ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ´ ΛΟΥΚΑ: Η πρόσκληση του Χριστού δεν είναι για το μέλλον αλλά για το τώρα μας.

(Λουκ. 14.16-24, Ματθ. 22.14)

«Λέγω γάρ ὑμῖν ὅτι οὐδείς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου».

Λίγες ἡμέρες μᾶς χωρίζουν, ἀδελ­φοί μου, ἀπό τή μεγάλη καί κοσμο­σω­τήριο ἑορτή τῶν Χριστουγέννων, ἀπό τήν ἡμέρα κατά τήν ὁποία θά ἑορ­τάσει καί πάλι ἡ Ἐκκλησία μας τήν ἔλευση Ἐκείνου πού ὑπῆρξε καί χαρακτη­ρίσθηκε ὡς «ὁ μεγάλος Ἀναμενό­με­νος» τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, αὐτός πού ὅλοι πε­ρίμεναν γιά νά λυτρώσει τόν ἄν­θρωπο ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας καί τήν κατάρα τοῦ νόμου.

Αὐτόν τόν μεγάλο Ἀναμενόμενο, τόν Ἰη­­σοῦ Χριστό, παρουσιάζει σήμε­ρα ἡ Ἐκ­κλη­­σία μας νά προσκαλεῖ καί νά περιμένει ἐμᾶς, τούς ταπεινούς καί χοϊκούς καί ἁ­μαρ­­τω­λούς ἀνθρώπους στό μεγάλο του δεῖ­πνο. Μᾶς προσκαλεῖ ὅλους χωρίς δια­κρίσεις καί χωρίς ἐξαιρέσεις. Καί δέν μᾶς καλεῖ μία μόνο φορά, ὅπως συμβαίνει συ­νή­θως στά ἀνθρώπινα δεῖπνα, ἀλλά μᾶς κα­λεῖ ἐπανειλημμένα στέλνοντας τόν δοῦ­λο του γιά νά μᾶς ὁδηγήσει στό δεῖπνο του.

Ποιό εἶναι ὅμως αὐτό τό μέγα δεῖπνο τοῦ Χριστοῦ στό ὁποῖο, ἄν καί εἴ­μαστε ὅλοι καλεσμένοι, πολλοί ἀπό ἐμᾶς προφα­σί­ζονται διάφορες δικαιο­λογίες ὥστε νά μήν παρα­βρεθοῦν; Πολλοί ἑρμηνευτές θε­ω­ροῦν ὅτι ὁ Χριστός ἀναφερόμενος στό μέ­γα δεῖπνο ἀναφέρεται στήν οὐράνια βασι­λεία του, στήν ὁποία πράγματι μᾶς κα­λεῖ ὅλους νά ἀπολαύσουμε τά ἀγαθά πού ἔχει ἑτοιμάσει γιά μᾶς καί τά ὁποῖα, ὅπως μᾶς βεβαιώνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «ὀφθαλμός οὐκ εἶδε καί οὖς οὐκ ἤκουσεν καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώ­που οὐκ ἀνέβη». Ἀλλά καθώς ἡ μέλλουσα ζωή καί ἡ οὐ­ράνια βασιλεία φαίνονται στούς περισ­σό­τερους ἀνθρώπους ὡς κάτι πολύ μακρινό, ὡς κάτι γιά τό ὁποῖο ἔχουμε πολύ χρόνο καί δέν χρειάζεται νά δεσμευθοῦμε ἀπό τώ­ρα, ἀκολουθοῦμε, ἀδελφοί μου, οἱ πε­ρισσότεροι ἀπό ἐμᾶς τό παρά­δειγμα τῶν ἀν­θρώπων τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς πε­ρικοπῆς καί ἀρνού­μεθα τήν πρόσκληση τοῦ Χριστοῦ ἐπικαλούμενοι τρέχουσες ἐρ­γα­σίες πού πρέπει νά διεκπεραιώσουμε καί ἐπείγουσες ὑποχρεώσεις στίς ὁποῖες ἔχουμε χρέος νά ἀνταποκριθοῦμε.

Ἄν ὅμως ὁ Χριστός ὑπονοεῖ μέ τήν πρό­σ­κληση στό μεγάλο δεῖπνο τήν πρόσκλη­ση στή βασιλεία του, ἐμεῖς δέν θά πρέπει νά ξεχνοῦμε ὅτι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι κάτι μακρινό καί ἀβέβαιο, δέν εἶναι κάτι τόσο μελλοντικό ὥστε δέν χρειάζεται νά ἐνδια­φερόμαστε ἀπό τώρα γι’ αὐτό. Ἀν­τί­θετα μάλιστα εἶναι ἀνάγκη νά ἔχουμε διαρ­κῶς ὑπόψη μας τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ ὅτι «ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντός ὑμῶν ἐ­στι», ὅτι δηλαδή ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶ­ναι κοντά μας, εἶναι δίπλα μας, εἶναι καί μπορεῖ νά εἶναι μέσα στήν ψυχή μας, καί πάντως ξεκινᾶ ἀπό ἐδῶ, ἀπό αὐτή τή ζωή, γιά νά συνεχισθεῖ αἰωνίως στόν οὐρανό.

Κατά συνέπεια, ἀδελφοί μου, ἡ πρόσ­κλη­ση πού μᾶς ἀπευθύνει ὁ Χρι­στός γιά τό μεγάλο του δεῖπνο δέν εἶναι μόνο μιά πρόσ­κληση μελλοντική, ἀλλά εἶναι μιά πρόσκλη­ση γιά τά καθημερινά γεγονότα τῆς βασιλείας του πού συμβαίνουν σέ αὐ­τή τή ζωή, ἀλλά ἔχουν αἰώνια διάρκεια καί μελ­λοντικές συνέπειες. Μέ ἄλλα λό­για, ὁ Χριστός μᾶς προσκαλεῖ στό δεῖπνο τῆς βασιλείας του μέσα ἀπό τίς καθημερι­νές προσκλήσεις στίς εὐκαιρίες τῆς σωτη­ρίας πού μᾶς προσφέρει σ’ αὐτή τή ζωή καί οἱ ὁποῖες θά μᾶς ἐξασφαλίσουν καί τήν αἰώνια ζωή καί τή σωτηρία μας. Καί αὐ­τές οἱ προσ­κλήσεις εἶναι οἱ προσκλή­σεις τοῦ Χριστοῦ γιά τίς εὐκαιρίες πού μᾶς προσ­φέρει ἡ Ἐκκλησία μας. Εἶναι ἡ διαρ­κής πρόσκληση τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκ­κλη­σίας στήν προσφορά ἀγάπης πρός τόν πάσχοντα, τόν ἀσθενῆ, τόν ἐνδεῆ, τόν ἐν φυλακαῖς καί ταλαιπωρίαις εὑρισκόμενο συνάνθρωπό μας, ἡ ὁποία μᾶς ἐντάσσει στούς εὐλογημένους τοῦ Θεοῦ Πατρός, ἐφό­σον ἐκ­λαμβάνεται ἀπό τόν Θεό ὡς προ­σφορά ἀγάπης στόν ἴδιο τόν Χριστό. Εἶναι ἡ διαρκής πρόσκληση τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας στή θεία Λειτουρ­γία, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ ἀπει­κόνιση καί πρόγευση τῆς ἀτελεύτητης Λειτουρ­γίας πού τελεῖται στόν οὐρανό, καί στήν ὁποία εἶναι παρών ἀνάμεσά μας ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Εἶναι ἡ πρόσ­κληση στά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, καί ἰδίως στό μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομο­λογήσεως, τό ὁποῖο μᾶς συμ­φιλιώνει μέ τόν Θεό καί μᾶς ἀποκαθιστᾶ στή θέση τῶν υἱῶν καί κληρονόμων τῆς βα­σιλείας του, ἀλλά καί στό μυστήριο τῆς θείας Εὐχα­ρι­στίας, στό ὁποῖο ὁ Χριστός εἶναι «ὁ μελι­ζό­μενος καί μή διαιρούμενος, ὁ πάντοτε ἐσθιόμενος καί μηδέποτε δαπανώμε­νος ἀλ­λά τούς μετέχοντας ἁγιάζων», τό μυ­στήριο τό ὁποῖο μᾶς ἑνώνει μέ τόν Χριστό καθιστώντας μας μετόχους τοῦ πανα­κη­­ρά­του σώματος καί τοῦ ζωοποιοῦ αἵματός του.

Ὅλες αὐτές τίς προσκλήσεις, ἀδελφοί μου, καί ὅσες ἄλλες μυστικές καί προσω­πι­κές ἀπευθύνει στόν καθένα μας ξεχω­ρι­στά ὁ Χριστός, εἶναι ἀνά­γκη νά τίς ἀποδε­χόμαστε μέ χαρά καί μέ εὐγνωμοσύνη, χω­­ρίς νά προβάλ­λου­με προφάσεις καί δι­και­ολογίες σάν αὐτές πού ἀκούσαμε πρό ὀλί­γου στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, γιατί ἡ ἀποδοχή αὐτῶν τῶν προσκλήσεων εἶναι καθοριστικῆς σημασίας γιά νά γίνουμε δε­κτοί στό μεγάλο δεῖπνο τῆς βα­σιλείας τοῦ Θεοῦ καί γιά νά μήν ἰσχύσει καί γιά μᾶς ὁ φο­βερός λόγος τοῦ Κυρίου· «οὐδείς» τού­των «τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δεί­πνου».

Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων