Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Μηνάς ο Θαυματουργός (Βίος-Θαύματα)

Ο Άγιoς Μηνάς γεννήθηκε στην Αίγυπτo στα μέσα περίπoυ τoυ 3oυ αιώνα μ.Χ. από γoνείς ειδωλoλάτρες. Ωστόσo, τo ειδωλoλατρικό περιβάλλoν στo oπoίo μεγάλωνε, δεν κατάφερε να σκληρύνει την καρδιά τoυ η oπoία, όταν ήλθε η στιγμή, σκίρτησε ακoύγoντας την φωνή τoυ «ετάζoντoς καρδίας και νεφρoύς» (Ψλμ.7,10) Θεoύ και έτσι o, έφηβoς ακόμη, Μηνάς έγινε χριστιανός.

Μεγαλώνoντας, επέλεξε να σταδιoδρoμήσει στoν Ρωμαϊκό στρατό, στo ιππικό τάγμα των Ρoυταλικών, υπό την διoίκηση τoυ Αργυρίσκoυ. Η έδρα της μoνάδας τoυ ήταν στo Κoτυάειoν (σημερινή Κιoυτάχεια) της Μικράς Ασίας. Εκεί o Μηνάς διακρίθηκε και για την φρόνησή τoυ αλλά και για τo ανδρείo τoυ φρόνημα και γι’ αυτό έχαιρε εκτιμήσεως στo κύκλo των στρατιωτικών.

Δυστυχώς όμως, τρεις αιώνες μετά την έλευση τoυ Χριστoύ και o παλαιός κόσμoς ακόμη δεν ήθελε να δεχθεί τo λυτρωτικό μήνυμα της Αναστάσεως, παραμένoντας αυτάρεσκα, εγωιστικά και αυτoκαταστρoφικά πρoσκoλλημένoς στη φθoρά και τo σκoτάδι. Οι αυτoκράτoρες της Ρώμης άρχισαν και πάλι «πρoς κέντρα λακτίζειν» (Πράξεις 26,14). Ο Διoκλητιανός και o Μαξιμιανός διέταξαν διωγμό εναντίoν των λoγικών πρoβάτων τoυ Χριστoύ, διωγμό o oπoίoς κράτησε από τo 303 έως τo 311 μ.Χ. Έτσι, oι Ρωμαίoι στρατιώτες διατάχθηκαν να συλλαμβάνoυν και να τυραννoύν τoυς χριστιανoύς πρoσπαθώντας να τoυς κάνoυν να αλλαξoπιστήσoυν. Αυτή ήταν και η πρώτη κρίσιμη στιγμή κατά την oπoία ό Μηνάς κλήθηκε να πει «τo μεγάλo ναι ή τo μεγάλo όχι». Η πίστη τoυ στoν Χριστό νίκησε την κoσμική «σύνεση» και λoγική.

Οι Άγιοι Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ

Ο ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ

Ὁ Μιχαὴλ εἶναι ὁ πιὸ ἔνδοξος καὶ λαμπρὸς ταξιάρχης τῶν ἀσωμάτων Δυνάμεων.

Πολλὲς εἶναι οἱ ἐπεμβάσεις καὶ οἱ εὐεργεσίες του τόσο στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ὅσο καὶ στὴ Καινὴ Διαθήκη.

Ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαὴλ ἐμφανίστηκε στὸν Πατριάρχη Ἀβραὰμ κατὰ τὴ θυσία τοῦ Ἰσαάκ.

Ἔπειτα στὸν Λώτ, ὅταν τὸν λύτρωσε μαζὶ μὲ τὴν οἰκογένειά του ἀπὸ τὴν καταστροφὴ τῶν Σοδόμων.

Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Δημήτριος ο Μυροβλύτης

Ο Άγιος Δημήτριος ο Μεγαλομάρτυρας ο Μυροβλύτης εορτάζει στις 26 Οκτωβρίου

Νεανική ηλικία – Υπατικό αξίωμα
Ο Άγιος ήλθε στον κόσμο γύρω στο 280 μ.Χ. στην Μεγάλη Θεσσαλονίκη από γονείς επισήμους, οι οποίοι κατάγονταν από τις πιο επιφανείς οικογένειες των Μακεδόνων.

Η σημαντικότατη τότε πόλη της Θεσσαλονίκης βρισκόταν ακόμη στο σκότος της ειδωλολατρίας. Είχε δεχθεί στο εύφορο έδαφος της τον σπόρο του Ευαγγελικού Κηρύγματος από τον Απόστολο των Εθνών Παύλο, περίμενε όμως να στείλει ο Θεός την μεγαλειώδη μορφή του διδασκάλου και μάρτυρος Του Δημητρίου, για να καρποφορήσει όχι πλέον
«εν τριάκοντα», αλλά «εν εκατόν» (Μάρκ. δ' 8), και να ετοιμαστεί για να αναδειχθεί σε λίγο «η πρώτη μετά την πρώτη», την Κωνσταντινούπολη.
Οι γονείς του ήταν θαυμαστοί για την αρετή της ψυχής τους. Η δε παιδεία του συνταιριασμένη με την ψυχική ευγένεια, την ωραιότητα του σώματος και το άσπιλο της ψυχής, καθιστούσε τον Δημήτριο επάξιο κατοικητήριο του Θεού, ναό αγιασμένο του Υψίστου. Και στην μεν παιδική και την εφηβική ηλικία υπερίσχυσε από όλους τους συνομηλίκους του και δεν υπήρχε κανένα αληθινό αγαθό στο οποίο να μη διέφερε πολύ από τους άλλους.

Άγιος Δημήτριος, ο Μυροβλήτης, ο Μεγαλομάρτυρας.

«Τοῖς τῶν αἱμάτων σου ρεί­θροις, Δημήτριε, τήν Ἐκ­κλησίαν ὁ Θεός ἐπορ­φύ­ρω­σε».

Χαίρει καί εὐφραίνε­ται ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χρι­στοῦ ἑορτάζοντας τή μνήμη τοῦ μεγαλομάρ­τυ­ρος καί ἀθλοφόρου ἁγίου Δημητρίου τοῦ μυροβλύτου. Χαίρει καί καυ­χᾶται, καί περιβάλλεται ὡς πολύτιμο ἔνδυμα τά αἵματα τοῦ καλλι­νί­κου μάρτυρος τοῦ Χρι­στοῦ καί γενναίου ὁπλί­του τοῦ Κυρίου, πού ἐπορ­φύ­­ρωσαν τήν Ἐκκλη­σία του.

Καί δέν ἐπορφύρωσε μό­νο μέ τό δικό του αἷ­μα τήν Ἐκκλησία ὁ τι­μώ­μενος μεγα­λο­­μάρ­τυς Δημήτριος, δέν τήν ἐπορφύ­ρω­σε μόνο μέ τό αἷμα τῆς λογχευθείσης, κατά μί­μη­ση τοῦ Χριστοῦ, πλευ­­ρᾶς του καί τή γεν­ναία ὁμολογία τῆς πί­στε­ώς του, ἀλ­λά καί μέ τήν ὁμο­λογία καί τό μαρτύριο τοῦ νεα­ροῦ μαθητοῦ του τοῦ ἁγίου Νέ­­στορος, ὁ ὁποῖος ἐπι­καλούμενος τή βοή­θεια τοῦ Θεοῦ τοῦ Δημη­τρί­ου κατόρθωσε νά νι­κή­σει τόν Λυ­αῖο, τόν προσφιλῆ μο­νο­μάχο τοῦ αὐ­το­κράτο­ρος Μα­ξι­μιανοῦ, καί νά κα­τα­τρο­πώ­σει τούς εἰδωλο­λά­­τρες, οἱ ὁ­ποῖοι ἐκαυ­χῶ­ντο γιά τή δύ­ναμη τῶν σω­μά­των τους καί τή βοή­θεια τῶν ἀνυ­πάρ­κτων θεο­τή­των τους.

Μην αφήνεις την προσευχή...

 

Μέσα στη βοή των ημερών,

όταν ο νους βαραίνει από τον κόπο

κι η ψυχή ξεχνά να αναπνεύσει,

η προσευχή ανατέλλει

σαν ήλιος πίσω από τα σύννεφα.

 

Όποιος προσεύχεται,

δεν αποδρά από τη ζωή,

την φωτίζει.

Βρίσκει τη δύναμη να συγχωρεί,

να σηκώνει με πραότητα

το βάρος της κάθε μέρας,

να βλέπει στο ταπεινό

το ιερό και το ωφέλιμο.

 

Η Εκκλησία δεν με ξεχνά ποτέ...

 

Μέσα στην ησυχία του Αγίου Βήματος

αρχίζει το αόρατο μυστήριο·

ο ιερέας, λειτουργός της θείας οικονομίας,

κρατά στα χέρια του τον άρτο της ζωής,

και τον μεταποιεί σε ένσαρκο σύμβολο

του Αμνού του Θεού.

 

Όσο πλησιάζω στο Φως...

 

Όσο πλησιάζω στο φως

τόσο βαθαίνει η νύχτα μέσα μου.

 

Το κερί που κρατούσα με καμάρι

μπροστά στον ήλιο στέκει ανόητο και μικρό

κι εκεί ανακαλύπτω

πως δεν υπήρξα ποτέ φως,

παρά μόνο σκιά που χόρευε στης πλάνης τον ρυθμό.

 

Όλα μας συγχωρούνται, αρκεί να θελήσουμε να συγχωρεθούμε.

 

Η ψυχή του ανθρώπου είναι πλασμένη για την ειρήνη, όμως συχνά βαραίνει από το φορτίο των αμαρτιών, των λανθασμένων επιλογών, των ανομολόγητων σκέψεων και πράξεων.

Αυτό το βάρος δεν φαίνεται πάντα εξωτερικά, αλλά πολλές φορές κρύβεται μέσα μας, ανοίγει πληγές και γεμίζει σκοτάδι τα εσώψυχά μας. Ο άνθρωπος μπορεί να προσπαθήσει να βρει ανακούφιση σε ποικίλες χαρές ή απολαύσεις, όμως η αληθινή ανάπαυση δεν έρχεται αν δεν καθαρθεί ο εσωτερικός του κόσμος. Και αυτή η κάθαρση δίδεται μέσα από το μυστήριο της εξομολόγησης.

Να προσεγγίζουμε τους ιερείς ως πατέρες μας και όχι σαν μάγους!

 

Να ζητάτε από τους ιερείς να σας διαβάζουν ευχές, όμως χρειάζεται κι εσείς να «υποστηρίζετε» τις ευχές αυτές, με την ζωή σας.

Η Εκκλησία δεν κάνει «μαγικά».

Οι ιερείς επικαλούνται την Χάρη του Θεού να έρθει στην ζωή κάθε πιστού δια των ευχών, όμως εάν ο άνθρωπος δεν ζει ενεργά την Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, μια ευχή δεν μπορεί να φέρει κάποιο αποτέλεσμα.

Χρειάζεται να καταλάβουμε ότι οι ευχές είναι συμπληρωματικές στην ήδη υπάρχουσα Μυστηριακή ζωή του πιστού και όχι αυτόνομες καταστάσεις.

Το ζητούμενο είναι να προσπαθούμε να ζούμε με τον Θεό στη ζωή μας. Και αυτό σημαίνει να προσπαθούμε να ακολουθούμε τις εντολές Του με υπακοή και ταπείνωση. 

Σταυρός: Ο φύλαξ του κόσμου και η παρηγοριά των αμαρτωλών.

 

                      Αρχιμ. Θεοφίλου Λεμοντζή  Δρ.Θ.

 

Ευλογημένοι μας Χριστιανοί,  

Η σημερινή μεγάλη εορτή της Υψώσεως του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, δεν είναι απλώς μία ιστορική ανάμνηση της ανευρέσεως του Σταυρού από την αγία Ελένη τον 4ο αιώνα. Είναι μία ζωντανή υπενθύμιση  της δυνάμεως που έχει ο Σταυρός του Χριστού να αλλάζει τον κόσμο και την ζωή μας. Ο Σταυρός είναι το κλειδί για να δούμε με διαφορετικό μάτι τα κοινωνικά προβλήματα, τις αδικίες και τους αγώνες της καθημερινότητας.

 

Η σημερινή εορτή μας καλεί όχι μόνο να προσκυνήσουμε τον Σταυρόν, αλλά και να σηκώσουμε τον δικό μας. Ο Σταυρός είναι σημείο νίκης και σωτηρίας, αλλά ταυτόχρονα υπενθύμιση ότι η πορεία προς την Ανάσταση περνά μέσα από τον πόνο, την δοκιμασία και την ταπείνωση.

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: Ο χριστιανός μπορεί να λυπάται μόνο για δύο λόγους!

Τη λύπη την έβαλε μέσα μας ο Θεός. Όχι, όμως, για να τη μεταχειριζόμαστε άσκοπα ή και βλαπτικά, σε ακατάλληλο χρόνο και σε αντίθετες συνθήκες στη φύση μας περιστάσεις, κλονίζοντας έτσι την υγεία της ψυχής και του σώματος, αλλά για ν’ αποκομίζουμε απ’ αυτήν όσο γίνεται μεγαλύτερο πνευματικό κέρδος. Γι’ αυτό, δεν πρέπει να λυπόμαστε όταν παθαίνουμε κάτι κακό, μα όταν κάνουμε κάτι κακό. Εμείς, ωστόσο, έχουμε αντιστρέψει τα πράγματα. Έτσι, και αμέτρητα κακά να διαπράξουμε, ούτε λυπόμαστε ούτε ντρεπόμαστε. Αν, όμως, πάθουμε και το παραμικρό κακό από κάποιον, τότε τα χάνουμε, βαριοθυμούμε, γινόμαστε συντρίμμια και δεν συλλογιζόμαστε πως οι θλίψεις και οι πειρασμοί φανερώνουν τη φροντίδα του Θεού για μας περισσότερο από τα ευχάριστα περιστατικά.

Κυριακή ΙΒ' Ματθαίου: Χρειάζεται αυταπάρνηση για την κατάκτηση της αρετής.

Ο νέος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, ευλογημένοι μας Χριστιανοί, είναι ένας συμπαθής άνθρωπος. Νεανική ψυχή, καθαρή καρδιά, που κατέχεται από ένα ωραιότατο προβληματισμό. Κατέχεται από την επιθυμία να κληρονομήσει την αιωνιότητα.

Μετά από το γνωστό διάλογο που είχε με τον Κύριο και την απάντηση πού έλαβε, καθώς ιστορεί ο Ιερός Ευαγγελιστής Ματθαίος, ο νέος έφυγε πολύ λυπημένος, διότι δεν μπορούσε να αφήσει τη μεγάλη περιουσία του, τα πλούτη του και να ακολουθήσει τον Κύριο. Ακόμη έδειξε πώς δε μπορούσε να χαλιναγωγήσει τον εαυτό του σ΄ όλες τις ηδονές και απολαύσεις που απολάμβανε λόγω της οικονομικής ευμάρειας που διέθετε.

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΟΡΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

 

 † ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ

ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καὶ Μητροπολίτης

τῆς Ἱερᾶς καὶ Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας

ΠΡΟΣ

τὸν ἱερὸν κλῆρον καὶ τὸν εὐσεβῆ λαὸν τῆς καθ’ ἡμᾶς θεοσώστου Ἐπαρχίας.

 

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

«Ἀπόστολοι ἐκ περάτων συναθροισθέντες ἐνθάδε Γεθσημανῇ τῷ χωρίῳ κηδεύσατέ μου τό σῶμα, καί Σύ, Υἱέ καί Θεέ μου, παράλαβέ μου τό πνεῦμα».

Μία διπλῆ παράκληση ἀπευθύνει ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος λίγο πρίν ἀπό τήν Κοίμηση καί ἀπό τήν εἰς οὐρανούς μετάστασή της. Ἡ πρώτη ἀπευθύνεται πρός τούς μαθητές τοῦ Υἱοῦ της, πρός  ἐκείνους πού εἶχαν ἀκολουθήσει πιστά τόν Χριστό στά τρία χρόνια τῆς δημόσιας ζωῆς του, καί τούς ὁποίους αἰσθανόταν ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ὡς τέκνα της, ὅπως καί ἐκεῖνοι τήν αἰσθανόταν ὡς μητέρα τους. Ἀπευθύνεται πρός τούς μαθητές τοῦ Υἱοῦ της, οἱ ὁποῖοι κήρυτταν τόν λόγο του στά πέρατα τοῦ κόσμου, καί τούς παρακαλεῖ νά ἔλθουν στήν Γεθσημανῆ καί νά κηδεύσουν τό πανάχραντο σῶμα της.

Πλησιάζει Δεκαπενταύγουστος

 

Πλησιάζει η μέρα

που το φως στέκεται

λίγο παραπάνω στις εικόνες,

σαν να τις χαϊδεύει ο ουρανός.

 

Είναι το Πάσχα του καλοκαιριού,

χωρίς κόκκινα αυγά,

μα με καρδιές που στάζουν προσευχή,

με βλέμματα στραμμένα στον ουρανό

και πόνο που γλυκαίνει

μέσα στη σκιά του μαφόριου Της.

 

Δεκαπενταύγουστος δεν νοείται χωρίς νηστεία, παρακλήσεις και εξομολόγηση.

Δεκαπενταύγουστος δεν νοείται χωρίς νηστεία, συμμετοχή στις παρακλήσεις της Παναγίας, εξομολόγηση.

Δυστυχώς πολλοί στην προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν την υποκρισία κάποιων χριστιανών οι οποίοι από την μία νηστεύουν και από την άλλη κατακρίνουν, από την μία πηγαίνουν στις παρακλήσεις ψέλνοντας δυνατά και από την άλλη αδικούν τους συνανθρώπους τους, φτάνουν στο σημείο να τα ισοπεδώνουν όλα. Δηλαδή φτάνουν στο σημείο να υποστηρίζουν ότι δεν χρειάζεται η νηστεία εάν υπάρχει η συγχώρεση, δεν χρειάζεται ο εκκλησιασμός εάν υπάρχει καλοσύνη, δεν χρειάζεται ουσιαστικά ο τρόπος της Εκκλησίας εάν υφίσταται μία ανθρωπιστική ευαισθησία. Πλάνη. Μεγάλη πλάνη. Και δυστυχώς και κάποιοι ρασοφόροι υποστηρίζουν τις παραπάνω πλάνες.

Κυριακή ΣΤ' Ματθαίου: "Θάρσει τέκνον".

Πρωτότυπο Κείμενο

Και εμβάς εις πλοίον διεπέρασε και ήλθεν εις την ίδιαν πόλιν. Και ιδού προσέφερον αυτώ παραλυτικόν επί κλίνης βεβλημένον∙ και ιδών ο Ιησούς την πίστιν αυτών είπε τω παραλυτικώ∙ θάρσει, τέκνον∙ αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου. Και ιδού τινες των γραμματέων είπον εν εαυτοίς∙ ούτος βλασφημεί. Και ιδών ο Ιησούς τας ενθυμήσεις αυτών είπεν∙ ίνα τι υμείς ενθυμείσθε πονηρά εν ταις καρδίαις υμών; Τι γαρ εστιν ευκοπώτερον, ειπείν, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι, ή ειπείν, έγειρε και περιπατεί; Ίνα δε ειδήτε ότι εξουσίαν έχει ο Υιός του ανθρώπου επί της γης αφιέναι αμαρτίας – τότε λέγει τω παραλυτικώ∙ εγερθείς άρον σου την κλίνην και ύπαγε εις τον οίκον σου. Και εγερθείς απήλθεν εις τον οίκον αυτού. Ιδόντες δε οι όχλοι εθαύμασαν και εδόξασαν τον Θεόν τον δόντα εξουσίαν τοιάυτην τοις ανθρώποις.

Μετάφραση

Ο Ιησούς επιβιβάστηκε στο πλοίο, διέσχισε τη λίμνη και ήρθε στην πόλη του. Τότε του έφεραν έναν παράλυτο ξαπλωμένον σ’ ένα κρεβάτι. Όταν είδε ο Ιησούς την πίστη τους, είπε στον παράλυτο: «Έχε θάρρος, παιδί μου, σου συγχωρέθηκαν οι αμαρτίες σου». Τότε μερικοί από τους γραμματείς είπαν μέσα τους: «Αυτός προσβάλλει το Θεό». Ο Ιησούς όμως, που ήξερε τις σκέψεις τους, είπε: «Γιατί κάνετε πονηρές σκέψεις; Τι είναι ευκολότερο να πω: «σου συγχωρούνται οι αμαρτίες», ή να πω, «σήκω και περπάτα»; Για να μάθετε λοιπόν πως ο Υιός του Ανθρώπου έχει την εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες πάνω στη γη» -τότε λέει στον παράλυτο: «Σήκω, πάρε το κρεβάτι σου, και πήγαινε στο σπίτι σου». Εκείνος σηκώθηκε και πήγε στο σπίτι του. Όταν ο κόσμος το είδε αυτό έμειναν κατάπληκτοι και δοξολόγησαν το Θεό, που έδωσε τέτοια εξουσία στους ανθρώπους.

Γράφει ὁ Ἱεροκῆρυξ 

Ἀρχιμ. Νικάνωρ Καραγιάννης

Τὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ τὴν ξαναδιαβάσαμε τὴν δεύτερη Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν μὲ περισσότερες χαρακτηριστικὲς λεπτομέρειες, ἔτσι ὅπως τὴν διασώζει ὁ εὐαγγελιστὴς Μάρκος. Σ’ αὐτὸ τὸ περιστατικὸ ἡ σύνδεση τῆς ἁμαρτίας μὲ τὴν ἀρρώστια καὶ τῆς θεραπείας μὲ τὴν σωτηρία εἶναι θεμελιώδης ὡς σχέση αἰτίας καὶ ἀποτελέσματος. Ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος, ὅμως, μᾶς παρουσιάζει τὴν ἴδια διήγηση μὲ λιτότητα καὶ συντομία. Μπροστὰ στὸν Χριστὸ ποὺ διδάσκει σὲ ἕνα σπίτι στὴν Καπερναοὺμ φέρνουν ἕναν παράλυτο ἐπάνω σε κρεβάτι. Οἱ συνοδοὶ δὲν μποροῦν νὰ φτάσουν τὸν Χριστὸ ἐξαιτίας τοῦ πλήθους ποὺ ἀκούει τὴν διδασκαλία Του γι’ αυτὸ ἀνοίγουν μιὰ ὀπὴ στὴν στέγη τοῦ σπιτιοῦ καὶ κατεβάζουν τὸν παράλυτο μπροστὰ στὸν Χριστό. Ὁ Χριστὸς ἐντυπωσιάζεται ἀπὸ τὴν ἐφευρετικότητα τῆς πίστης τους καὶ τὴν ἐπαινεῖ. Ἀξίζει, λοιπόν, νὰ προσεγγίσουμε τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ μήνυμα μέσα ἀπὸ αὐτὴν τὴν ὀπτική καί νά σταθοῦμε στήν κοινωνική διάσταση τῆς πίστεως.

Κυριακή Δ' Ματθαίου: Η πίστη χωρίς αγάπη δεν ωφελεί.

 Το  Ευαγγελικό ανάγνωσμα της σημερινής Κυριακής, ευλογημένοι μας Χριστιανοί, μας διηγείται το θαύμα της θεραπείας του δούλου του εκατόνταρχου. Από το διάλογο που είχε με τον Κύριον και από τον τρόπο με τον οποίο εκδήλωσε το ενδιαφέρον του για το δούλο του, φαίνεται πολύ καθαρά ότι η ταπείνωση, η αγάπη και η πίστη του, αποτελούν το πολύτιμο τρίπτυχο του ψυχικού του περιεχομένου, με το οποίο διεκρίθη σαν μια εξαιρετική φυσιογνωμία.

Ο εκατόνταρχος ήταν ένας  ανώτερος αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού. Οι Ρωμαίοι βρισκόταν στην Παλαιστίνη ως δυνάμεις κατοχής. Το θαύμα έγινε στην Καπερναούμ, όπου υπηρετούσε ως διοικητής. Θα περίμενε κανείς μια αλαζονική στάση του αξιωματικού, αλλά ο εκατόνταρχος του ευαγγελίου, αποδεικνύεται  ταπεινός σε μεγάλο βαθμό. Δεν θεωρεί τον εαυτό του άξιο να φιλοξενήσει στο σπίτι του το Χριστό. Το θεωρούσε μικρό, πολύ μικρό για να αξιωθεί να φιλοξενήσει τον Κύριο. Και η ομολογία του ήταν πηγαία και αυθόρμητη. Ενώπιον τόσων ανθρώπων παρακαλεί και ικετεύει να χαρίσει ο Κύριος την υγεία στο δούλο του. Ένας άρχοντας παρακαλεί για τον υπηρέτη του. Τι ταπείνωση!

Ο απόστολος των Εθνών, Άγιος Παύλος

Ο μέγας Απόστολος των Εθνών Παύλος δεν ανήκε στη χορεία των δώδεκα Αποστόλων. Δε γνώρισε τον Κύριο όσο ζούσε στη γη, αλλά αποκαλύφτηκε κατόπιν σε αυτόν και κλήθηκε να γίνει απόστολός Του, όντας αυτός πολέμιος της Εκκλησίας.

      Η Εκκλησία μας χαρακτήρισε τον Απόστολο Παύλο ως τον «Πρώτον μετά τον Ένα», δηλαδή τον σημαντικότερο άνδρα επί γης μετά τον Χριστό και ως το «πολύτιμο σκεύος Χριστού». Δίκαια, διότι ο μέγας αυτός Απόστολος προσέφερε στην Εκκλησία του Χριστού τις πιο ανεκτίμητες υπηρεσίες της ιστορίας Της! Αυτός είναι ο ουσιαστικός θεμελιωτής Της στα έθνη, ως τα πέρατα της οικουμένης!

Κυριακή Β' Ματθαίου: Η πρόσκληση του Θεού χρειάζεται και την δική μας αποδοχή.

Η στιγμή της πρόσκλησης των πρώτων μαθητών του Κυρίου, όπως μας την παρουσιάζει η σημερινή ευαγγελική περικοπή ευλογημένοι μας Χριστιανοί, είναι το προοίμιο του διδασκαλικού έργου Του στη γή. Το ευαγγέλιό Του δεν είναι πρόσκαιρη εξαγγελία και υπόσχεση χωρίς συνέχεια. Είναι αιώνιος λόγος που θα επεκτείνεται στους αιώνες. Χρειάζεται γι αυτό διαδόχους και συνεχιστές του έργου Του. Αυτούς καλεί, λοιπόν, για να καταρτίσει, να τους προπαρασκευάσει και να τους καταστήσει αλιείς ανθρώπων.

Εκεί στη γαλήνη της Τιβεριάδας έκανε την πρώτη Του εμφάνιση ο Χριστός, έκανε την πρώτη Του σπορά και το πρώτο Του ψάρεμα. Την αρχή της διδασκαλίας και το πρώτο Του κάλεσμα. Ευλογημένα και τα δύο. Με το λόγο Του συνταράσσει τις ψυχές των ανθρώπων, αυτών που θα γίνουν μαθητές Του, συνταράσσει τον εσωτερικό τους κόσμο ο οποίος θα γίνει το βάθρο για να στηθεί η Βασιλεία του Θεού. Έτσι έγινε η Τιβεριάδα το ξεκίνημα, έγινε η αρχή και το σύμβολο.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ: Οι Άγιοι αποτελούν την έμπρακτη απόδειξη της παρουσίας της Χάριτος στην Εκκλησία

«Καί οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διά τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τήν ἐπαγγελίαν … ἵνα μή χωρίς ἡμῶν τελειωθῶσιν» (Ἑβρ. 11.39).

Στόν ἀπόηχο τῆς μεγάλης ἑορτῆς καί γενεθλίου ἡμέρας τῆς Ἐκκλη­σίας τοῦ Χρι­στοῦ, τῆς Πεντηκοστῆς, ὅρισαν οἱ θειότατοι Πατέρες νά τι­μῶνται αὐτήν τήν Κυριακή, τήν πρώ­τη μετά τήν ἑορτή τῆς καθόδου καί ἐπιφοιτήσεως τοῦ Παναγίου Πνεύ­ματος, οἱ ἅγιοι Πάντες, ὅλα δη­λαδή ἐκεῖνα τά πιστά τῆς Ἐκ­κλη­σίας τά ὁποῖα διά τοῦ ἁγίου Πνεύ­ματος «κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγε­λιῶν, ἔφραξαν στόματα λε­όν­των, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυ­να­μώθησαν ἀπό ἀσθενείας, ἐγενή­θη­σαν ἰσχυροί ἐν πολέμῳ» δίνον­τας μέ τούς τρόπους αὐτούς τή μαρ­τυρία τῆς πίστεως στόν Χριστό· ὅλα ἐκεῖνα τά πιστά τέκνα τῆς Ἐκκλη­σίας τά ὁποῖα ἔζησαν «ἐν ὄρεσι καί σπηλαίοις καί ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς» καί ἀγω­νίσθηκαν γιά νά ἀποφύ­γουν «τά πεπυρωμένα βέλη τοῦ πο­νηροῦ τά κατ᾽ αὐτῶν δο­λίως» κινούμενα καί νά ἀνέλθουν τήν οὐρα­νο­δρόμο κλίμακα τῆς ἀσκήσεως καί τῆς ἐγκρα­τείας· ὅλα ἐκεῖνα τά πιστά τέκνα τῆς Ἐκκλησίας τά ὁποῖα ζῶν­τας μέσα στόν κόσμο καλλιέργησαν τόν σπόρο τοῦ θείου Λόγου καί τόν πολλαπλασίασαν ἀπο­κτῶ­ντας τούς καρπούς τοῦ Παναγίου Πνεύματος.

Ο Άγιος Λουκάς ο Ιατρός και Θαυματουργός (Σύντομος Βίος)

Άγιος Λουκάς

Αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως και Κριμαίας

Καθηγητής χειρουργικής

1877 - 1961

Ο σταυρός ο διωγμός η θλίψη ο πειρασμός είναι ο κλήρος της Εκκλησίας και του αληθινού Χριστιανού. Δεν υπάρχει ορθόδοξη Εκκλησία που να μην έζησε τον δικό της διωγμό. Αλλά ούτε και υπήρξε άγιος που να μην πέρασε από το δικό του καμίνι των θλίψεων, των διωγμών, των πειρασμών.

Μια συγκλονιστική σταυρική μαρτυρία είναι και αυτής της μορφής του οσίου Λουκά αρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως και Κριμαίας του ιατρού καθηγητού τοπογραφικής ανατομίας και χειρουργικής. Άνθρωπος με σπάνια ταλέντα και πνευματικά χαρίσματα, με εκπληκτική επιστημονική κατάρτιση, διακόνησε τον άνθρωπο ως ποιμένας και γιατρός, με αξιοθαύμαστη αυταπάρνηση και αγάπη.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

                                                                                                      Αρχιμ. Θεοφίλο Λεμοντζή Ιεροκήρυκος

 

        Η Πεντηκοστή αποτελεί την αφετηρία αυτής της συνεχούς παρουσίας του Αγίου Πνεύματος στη ζωή του κόσμου και των ανθρώπων, στην δική μας προσωπική ζωή. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η αφήγηση στις Πράξεις των Αποστόλων  σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο το Άγιο Πνεύμα φανερώνεται στους Αποστόλους: «εκάθισέ τε εφ ένα έκαστον αυτόν» (Πράξ. 2, 3).

Η παρουσία Του υπήρξε προσωπική επάνω στον καθέναν από τους μαθητές. Δεν ήταν μόνο μία γενική δωρεά προς όλο τον κόσμο και τους ανθρώπους, αλλά και μία ειδική εγκαθίδρυση στον καθέναν μαθητή, ο οποίος Το προσδοκούσε. Αυτή ακριβώς η προσδοκία, καρπός της αγάπης προς το Χριστό, ο Οποίος προετοίμασε τόσο πριν την Ανάσταση όσο και μετά από αυτήν τους αποστόλους για τον ερχομό του Αγίου Πνεύματος, αποτελεί το χαρακτηριστικό σημείο, το οποίο συνήθως λείπει από την δική μας ζωή. Σημεία της προσδοκίας ήταν η συγκέντρωση των Αποστόλων στον ίδιο τόπο. Ήταν η ομοψυχία τους. Ήταν η ετοιμότητά τους να μοιραστούν τη χαρά και τον θησαυρό των αγαθών. Ήξεραν πως ό,τι επρόκειτο να τους δοθεί δεν θα ήταν για την προσωπική τους καταξίωση, αλλά για την διακονία του Ευαγγελίου σε όλη την κτίση.  

Τί να γνωρίζουμε για την Ανάληψη του Κυρίου.

Ἡ Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ 

(δέκα τοποθετήσεις σὲ δέκα ἐρωτήσεις)

 
1. Γιατί ἔγινε ἡ Ἀνάληψη μετὰ ἀπὸ 40 μέρες καὶ ὄχι ἀμέσως μετὰ τὴν Ἀνάσταση;

Ὁ ἀρχηγὸς τῆς ζωῆς, ποὺ ἔλυσε τὰ δεσμὰ τοῦ θανάτου μὲ τὴν Ἀνάστασή του, συναναστράφηκε μὲ τοὺς μαθητὲς του ἐπὶ σαράντα ἡμέρες καὶ ἐπιβεβαίωσε σ’ αὐτοὺς τὴν Ἀνάστασή του μὲ πολλὲς ἀποδείξεις. Δὲν ἀνέβηκε στοὺς οὐρανοὺς τὴν ἴδια ἡμέρα ποὺ ἀναστήθηκε, γιατί κάτι τέτοιο θὰ δημιουργοῦσε ἀμφιβολίες καὶ ἐρωτηματικά. Διαφορετικά, πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἄπιστους θὰ μποροῦσαν νὰ προβάλλουν τὸ ἐπιχείρημα ὅτι ἡ Ἀνάσταση δὲν ἦταν παρὰ ἕνα ἀκόμη ἀπὸ τὰ ὄνειρα εὐσεβῶν πόθων ποὺ γρήγορα ἔρχονται καὶ πιὸ γρήγορα παρέρχονται. Γιὰ αὐτὸ ἀκριβῶς ἔμεινε ὁ Χριστὸς σαράντα ὁλόκληρες ἡμέρες στὴ γῆ, καὶ ἐμφανίστηκε ἐπανειλημμένα στοὺς μαθητές του, καὶ τοὺς ἔδειξε τὶς οὐλὲς ἀπὸ τὰ πληγές του, τοὺς μίλησε γιὰ τὶς προφητεῖες ποὺ ἐκπλήρωσε μὲ τὴν ζωὴ καὶ τὰ πάθη του ὡς ἄνθρωπος, καὶ μάλιστα συνέφαγε μαζί τους.

Πνευματικά Αποφθέγματα

Ο ελεήμων άνθρωπος μοιάζει με τον Θεό. Ο Θεός είναι ελεήμων. Τί λέμε στη Θεία Λειτουργία; «Ότι ελεήμων και φιλάνθρωπος Θεός υπάρχεις». Αυτός που είναι ελεήμων μοιάζει με τον Θεό και ο Θεός δεν μπορεί να αρνηθεί σ’ αυτόν τη χάρη Του.

Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος

Η τύχη του κόσμου μας δεν εξαρτάται από κάποια ισχυρά κράτη ή από κάποιους κοσμικούς που έχουν εξουσία, αλλά από τους ταπεινούς εκείνους, που αγρυπνούν, που νηστεύουν, που προσεύχονται και εν γένει αγωνίζονται υπέρ όλου του κόσμου.

Γέροντας Εφραίμ Βατοπαιδινός

Άσε τον Θεό να σε συγχωρέσει.

Είναι αυτή η απογοήτευση που έρχεται μετά την επιτέλεση της αμαρτίας. Είναι αυτή η ενοχή της πτώσης, της αποστασίας από τον Θεό, της παράβασης της εντολής Του.

Όλοι το έχουμε βιώσει αυτό, διότι όλοι μας έχουμε αμαρτήσει και όλοι μας αμαρτάνουμε.Ένα περισσότερο, μεγαλώνει η απογοήτευσή μας λόγω της επανάληψης των ίδιων αμαρτημάτων. Και μετά την απογοήτευση έρχεται η παραίτηση. Παραιτούμαστε από κάθε πνευματική προσπάθεια. Παραιτούμαστε από τον αγώνα μας. Πέφτουμε αλλά πλέον δεν σηκωνόμαστε. Κι αυτό είναι το ολέθριο.

Δεν είναι τόσο η αμαρτία μας, όσο η παραίτησή μας από τον αγώνα μας. Διότι η παραίτηση δείχνει ότι πλέον δεν ελπίζουμε, ότι πλέον δεν ζητούμε το έλεος του Θεού.

Γι'αυτό και πάντα, μα πάντα, όσο μεγάλη κι αν είναι η πτώση μας, όσο συχνή κι αν είναι η αμαρτία μας, ποτέ να μην παραιτηθούμε από την ελπίδα προς τον Θεό. Ο Θεός ποτέ, μα ποτέ, δεν μας παρατά· γιατί εμείς λοιπόν να Τον αφήσουμε;

Κυριακή των Μυροφόρων: Η θέση της γυναίκας στον Χριστιανισμό και στον κόσμο.

 

Αρχιμ. Θεοφίλου Λεμοντζή Ιεροκήρυκος

 

Είχε και αυτή τη συνέπεια η Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού,ευσεβείς Χριστιανοί. Συνέπεια πού φαίνεται στη σημερινή ευαγγελική περικοπή. Να δώσει τιμητική θέση στη γυναίκα. Να την ανασύρει από το περιθώριο της ζωής και να την αναδείξει προσωπικότητα άξια για πρότυπο και στους άνδρες. Να τονίσει πως σάν « εικόνα Θεού» και αυτή, έχει τη θέση της μέσα στήν κοινωνία και είναι δυνατόν να παίξει σημαίνοντα ρόλο μέσα στο χώρο της πνευματικής ζωής και δραστηριότητας. Την αφορμή την έδωσαν οι Μυροφόρες. Με την φλόγα της καρδιάς τους που έδιωξε τη φυσική τους δειλία και απομάκρυνε κάθε φόβο,κέρδισαν για τον εαυτό τους και για κάθε γυναίκα αυτή τη μεγάλη τιμή: Να πορευθούν πρώτες στο σφαλισμένο και φρουρούμενο τάφο του Διδασκάλου, να διατυπώσουν πρώτες το εκπληκτικό γεγονός της Αναστάσεως, να συναντήσουν πρώτες τον Αναστάντα Κύριο,να δεχθούν της χαράς την ευλογία από το θριαμβευτή του θανάτου,να γίνουν πρώτες αυτές μάρτυρες και κήρυκες του Αναστημένου Χριστού. Από την ώρα αυτή μέσα στο ξεκίνημα της βασιλείας του Θεού, η γυναίκα παίρνει τη θέση που της ανήκει στην ιστορική πορεία. 

Τα χαρίσματα που δόθηκαν στην γυναίκα δεν συγκρίνονται με αυτά του άνδρα. Βέβαια άλλη η θέση του άνδρα στην δημιουργία και άλλη η θέση της γυναίκας. Μέσα στα σχέδια της θείας Πρόνοιας υπάρχει η αλληλοσυμπλήρωση και η αλληλοπεριχώρηση. Δηλαδή, ο ένας συμπληρώνει τον άλλον και ο ένας βοηθεί τον άλλον. Αν όλα τα χαρίσματα δόθηκαν σε κάθε γυναίκα, από την ίδια εξαρτάται η αξιοποίησή τους, πιο έντονα υπάρχουν στην Ελληνίδα Χριστιανή γυναίκα, και τούτο διότι είναι προικισμένη με μία αιωνόβια προίκα που λέγεται Παράδοση, που λέγεται Ιστορία, που λέγεται Πολιτισμός. Η Μεγάλη μας Μητέρα, η Εκκλησία και η Ρωμιοσύνη είναι σφραγίδες ανεξίτηλες του κάλλους και της πνευματικής ομορφιάς της Ελληνίδας.

Κυριακή του Θωμά: Ο Θωμάς είχε μεγάλο πόθο να δει τον Κύριο.

Ἐὰν εἴχαμε τὴν δυνατότητα νὰ μεταφερθοῦμε ἐν Πνεύματι στὸν ᾅδη τὴ στιγμὴ ποὺ τὸν ἐπισκεπτόταν ὁ Βασιλιᾶς τῆς Δόξης καὶ παρακολουθούσαμε σὰν σὲ κινηματογραφικὴ ταινία τὰ ὅσα συνέβησαν, ἴσως νὰ ἀναθεωρούσαμε τὸν τρόπο σκέψης καὶ ζωῆς καὶ τὸ εἶδος τῆς πίστεώς μας καὶ θὰ ἐπιστρέφαμε στὴν παροῦσα πραγματικότητα συγκλονισμένοι καὶ ἐκστατικοί.

Θὰ ἀκούγαμε τὸν Πρόδρομο Ἰωάννη, κορυφαῖο τοῦ χοροῦ τῶν προφητῶν, νὰ ἀνοίγῃ τὸν δρόμο καὶ νὰ ἑτοιμάζῃ τὴν ὁδὸ τοῦ Κυρίου, κάνοντας «εὐθείας τὰς τρίβους Αὐτοῦ». Θὰ βλέπαμε τὴ χαρὰ καὶ τὴν ἐλπίδα ζωγραφισμένη στὰ πρόσωπα ὅλων τῶν δικαίων. Θὰ ἀκούγαμε γνώριμα στὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα πόδια νὰ περπατοῦν, θὰ ἀκούγαμε τὰ βήματα ποὺ κάποτε τοὺς τρόμαξαν καὶ κρύφτηκαν ἀπὸ ντροπὴ ἐκεῖνο τὸ δειλινό, ὅταν εἶχαν γίνει περίγελος τοῦ πονηροῦ ὄφεως. Θὰ τοὺς ἀκούγαμε νὰ λένε: «Τότε ἀπὸ φόβο κρυφτήκαμε, τώρα φόβος κυριεύει τὸν ᾅδη· τότε κρυφτήκαμε ἀπὸ τὸ πρόσωπό Του, τώρα ἀναζητοῦμε τὸ λυτρωτικὸ φῶς τοῦ προσώπου Του». Θὰ βλέπαμε τοὺς δαίμονες νὰ τρέχουν πανικόβλητοι πρὸς τὶς πύλες τοῦ ᾅδη, γιὰ νὰ τὶς ἀσφαλίσουν γερά, ὥστε νὰ μὴν εἰσέλθῃ ὁ Χριστός. Θὰ ἀκούγαμε τὶς φωνὲς τῶν ἀγγέλων ἀπὸ ἔξω νὰ φωνάζουν: «Ἄρατε πύλας οἱ ἄρχοντες ὑμῶν καὶ ἐπάρθητε πύλαι αἰώνιοι καὶ εἰσελεύσεται ὁ Βασιλεὺς τῆς Δόξης».