Κυριακή Α΄ Ματθαίου (των Αγίων Πάντων): «... άγιοι με την πίστη ...»

Κυριακή των Αγίων Πάντων, σήμερα αγαπητοί μου αδελφοί, και η μητέρα μας Εκκλησία τιμά τη μνήμη όλων των αγίων τέκνων της. Τιμά όλους εκείνους τους πιστούς χριστιανούς οι οποίοι με τη ζωή και τους αγώνες τους, την υπομονή και την καρτερία τους, την αρετή και την αγιότητά τους λάμπρυναν και δόξασαν την Εκκλησία του Χριστού, υψώνοντάς την έως το ύψος της Βασιλείας του Θεού. Γι’ αυτό και το αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας, που προέρχεται από την προς Εβραίους επιστολή του Αγίου Αποστόλου Παύλου, μνημονεύει τα κατορθώματα των ανά τους αιώνες αγίων της πίστεώς μας. Ας ξανακούσουμε όμως το ιερό κείμενο στη δική μας καθημερινή γλώσσα προκειμένου να προχωρήσουμε στη συνέχεια στη διατύπωση κάποιων ωφέλιμων και για μας πνευματικών σκέψεων.

Γράφει λοιπόν ο Απόστολος του Χριστού: «Αδελφοί μου, όλοι οι άγιοι με την πίστη κατατρόπωσαν βασίλεια, επέβαλαν το δίκαιο, πέτυχαν την πραγματοποίηση των υποσχέσεων του Θεού, έφραξαν στόματα λεόντων· έσβησαν τη δύναμη της φωτιάς, διέφυγαν τη σφαγή, έγιναν από αδύνατοι ισχυροί αναδείχτηκαν ήρωες στον πόλεμο, έτρεψαν σε φυγή εχθρικά στρατεύματα· γυναίκες ξαναπήραν πίσω στη ζωή τους ανθρώπους τους, κι άλλοι βασανίστηκαν ως τον θάνατο, χωρίς να δεχτούν την απελευθέρωσή τους, γιατί πίστευαν ότι μπορούσαν ν’ αναστηθούν σε μια καλύτερη ζωή. Άλλοι δοκίμασαν εξευτελισμούς και μαστιγώσεις, ακόμη και δεσμά και φυλακίσεις. Λιθοβολήθηκαν, πριονίστηκαν, πέρασαν δοκιμασίες, θανατώθηκαν με μαχαίρι, περιπλανήθηκαν ντυμένοι με προβιές και κατσικίσια δέρματα, έζησαν με στερήσεις, υπέφεραν καταπιέσεις, θλίψεις και κακουχίες -ο κόσμος δεν ήταν άξιος νά ‘χει τέτοιους ανθρώπους- πλανήθηκαν σε ερημιές και βουνά, σε σπηλιές και σε τρύπες της γης. Όλοι οι παραπάνω, παρά την καλή μαρτυρία της πίστης τους, δεν πήραν ό,τι τους υποσχέθηκε ο Θεός. Αυτός είχε προβλέψει κάτι καλύτερο για μας, έτσι ώστε να μη φτάσουν εκείνοι στην τελειότητα χωρίς εμάς. Έχοντας, λοιπόν, γύρω μας μια τόσο μεγάλη στρατιά μαρτύρων, ας τινάξουμε από πάνω μας κάθε φορτίο, και την αμαρτία που εύκολα μας εμπλέκει, κι ας τρέχουμε με υπομονή το αγώνισμα του δύσκολου δρόμου που έχουμε μπροστά μας. Ας έχουμε τα μάτια μας προσηλωμένα στον Ιησού, που μας έδωσε την πίστη, την οποία και τελειοποιεί»(Εβραίους, κεφ. 11, στίχ. 33 - κεφ. 12, στίχ. 2).

Το «γεγονός» της Αγιότητος προσεγγίζει ο Απόστολος Παύλος, στο παραπάνω χωρίο. Και αποτελεί «γεγονός», διότι η Αγιότητα υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει πάντοτε εντός της Εκκλησίας του Χριστού, μια που Παντοτινός και Αιώνιος παραμένει ο πάροχός της στους ανθρώπους, ο μόνος απόλυτα Άγιος, ο τέλεια ξένος και αμέτοχος προς κάθε κακό και αμαρτία Θεός. Αυτός μας προσκαλεί όλους να μετέχουμε στην μακάρια αυτή κατάσταση της Αγιότητος, προκαλώντας  να ακολουθήσουμε το δικό του Άγιο παράδειγμα, όταν μας λέει στη Γραφή: «Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγώ ἅγιος εἰμί» (Α’ Πετρ. 1,16). Γιατί αν και η αγιότητα είναι αποκλειστικό ιδίωμα της ουσίας και της υπάρξεως του Θεού, που αναφέρεται στον τρόπο της θείας ενέργειας στον κόσμο και τον άνθρωπο και συνίσταται στο ότι ο Θεός είναι απόλυτα και «φύσει» Άγιος, ελεύθερος από κάθε ατέλεια· εν τούτοις σαν φιλόστοργος Πατέρας αγαπά και επιθυμεί, αυτό το «θησαυρό της Αγιότητος» να τον μοιραστεί με τον καθένα και την καθεμία από εμάς.

Πως είναι δυνατόν να συμβεί αυτό; Φυσικά δια της επισκέψεως της Χάριτός Του στον αμαρτωλό άνθρωπο και την ενίσχυσή του ώστε να υπερνικήσει το κακό και την αμαρτία κι έτσι να καταστεί κατά χάριν άγιος. Να φτάσει με άλλα λόγια σε μια σχετικά τέλεια ηθική κατάσταση, που θα είναι βέβαια αποτέλεσμα από τη μια της ελεύθερης αποδοχής του θελήματος του Θεού στη ζωή του και από την άλλη της καρποφορίας της Θείας Χάριτος μέσα του. Έτσι όντως ο άνθρωπος δύναται να μετέχει στην Αγιότητα του Θεού και να γεύεται, όσο η δύναμή του το επιτρέπει, το δώρο αυτό του Αγίου Θεού στον αγωνιζόμενο χριστιανό.

Αρχή όμως αυτής της ουράνιας κατάστασης δεν αποτελεί η έτσι κι αλλιώς δεδομένη διάθεση του Θεού να μοιραστεί μαζί μας το θησαυρό της Αγιότητος, αλλά η δική μας πίστη. Η ελεύθερη δηλαδή και ανεπιφύλακτη αποδοχή του Ιησού Χριστού ως Θεανθρώπου, της διδαχής και του απολυτρωτικού του έργου. Η πίστη αυτή είναι η πρώτη και θεμελιώδης προϋπόθεση για να γίνει κανείς μέλος της Εκκλησίας του Χριστού κι έτσι να τύχει της πολυπόθητης σωτηρίας, μια που σύμφωνα με τον αδιάψευστο λόγο του ίδιου του Κυρίου μας «ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθείς σωθήσεται, ὁ δὲ ἀπιστήσας κατακριθήσεται» (Μαρκ. 16,16). Γι’ αυτό και στο προοίμιο του σημερινού αποστολικού αναγνώσματος τονίζεται από τον Παύλο η φράση «...με την πίστη...», καταδεικνύοντας έτσι τη σημασία της πίστεως ως σταθερής βάσεως για την «κατάκτηση» της Αγιότητος.

Ας ακολουθήσουμε λοιπόν αδελφοί μου, το παράδειγμα ζωής των Αγίων μας, με τη βεβαιότητα πως δια της πίστεως είναι δυνατόν να βιώσουμε κι εμείς όλα εκείνα τα θαυμαστά, που με τη δύναμη του Θεού κατόρθωσαν κι εκείνοι οι μακάριοι. Αμήν.

αρχιμ.Διονύσιος Ανθόπουλος