ΚΥΡΙΑΚΗ Θ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (ΜΕΤΑ ΤΗ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ)

«Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμί· μή φοβεῖσθε» (Ματθ.14.27).

Ἕνα διπλό θαῦμα πε­ρι­γράφει τό σημερινό εὐ­­αγ­γελικό ἀνάγνω­σμα. Τό πρῶτο εἶναι ἡ θαυματουργική ἐμφά­νι­­ση τοῦ Χριστοῦ μέσα στή νύκτα, ἐπάνω στήν τρικυμισμένη θάλασσα. Τό δεύτερο εἶναι ἡ θαυ­ματουργική κατάπαυση τῆς τρικυμίας, πού τόσο εἶχε φοβίσει τούς μαθη­τές του.

Καί ὅλα αὐτά συμβαί­νουν τό βράδυ πού ἀκο­λουθεῖ μετά ἀπό τό ἄλλο μεγάλο θαῦμα, τό θαῦ­μα τοῦ χορτασμοῦ τῶν πεντακισχιλίων ἀν­­δρῶν πού εἶχαν συγκε­ντρωθεῖ γιά νά ἀκού­σουν τόν Χριστό νά διδάσκει.

Οἱ μαθητές τοῦ Χρι­στοῦ εἶχαν ἀπομακρυν­θεῖ ἤδη ἀπό τόν τόπο τοῦ θαύματος μέ τό πλοῖο, καί ὁ Χριστός, ἀφοῦ ἀπέλυσε τό πλῆ­θος, ἀποσύρθηκε γιά νά προσευχηθεῖ. Ὡς παν­το­γνώ­στης ὅμως αἰ­σθάνεται τήν ἀγωνία τῶν μαθητῶν του πού φοβοῦνται ὅτι θά πνι­γοῦν ἐξαιτίας τῆς ἀπρό­σμενης τρικυμίας· καί γι᾽ αὐτό ἐμφανίζεται μέ­­σα στή νύκτα, νά περ­πατᾶ ἐπάνω στά κύματα καί νά τούς κα­θησυχάζει ὄχι μόνο ἀπό τόν φόβο τῶν κυμάτων ἀλλά καί ἀπό τήν ἔκ­πλη­ξη γιά τήν ἀπρο­σ­δόκτητη πα­ρου­σία του.

«Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰ­μί· μή φοβεῖσθε», εἶναι τά λόγια τοῦ Ἰησοῦ· ἀλλά ὁ Πέτρος ἀμφι­βάλλει καί ζητεῖ ἀπο­δεί­ξεις γιά τό θαῦμα. «Ἄν εἶσαι σύ», τοῦ λέει, «φώναξέ με νά ἔρθω κοντά σου». Καί ὁ Χρι­στός τόν καλεῖ· καί ὁ Πέ­τρος βαδίζει ὄντως ἐπάνω στά κύματα, μέ­χρι πού ἡ ἀμφι­βολία καί πάλι τόν κλονίζει καί ἀρχίζει νά βυθίζε­ται, γιά νά ἀκούσει τήν ἐπιτίμηση τοῦ διδασκά­λου του: «ὀλιγόπιστε, εἰς τί ἐδίστασας».

Ὁ Πέτρος ἔχει δεῖ πολ­λά θαύματα καί γνωρί­ζει ὅτι ἡ μόνη προϋπό­θεση πού ζητᾶ ὁ Χρι­στός γιά νά κάνει τό θαῦ­μα εἶναι ἡ πίστη. Καί αὐτή ἡ πίστη, πού διαθέτει, ἀσφαλῶς, ὁ ἀπό­στολος, ὁ ὁποῖος εἶ­χε ἐγ­καταλείψει τά πάν­τα γιά νά ἀκο­λου­θή­σει τόν Χρι­­στό, εἶναι πού κλο­νίζεται στιγ­μιαῖα· καί εἶναι ἡ ἔλλειψή της πού τόν κάνει νά βυθί­ζεται.

Ἡ ἐπίπληξη τοῦ Χρι­στοῦ πρός τόν μαθητή του δέν ἔχει ὡς μόνο στόχο νά τονίσει γιά μία ἀκόμη φορά τή σημασία τῆς πίστεως γιά τό θαῦμα, ἀλλά καί νά μᾶς διδάξει ὅτι ἡ πί­στη εἶναι κάτι πού χρει­ά­ζεται ἀγώνα καί προ­σπάθεια γιά νά εἶ­ναι σταθερός καί μόνι­μος συνοδοιπόρος τῆς ζωῆς μας. Διότι χωρίς τήν πίστη εἶναι δύσκο­λο νά διέλθει ὁ ἄνθρω­πος τήν παροῦσα ζωή. Ἡ ζωή μας εἶναι ἕνας διαρκής ἀγώνας, εἶναι ἕνας διά­π­λους μέσα ἀπό μία τρι­κυμι­σμένη θά­λασσα καί χρειάζεται ἀκλόνητη πί­στη γιά νά φθάσει ὁ ἄνθρωπος στό τέρμα, γιά νά φθάσει στό ἀπάνεμο λι­μάνι τῆς βασιλείας τῶν οὐρα­νῶν, τό ὁποῖο εἶναι ὁ τε­λικός προορισμός του. Χρειάζεται πίστη γιά νά ἀντι­λαμβάνεται κα­νείς τά θαύματα πού ἐπι­τελεῖ ὁ Χριστός κα­θη­μερινά στή ζωή του, γιά νά ἀντλεῖ θάρρος καί δύναμη καί νά συ­νε­­χίζει.

Πολλοί περι­μέ­νουμε κάτι ἐντυ­πωσιακό γιά νά τό χα­ρα­κτηρί­σουμε ὡς θαῦ­μα. Ὅμως ἄν ἐκτιμή­σου­με σωστά τά γεγο­νό­­τα, τότε θά δια­πιστώ­σουμε ὅτι ὅλα ὅσα ζοῦ­με, ὅλα ὅσα συμβαίνουν καθημε­ρινά στή ζωή μας εἶναι θαύματα. Ἡ ἴδια ἡ ζωή μας εἶναι ἕνα διαρκές θαῦμα ὄχι μόνο σέ ὅ,τι ἀφορᾶ τή λειτουργία τοῦ σώμα­τός μας, ἀλλά καί στήν ἐπιβίωσή μας μέσα στούς τόσους κιν­δύ­νους στούς ὁποίους εἴμαστε καθημε­ρι­νά ἐκ­τεθειμένοι.

Ἄν δέν ἀντιλαμβανό­μα­στε αὐ­τά τά καθημε­ρι­νά θαύ­μα­τα πού μᾶς ἀφο­ροῦν προσωπικά, ἄν ἀγω­νι­οῦ­­με γιά ὅσα συμβαί­νουν γύρω, ἄν ἀνησυ­χοῦμε γιά τό μέλ­λον μας καί τό μέλ­λον τῶν δικῶν μας ἀν­θρώ­πων, τότε ἡ ση­με­ρινή ἐρώτη­ση τοῦ Χρι­στοῦ πρός τόν Πέτρο ἀπευ­θύ­νεται καί πρός ἐμᾶς: «ὀλιγό­πιστε, εἰς τί ἐδί­στασας;»

Τό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα μᾶς δίνει τήν εὐκαιρία νά ἐξετάσουμε προσεκτικά τόν ἑαυτό μας, νά ἐλέγξουμε τήν πίστη μας, ἀλλά κυρίως νά ἐντείνουμε τήν προσπάθεια καί τόν ἀγώνα μας νά αὐξήσουμε τήν πίστη μας στόν Χριστό, ζητώντας καί ἀπό τόν ἴδιο νά μᾶς προσθέσει πίστη, γιά νά τύχουμε καί ἐμεῖς τῶν μεγάλων δωρεῶν καί τῶν θαυμάτων τῶν ὁ­ποίων ἀξιώθηκαν οἱ μαθητές τοῦ Κυρίου καί ὅσοι τόν ἀκολούθησαν, κατά τή διαβε­βαί­ωση τοῦ Χριστοῦ: «εἰ δύ­νασαι πιστεῦσαι, πάν­­τα δυνατά τῷ πιστεύ­οντι».

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων