυνατότητα να γίνουμε συνεργάτες αυτού του σχεδίου. Δεν κλείνουμε τα μάτια στα δεινά. Πώς θα μπορούσαμε άλλωστε; Όλοι μας, ο καθένας στην προσωπική του ζωή, τα υφιστάμεθα. Λυπούμαστε, αλλά όχι «καθώς και οι λοιποί, οι μη έχοντες ελπίδα». (Α Θεσ. 5:23) Προσδοκούμε, αλλά όχι καθώς εκείνοι, που στήριξαν όλες τις ελπίδες τους σε διασκέψεις και δοσοληψίες των ισχυρών. Η λύπη μας αποτελεί εργαλείο περισυλλογής και αυτοκριτικής και η προσδοκία μας ταυτίζεται με την προσδοκία του Θεού για ένα καλύτερο κόσμο, μέσα από την ανάληψη της προσωπικής ευθύνης και την πηγαία, διακριτική και άοκνη αγάπη.
Χριστιανοί μας,
Πολλοί είναι ο οι λόγοι που η ιστορία αυτού του τόπου ταυτίστηκε με την Ορθοδοξία. Ένας από του κυριότερους, είναι πως η Εκκλησία, όπως και η πατρίδα μας, έμαθαν να βλέπουν την κάθε πτώση, όχι ως κατάληξη μίας αποτυχημένης διαδρομής, αλλά ως έναρξη μίας αναστάσιμης εξόδου. Για την χρονιά που έρχεται, η Εκκλησία μας, όχι απλώς αρνείται να συμμετάσχει στην εδραίωση της κατήφειας και του πένθους, αλλά με κάθε τρόπο υψώνει λάβαρο λυτρωτικής εξόδου από την κατήφεια και τη ραθυμία, αυξάνοντας την ένταση όλων των δραστηριοτήτων της, που συμβάλλουν στην εδραίωση της ανθρωπιάς και της δημιουργίας. Ανοίγει διάπλατα τις πόρτες της, καλεί σε ενίσχυση των φιλανθρωπικών της δράσεων, καλεί σε συμμετοχή στις πνευματικές και ιεραποστολικές της πρωτοβουλίες, καλεί στην κατάθεση νέων ιδεών και πρωτοβουλιών. Πάνω απ' όλα, όμως, καλεί σε φρόνημα ανδρείας, χαράς και ελπίδας. Την ώρα που αμαρτίες παλιές σαπίζουν τις δομές του κόσμου τούτου, η Εκκλησία καλείται να παραμείνει το αλάτι αυτού το τόπου, το αλάτι της πατρίδας μας, το αλάτι της Οικουμένης. Είναι στο δικό μας χέρι το αλάτι να μην μωρανθεί. Ο Θεός δεν θα το επιτρέψει, αν δεν το επιτρέψουμε πρώτα εμείς.

Καλή χρονιά, ελπιδοφόρα και πλημμυρισμένη

από το φως και την αγάπη του Χριστού.