Κυριακή των Αγίων Πάντων (Α' Ματθαίου) : Άγιοι, καλούμαστε και εμείς να γίνουμε!

Τὸ τελευταῖο χωρίο τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος εἶναι ἴσως τὸ πιό ἀνατρεπτικὸ σὲ ὁλόκληρο τὸ Εὐαγγέλιο. Οἱ πρῶτοι θὰ μείνουν τελευταῖοι καὶ οἱ τελευταῖοι θὰ γίνουν πρῶτοι.

Τὴν ἀνατροπὴ τοῦ κόσμου πέτυχαν οἱ ἅγιοί μας. Ἀκολούθησαν τὸν ἄτρεπτο μέγα ἀνατροπέα τοῦ κόσμου, Ἰησοῦ Χριστό. Πρωτίστως κατόρθωσαν νὰ κάνουν τὴ μεγαλύτερη ἀνατροπή, ἀνατρέποντας τὸν παλαιὸ ἑαυτό τους καὶ ὀρθώνοντας ἕνα καινούριο ἄνθρωπο μέσα τους. Ὑπῆρξαν συνεπεῖς πρὸς τὴν ὁμολογία τῆς ἀληθείας καὶ στάθηκαν ἄτρεπτοι μπροστὰ σὲ ἀπειλὲς καὶ κολακεῖες, σὲ κελεύσματα καὶ θέλγητρα τοῦ κόσμου, ποὺ βάζει σὲ πρώτη θέση τὴν ἀγάπη πρὸς τὴν φθορὰ καὶ τὴν αὐτοκαταστροφὴ καὶ σὲ τελευταῖα τὴν κατὰ φύσιν προκοπή του καὶ τελείωση ἐν Θεῷ. Δὲν προσμέτρησαν τὶς ἐνδοκοσμικὲς συγγενικὲς ἢ κοινωνικὲς σχέσεις καὶ δὲν ἐξαρτήθηκαν ἀπὸ ὅσα συνηθίζονται. Οἱ δὲ ἐκ τοῦ κόσμου, οἱ «φιλοῦντες τὸ ἴδιον» μίσησαν θανάσιμα αὐτοὺς τοὺς ἐκτὸς κόσμου στρατιῶτες τοῦ Χριστοῦ καὶ τοὺς ὡδήγησαν στὴν ἔξοδο ἀπὸ αὐτὸν τὸν κόσμο, ἐπικυρώνοντας μὲ μαχαίρι, ξίφος, ἀγχόνη, λιθο, φωτιά, τὴν τῶν μακαρίων ἐκείνων ἑκούσια ἔξοδο ἀπὸ τὸ κοσμικὸ φρόνημα. Οἱ ἐκ τοῦ κόσμου, ὅσοι δηλαδὴ ὑπετάχθησαν στὸ κοσμικὸ φρόνημα, οἱ πρῶτοι καὶ καλύτεροι δοῦλοι τῆς ματαιότητος, δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ ἀγαπήσουν τοὺς κήρυκες τῆς ἀνατροπῆς τοῦ κόσμου. Ἐφ’ ὅσον μίσησαν καὶ ἐδίωξαν τὸν πρῶτο ποὺ ἔκανε αὐτὴν τὴν ἀνατροπή, ἦταν ἀναμενόμενο, ὡς ὁ ἴδιος ὁ Κύριος λέγει, νὰ μισήσουν καὶ νὰ διώξουν ὅσους Τὸν ἀκολουθοῦσαν. Τὸ ἴδιο ἔργο συνεχίζεται καὶ σήμερα. Καὶ θὰ συνεχιστῇ μέχρι τὴ συντέλεια τοῦ κόσμου, ὅταν ὁ κόσμος πλέον θὰ χάσῃ τὸ φρόνημά του, τὴ δύναμή του, καὶ θὰ δώσῃ τὴν θέση του σὲ ἕνα ἄλλο κόσμο, ἀληθινὸ καὶ φρόνιμο.

Δύο χιλιάδες χρόνια οἱ ζέοντες χριστιανοὶ σταυρώνονται, ὁμολογοῦν, μαστιγώνονται, μαρτυροῦν, διώκονται, θανατώνονται, χλευάζονται, ἀλλὰ νικοῦν, γιατὶ ἡ νίκη εἶναι τοῦ ἀνίκητου ἀρχηγοῦ τους. Ἡ νίκη τῶν ἁγίων εἶναι ἡ ζωὴ μὲ τὸν Χριστό, ὁ δὲ θάνατός τους δὲν εἶναι ἧττα. Τελευταῖοι γιὰ τὸν κόσμο τὸν ἀνόητο, πρῶτοι γιὰ τὸν Χριστὸ, πρῶτοι στὸν καινούριο κόσμο Του ποὺ ὅλο καὶ πλησιάζει, οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας νοηματοδοτοῦν τὴν δική μας πορεία πρὸς τὰ ἔσχατα. Ὁ χρόνος τοῦ κόσμου τούτου, καταργηθεὶς μὲ ἐκεῖνον μαζί, θὰ ὁμολογήσῃ τὴ νίκη τῶν ἀρνητῶν τους. Ἡ τελευταία ὁμολογία τοῦ κόσμου θὰ ἀφορᾶ στὴν πρωτιὰ τῶν τελευταίων, αὐτῶν ποὺ δὲν φοβήθηκαν τὶς ἀπειλές του καὶ δὲν ντράπηκαν νὰ ὁμολογήσουν τὸν Χριστό.

Ἅγιοι ὑπάρχουν πάντοτε, σὲ ὅλες τὶς φάσεις τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, καὶ χθὲς καὶ σήμερα καὶ αὔριο, διότι ὁ μόνος Ἅγιος Χριστὸς εἶναι «ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας», διότι ἡ Ἐκκλησία εἶναι Ἁγία, διότι Αὐτὸς ποὺ συγκροτεῖ τὸν θεσμό της εἶναι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, διότι ὁ κόσμος αὐτὸς εἶναι ἐχθρὸς τῶν ἁγίων. Κι ὅσο ὁ κόσμος αὐτὸς γερνάει, ὅσο βλέπει ὅτι τὸ τέλος του πλησιάζει, τόσο λυσσᾶ καὶ πολεμᾶ μὲ αὐξανόμενη κακία τὴν ἁγιότητα. Ἰδιαιτέρως ἡ ἐποχή μας εἶναι ἁγιομάχος. Ὠθούμαστε στὴ νοσταλγία τῆς πρὸ Χριστοῦ ἐποχῆς μέσα ἀπὸ εἰκόνες, συνθήματα, ἀκούσματα· φτάσαμε στὸ σημεῖο οἱ ἐκπτώσεις στὴν πίστη νὰ θεωροῦνται ἀναγκαῖες· ὁ κομπλεξισμὸς αὐξάνει· ὁ φόβος τῆς ἀπώλειας ἑνὸς ἀπολαυστικοῦ κόσμου στρέφει τὸν ἄνθρωπο στὴν ἀναζήτηση τῆς ἀσφάλειας μέσα στὴν ἐθελούσια φυλάκιση ἐν αὐτῷ.

Ἅγιοι λοιπὸν μποροῦμε καὶ πρέπει νὰ γίνουμε κι ἐμεῖς κατὰ παραγγελίαν τοῦ Κυρίου μας. Θὰ χρειαστῇ γενναιότητα, γιατὶ ἐν τέλει ὁ κόσμος εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι. Ὅλος ὁ κόσμος εἶναι μόνον ὁ ἑαυτός μας. Καὶ τοῦτο δὲν λέγεται ἀπὸ ἐγωϊσμό. Τοὐναντίον, ὅτι ὁ μάταιος κόσμος συμπερικλείεται τελικὰ στὸ ἐγώ μας, στὸ ἐγωϊστικὸ ἐγώ μας, εἶναι μία διαπίστωση ποὺ συνευδοκεῖ γιὰ τοὺς θαῤῥαλέους ἀγωνιστὲς στὴν ἀνατροπὴ τοῦ κόσμου μέσα τους. Αὐτὸ ἐννοεῖ καὶ ὁ ἱδρυτὴς τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας Ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν λέγῃ ὅτι «ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ» καὶ ὅταν μᾶς καλῆ νὰ μὴ συσχηματιζόμαστε «τῷ αἰῶνι τούτῳ».

Ὁ Κύριός μας ὑπόσχεται νὰ τιμήσῃ αὐτοὺς ποὺ θὰ Τὸν ὁμολογήσουν μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους. Ὅποιος ἐντραπῇ αὐτὴν τὴν ὁμολογία, θὰ κατακριθῇ. Ἡ ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ δὲν γίνεται μόνον διὰ μαρτυρικοῦ θανάτου· γίνεται καὶ διὰ τῆς μαρτυρικῆς ζωῆς σὲ καθημερινὴ βάση. Ὁ ἀληθινὸς πιστὸς στὸν Χριστὸ Τὸν ὁμολογεῖ παντοῦ καὶ διαρκῶς· μέσα στὴν οἰκογένεια, στὴν ἐργασία, στὴν ἀγορά, στὸ καφενεῖο, στὶς κοινωνικὲς ἐπαφές, στὴ μοναξιά του, ἀκόμη καὶ στὸν ὕπνο του· Τὸν ὁμολογεῖ στὴν ἐλεημοσύνη, στὸ νηστεία καὶ στὸ φαγητό, στὴ διακονία τοῦ πλησίον· Τὸν ὁμολογεῖ κατὰ τὴ διάρκεια τῶν πειρασμῶν, τῶν ταπεινώσεων, τῶν θλίψεων, τῆς χαρᾶς, στὴν ὑγεία καὶ στὴν ἀσθένεια.

Μακάρι ὄλοι, ἀδελφοί μου, νὰ ἀγαπήσουμε τὸν ἀγώνα τῶν ἁγίων τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἦταν γιὰ τὸν κόσμο τελευταῖοι, ἀλλὰ κατέκτησαν τὴν πρωτιὰ τοῦ Παραδείσου.

π. Στυλιανός Μακρής