ΚΥΡΙΑΚΗ Ι´ ΛΟΥΚΑ: Πίστη και υποκρισία.

 (Λουκ. 13.10-17)

«Καί ἐπέθηκεν αὐτῇ τάς χεῖρας καί παρα­χρῆ­μα ἀνωρθώθη καί ἐδό­ξα­ζεν τόν Θεόν».

Ἕνα θαῦμα περιγρά­φει ἡ σημερινή εὐαγ­γε­λική περικοπή, τό θαῦ­μα τῆς συγκυπτούσης γυ­ναικός, ἡ ὁποία ἐπί δε­καοκτώ χρόνια δέν μπο­ροῦσε ἐξαι­τίας κάποιας ἀσθενείας νά σταθεῖ ὄρ­θια καί νά περπα­τή­σει. Καί ὅμως παρά τή δυ­σκολία πού εἶχε, παρά τή ντροπή πού πιθα­νόν αἰσθανόταν, δέν πα­ρέ­λειπε νά πηγαίνει στόν ναό τοῦ Θεοῦ. Δε­κα­οκτώ χρόνια ἀσθε­νής, καί κα­νείς δέν εἶχε ἐν­διαφερθεῖ γιά τήν κα­τά­­στασή της· μέ­χρι πού συνάντησε τόν Χριστό. Εἴτε δέν τόν γνωρίζει εἴτε δέν θέλει νά τόν ἀ­πασχο­λήσει μέ τό προ­σω­πικό της πρό­βλημα, ἡ συγκύπτουσα γυ­ναίκα δέν πλησιάζει τόν Χρι­στό οὔτε τοῦ ἐκ­θέτει τόν πόνο της. Ἴ­σως καί δέν προλα­βαί­­νει νά τό κά­νει, για­τί ὁ Χριστός τήν πλη­σιάζει γιά νά τῆς προσ­φέρει αὐτό πού ἐπιθυ­μοῦσε, δηλαδή τήν ὑγεία της. «Ἐ­πέ­θη­κεν αὐτῇ τάς χεῖ­ρας καί παρα­χρῆ­μα ἀνωρ­θώ­θη».

῾Η θεραπεία της εἶναι ἐξίσου διακριτική μέ τήν πα­ρου­σία της. Ὅ­πως ἐκεί­νη δέν μιλᾶ, δέν ἐκφρά­ζεται, ἀλλά μυ­στικά καί ἐνδόμυχα ἱκε­τεύει γιά τή θερα­πεία της, ἔτσι καί ὁ Χρι­στός τήν θερα­πεύει ἀ­κου­μπώντας την μέ τά χέρια του καί μέ μία φράση τή διαβε­βαι­ώ­νει γιά τήν ἀπαλλαγή ἀπό τήν ἀσθένειά της.

Τό θαῦμα τῆς θερα­πεί­ας τῆς συγκυπτού­σης γυ­­ναικός εἶναι γε­γονός, οἱ ἀντιδράσεις ὅμως τῶν ἀνθρώπων διαφο­ρο­­­ποιοῦνται.Ἡ γυναίκα δοξάζει τόν Θεό πού τῆς χάρισε τήν ὑγεία, ἐνῶ ὁ ἀρχι­συ­νάγωγος διαμαρτύ­ρε­­ται, γιατί ἡ θεραπεία ἔγινε κατά τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου. Σύγ­κρου­­­ση πίστεως καί ὑπο­­­κρισίας. Ἡ συγκύ­πτου­σα πιστεύει στόν Θεό καί ἀποδεικνύει τήν πί­στη της μέ τήν πα­ρουσία της στή συνα­γω­γή. Ἡ συγκύπτουσα πι­­στεύ­ει, καί τήν πίστη της τήν ἐπισφραγίζει καί ὁ Χρι­στός μέ τή θε­ραπεία πού τῆς χα­ρίζει, γιατί δέν ὑπάρχει θαῦ­μα χω­ρίς πίστη, γιατί δέν ὑπάρ­χει θεραπεία γιά ὅποιον δέν πι­στεύει. Καί τήν ἀλήθεια αὐτή ἐπιβεβαιώνει, ἀ­δελ­φοί μου, ἡ στάση τοῦ ἀρ­χι­συναγώγου. Ἄν ὁ ἀρ­χι­συ­νάγωγος πί­­στευε πραγ­­­ματικά στόν Θεό, δέν θά δια­μαρ­τυρόταν γιά τή θερα­­πεία μιᾶς ταλαίπω­ρης γυναίκας· δέν θά δια­μαρ­­τυρόταν, γιατί ἄν εἶχε πίστη, ὁ Χριστός θά θεράπευε μυστικά τήν ἀμφιβολία πού εἶχε γεννηθεῖ στήν ψυχή του.

Ὅμως ὁ ἀρ­χι­συνάγω­γος πιστεύει μόνο κατ᾽ ἐπίφαση καί ἔτσι χάνει τήν εὐκαιρία νά κατα­νοήσει τό θαῦ­μα· χάνει τήν εὐκαιρία νά τό ζή­σει καί ὁ ἴδιος καί νά δοξάσει τόν Θεό.

Μέσα στή Συναγωγή καί μπροστά στό ἴδιο γεγονός στέκονται δύο ἄν­θρωποι πού δια­φέ­ρουν ὁλοκληρω­τικά με­τα­ξύ τους, ἡ συγκύ­πτουσα καί ὁ ἀρχισυνά­γω­γος. Δύο ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι βιώνουν τήν ἴδια ἐμπειρία μέσα στόν οἶκο τοῦ Θεοῦ μέ ἐντε­λῶς διαφορετικό τρόπο πού τούς ὁδηγεῖ σέ ἐν­τε­­λῶς διαφορετικό ἀπο­­­­τέλεσμα.

Ἡ περίπτωση τῆς συγ­κυπτούσης καί τοῦ ἀρ­χισυναγώγου δέν εἶναι μο­να­δική. Ὁ Χριστός συ­χνά παρουσιάζει ζεύ­γη ἀντιθέτων χαρα­κτή­ρων γιά νά μᾶς ἀπο­κα­λύψει τήν ἀλήθεια του γιά τόν ἄνθρωπο καί τή σχέση του μέ τόν Θεό. Τήν παρουσιάζει γιά νά μᾶς βοηθήσει νά ἐξετάσουμε καί ἐμεῖς τήν προσωπική μας σχέση μέ τόν Θεό. Νά ἐξετάσουμε ἐάν ὁμοιάζουμε μέ τή συγκύπτουσα γυναίκα ἤ μέ τόν ἀρχισυνάγωγο τῆς σημερινῆς εὐαγγε­λικῆς περικοπῆς. Νά ἐξετάσουμε ἐάν διαθέτουμε περισσότερη πίστη ἤ πε­ρισσότερη ὑποκρισία.

Καί εἶναι ἀνάγκη, ἀδελφοί μου, νά ἐξετάσουμε μέ εἰλικρίνεια τή σχέση μας μέ τόν Θεό, γιατί πολλές φορές ἐξαπατοῦμε τόν ἑαυτό μας μέ μία δῆ­θεν εὐσέβεια, μέ μία ἐφαρμογή κάποιων τύπων ἤ μέ τήν τήρηση κά­ποιων ἐντολῶν, ὅπως ἔκανε καί ὁ ἀρχισυνάγωγος τῆς σημερινῆς εὐαγγε­λικῆς περικοπῆς, καί χάνουμε τήν οὐσία τῆς σχέσεώς μας μέ τόν Θεό. Καί αὐτή δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν πίστη καί τήν ἐμπιστοσύνη μας στόν Θεό, χωρίς τίς ὁποῖες δέν εἶναι δυνατόν νά ὑπάρξει πραγματική σχέση, γιατί αὐτές ἀποτελοῦν τά ἀσφαλῆ θεμέλια αὐτῆς τῆς σχέσεως, χωρίς τά ὁποῖα ἡ θεωρούμενη σχέση μέ τόν Θεό κλονίζεται καί ἐξανεμίζεται μέ τήν πρώτη δυσκολία, μέ τόν πρῶτο πειρασμό. Ἀντίθετα, ἐάν διαθέτουμε πίστη καί ἐμπιστοσύνη στόν Θεό, τότε μποροῦμε νά ὑπομείνουμε τίς δυσκολίες καί τίς δοκιμασίες πού ἐπιτρέπει ὁ Θεός στή ζωή μας, μένοντας σταθεροί κοντά του, καί νά εἴμαστε βέβαιοι ὅτι κάποια στιγμή θά ζήσουμε καί ἐμεῖς στήν ψυχή μας ἕνα θαῦμα ἀνάλογο μέ αὐτό πού ἔζησε σήμερα ἡ συγκύ­πτου­σα, θά ζήσουμε τό θαῦμα τῆς σωτηρίας μας.

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων