Ο πόνος και ο πειρασμός ως πρόκληση και ευλογία

«Εν υπομονή πολλή...» (Β' Κορινθ. 6, 4)

Προκειμένου να προσεγγίσει κανείς την έννοια και το βάθος της αρετής της υπομονής, περνάει υποχρεωτικά -σύμφωνα με όσα αναφέρθηκαν έως τώρα- από το δίαυλο των εννοιών, «πειρασμοί» και «θλίψεις». Γιατί οι πειρασμοί και οι θλίψεις είναι το στημόνι εκείνο, πάνω στο οποίο καλείται ο πιστός να εργασθεί και να προσθέσει, «εν υπομονή πολλή», το δικό του υφάδι, ώστε να αξιωθεί τελικά να φθάσει στην πνευματική του ολοκλήρωση και να εκπληρώσει την αποστολή και την κλήση του «άγιοι γίνεσθαι, ότι εγώ άγιος ειμί» (Α' Πέτρ. 1, 16). Υπ' αυτή την έννοια, οι πειρασμοί και τα ποικίλα βάσανα, αν και ανεπιθύμητα από τον μεταπτωτικό άνθρωπο, είναι η βασική προϋπόθεση της πνευματικής καρποφορίας του.

Παρόλο που η «κεκλεισμένη» πύλη του κή­που της Εδέμ ανοίχθηκε οριστικά, μετά τη ζωηφόρο Ανάσταση του Κυρίου και παρόλο που ο «Προαιώνιος Παράδεισος» προσέλαβε σάρκα και έκτοτε προσφέρεται ως «βρώσις και πόσις» των πιστών παιδιών Του και ο Παράκλητος παραμυθεί τους αγωνιστές πολίτες της «καλλιπόλεως των ουρανών», εντούτοις το δάκρυ δεν έπαυσε να τρέχει διαρκώς άφθονο στον δύστηνο πλανήτη μας και στις φτωχιές καρδιές μας.

Ο πόνος είναι αναπόφευκτα για τον πιστό το καθημερινό πνευματικό του «σιτομέτριον» (Λουκ. 12, 42), όπως ακριβώς το βαθύ όργωμα της χέρσας γης, είναι προϋπόθεση για τη σπορά και την καρποφορία της (Ιωάν. 15, 5).
Ο Δημιουργός και Κύριός μας Ιησούς Χρι­στός, γνωρίζοντας το ευάλωτο και την ασθένεια της ανθρώπινης φύσης, μας δίδαξε, όταν προ­σευχόμαστε και απευθυνόμαστε στον επουράνιο Πατέρα μας, να Τον παρακαλούμε λέγοντας: «Μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού» (Ματθ. 6, 13).

Στις διάφορες επίσης λα­τρευτικές ακολουθίες της Εκκλησίας μας, και κυρίως κατά τη Θεία Λειτουργία, ο Λειτουργός προτρέπει το πλήρωμα των πιστών να παρα­καλέσουν όλοι μαζί τον Κύριο «υπέρ του ρυσθήναι ημάς από πάσης θλίψεως, οργής, κινδύνου και ανάγκης...». Και αυτό το αίτημα επαναλαμβάνεται, κατά τη διάρκεια της ακολουθίας, ως πάγια ικεσία των μελών της λατρευτικής Σύναξης και ως εκζήτηση της Θείας επέμβασης στη ζωή του κάθε πιστού. Παρακαλεί σύσσωμη η Εκκλησία, ώστε να μην επιτρέψει ο Θεός να βρεθεί κάποιος πιστός στην ανάγκη να γευθεί το πικρό ποτήρι της πάσης φύσεως θλίψης, οδύνης και πειρασμού.

Η ανησυχία είναι εύλογη και το αίτημα αποφυγής της θλίψης πλήρως κατανοητό από τον καθένα. Γιατί όλοι, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, είναι εμπειρικά γνώστες του τι μπορεί να σημαίνει, για την όλη ψυχοσωματική υπόσταση του ανθρώπου, ένας αναπάντεχος πειρασμός, μια θλίψη ή ακόμα και αυτά που ονομάζουμε συνηθισμένα, καθημερινά «μικροβάσανα» αυτής της ζωής.

Ο απόστολος Ιάκωβος ο αδελφόθεος θεωρεί ότι είναι μακάριος ο άνθρωπος που αντιμετωπί­ζει σθεναρά και με ευχαριστιακό φρόνημα τους πειρασμούς, αφού κατά την επίγεια πορεία του ο άνθρωπος έρχεται συνεχώς αντιμέτωπος με ποικι­λόμορφες αντίξοες καταστάσεις, η αντιμετώπιση των οποίων απαιτεί μεγάλα αποθέματα αντοχής, μακροθυμίας, και υπομονής.

Οι θλίψεις —είτε αυτές είναι συνέπεια και αποτέλεσμα προσωπικής αμαρτίας είτε είναι παραχώρηση του Θεού για παιδαγωγία του ανθρώπου- είναι πάντα αφορμή για τον καθένα να δοκιμασθεί και, όπως θα λέγαμε απλά, να «δώσει εξετάσεις» ενώπιον «Αγγέλων και ανθρώπων».

Σχολιάζοντας το σχετικό χωρίο της Επι­στολής του αποστόλου Ιακώβου ο άγιος Νικόδη­μος ο Αγιορείτης, λέει: «Μακάριος είναι όποιος υπομένει πειρασμό, είτε αυτός ο πειρασμός έρχεται κατά παραχώρηση Θεού, εξαιτίας της αμαρτίας μας, είτε επειδή και πάλι τον επιτρέπει ο Θεός για τη δοκιμασία και την πνευματική μας πρόοδο. Δοκιμαζόμαστε ώστε, δια της υπομονής, να καταξιωθούμε της αιώνιας ζωής.

Πριν έρθουν οι πειρασμοί πρέπει, όπως ακριβώς μας δίδαξε ο Κύριος, να προσευχόμαστε να μην έρθουν. Όταν όμως μας βρουν πειρασμοί, τότε πρέπει οπωσδήποτε να τους υπομείνουμε με ανδρεία και ευχαριστία προς τον Θεό... Εάν λοιπόν, εσύ χριστιανέ, υπομένεις ευχαρίστως τους κατά πα­ραχώρηση του Θεού πειρασμούς που σου έρχονται για τις αμαρτίες σου, πληρώνεις το χρέος και τον κανόνα των αμαρτιών σου και παίρνεις έτσι συγχώρηση.

Και αν υπομένεις εκείνους που σε βρίσκουν κατά παραχώρηση του Θεού για να δο­κιμασθείς, τότε θα πάρεις το στεφάνι, όπως ο Ιώβ και ο Αβραάμ. Θα πάρεις, καθώς λέει ο Προφήτης Ζαχαρίας, το στεφάνι εκείνο που προορίζεται γι' αυτούς που υπομένουν (Ζαχ. 6, 14), για όσους αγωνίζονται να λειτουργήσουν την υπομονή και για εκείνους που γνωρίζουν καλά την αξία της».

Στο πεδίο της αναμέτρησης, μ' άλλα λόγια, ο άνθρωπος βρί­σκεται όχι άσκοπα και ανοημάτιστα, αλλά για να αναδειχθεί νικητής και να πορευθεί καθαρότερος και πλέον ενισχυμένος προς την ανοδική και χριστομίμητη, ουράνια πορεία του. Ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας λέει χαρακτηριστικά ότι ο Θεός δεν είναι αμέτοχος του αγώνα των πιστών, αλλά ότι προσθέτει στην αγαθή προαίρεση του ανθρώπου που δοκιμάζεται και αντιστέκεται «εν Χριστώ», «την άνωθεν ευσθένειαν», δηλαδή τη βοήθεια και την παραμυθητική επίσκεψη του Παρακλήτου Πνεύματος.

πηγή:εδώ