ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ

«Ἡμεῖς εἰς Χριστόν Ἰησοῦν ἐπιστεύσαμεν, ἵνα δικαιωθῶμεν ἐκ πίστεως Χριστοῦ καί οὐκ ἐξ ἔργων νόμου»

            Στόν κλύδωνα τῆς ἐκκοσμικευμένης κοινωνίας μας οἱ χριστιανοί πολίτες τῆς εὐλογημένης πατρίδας μας πολλές φορές παρασύρονται ἀπό ἀντιλήψεις ξένες πρός τήν Ὀρθόδοξη παράδοση καί ζωή· ἀντιλαμβάνονται τήν σωτηρία πού ὁ Χριστός μᾶς χάρισε ὡς ἐπιτέλεση θρησκευτικῶν καθηκόντων καί κανονικῶν διατάξεων πού θά ἐξασφαλίσουν στόν πιστό τήν αἰώνια ζωή. Ἡ πληγή αὐτή δημιουργήθηκε ὅταν μετά τήν ἡρωϊκή ἐπανάσταση τοῦ 1821 μᾶς ἐπέβαλαν οἱ Εὐρωπαίοι Ἡγέτες ξένους καί ἀλλόπιστους ἀφεντάδες πού μέ περισσή μαεστρία προσπάθησαν νά ἀλλοιώσουν τό ὀρθόδοξο φρόνημα τοῦ λαοῦ μας. Ἡ ἀπομάκρυνση ἀπό τήν λειτουργική καί ἀσκητική παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας δημιούργησε δυστυχῶς τήν ἐσφαλμένη ἐντύπωση ὅτι ὁ χριστιανικός βίος εἶναι μία σειρά τυποποιημένων, καλῶν καί ἐναρέτων πράξεων πού δικαιωματικά θά ὁδηγήσουν τόν καλό χριστιανό στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

            Ὅμως, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, οἱ Θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας λέγουν ὅτι ἡ δικαιοσύνη εἶναι ἡ ἔκχυση τῆς Χάριτος καί τοῦ Ἐλέους τοῦ Θεοῦ πού ζωοποιεῖ τόν νεκρωμένο ἀπό τήν ἁμαρτία ἄνθρωπο. Εἶναι οἱ καθημερινές νίκες πού μᾶς χαρίζει ἐναντίον τοῦ διαβόλου καί τῶν παγίδων του ὁ μοναδικός πού νίκησε τόν ἄρχοντα τοῦ σκότους, ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ μοναδικός Σωτῆρας τοῦ κόσμου. Ὁ Μέγας τῶν Ἐθνῶν Ἀπόστολος Παῦλος, σήμερα μέ τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, μᾶς ὑπενθυμίζει αὐτήν τήν μοναδική ἀλήθεια γιά τήν σωτηρία τοῦ σύμπαντος κόσμου. Ἡ πίστη στόν Σταυρωθέντα καί Ἀναστάντα Κύριο καί ἡ συσταύρωση μας καθημερινῶς μαζί Του θά μᾶς ἀναστήσει ἀπό τόν λήθαργο τῶν παθῶν καί τόν ἀργό θάνατο τῆς ἁμαρτίας. Ἡ συσταύρωση αὐτή ἐπιτυγχάνεται μέ τήν μετοχή μας στά Μυστήρια καί τίς ἱερές ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας καθώς καί μέ τήν ἄσκηση τῶν ἀρετῶν, τῆς προσευχῆς, τῆς μελέτης τῶν ἔργων τῶν Ἁγίων Πατέρων. Αὐτά εἶναι φάρμακα θεραπευτικά κατά τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ διαβόλου. Ἐπώδυνα καί ὀδυνηρά πολλές φορές, ἀλλά ἀπαραίτητα καί λυτρωτικά πάντοτε.

Τά καλά ἔργα ἀπό μόνα τους λοιπόν δέν μποροῦν νά μᾶς σώσουν. Ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας μᾶς λέγει ὅτι ὅλοι οἱ Δίκαιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὅπως ὁ Πρφοφήτης Μωϋσῆς ἤ ἀκόμα καί ὁ ἐπί τῆς γῆς καί κατά τό ἀνθρώπινο προστάτης τοῦ Κυρίου, ὁ ἅγιος Ἰωσήφ ὁ Μνήστωρ, ἦταν φυλακισμένοι στόν Ἅδη. Τά καλά τους ἔργα δέν μποροῦσαν ἀπό μόνα τους νά τούς σῶσουν. Παρ’ ὅλους τούς δίκαιους ἀγῶνες τους γιά τήν ἀλήθεια τοῦ ἑνός καί μοναδικοῦ Θεοῦ βρίσκονταν δέσμιοι σέ τόπο ἀπαρηγόρητο καί ἐλευθερώθηκαν ἀπό τά σκοτεινά δεσμά μέ τήν εἰς Ἅδου κάθοδο τοῦ Κυρίου. Ὅσο περισσότερο πιστεύουμε λοιπόν στόν Χριστό καί καθημερινῶς Τόν πλησιάζουμε, τόσο περισσότερο καθαίρεται ἡ καρδιά μας ἀπό τά δαιμονικά πάθη καί φωτίζεται ὁ ἐσκοτισμένος νοῦς μας. Τότε πιο πολύ θά ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι μόνον τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νά μᾶς σώσει. Ἡ προσπάθεια αὐτή πού κάνουμε ἐμεῖς γιά νά πλησιάσουμε τόν Σωτῆρα Χριστό καί νά ἀνταποκριθοῦμε στήν ἀγάπη Του πρέπει νά χαρακτηρίζεται, ὅπως λέγει ὁ ὅσιος γέροντας Παῒσιος ὁ Ἁγιορείτης, ἀπό φιλοτιμία. Νά ἔχει ταπείνωση, δηλαδή νά ἀφεθοῦμε ἐξ ὁλοκλήρου στήν πρόνοια καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

 Τό ζητούμενο λοιπόν δέν εἶναι νά εἴμαστε καλοί χριστιανοί, ἀλλά ἀγωνιστές χριστιανοί. Ὁ καλός χριστιανός, σάν τόν μεγάλο γιό τῆς παραβολῆς τοῦ Ἀσώτου, κινδυνεύει νά πιστέψει ὅτι τά φάρμακα πού τού ἔδωσε ὁ Χριστός αὐτά δηλαδή τῆς νηστείας, τῆς προσευχῆς κ.τ.λ. εἶναι κατορθώματα καί ἐπιτεύγματα τῆς δικῆς του προσπάθειας καί γι’ αὐτό θά πιστέψει ὅτι ὁ Κύριος τοῦ ὁφείλει τόν Παράδεισο. Μέ προσοχή λοιπόν πρέπει νά ἀκούσουμε τό σημερινό Ἀποστολικό παράγγελμα καί νά παρακαλέσουμε τόν Χριστό νά μᾶς αὐξήσει τήν πίστη πρός Ἐκεῖνον. Νά μᾶς δώσει φρόνημα ἀγωνιστικό, ὥστε μέσα ἀπό τίς πολλές καί καθημερινές μας πτώσεις καί ἀναβάσεις νά διδαχθοῦμε νά στηριζόμαστε ἀποκλειστικά καί μόνον σ’ Ἐκεῖνον, πού εἶναι ὁ μοναδικός νικητής τοῦ διαβόλου, τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου.Τίς φτωχές μας δυνάμεις, τά χαρίσματα πού Ἐκεῖνος μᾶς χάρισε, τίς φιλότιμες προσπάθειές μας, τίς σκέψεις καί τούς προγραμματισμούς μας νά τά θέσουμε ὅλα κάτω ἀπό τήν Πατρική Του φροντίδα καί μέριμνα. Καί πάσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χρστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα. Αὐτή τήν αἴτηση τῆς Θείας Λειτουργίας νά τήν κάνουμε καθημερινό βίωμά μας. Καί τότε θά ἀπολαμβάνουμε καθημερινά τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ στήν ζωή μας καί μετά τοῦ Προφήτου Δαυῒδ θά ψάλλουμε καί ἐμεῖς: «Τό ἔλεός σου Κύριε καταδιώξει με πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου». Ἀμήν.

Αρχιμ. Ιερεμίας Γεωργαλής