Με παρρησία...: Πανήγυρις ιεράς Μονής Αγίων Πάντων Βεργίνας 2014. (ΦΩΤΟ)

Τετάρτη 18 Ιουνίου 2014

Πανήγυρις ιεράς Μονής Αγίων Πάντων Βεργίνας 2014. (ΦΩΤΟ)

Την Κυριακή των Αγίων Πάντων (15 Ιουνίου) πανηγύρισε η ομώνυμη ιερά μονή Βεργίνης, στα Πιέρια Όρη.

Ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων τέλεσε αρχιερατική θεία λειτουργία και κήρυξε το θείο λόγο.

Στο τέλος της θείας λειτουργίας έγινε το καθιερωμένο μνημόσυνο για τις γυναίκες και τα παιδιά που θυσιάστηκαν πέφτοντας από το «Γαλακτό» προκειμένου να μην πέσουν στα χέρια των αλλοπίστων.

Η ομιλία του σεβασμιωτάτου στη θεία Λειτουργία.

«Ὁ φιλῶν πατέρα ἤ μητέρα ὑπέρ ἐμέ οὐκ ἔστιν μου ἄξιος· καί ὁ φιλῶν υἱόν ἤ θυγατέρα ὑπέρ ἐμέ οὐκ ἔστιν μου ἄξιος».

Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων, Κυριακή κατά τήν ὁποία ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν ἱερά χορεία τῶν ἁγίων της, τιμᾶ τούς ἀξίους τοῦ Δομήτορος καί Ἀρχηγοῦ της, ἀνθρώπους διαφορετικοῦ φύλου καί γένους, ἀνθρώπους πού ἔζησαν σέ διαφορετικές ἐποχές καί ὑπό διαφορετικές συνθῆκες, καί ὅμως ἐπέτυχαν τόν ἴδιο στόχο, ἐπέτυχαν τήν ἴδια τιμή, ἀνεδείχθησαν ἄξιοι τοῦ Θεοῦ, ἄξιοι τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, καί ἐπέτυχαν αὐτό τό ὁποῖο ἐπιθυμοῦμε καί ἀγωνιζόμεθα νά ἐπιτύχουμε καί ἐμεῖς στή ζωή μας.

Καί τό ἐρώτημα πού τίθεται εἶναι, ἀδελφοί μου, πῶς ἐπιτυγχάνει ὁ ἄνθρωπος νά γίνει ἄξιος τοῦ Θεοῦ;

Ἡ ἀπάντηση δίδεται μέσα ἀπό τή σημερινή εὐαγγελική περικοπή. Δέν δίδεται ὅμως μέ τόν ἀναμενόμενο τρόπο, δέν δίδεται θετικά, ἀλλά ἀρνητικά. Ὁ Χριστός δέν μᾶς λέγει τί θά πρέπει νά κάνει κανείς γιά νά γίνει ἄξιός του, ἀλλά τί δέν θά πρέπει νά κάνει γιά νά τό κατορθώσει.

Αὐτός πού ἀγαπᾶ, δηλαδή, τόν πατέρα ἤ τή μητέρα του, τόν υἱό ἤ τή θυγατέρα του περισσότερο ἀπό μένα, λέγει ὁ Χριστός, δέν εἶναι ἄξιός μου.

Σκληρή, φαινομενικά, ἡ ἀπαίτηση. Ὁ Χριστός ζητᾶ τήν ἀποκλειστικότητα τῆς ἀγάπης μας, ζητᾶ νά τόν ἀγαποῦμε περισσότερο ἀπό τούς γονεῖς μας, περισσότερο ἀπό τά παιδιά μας, περισσότερο ἀπό τούς πιό στενούς συγγενεῖς μας πού ἐκεῖνος μᾶς χάρισε.

Ὁ Χριστός ζητᾶ τήν ἀποκλειστικότητα τῆς ἀγάπης μας, ὄχι γιατί δέν θέλει νά ἀγαποῦμε τούς γονεῖς μας ἤ τά παιδιά μας, ἀλλά γιατί εἶναι πιό σημαντικό νά ἀγαποῦμε περισσότερο ἀπό αὐτούς ἐκεῖνον.

Καί εἶναι πιό σημαντικό, γιατί ἡ ἀγάπη στόν Χριστό δέν μᾶς ἐμποδίζει νά ἀγαποῦμε τούς ἄλλους ἀνθρώπους, καί φυσικά τούς γονεῖς καί τά παιδιά μας· ἀντίθετα μᾶς τό ἐπιβάλλει, ἐφόσον ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ προϋποθέτει τήν ἐφαρμογή τῶν ἐντολῶν του, καί εἶναι ἐντολή του ἡ ἀγάπη πρός τούς οἰκείους μας.

Εἶναι πιό σημαντικό νά ἀγαποῦμε περισσότερο τόν Χριστό, γιατί ἡ ἀγάπη πρός τούς γονεῖς καί τά παιδιά μας μπορεῖ νά μᾶς ἐμποδίζει νά ἀγαποῦμε τόν Χριστό, μπορεῖ νά μᾶς ἀποσπᾶ ἀπό τήν ἀπόλυτη ἀφοσίωση σ᾽ αὐτόν καί νά θέτει ἐνώπιόν μας πειρασμούς καί διλήμματα πού μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπό τήν ἀγάπη του, ἐνίοτε καί ἀπό τήν πίστη μας πρός αὐτόν.

Εἶναι πιό σημαντικό νά ἀγαποῦμε τόν Χριστό περισσότερο ἀπό τούς οἰκείους μας, διότι ὅταν ἡ ἀγάπη πρός τούς συγγενεῖς μας περνᾶ καί φιλτράρεται μέσα ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γίνεται ἀπό σαρκική πνευματική, γίνεται γνήσια ἀγάπη πού ἀποβλέπει στήν ὠφέλεια καί τή σωτηρία τοῦ ἄλλου, γίνεται ἀγάπη πού ἑνώνει καί τόν ἀγαπῶντα καί τόν ἀγαπώμενο μέ τόν Θεό.

Εἶναι πιό σημαντικό νά ἀγαποῦμε τόν Θεό περισσότερο ἀπό τούς οἰκείους μας, γιατί καί ἐκεῖνος μᾶς ἀγάπησε περισσότερο ἀπό τόν Υἱό του, ὥστε τόν θυσίασε γιά τή σωτηρία μας. «Οὕτω γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκε», μᾶς βεβαιώνει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης.

Καί ἐάν ὁ Θεός θυσίασε τόν ἴδιο τόν Υἱό του χάρη τῆς δικῆς μας ἀγάπης, δέν ἀξίζει νά τόν ἀγαποῦμε περισσότερο ἀπό ὁποιονδήποτε ἄλλο; Καί ἐάν μᾶς ζητᾶ νά τόν ἀγαποῦμε περισσότερο ἀπό τούς γονεῖς καί τά παιδιά μας γιά νά μᾶς θεωρήσει ἀξίους τῆς ἀγάπης τους, δέν ἀξίζει ὄχι μόνο νά τοῦ προσφέρουμε τήν ἀποκλειστικότητα τῆς ἀγάπης μας ἀλλά καί νά παρακινοῦμε καί τούς γονεῖς μας καί τά παιδιά μας νά ἀγαποῦν περισσότερο ἀπό ἐμᾶς τούς ἴδιους τόν Θεό. Διότι τελικά αὐτή εἶναι ἡ ἀληθινή καί ἡ τέλεια ἀγάπη, τό νά ζητᾶ κανείς ὄχι τό δικό του συμφέρον ἀλλά τό συμφέρον αὐτοῦ πού ἀγαπᾶ. Ἄν, λοιπόν, ζητοῦμε ἀπό τά οἰκεῖα μας πρόσωπα νά μᾶς ἀγαποῦν περισσότερο ἀπό τόν Θεό, τότε αὐτή ἡ ἀγάπη εἶναι ἀγάπη χοϊκή, εἶναι ἀγάπη ἐγωιστική, πού δέν ὠφελεῖ τόν ἀγαπώμενο, καθώς τόν ἐμποδίζουν νά γίνει διά τῆς ἀγάπης του πρός τόν Θεό ἄξιός του. Ἐνῶ, ἄν καί ἐμεῖς ἀγαποῦμε τόν Θεό περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλο πρόσωπο καί τούς οἰκείους μας προτρέπουμε νά δίδουν τήν προτεραιότητα τῆς ἀγάπης τους στόν Θεό, τότε θά συναντώμεθα μέσα στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί θά ἀπολαμβάνουμε μαζί τή χαρά τῆς συγκαταριθμήσεώς μας στούς ἀξίους τοῦ Θεοῦ.

Αὐτό ἔκαναν, ἀδελφοί μου, καί οἱ ἑορταζόμενοι σήμερα ἅγιοι Πάντες: ἀγάπησαν τόν Θεό περισσότερο καί ἀπό τούς γονεῖς καί ἀπό τά τέκνα τους, εἴτε ἐπιλέγοντας τόν δρόμο τῆς μοναχικῆς πολιτείας, εἴτε τήν ὁδό τῆς οἰκογενειακῆς ζωῆς, εἴτε τήν ὁδό τοῦ μαρτυρίου. Ἀγάπησαν τόν Θεό μέσα ἀπό τήν ἀπόλυτη ὑπακοή τῶν ἐντολῶν του καί ἀποδείχθηκαν ἄξιοι τοῦ Θεοῦ, γιατί ὁ Θεός ζητῶντας μόνο τήν ἀποκλειστική μας ἀγάπη, τήν ἐναρμόνιση τῆς ζωῆς μας μέ τό θέλημά του, μᾶς ἀφήνει ἐλεύθερους νά ἐπιλέξουμε τόν δρόμο πού θέλουμε. Γιατί ἡ ἀγάπη μας ἀρκεῖ γιά νά μᾶς φέρει κοντά στόν Θεό, ἀρκεῖ νά μᾶς ὁδηγήσει κοντά στούς ἁγίους Πάντες, οἱ ὁποῖοι μᾶς ἀναμένουν, «ἵνα μή χωρίς ἡμῶν τελειωθῶσι», μᾶς ἀναμένουν γιά νά ἀπολαύσουμε ὅλοι μαζί τήν ἀτελεύτητη χαρά τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν.