ΚΥΡΙΑΚΗ Ι´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ): Η εν Χριστώ ζωή είναι μωρία για τον κόσμο.

«Ὁ Θεός ἡμᾶς τούς ἀποστόλους ἐσχάτους ἀπέδειξεν ὡς ἐπιθανα­τί­ους, ὅτι θέατρον ἐγε­νήθημεν τῷ κόσμῳ καί ἀγγέλοις καί ἀν­θρώ­ποις» (1 Κορ. 4.9).

Ἀσυνήθιστα ἠχοῦν τά λόγια τοῦ ἀπο­στό­λου Παύλου πρός τούς χρι­στιανούς τῆς Κορίνθου, πού ἀκούσα­με στό ση­με­ρινό ἀπο­στο­λικό ἀνά­­­γνωσμα. Ἀσυ­νήθιστα καί ἴσως δυσνόητα γιά κάποιον πού δέν ἀντιλαμβά­νε­ται τό νόημα τῆς ζωῆς τοῦ πιστοῦ, τό νόημα τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Ὄχι ὅμως γιά τόν πρω­το­κο­ρυφαῖο ἀπόστολο πού ζεῖ αὐτή τήν ζωή καί πού μπορεῖ νά ὁμο­λογεῖ «Χριστῷ συνε­σταύ­­ρω­μαι ζῶ δέ οὐκέ­τι ἐγώ ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χρι­στός».

Ἡ ταύτιση τοῦ ἀπο­στόλου μέ τόν Χριστό δέν ἀρχίζει ἀπό τό ἐπί­πε­δο τῆς ἀναστάσεως, ἀρχίζει ἀπό τό ἐπίπεδο τοῦ σταυροῦ. Ἀρχίζει ἀπό τό ἐπίπεδο τῆς ἄ­κρας ταπεινώσεως, τῆς ἐξουδενώσεως τοῦ ἐγώ, τῆς ὑπάρξεως, τῆς θε­λήσεως καί τῆς ἐπιθυ­μί­ας. Ἀρχίζει ἀπό τό ἐπί­­πεδο τῆς καταργή­σε­ως τῆς λογικῆς καί τῆς ἐμ­πιστοσύνης στόν ἑαυ­τό του­. Ἀρχίζει ἀπό τό ἐπί­πεδο τῆς νεκρώσεως τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου. Καί ἐπάνω σέ αὐτό τό θεμέλιο, γιά τό ὁποῖο συνεχίζει νά ἀγωνί­ζε­ται διά βίου, οἰκοδομεῖ μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ τήν ταύτιση τῆς ζωῆς του μέ τή ζωή τοῦ Χρι­στοῦ, πού φθάνει μέχρι τήν ἀνάσταση, πού φθά­νει μέχρι τήν ἀνα­γεν­νητική τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος μίμη­ση τοῦ Χριστοῦ, πού φθάνει μέχρι τήν διά τῆς ἀγάπης ἀλλη­λο­πε­ρι­χώρηση τοῦ ἀνθρώ­που μέ τόν Χριστό, ὥστε νά διακηρύττει ὁ μέ­γας ἀπόστολος «ἐπι­θυμῶ ἀναλῦσαι καί σύν Χριστῷ εἶναι», ἀλλά καί νά ἀξιώνεται νά γί­νεται θεατής «εἴτε ἐν σώ­ματι εἴτε ἐκτός σώ­μα­τος» τῶν ἀπορρή­των μυ­στηρίων τοῦ οὐ­ρα­νοῦ.

Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή πού ζεῖ ὁ ἀπόστολος καί κατ᾽ ἐπέκταση κάθε πι­στός πού ἀκολουθεῖ τήν προτροπή του καί γί­νε­ται μιμητής τῆς ζωῆς του, ἀκροβατεῖ μεταξύ ζω­ῆς καί θανά­του, ἀ­κρο­­­βατεῖ μεταξύ λο­γι­κοῦ καί παραλόγου, ἀ­κρο­βατεῖ μεταξύ μω­ρί­ας καί σοφίας.

Γιατί ὅποιος κρίνει τή ζωή τοῦ πιστοῦ μέ κρι­τήριο τή λογική τοῦ κό­σμου, τή θεωρεῖ νέ­κρω­ση, τή θεωρεῖ ἔκ­φρα­­ση παραλογισμοῦ καί μω­ρίας.

Ὅμως ἡ ὑποκει­με­νική κρίση τοῦ κόσμου δέν ἔχει καμία σχέση μέ τήν ἀληθινή κρίση τοῦ Θε­οῦ· γι᾽ αὐτό καί ὁ ἀπό­στολος Παῦλος δέν δι­στά­ζει νά γράψει πρός τούς Κορινθίους: «Ὁ Θε­ός ἡμᾶς τούς ἀ­πο­στόλους ἐσχάτους ἀ­πέδειξεν ὡς ἐπιθανα­τί­ους, ὅτι θέατρον ἐγενή­θημεν τῷ κόσμῳ καί ἀγ­­γέλοις καί ἀν­θρώ­ποις».

Καί τό γράφει γιά νά τούς διδάξει αὐτή τή μεγάλη ἀλήθεια. Καί τό γράφει γιά νά μήν ἀπο­ροῦν, ὅταν θά βλέ­πουν ἤ θά ἀντιμε­τω­πί­ζουν πα­ρόμοιες ἀντι­δρά­σεις τῶν ἀνθρώπων πού δέν γνωρίζουν τόν Χριστό ἤ ζοῦν μακριά του. Τούς τό γράφει, γιά νά ἀναγνωρίζουν μέ αὐτό τό κριτήριο τούς ἁγίους τοῦ Θεοῦ, πού συχνά χαρακτη­ρί­σθηκαν ὡς σα­λοί ἀπό τούς ἀνθρώ­πους, πού συ­­χνά συκο­φαν­τήθη­καν καί χλευ­ά­σθηκαν γιά τόν τρόπο ζωῆς πού ἐπέλεξαν, πού συχνά κα­­τηγορή­θη­καν γιατί ἐγ­κα­τέ­λειψαν τίς ἀνέ­σεις τοῦ κόσμου, γιά νά ζήσουν «ἐν ὄρεσι καί σπη­λαίοις καί ταῖς ὀ­παῖς τῆς γῆς».

Τούς τό γράφει, ἀπευ­θυ­νόμενος καί πρός ἐ­μᾶς, τούς χριστιανούς τοῦ 21ου αἰῶνος, γιά νά μήν ἀποροῦμε γιά τίς ἐπιλογές τῶν ἁγίων καί τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλά καί γιά νά μήν ἀπογοητευόμεθα, ὅταν καλούμεθα νά ἀντιμετωπίσουμε δυσκολίες καί δοκιμασίες, ὅταν κάποιοι μᾶς χλευάζουν γιά τήν πίστη μας στόν Χριστό, γιά τόν σύνδεσμό μας μέ τήν Ἐκκλησία καί τή λειτουργική καί μυστηριακή ζωή, ἐπιδιώκοντας νά ψυχράνουν τήν ἀγάπη μας πρός τόν Θεό καί νά μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπό αὐτόν.

Δέν θά πρέπει ὅμως νά πτοούμεθα, ἀλλά νά ὑπομένουμε, διότι οἱ θλί­ψεις καί οἱ δοκιμασίες μᾶς ἀσκοῦν στήν ὑπομονή, καί ἡ ὑπομονή εἶναι αὐτή πού μᾶς βοηθᾶ νά φθάσουμε μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ στή σωτηρία, σύμφωνα μέ τόν λόγο τοῦ Κυρίου ὅτι «ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος σωθήσεται», ἀκολουθώντας τό παράδειγμα τῶν ἀποστόλων καί ἰδιαιτέρως τοῦ πρωτο­κορυφαίου ἀποστόλου Παύλου πού ὑπέμενε μέ καρτερία καί δοκιμασίες καί διωγμούς καί τίς ταλαιπωρίες τοῦ ἀποστολικοῦ ἔργου, ὥστε νά ἔχουμε καί ἐκείνους, μαζί μέ τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, τῆς ὁποίας χθές ἑορτάσαμε τήν Κοίμηση καί τήν εἰς οὐρανούς μετάβαση, πρεσβευτές στόν θρόνο τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία μας.

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων