Η Προσευχή από τα χείλη στην καρδιά.

Όπως ο γεωργός σπέρνει με υπομονή την γη, έτσι και ο χριστιανός σπέρνει το όνομα του Θεού μέσα στην καρδιά του. Και έρχεται ώρα — όχι με ανθρώπινο υπολογισμό, αλλά με θεία οικονομία — που η προσευχή κατεβαίνει από τα χείλη στην καρδιά.

Τότε αποκαλύπτεται το μυστήριο: η αληθινή προσευχή δεν είναι τα λόγια, αλλά η καρδιακή ενθύμηση του Θεού. Είναι η μόνιμη παρουσία Του μέσα μας, η γλυκιά μνήμη Του που συνοδεύει κάθε αναπνοή, κάθε πόνο, κάθε χαρά. Είναι το «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με» που δεν λέγεται πια μόνο με τη φωνή, αλλά χτυπά ρυθμικά με την καρδιά.

Σε αυτή την προσευχή ο άνθρωπος ησυχάζει.

Δεν ζητά πολλά, δεν απαιτεί, δεν διαμαρτύρεται.

Παραδίδεται.

Στέκεται απλώς ενώπιον του Θεού,

γυμνός και αληθινός, συντετριμμένος και τεταπεινωμένος.

Και μέσα σε αυτή τη σιωπή, ο Θεός μιλά.

Όχι πάντα με λόγια, αλλά με ειρήνη, με γαλήνη, με την ανεξήγητη βεβαιότητα ότι δεν είμαστε μόνοι.

Η προσευχή γίνεται τότε τρόπος ζωής.

Μεταμορφώνει την καθημερινότητα,

αγιάζει τον χρόνο,

φωτίζει τον πόνο

και δίνει νόημα στον σταυρό.

Έτσι, η προσευχή δεν είναι απλώς λόγος· είναι σχέση.

Δεν είναι συνήθεια· είναι κοινωνία.

Είναι η αδιάκοπη επιστροφή της καρδιάς στον Θεό,

εκεί όπου ο άνθρωπος βρίσκει την αληθινή του πατρίδα,

την μόνιμη ειρήνη και την άδολη αγάπη.

Και πλέον ο άνθρωπος γίνεται απαλός σαν ψίθυρος.

Γίνεται συνάνθρωπος καλός.

Όλα αγκαλιάζονται μυστικά, καρδιακά.

Πλέον δεν υπάρχουν εχθροί, μα μόνο άνθρωποι πονεμένοι.

Όλα κατανοούνται ορθά, χωρίς εμπάθεια και ιδιοτέλεια.

Όλοι συγχωρούνται εύκολα και αβίαστα.

Η προσευχή δεν είναι απλώς καθήκον, ούτε μια θρησκευτική συνήθεια· είναι τρόπος ύπαρξης. Είναι η επιστροφή του νου στον τόπο απ’ όπου έφυγε, η επαναφορά της καρδιάς στο κέντρο της.

Τελικά… η πραγματική προσευχή δεν είναι κάτι που κάνουμε· είναι κάτι που γινόμαστε.

Και αυτό μόνο με την Χάρη Του.

Εμείς βάζουμε το φιλότιμο και την θέληση.

Και ο Θεός έρχεται και μας αρπάζει και μας λούζει στην σοφία και το φως Του.

 

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος